Poster voor het 5de Zionistische Congres in Bazel (26 t/m 30 december 1901)
[bron: PPPA – een uitgave van de Wereld Zionistische Organisatie (WZO)]

De Hebreeuwse tekst onderaan luidt:
“Mogen onze ogen uw terugkeer naar Zion met barmhartigheid aanschouwen”

Theodor Herzl, de geestelijke vader van het Zionisme en auteur van Der Judenstaat (1896), berichtte op het 5de Zionistische Congres over zijn ontmoeting met Abdul Hamid II van Turkije, de 34ste Sultan van het Ottomaanse Rijk en de toenmalige bezetter van het Heilig Land, over de vooruitgang van de Joodse Koloniale Trust, de eerste Zionistische bank.

Deze resultaten voldeden niet aan alle deelnemers, in het bijzonder die in verband met de onlangs opgerichte Democratische Factie. De groep onder leiding van Leo Motzkin, Martin Buber en Chaim Weizmann (die in 1948 de eerste president van Israël werd) riepen de Zionistische beweging om om een programma van Hebreeuwse cultuur te adopteren en tot een grotere graad van democratie binnen de organisatie.

De meer concrete verwezenlijking tijdens dit Congres was de oprichting van het Joods Nationaal Fonds (JNF), in het Hebreeuws Keren Kayemet L’Israel, dat onder de Joodse gemeenschappen fondsen moest inzamelen om gronden aan te kopen in Palestina om er een thuisland voor het Joodse volk te creëeren, dat nog tot 1917 onder het juk van het Ottomaanse Rijk zal blijven.

De reeks Zionistische congressen begon met het 1ste Zionistische Congres in 1896 en er werden in totaal 34 Congressen gehouden waarvan de laatste twaalf in Israël zelves. In 1921 werd het 12de Zionistische Congres gehouden in het gekende kuuroord Carlsbad (Karlovy Vary) in het huidige Tsjechië. Een opmerkelijke kwestie die daar werd besproken was de relatie tussen de Zionisten en de Arabieren, mede als gevolg van de Arabische rellen in Jeruzalem (1920) en in Jaffa (1921) waarbij 47 Joden werden gedood en 146 gewond.

Het Congres nam een resolutie aan waarin werd verklaard dat…:

“Het Zionisme wil harmonieuze relaties en in wederzijds respect samenleven met het Arabische volk en wil een oprechte verstandhouding met het Arabische volk bereiken.”

Anti-Zionistische betoging aan de Damaskuspoort op 8 maart 1920

Affiche voor de aankondiging van een anti-Israël conferentie van van 13 augustus 2016 die plaatsvond in de Schotse hoofdstad Edinburgh. Ben White, een adept van de Palestine Solidarity Campaign, sprak over het ‘Settler Colonialism in Palestine’  [beeldbron: Haaretz]

Er verschenen een hele reeks artikels over een controversiële anti-Israëlcursus voor studenten die aan de campus van de Universiteit van Berkeley (in de Amerikaanse staat Californië) wordt aangeboden, onder de titel “Palestine: A Settler Colonial Inquiry“. Andermaal een “zoveelste poging om de Joodse geschiedenis van Israël weg te vagen”, schreef Abraham S. Miller.

Maar voor zover ik heb kunnen nagaan heeft nooit iemand de belangrijkste vraag beantwoord: “Kan Israël beschouwd worden als kolonialistisch?“

Nee, dat kan niemand omdat dit ook helemaal niet het geval is, volgens de onderstaande definitie van ‘kolonialisme‘ in Boundless.com:

“Kolonialisme is de oprichting, het in stand houden, de verwerving en de uitbreiding van kolonies in een gebied, opgelegd door een volk vanuit een ander gebied. Het is een proces waarbij de metropool of moederstaat, de soevereiniteit opeist over de kolonie en de sociale structuur; de regering en de economie van de kolonie worden veranderd door kolonisten uit de metropool. Het kolonialisme is een set van ongelijke verwantschappen tussen de metropool en de kolonie en tussen de kolonisten en de inheemse of ingeboren bevolking.”

Zionisme is niet gebonden aan een metropool/moederstaat. Het is in zijn geheel gebaseerd op het feit dat Joden terugkeren naar hun thuisland waarmee ze nooit  hun emotionele, religieuze of zelfs fysieke banden hebben verbroken. Zionisme is per definitie anti-kolonialistisch in zoverre dat het strijd tegen buitenstaanders die het de voorbije eeuwen zijn binnengevallen en koloniseerden tijdens de Diasporaperiode. Het is geen koloniale beweging, het is een nationale bevrijdingsbeweging.

Dit zou vanzelfsprekend moeten zijn. Het enige wat men hoeft te doen is om een paar minuten onderzoek te doen naar de definitie van het Zionisme en kennis nemen van de geschriften van de vroege zionisten om te weten dat het Zionisme staat voor zelfbeschikking, geen imperialistische uitbreiding van de Europese hegemonie over delen van het Midden-Oosten. Integendeel, de Zionisten hebben bewust hun Europese verleden afgewezen – ze hebben het Hereeuws nieuw leven ingeblazen als hun taal. Zionisten hebben geen enkel nieuw dorp ‘Nieuw Vilna’ genoemd.

Joden in Europa werden behandeld als “de andere”. Er bestaat een kleine nostalgie voor de sjtetl onder de mensen die daar echt gewoond hebben. Anderzijds werd door de Joden Israël altijd beschouwd als hun ‘huis’. Lang voor het Zionisme, maakten Joden de reis naar het Land. Het verlangen naar Zion en Jeruzalem als een vast onderdeel van het Judaïsme, was altijd een deel van de dagelijkse gebeden sinds de vernietiging van de Tweede Tempel in 70 na Chr.

Dus waarom blijven sommige geleerden erop aandringen dat Zionisme kolonialistisch is? De enige manier die zinnig klinkt is indien zij ontkennen dat er een Joods volk bestaat. Als het Joodse volk bestaat, dan is het duidelijk dat ze recht hebben op zelfbeschikking en de nationale bevrijding van het land dat zij reeds meer dan 3000 jaren beschouwen  als hun eigen land. Maar als het Judaïsme (Jodendom) enkel een religie is, dan hebben Joden geen nationale rechten en wordt hun verlangen om terug te keren naar hun thuisland omgedraaid in ‘kolonialisme’ – zelfs zonder de metropool.

Arabische nationalisten waren het oorspronkelijk eens dat er sprake was van een Joods volk, maar ontkenden dat hun banden met het Heilig Land iets anders was dan enkel religie. Hier is hoe de invloedrijke Arabisch nationalistische Libanees-Egyptische auteur George Habib Antonious [1891-1942] dit beschreef in de jaren 1930:

Dit werd samengevat en uitgebreid in Artikel 20 van het Handvest van de PLO (Palestijnse Bevrijdingsorganisatie) uit 1968, waarin het bestaan van het Joodse volk compleet wordt ontkend:

“De Balfour Verklaring, het Mandaat voor Palestina en alles wat daarna kwam dat hierop was/is gebaseerd, is van nu en generlei waarde. Beweringen van historische of religieuze banden van de Joden met Palestina zijn onverenigbaar met de historische feiten en de ware opvatting van wat een soevereine staat inhoudt. Judaïsme, een religie zijnde, is geen onafhankelijke nationaliteit. Noch vormen de Joden een enkele natie met een eigen identiteit; ze zijn burgers van de staten waartoe zij behoren.”

Ironisch genoeg, verwijst zelfs de Koran naar de ‘Kinderen van Israël’ (in vele vertalingen) ondermeer in 2:47:

• “O kinderen Israëls! Gedenkt Mijn gunsten, die Ik u bewees, dat Ik u boven de volkeren verhief.” (Soera 2:47)
• “O kinderen Israëls! Gedenkt Mijn gunsten, welke Ik u bewees en weest getrouw aan Mijn verbond. Ik zal Mijn verbond met u houden en Mij alleen zult gij vrezen.” (Soera 2:40)
• “En Wij (dat is Allah) zeiden na hem tot de kinderen van Israël: “Blijft gij in het land en wanneer de laatste belofte komt zullen Wij u allen tezamen brengen.” (Soera 17:104)
• “O, mijn volk! Ga het heilige land in dat Allah voor u bestemd heeft. Vlucht niet weg (of: keert het niet de rug toe), want u zult zeker als verliezers terugkeren” (Soera 5:21)

Dit verklaart waarom de mythe van Khazaria zo populair is onder Palestijnse Arabieren. Die mythe dat hedendaagse Ashkenazi Joden afstammelingen zouden zijn van Khazaren die werden bekeerd tijdens de Middeleeuwen, werd pas wijdverbreid nadat het Handvest van de PLO werd geschreven. Maar het werd een perfecte manier voor moslims om hun ontkenning van de Joodse nationaliteit te verzoenen met de duidelijke toewijzing van die natie aan de Joden in de Koran en in de Soera.

Deze ontkenning van het Joodse volk-zijn is een inherent onderdeel van het argument dat het Zionisme kolonialisme is. En dergelijke ontkenning is in feite antisemitisch. Het is een poging om van buitenaf een enorme hoeveelheid van Joodse identiteit weg te scheuren en het minimaliseren van wat het betekent om een Jood te zijn.

De anti-Israëlcursus aan de Universiteit van Berkeley veegt de hele Joodse geschiedenis van tafel en kijkt enkel naar ‘Palestina’ door de lens van uitgevonden kolonialisme – wat betekent dat het bij voorbaat ontkent dat er sprake is van Joodse banden met het land. Dus net als alle pogingen om het Zionisme te bestempelen als kolonialisme is het inherent antisemitisch.

door Brabosh.com

---

Bron: in een vrije vertaling door Brabosh.com van een artikel door EoZ van 26 september 2016 op de blog van Elder of Ziyon.

1. De Joden zijn een volk, geen ras

De Joden zijn een volk, geen ras. De Joden bestaan uit vele rassen en etnische groepen, die op verschillende wijzen uitdrukking geven aan hun identiteit. Dat kunnen religieuze, seculiere of culturele Joden zijn. Dat kunnen ook ashkenazische of sefardische Joden zijn, conservatieve of liberale Joden, of Joden van uiterst links tot uiterst rechts. Het kunnen ook combinaties zijn van een of meerdere van deze. Voor vele Joden is Judaïsme helemaal geen religieuze identiteit. En voor vele Israëli’s is een ‘Israëli’ zijn, thans de enige vorm van hun Joodse identiteit.

2. De Joden hebben een recht op nationale lotsbeschikking

Net als gelijk welk ander volk hebben ook de Joden het recht om zelf hun nationale lot te bepalen en uitdrukking te geven aan hun identiteit als een natie binnen hun eigen land. De beweging die aan het Joodse nationalisme gestalte geeft wordt het zionisme genoemd. Binnen die beweging zijn er zowel linkse als rechtse, seculiere en religieuze zionisten. Zionisme houdt zowel de restauratie in van Joodse zelfbeschikking in het land van Israël als de opbouw van een gemeenschap die zich baseert op de ethische principes van het Judaïsme.

Lees verder →

Het Midden-Oosten is een puinhoop. Terrorisme verzwakt vastberaden het Westen. De migratie-crisis dreigt het weefsel te ontrafelen van de trans-Atlantische veiligheid. Het maatschappelijk middenveld is op de terugweg. Toch blijven wij immer geïnspireerd door Israël als het straks zijn 68ste jaar van bestaan viert. Waarom?

Het antwoord ligt voor de hand: Zionisme, de beweging die geïnspireerd is door de overtuiging dat het Joodse volk moet weerkeren naar het Land van Israël voor de wederopbouw van hun eigen soevereine staat, is geslaagd in haar missie en dat in één van de meest onherbergzame gebieden op aarde. En het blijft op die weg voorgaan als een baken van morele duidelijkheid en succes voor het Westen.

Natuurlijk is soevereiniteit geen garantie voor veiligheid en kunnen wij de schommelingen op de terroristische markt niet perfect voorspellen. We weten bijvoorbeeld niet of en wanneer Iran zal beslissen om uit te breken naar nucleaire bewapening, vandaag, morgen of pas over vijftien jaar. Wat echter duidelijk is dat is dat de westerse toenadering tot Iran opschiet, ruim vóóraleer ofwel de VS of de Europese Unie in staat zullen zijn om te voorzien in een effectief noodplan in geval van onvoorziene gebeurtenissen.

Maar vrees voor Israëls voortbestaan lijkt sterk overtrokken. De Israel Defense Forces — het sterkste leger in het Midden-Oosten — blijft slagvaardig zoals het dat altijd is geweest. Het IDF blijft de norm bepalen, moreel en militair, voor de legers van liberale democratieën om te opereren tegen subnationale vijanden.

Uiteindelijk, zal Israël niet alleen overleven, maar floreren. Sinds haar oprichting heeft de Joodse staat verschillende grote oorlogen, golven van zelfmoordaanslagen en andere traumatische gebeurtenissen doorstaan. Nog steeds blijft Israëls geboortecijfer gestaag klimmen, haar economie loopt ver boven haar gewicht en haar diplomatieke banden met soennitische Arabische Staten worden steeds maar steviger.

Geconfronteerd met langdurig geweld en vijandigheid, is Israëls reactie van oudsher die van het creëren van meer welvaart en meer vrijheid. Het blijft toonaangevend op het gebied van geneeskunde, technologie en innovatie — met de meeste start-ups buiten Silicon Valley — en is onder de meest vrije en gelukkigste landen in de wereld.

Zionisten werden niet verlamd door de buitengewone vervolging van het Joodse volk die de twintigste eeuw markeerde. In plaats daarvan, zetten ze zich dapper in voor een levenslange strijd precies op het moment dat de uitdagingen onoverkomelijk leken om vervolgens over te gaan tot het bouwen van een bloeiende, democratische staat.

Tegenstanders van het Zionisme, van wie velen geen gelijkaardige dreiging hoeven te overleven, trachten Israël ’s unieke mix van nationale identiteit, religie en loyaliteit aan een land, af te schilderen als weerzinwekkend. Maar verwacht niet dat dit lang zal duren vooraleer het zal veranderen. Amerikanen zullen krachtig reageren op islamistische aanslagen die wellicht nog zullen toenemen in Europa en op Amerikaanse bodem, alsmede op de steeds venijniger anti-westerse haat die afkomstig is uit de Arabische wereld. Ze zullen een Israël zien dat meer en meer herkenbaar is.

Vandaag hebben mensen, die zich hebben ingekocht in het multiculturalisme, gekozen voor een investering over een verschrikkelijk lange termijn; het is geen sociaal verschijnsel dat zichzelf zomaar zal oplossen. Inderdaad, het beleid dat de Europese regeringen hebben aangenomen om buitensporige immigratie af te wenden, blijkt reeds vruchteloos als het al niet contraproductief werkt. Verwacht een versnelde afname te zien van sociaal kapitaal wanneer autonome islamitische samenlevingen in Europa steeds meer vorm krijgen en gestaag toenemen over het hele continent.

De Joodse en democratische idealen die inherent zijn aan het Zionisme, zullen vrijwel zeker beter renderen en waarschijnlijk ook in aanzienlijke mate, dan de dogmatisch seculiere en valse universele waarden die door het multiculturalisme worden omhelsd. Veel Europese politici trachten haastig meer macht naar zich toe te trekken vooraleer de negatieve gevolgen van hun wanbeleid volledig worden gevoeld. Maar voor het negeren van het te verwachten gevaar — dat wil zeggen, de waarde van hun erfgoed verder uithollen eerder dan het aanvaarden van de culturele verschillen op een pluralistische wijze — verdienen zij, in de woorden van Enoch Powell, “de vloek van diegenen die na hen komen.”

Er is geen Mitzvah of religieus gebod om te wedden op de Joodse onderneming. Veel grotere en krachtigere beschavingen zijn gekomen en gegaan. Toch kunnen we ons vol vertrouwen scharen aan de zijde van Winston Churchill, die zei: “Sommige mensen houden van de Joden en anderen doen dat niet. Maar geen enkel bedachtzaam mens kan het feit ontkennen dat zij zonder de minste twijfel het machtigste en meest opmerkelijke ras zijn dat ooit op het wereldtoneel is verschenen.” [orig.: “Some people like the Jews, and some do not. But no thoughtful man can deny the fact that they are, beyond any question, the most formidable and most remarkable race which has appeared in the world.”]

Verwacht in de eenentwintigste eeuw dat Israël een aanhoudende positieve en disproportionele invloed zal hebben omtrent mensenkwesties. Wat betreft het multiculturalisme, anticipeer op de verdere blootstelling van haar gevaarlijke naïeve aannames.

door kolonel-op-rust Richard Kemp, Yossi Raskas en Dr. Harold Rhode

---

Bron: in een vertaling door Brabosh.com van een artikel op Asia Lines van 28 april 2016.

Met dank aan Tiki S. voor de hint: “Zionisme & Israel, de positieve lichtbundels t.o. de duistere krachten die de wereld teisteren.”