Zesdaagse Oorlog

De viering van de 50ste verjaardag van de Zesdaagse Oorlog komt snel dichterbij

brabosh

newman-kotel73
Deze namiddag heb ik in de Kringloopwinkel in de Kroonstraat te Borgerhout (Antwerpen) een leuk origineel schilderijtje op de kop getikt voor amper 7 euro. Het gaat om een olieverfschilderij van een zekere I. Newman, gedateerd november 1973. Een zestal orthodoxe Joden en een IDF soldaat maken een vreugdedans aan de Kotel (Klaagmuur) in Jeruzalem. Dit ter gelegenheid van de herovering van Oud Jeruzalem op de Arabieren.

De Jordaniërs hadden Jeruzalem en de Joodse heilige plaatsen in 1948 veroverd, hielden de Joodse hoofdstad 19 jaar lang bezet en hadden de stad zelfs illegaal geannexeerd. Dit werk van Newman is duidelijk geïnspireerd op de gebeurtenissen tijdens de Zesdaagse Oorlog van 1967. En ja hoor, zie maar onderstaande foto uit The Jerusalem Post, haast identiek hetzelfde beeld! [beeldbron: Werner Braun/J-Post Archives].

Lees ook op deze blog: De dansende man [bij de bevrijding van Jeruzalem] van 21 mei 2010.

Terwijl de 50ste verjaardag van de Zesdaagse Oorlog snel dichterbij komt (binnen 4 maanden reeds!), maakt het Israëlisch ministerie van Buitenlandse Zaken zich op voor de gebeurtenissen die de “terugkeer van Israël markeren naar zijn historische hart” in Judea en Samaria zullen herdenken als het directe resultaat van de oorlog in juni 1967.

Eerder deze maand heeft onderminister van Buitenlandse Zaken Tzipi Hotovely een bijeenkomst gehouden met het ministerie van Buitenlandse Zaken om de gebeurtenissen beginnen plannen die de Joodse band met Judea en Samaria zullen onderstrepen. Dit zal gebeuren door middel van evenementen te laten plaatsvinden op historische plaatsen zoals aan de Grot van de Patriarchen in Hebron en Tel Shiloh in Shiloh. Uiteraard zal de hereniging van Jeruzalem het absolute hoogtepunt worden van de vieringen.

Zesdaagse Oorlog 5 t/m 10 juni 1967newman2

Hieronder een andere plaatje van dansende Joodse burgers en soldaten aan de Kotel (Klaagmuur) , 2 juli 1967 en daaronder een panoramisch zicht op de stad in 1967 [beeldbron: The Six Day War.org]

wall1967a

jerusalem-1967-60

 

 

De ontwortelde Palestijnen tijdens en na de Zesdaagse Oorlog van 1967

brabosh

allenby2Tienduizenden Arabieren in Judea & Samaria (aka de West Bank), die sinds 1948 onder Jordaans bestuur leefden en na de herovering door Israël van het gebied in 1967 besloten om niet onder Joods bestuur te leven, vluchten over wat nog restte van de Allenbybrug over de Jordaanrivier naar Jordanië [beeldbron: JVL].

Negenenveertig jaar geleden stond voor korte tijd het Midden-Oosten in vuur en vlam toen van 5 tot 10 juni 1967 de Zesdaagse Oorlog werd uitgevochten. Geholpen door een tiental andere Arabische landen en mits de militaire, logistieke en financiële steun van de toenmalige Sovjet-Unie geleid door president Leonid Brezhnev, bereiden Egypte, Syrië en Jordanië andermaal een offensief voor om Israël van de kaart te vegen.

Echter Israël zag bijtijds de donderwolk aankomen en sloeg hard terug. Nauwelijks zes dagen later waren de rollen omgekeerd, maar wel ten koste van ca. 900 gedode Israëliërs en meer dan 5000 gewonden en vermisten waaronder vele burgers. Die korte oorlog genereerde, net zoals dat in 1948 het geval was, een stroom Arabische vluchtelingen vanuit Gaza en de Westbank richting Jordanië, Egypte Syrië en andere landen.

Lees verder →

Het einde van Israël is het einde van ons allen; als Israël valt, vallen we allemaal

brabosh

vredes-onderhandelaars2

In The Los Angeles Times schreef op 26 mei 1968 de niet-Joodse Amerikaanse arbeider en briljant denker genaamd Eric Hoffer (1902-1983), ook wel de Dokwerkers Filosoof genoemd, een merkwaardig artikel onder de titel: “Israel’s Peculiar Position” (De eigenaardige positie van Israël).

De Resoluties van Khartoem
Israël had een jaar voordien de Zesdaagse Oorlog gewonnen en de Westbank, Gaza en [Oost-]Jeruzalem op de Arabieren heroverd. Korte tijd later, op 1 september 1967, werd door de Arabische Liga (22 naties) en het OIC (de moslimwereld, 55 naties) in de Soedanese hoofdstad Khartoem een eeuwigdurend “cordon sanitaire” rondom Israël afgekondigd.

Dat cordon staat algemeen bekend als de Resoluties van Khartoem, bekend als de “3 x NEEN van Khartoem“: NEEN aan de erkenning van het bestaansrecht van Israël; NEEN aan onderhandelingen met Israël; NEEN aan vrede met Israël. Dat akkoord geldt tot op vandaag en werd sindsdien slechts door twee landen geschonden: Israël’s vredesakkoord met Egypte (1979) en het vredesakkoord met Jordanië (1993).

Israel’s Peculiar Position
door Eric Hoffer

“De Joden zijn een eigenaardig volk: dingen die aan andere naties worden toegestaan zijn verboden voor de Joden.

Andere volkeren verdrijven duizenden, zelfs miljoenen mensen en is er geen vluchtelingenprobleem. Rusland deed het, Polen en Tsjecho-Slowakije deden het, Turkije verdreef een miljoen Grieken en Algerije een miljoen Fransman. Indonesië smeet de hemel weet hoeveel Chinezen er uit – en niemand zegt een woord over de vluchtelingen. Maar in het geval van Israël zijn de ontheemde Arabieren voor eeuwig vluchtelingen geworden. Iedereen staat erop dat Israël alle Arabieren terug moet nemen.

religion_of_peace_1Arnold Toynbee noemt de verplaatsing van de Arabieren een grotere gruweldaad dan die van de nazi’s.

Wanneer andere naties zegevieren op het slagveld dicteren zij de vredesvoorwaarden. Maar wanneer Israël zegeviert moet het om vrede bedelen. Iedereen verwacht dat de Joden de enige echte christenen zijn in deze wereld.

Andere naties wanneer zij worden verslagen, overleven en herstellen zich weer, maar indien Israël ooit zou worden verslagen, dan wordt het vernietigd.

Indien Nasser in juni [1967] had gezegevierd, dan zou hij Israël van de kaart hebben geveegd en niemand zou een vinger hebben uitgestoken om de Joden te redden. Geen toezegging aan de Joden, van welke overheid dan ook, inclusief de onze, is het papier waard waarop het geschreven is.

Er klinkt een kreet van afschuw door de wereld als mensen sterven in Vietnam of wanneer twee zwarten worden geëxecuteerd in Rhodesië. Maar toen Hitler de Joden afslachtte, was er geen protest. De Zweden, die bereid zijn om de diplomatieke betrekkingen met Amerika te verbreken als gevolg van wat we doen in Vietnam, gaf geen kik toen Hitler de Joden afslachtte. Zij stuurden Hitler hun beste ijzererts en kogellagers en onderhielden zijn militaire treinen naar Noorwegen.

De Joden zijn alleen op de wereld. Als Israël overleeft, zal het alleen maar zijn vanwege Joodse inspanningen. En Joodse middelen. En toch Israël op dit ogenblik onze enige betrouwbare en onvoorwaardelijke bondgenoot. Wij kunnen meer op Israël vertrouwen dan Israël op ons kan vertrouwen. En men hoeft niet veel verbeeldingskracht om te raden wat er zou zijn gebeurd indien vorige zomer [1967] de Arabieren en hun Russische bondgenoten de oorlog hadden gewonnen, om zich te realiseren hoe essentieel de overleving van Israël wel is voor Amerika en voor het Westen.

 Ik heb een voorgevoel dat me maar niet loslaat; zoals het gaat met Israël, zo zal het ons allen vergaan. Als Israël ooit wordt vernietigd, zal de holocaust op ons allen neerkomen.”

Israël is de kanarie in de koolmijn
Dit is een feit dat wordt genegeerd door de media, academici, politieke en om het even welke andere leiders van belang. Israël is veel meer dan enkel maar een vriend en van nut voor Amerika en het Westen.

vinger-damIsraël is de kanarie in de koolmijn, het ultieme waarschuwingssignaal dat niet genegeerd mag worden omdat het dat ons behoedt voor onze eigen ondergang.

De Jood en/of Israël als de spreekwoordelijke kanarie in de koolmijn: Als het met de Joden slecht begint te gaan, verkeren we dra allemaal in gevaar.

Eerst de Joden… daarna zijn wij aan de beurt. Vandaar dat opkomen voor de Joden tegelijk opkomen is voor onszelf, voor onze eigen culturele, morele waarden en verworvenheden.

Israël, de natiestaat van het Joodse Volk, is de voorpost van de beschaving en de verlichting in het Midden-Oosten, een uitgestrekt gebied en de bakermat van de beschaving maar dat thans door islamistische barbaren en koppensnellers regelrecht naar de afgrond wordt geleid.

Israël is zoals dat kleine Hollandse jongetje dat zijn vinger in het gat in de dam steekt en alzo een dambreuk voorkomt. Als Israël valt is er geen houden meer aan en vallen we allemaal.

 

door Brabosh.com

Bronnen:

  1. Likoed Nederland:
    ♦ Het lot van Israël is het lot van ons allen [lezen]
  2. Camera Snapshots:
    ♦ Where’s the Coverage? As it Goes with Israel, So Will it Go with All of Us [lezen]
  3. Flame:
    ♦ Israel’s Peculiar Position door Eric Hoffer; 26 mei 1968 [lezen]

Waarom Israël op 5 juni 1967 de Zesdaagse Oorlog tegen de Arabieren heeft ingezet

brabosh1 reactie

Narkis-Dayan-Rabin-1967-Jerusalem Jeruzalem, 7 juni 1967. Minister van Defensie Mosje Dayan (m.), Stafchef van het Leger Yitzhak Rabin (r.) en Commandant van Jeruzalem Uzinarkis (l.)  betreden de Oude Stad via de Leeuwenpoort

Omtrent de oorzaken van de inname van de Westelijke Jordaanoever (Judea en Samaria) door Israël in 1967 tijdens de Zesdaagse Oorlog, circuleren nogal wat Wild-Westverhalen, fabels en mythes, die voornamelijk door Palestijnen en Arabieren worden verspreid, en gretig opgenomen worden door zelfbenoemde ‘nieuwe historici’ met in hun zog links-antisemitische en anti-Zionistische ‘vredesbewegingen’ alsmede de vele ngo’s, verspreid in Europa en de rest van de wereld.

Maar hoe is dat werkelijk gelopen, wat is waar van de vele halve waarheden en hele leugens en hoe komt het dat Israël sinds 1967 (en dat tot op heden) de Westelijke Jordaanoever (West Bank) controleert? Alhoewel gewoonlijk elke redelijke historische discussie wordt bedolven onder rauw antisemitisch gebulder, worden hieronder andermaal de feiten op een rij gezet.

Meestal wordt beweerd dat Israël de West Bank in 1967 veroverde in een voorbedachte daad om haar territorium uit te breiden. Het tegendeel is waar.

Israël is enkel de West Bank binnen gedrongen nadat Jordanië bij herhaling Israël’s oproepen negeerde om zich buiten de oorlog te houden, en in plaats daarvan intensief Israëlische burgerdoelwitten bombardeerde. Het binnentrekken van het Israëlische leger van de West Bank in 1967 was de facto een daad van zelfverdediging. De aanwezigheid van Israël in de West Bank als resultaat kwam inderdaad niet door Israëlische agressie maar door de Jordaanse agressie.

Lees verder →

Het onvermijdelijke einde van de Joden in de Diaspora komt steeds dichterbij

brabosh4 reacties

Joodse buurt Antwerpen“Wat zegt u? Israël? Nee, bedankt!”

(Antwerpen, hoek Belgiëlei/Lange Leemstraat)

De geleidelijke verwijdering tussen de Israël aan de ene kant en de Europese linkerzijde met inbegrip van de Joden in de Diaspora aan de andere kant, is in feite begonnen na de succesvolle overwinning van Israël op Egypte, Syrië en Jordanië tijdens de Zesdaagse Oorlog van 1967.

Tot dan leefde in het Westen het imago over een fragiel Israël dat tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog 1947-1949 ei-zo-na van de kaart was geveegd en de zwakke prestatie tijdens de Suezoorlog van 1956 waarbij vooral Frankrijk en Groot-Brittannië met de pluimen gingen lopen.

wassermanEen heldere kijk hoe een ander is geëvolueerd is het volgende stukje uit een artikel (blz. 93-99) van de Amerikaanse auteur en universiteitsprofessor Bernard Wasserstein die in 1996 zijn boek uitbracht “Het einde van een Diaspora – Joden in Europa sinds 1945.”

In dat boek, dat bijna twintig jaar geleden werd geschreven [!], voorspelt hij het einde van de aanwezigheid van Joden in de Diaspora in de loop van de eenentwintigste eeuw.

Toen was er nog geen sprake van een uitgesproken islamitisch antisemitisme dat sinds het boek van Wasserman uit 1996, in onze tijd zo duidelijk en gewelddadig de kop heeft opgestoken, niet enkel in (West- en Oost-) Europa maar ook in Noord-en Zuid-Amerika.

Het negeren, ontkennen of wegkijken van het bestaan van dat snel opkomend islamitisch antisemitisme door zowel de Joden in de Diaspora als door de linkerzijde in het algemeen, ligt aan de basis van het succes van deze nieuwe vorm van antisemitisme die onder het mom van Israëlkritiek en/of ronduit anti-Israëlisme, zich in werkelijkheid uitsluitend richt tot de Joden, om dezelfde argumenten die al 2000 jaar van tel zijn, met name “omdat het Joden zijn.”

door Brabosh.com

blueline3

Het effect van Israël
Tijdens de crisis van mei 1967 trad Israël opnieuw op als een David die bedreigd werd door een aantal Goliaths. De grote militaire overmacht van Israël tegenover de Arabische landen had men niet algemeen begrepen – behalve onder Israëlische militaire strategen. De indrukwekkende prestatie van het Israëlische leger tijdens de Sinaï-campagne van 1956 had het imago van Israël niet definitief veranderd, aangezien de overwinning op de Egyptenaren grotendeels op rekening werd geschreven van de Franse en Britse steun vooral de Franse luchtdekking voor Israëlische steden.

De reacties op de crisis van 1967 van joden in de Diaspora, van de publieke opinie in het Westen en tot op zekere hoogte van de regeringen, waren geconditioneerd door dit beeld van Israël’s zwakheid. In de weken nadat president Nasser de strijdkrachten van de Verenigde Naties uit de Sinaï had verdreven en verklaard had dat de Straat van Tiran (de enige scheepvaartroute vanuit de Israëlische haven Eilat aan de Rode Zee) gesloten was voor Israëlische schepen, leek Israël in gevaar te verkeren: het land kon elk moment worden aangevallen en wellicht vernietigd worden.

Lees verder →