“Wat zegt u? Israël? Nee, bedankt!”
(Antwerpen, hoek Belgiëlei/Lange Leemstraat)
De geleidelijke verwijdering tussen de Israël aan de ene kant en de Europese linkerzijde met inbegrip van de Joden in de Diaspora aan de andere kant, is in feite begonnen na de succesvolle overwinning van Israël op Egypte, Syrië en Jordanië tijdens de Zesdaagse Oorlog van 1967.
Tot dan leefde in het Westen het imago over een fragiel Israël dat tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog 1947-1949 ei-zo-na van de kaart was geveegd en de zwakke prestatie tijdens de Suezoorlog van 1956 waarbij vooral Frankrijk en Groot-Brittannië met de pluimen gingen lopen.
Een heldere kijk hoe een ander is geëvolueerd is het volgende stukje uit een artikel (blz. 93-99) van de Amerikaanse auteur en universiteitsprofessor Bernard Wasserstein die in 1996 zijn boek uitbracht “Het einde van een Diaspora – Joden in Europa sinds 1945.”
In dat boek, dat bijna twintig jaar geleden werd geschreven [!], voorspelt hij het einde van de aanwezigheid van Joden in de Diaspora in de loop van de eenentwintigste eeuw.
Toen was er nog geen sprake van een uitgesproken islamitisch antisemitisme dat sinds het boek van Wasserman uit 1996, in onze tijd zo duidelijk en gewelddadig de kop heeft opgestoken, niet enkel in (West- en Oost-) Europa maar ook in Noord-en Zuid-Amerika.
Het negeren, ontkennen of wegkijken van het bestaan van dat snel opkomend islamitisch antisemitisme door zowel de Joden in de Diaspora als door de linkerzijde in het algemeen, ligt aan de basis van het succes van deze nieuwe vorm van antisemitisme die onder het mom van Israëlkritiek en/of ronduit anti-Israëlisme, zich in werkelijkheid uitsluitend richt tot de Joden, om dezelfde argumenten die al 2000 jaar van tel zijn, met name “omdat het Joden zijn.”
door Brabosh.com
Het effect van Israël
Tijdens de crisis van mei 1967 trad Israël opnieuw op als een David die bedreigd werd door een aantal Goliaths. De grote militaire overmacht van Israël tegenover de Arabische landen had men niet algemeen begrepen – behalve onder Israëlische militaire strategen. De indrukwekkende prestatie van het Israëlische leger tijdens de Sinaï-campagne van 1956 had het imago van Israël niet definitief veranderd, aangezien de overwinning op de Egyptenaren grotendeels op rekening werd geschreven van de Franse en Britse steun vooral de Franse luchtdekking voor Israëlische steden.
De reacties op de crisis van 1967 van joden in de Diaspora, van de publieke opinie in het Westen en tot op zekere hoogte van de regeringen, waren geconditioneerd door dit beeld van Israël’s zwakheid. In de weken nadat president Nasser de strijdkrachten van de Verenigde Naties uit de Sinaï had verdreven en verklaard had dat de Straat van Tiran (de enige scheepvaartroute vanuit de Israëlische haven Eilat aan de Rode Zee) gesloten was voor Israëlische schepen, leek Israël in gevaar te verkeren: het land kon elk moment worden aangevallen en wellicht vernietigd worden.
Lees verder “Het onvermijdelijke einde van de Joden in de Diaspora komt steeds dichterbij”
Tienduizenden Arabieren in Judea & Samaria (aka de West Bank), die sinds 1948 onder Jordaans bestuur leefden en na de herovering door Israël van het gebied in 1967 besloten om niet onder Joods bestuur te leven, vluchten over wat nog restte van de Allenbybrug over de Jordaanrivier naar Jordanië [
