President Donald Trump, de Baas Gansendonck van de internationale en Amerikaanse politiek, stevent af op een zoveelste flater en niemand die hem kan tegenhouden. De Antwerpse auteur Hendrik Conscience zag het met zijn vooruitziende blik (in 1850 !) allemaal gebeuren: “Baas Gansendonck is een rijke, ongeletterde man van lage komaf die zich is gaan inbeelden dat hij een belangrijk man is. De bewoners van het dorp hebben een grote afkeer van hem en schelden hem uit voor Blaaskaak.” [bron]

Donald Trump houdt van akkoorden maken. Hij houdt van het idee dat hij een akkoord kan bemiddelen tussen Israël en de Palestijnen en denkt dat het hem gaat lukken. Hij kan dat niet en hieronder volgt waarom ook hij gedoemd is om te falen net als al zijn voorgangers van de voorbije decennia:

Het onoverkomelijk obstakel voor een akkoord is dat de essentie van de Palestijnse beweging is de ontkenning van een staat die behoort tot het Joodse volk (ze zijn het er zelfs niet over eens dat we een volk zijn) in een deel van het land tussen de rivier en de zee. Vragen over de grenzen, Jeruzalem, Palestijnse eenheid en nederzettingen – hoe moeilijk ze ook zijn – zijn allemaal ondergeschikt aan dit grote probleem.

Dit is de reden waarom het Palestijnse begrip van “tweestatenoplossing” een recht op terugkeer naar Israël omvat voor de afstammelingen van Arabische vluchtelingen en waarom het geen erkenning bevat van Israël als een Joodse staat, of afstand willen doen van hun eis op het hele grondgebied. Dit is de Palestijnse einduitkomst.

Geen van beide partijen kan nog lager gaan.

Mahmoud Abbas begrijpt dit heel goed. Dit is de reden waarom hij terecht heeft verklaard dat directe onderhandelingen met Israël tijdverspilling is. Dit is de reden waarom hij benadrukt dat premier Netanyahu de tweestatenoplossing niet aanvaardt, omdat hij begrijpt dat hij en Netanyahu verschillende dingen bedoelen met die uitdrukking. Dit is de reden waarom hij voorstander is om de Europeanen en de VN zover te krijgen dat ze Israël dwingen om hem te geven wat hij wil. Hij weet dat diep van binnen (of niet zo diep) veel van deze elementen inhouden dat er geen Joodse staat zou mogen zijn en hij blij zal zijn om die te zien verdwijnen.

Er is geen hoop om de einduitkomst van Abbas en de PLO te veranderen. Maar kunnen we geen beroep doen op de gewone Palestijn, de man of (zeer occasioneel) vrouw in de straat? Hwillen ze dan niet slagen net zoals wij allemaal, om hun kinderen groot te brengen in vrede, om economisch en fysiek veilig te zijn?

Neen. Of misschien willen zal deze dingen wel, maar andere zaken zijn belangrijker.

Khaled Abu Toameh, een Arabische onderdaan van Israël, schrijft dikwijls over de repressie van de Palestijnse journalisten door de PLO en Hamas. Hij heeft geschreven over de corruptie en brutaliteit van de Palestijnse Autoriteit en de gewoonten van de Palestijnse “straat.” In tegenstelling door “pro-Palestijnse” Joodse schrijvers zoals Gideon Levy, begrijpt hij de taal en cultuur van de Palestijnse Arabieren en heeft contacten die hem voorzien van informatie eerder dan propaganda.

Dus wanneer hij ons vertelt dat de PA Arabieren de gewapende strijd tegen Israël verkiezen, Mahmoud Abbas verachten als een collaborateur met Israël en de Verenigde Staten, en het idee verwerpen van een vredesakkoord, moeten we daar de nodige aandacht aan besteden.  Afgelopen week berichtte hij over een demonstratie tegen Abbas in Ramallah:

Aan de vooravond van het bezoek van de Amerikaanse gezant Jason Greenblatt’s aan Ramallah vorige week, demonstreerden honderden Palestijnen in de stad, en riepen president van de Palestijnse Autoriteit (PA) Mahmoud Abbas op om af te treden. De demonstranten veroordeelden ook de lopende samenwerking op veiligheidsgebied tussen de Palestijnse Autoriteit en Israël.

“Luister, luister naar ons Abbas; roep je honden samen en laat ons met rust,” scandeerden de Palestijnse betogers tijdens wat werd beschreven als de grootste anti-Abbas demonstratie in Ramallah van de voorbije jaren. Zij riepen ook tot de opheffing van de Oslo-akkoorden met Israël en stelden Abbas aan de kaak als een “lafaard” en een agent van de Verenigde Staten…

Toch was dit verre van een simpel protest tegen Abbas en zijn veiligheidsmacht. Het was ook een woeste kreet om de gewapende strijd tegen Israël met verhoogde macht verder te zetten.

“Nee tegen vrede en nee tegen alle onzin, we willen kogels en raketten,” scandeerden  een aantal betogers. Deze oproepen ten gunste van een gewapende strijd tegen Israël komen in het bijzonder uit de straten van Ramallah en niet vanuit de door Hamas geregeerde Gazastrook.

De protesten weerspiegelen ook de afwijzing van Palestijnen van het zogenaamde vredesproces met Israël. Naast de oproepen naar Abbas om af te treden, eisten de betogers ook dat de PA-leiders alle afspraken met Israël, in de eerste plaats de Oslo-akkoorden, annuleren.

Met andere woorden, Palestijnen proberen extreem hard om hun boodschap te verspreiden: Israël is onze vijand, niet onze vredespartner.

Dit is duidelijk sinds de intifada van Arafat in de vroege jaren 2000. Peilingen tonen consequent aan dat een meerderheid van de Palestijnse Arabieren gelooft dat “een gewapende intifada … zou helpen om de nationale rechten te verwerven op een wijze waar onderhandelingen dat niet zouden kunnen.”

Het is interessant om op te merken dat speilingen aantonen dat een meerderheid van de Palestijnen ook zegt dat zij voorstnder zijn van een ”tweestatenoplossing”. Dit komt omdat zij het definiëren zoals Abbas met een recht van terugkeer, geen erkenning, geen einde van de claims. Vandaar dat zij ook de onderhandelingen vruchteloos achten. Wanneer hen gevraagd wordt, zegt  een meerderheid ook dat het eventueel accepteren van twee staten, slechts een tijdelijke stap is – een tussenfase als het ware – is op weg naar de ‘unificatie van’ Palestina ‘. ”

Ondanks het feit dat zowel de leiding als de bevolking geen akkoord willen hebben, denkt de Trump-regering nog steeds dat het mogelijk is en deze week hebben we erover gehoord in het kader van een ‘regionale oplossing’ waarbij de Arabische Liga in betrokken is. De theorie lijkt te zijn dat de PLO concessies zal doen zoals een Joodse staat erkennen of hun eis opgeven van het recht op terugkeer indien de Arabische staten hen dat sommeren. Abu Toameh is van oordeel dat deze aanpak waarschijnlijk nog minder succes zal hebben dan directe Israëlisch-Palestijnse gesprekken.

Eerst en vooral hebben de Palestijnen geen vertrouwen in de Arabische regimes, die altijd de voorkeur hebben gehad om te praten over hoe slecht Israël de Palestijnen behadenlt om alles voor zichzelf te doen. Libanon, Jordanië en Syrië hebben allen de Palestijnen onderdrukt en zelfs vermoord. Palestijnen in deze plaatsen zijn vandaag nog steeds tweederangsburgers (in Syrië zijn de meeste dood of zijn vluchtelingen geworden). Zij bieden ook weinig of geen financiële hulp aan de PA. Wat de PLO wil, zegt Abu Toameh, is dat de Europeërs en de VS Israël moeten dwingen tot toegevingen en hun eisen in te willigen. Maar dit gaat niet gebeuren, ongeacht of de Arabische Liga betrokken wordt bij de onderhandelingen of niet.

Ten tweede zien de meeste Arabische landen niks goeds in een mogelijke overeenkomst. Jordanië is bang dat het kan eindigen dat het Hashemitische regime door een Palestijnse partij wordt vervangen; Libanon maakt zich zorgen over de mogelijkheid om burgerschap te verlenen aan de Palestijnse vluchtelingen die het momenteel als afval behandelt; en Egypte vreest dat het wordt gevraagd om een ​​deel van de Sinai aan de Gazanse Palestijnen toe te wijzen. Het Syrische regime is momenteel in chaos, haat Palestijnen en Joden bijna even erg en zal waarschijnlijk geen constructieve partner zijn.

Tot slot merkt Abu Toameh op dat:

Israël als een Joodse staat is een anathema voor de Palestijnse ambities. Geen Arabische leider in de wereld kan de Palestijnen overtuigen om het ‘recht op terugkeer’ voor Palestijnse vluchtelingen op te geven of een oplossing te aanvaarden die Israël in staat stelt controle over bepaalde delen van de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem te behouden. Elke Arabische of Palestijnse leider die zo’n compromis promoot, zet zijn leven op het spel. En de Palestijnse geschiedenis zal hem opnemen als een ‘verrader’ die zich verkocht aan de Joden en zwichtte voor Amerikaanse en Israëlische druk.

Abbas heeft steeds resoluut onderhandelingen afgewezen. Maar Israëlische leiders hebben gehandeld alsof ze geloofden dat er iets positiefs uit zou kunnen komen. Zij hebben dit ook niet uit naïeviteit gedaan, of omdat ze de Amerikanen wilden dwarsen die daar bleven op aandringen en dreigden om hun diplomatieke of financiële steun [aan Israël] op te geven. Israël betaalde hiervoor een hoge prijs: moordenaars werden vrijgelaten die opnieuw begonnen te moorden, en Israël’s eer ten opzichte van haar vijanden werd verzwakt; Israël bevroren de bouw in Judea en Samaria en verzwakte haar aanspraken op een soevereine natie. Maar zelfs ondanks dit veranderden de Palestijnen hun bottom line niet.

Trump zou uit zijn vastgoedervaring moeten weten dat een deal alleen mogelijk is wanneer beide partijen denken dat ze iets krijgen dat ze willen hebben. Maar wat de Palestijnen willen is iets dat Israël niet verkoopt.

Het maakt niet uit hoe overtuigend je bent. Het maakt niet uit wat voor lekkers de ene of de andere partij in de ring gooit. Het maakt niet uit hoe hard je aandringt of waarmee je dreigt. Soms is er gewoon geen overeenkomst [mogelijk].

Dit is wat Netanyahu zou moeten uitleggen aan Trump. Er zit hier geen akkoord in.

door Vic Rosenthal

---

Bron: in een vertaling door Brabosh.com van een artikel van 23 maart 2017 van Vic Rosenthal op de website van Abu Yehuda.

Hoofdkwartier van de Arabische Liga in Cairo, Egypte, waar haar 22 lidstaten samenkomen
(inclusief ‘Palestina’)

Na bijna vijf maanden voornamelijk geheime diplomatie, gestart door de Amerikaanse president Donald Trump, lijken de Arabische landen klaar te zijn om een historisch vredesakkoord met Israël te sluiten. Vanaf morgen komt de Arabische wereld in de Jordaanse hoofdstad Amman bij elkaar, en als alles goed gaat wordt dan het groene licht gegeven om vrede met de Joodse staat, inclusief een oplossing voor het conflict met de Palestijnen, mogelijk te maken.

De officiële agenda van de topconferentie wordt in beslag genomen door de desastreuze oorlogen in Syrië, Jemen en Irak, en daarnaast de economische problemen in veel Arabische staten. De regeringsleiders gaan zich achter de schermen echter ook buigen over een voorstel van de Saudische koning Salman en de Egyptische president Abdel Fatteh El-Sisi om vrede met Israël te sluiten.

Dit voorstel werd op 14 maart in het Witte Huis opgesteld door president Trump en de Saudische vice-kroonprins Mohammed bin Salman, die Trump op de hoogte bracht dat zijn vader, koning Salman, voor het eerst bereid is om het originele Saudische vredesvoorstel uit 2002 bij te stellen. Dit plan werd in 2007 tijdens een Arabische top geratificeerd, maar werd vanwege de eenzijdige, onredelijke en ook gevaarlijke eisen door Israël afgewezen.

Volgens de vice-kroonprins hebben de feitelijke heerser van de Verenigde Arabische Emiraten, prins Mohammed bin Zayed Al-Nahyan, en de Egyptische president El-Sissi aan de koning laten weten dat ze zijn verzoek om het voorstel te steunen zullen inwilligen. De details van dit plan zullen over enkele dagen bekend worden gemaakt. Enkele andere afspraken tussen Trump en Bin Salman werden reeds in gang gezet, zoals de komst van Amerikaanse troepen in Syrië en Jemen.

Struikelblok lijken opnieuw de Palestijnen te zijn, die al jaren weigeren met Israël over vrede te praten. De Palestijnse leider Mahmoud Abbas zou het Arabische plan furieus van de hand hebben gewezen toen de Egyptische president El-Sissi dit op 20 maart in Caïro op tafel legde. De kans is echter aanzienlijk dat de Arabieren Abbas –die de meeste leiders spuugzat zijn- zullen dwingen om een aantal concessies aan Israël te slikken.

Ondertussen doet de Israëlische premier Benyamin Netanyahu in Jeruzalem voorlopig niets aan een dreigende coalitiecrisis, totdat hij hoort of de Arabische landen in Amman het nieuwe vredesvoorstel –waar ongetwijfeld de nodige weerstand tegen zal komen- hebben aangenomen. Zo ja, dan kan de Israëlische leider deze historische doorbraak goed gebruiken om zijn regering bij elkaar te houden.

door Xander [bron]

De Palestijnse Autoriteit heeft op donderdag 26 januari 2017 een reeks voorwaarden die werden voorgelegd door Israël om de vredesonderhandelingen te hervatten krachtig verworpen. Premier Benjamin Netanyahu had opnieuw de erkenning van Israël als een Joodse staat gevraagd en wil de veiligheid blijven controleren in de gebieden die zich bevinden tussen de Jordaan rivier en de Middellandse Zee.

De Palestijnse Autoriteit beschreef de voorwaarden als “onbelangrijk en geen antwoord waardig.” In dit verband, zei de Palestijnse minister van Buitenlandse Zaken Riyad Malki: “Dit zijn zware voorwaarden; [Netanyahu] zal geen enkele Palestijn vinden die bereid zal zijn om daarover met hen te onderhandelen.”

In een verklaring van donderdag zei de Palestijnse minister van Binnenlandse Zaken:

“De door Netanyahu voorgestelde onredelijke voorwaarden tonen andermaal dat hij niet op zoek is naar een hervatting van de besprekingen, noch op zoek is om vrede te stichten met de Palestijnen. Integendeel, zijn opmerkingen weerspiegelen zijn doel om elke internationale inspanning om de vredesbesprekingen te hervatten te belemmeren.”

Palestijnse precondities
Anderzijds blijven de Palestijnse leiders zich hardnekkig vasthouden aan hun decennialange politiek van rejectionisme dat ondermeer duidelijk wordt bewezen in hun pre-condities die ze stellen vooraleer zij aan eventuele onderhandelingen met Israël rondom te tafel gaan zitten.

Nabil Abu Rudeineh, de woordvoerder van Mahmoud Abbas van de PA verklaarde op 23 november 2016: “Netanyahu moet het einde afkondigen van de nederzettingen, de tweestatenoplossing erkennen en akkoord gaan om deel te nemen aan de internationale vredesconferentie die Frankrijk wil houden tegen het einde van dit jaar.”

En begin september 2016 luidden de pre-condities van Abbas als voorwaarden tot deelname van de Palestijnen aan de hervatting van het vredesproces:

1. Israël moet vooraf eerst een bouwstop moet afkondigen in al de nederzettingen voorbij de Groene Lijn; dwz. in Oud-Jeruzalem, de Golan, Judea & Samaria alsook in de neutrale zones van 1948-1967;

2. Israël moet tevens de vierde lichting gevangen Palestijnse terroristen vrijlaten; die vrijlating van de 4de en laatste groep van 26 gevangen was normaal voorzien voor 29 maart 2014 als pre-conditie voor deelname van de Palestijnen aan het vorige vredesproces onder leiding van de Amerikaanse minister John Kerry, maar dat vredesproces werd door Mahmoud Abbas voortijdig onmogelijk gemaakt en afgebroken.

De werkelijkheid is dat de Palestijnse Autoriteit eerst al de diplomatieke bronnen willen uitbuiten in een poging om druk te zetten op Israël opdat het voortijdig zou zwichten onder internationale druk en de Palestijnse precondities zou accpeteren.

Vandaar dat het Palestijnse ministerie van Buitenlandse Zaken op donderdag ll. de internationale gemeenschap heeft opgeroepen om “haar juridische en humanitaire verantwoordelijkheid op te nemen ten guste van de Palestijnse zaak.” Intussen heeft de Palestijnse minister van Buitenlandse Zaken gezegd dat hij een dossier aan het Internationaal Strafhof (het ICC in Den Haag) zou presenteren omtrent de Israëlische “illegale nederzettingen”. In een toelichting op de officiële radiozender, zei Malki dat de Palestijnse Autoriteit een reeks maatregelen zal goedkeuren die gericht zijn op het stoppen van de illegale Israëlische nederzettingen in de door Israël “bezette” gebieden sinds 1967.

Zich richtend tot een politiek en veiligheidscomité bij de Knesset, zei Netanyahu dat de erkenning van Israël als een Joodse staat en zijn recht om de veiligheidscontrole te verzegelen over de Westelijke Jordaanoever, twee voorwaarden zijn die hij nooit zou verlaten. Hij voegde eraan toe dat de nederzettingen waren niet de kern van het probleem zijn met de Palestijnen. In het verleden, zei Netanyahu dat hij voorstander van een gedemilitariseerde Palestijnse staat zindien de Palestijnen Israël zouden erkennen als een Joodse staat.

Joodse Staat
Het is niet zo vreemd dat de PA het begrip “Joodse Staat” verwerpt, dat doen de Arabieren al 70 jaren te beginnen met Resolutie 181 van de Verenigde Naties van 29 november 1947. In die resolutie, het eerste officiële Verdeelplan dat voorstelde om het gebied te verdelen in een Arabische en een Joodse staat, wordt het begrip “Jewish State” maar liefst 29 keer vernoemd zoals bijvoorbeeld al begint in de tweede paragraaf (Res.181: A-2): :

“The mandatory Power shall use its best endeavours to ensure than an area situated in the territory of the Jewish State, including a seaport and hinterland adequate to provide facilities for a substantial immigration, shall be evacuated at the earliest possible date and in any event not later than 1 February 1948.”

Links de grenzen van het VN-verdeelplan (Resolutie 181), rechts de Groene Lijn (pre-1967 lijn) van april 1949 na de Israëlische Onafhankelijkheidsoorlog

Zoals bekend werd Resolutie 181 met een ruime meerderheid goedgekeurd en tegelijk werd ook het begrip “Joodse Staat” aangenomen dat zoals reeds vermeld 29 keer voorkomt in de tekst.

33 landen stemden voor de Resolutie waaronder België en Nederland, maar ook de Verenigde Staten, Canada, Polen, Wit-Rusland en de voormalige Sovjet-Unie stemden voor de erkenning van een Israël als de staat van de Joodse natie.

13 landen stemden tegen Resolutie 181 waaronder China, Griekenland, Groot-Brittannië, en tevens en bloc de 10 moslimlanden die op dat ogenblik stemgerechtigd waren: Iran, Turkije, Saoedi-Arabië, Egypte, Irak, Libanon, Pakistan, Syrië, Jemen en Afghanistan. Geen enkel moslimland had voor Resolutie 181 gestemd en weigerde een “Joodse Staat” in het gebied van het M-O te erkennen..

De Joodse leiders hadden Resolutie 181 aanvaard maar de Arabieren waren categorisch tegen de oprichting van een Joodse Staat en de gevolgen bleven niet uit. Onmiddellijk braken onlusten uit en nadat Israël op 14 mei 1948 de onafhankelijkheid uitriep (die nochtans onmiddellijk erkend werd door o.a. Rusland en de VS) vielen de Arabische landen Israël aan met als belangrijkste actoren Egypte, Transjordanië (Jordanië), Irak, Syrië, Libanon en het ALA (Arabische Bevrijdings Leger) later nog aangevuld met duizenden vrijwillgers uit een tiental andere moslimlanden.

In april 1949 bleek dat de Arabische legers hun aanvalsoorlog hadden verloren en hun genocidale plannen om de Joden in de zee te drijven konden begraven. Ze zouden het nadien nog een aantal keren proberen maar verloren telkens opnieuw. In 1949 faalde Israël om Jeruzalem te heroveren op de Arabieren en moest het stellen met een paar buitenwijken ten westen van de stad (West-Jeruzalem).  Dat onrecht werd in juni 1967 hersteld en Jeruzalem werd herenigd en voor altijd ondeelbaar verklaard.

 door Brabosh.com