Gaza, februari 2007, iets meer dan een jaar na de laatste parlementsverkiezingen van 25 januari 2006 in de Palestijnse Autoriteit die zowel in Gaza als op de Westelijke Jordaanoever werden gewonnen door Hamas. Ismail Haniyeh (links) van Hamas werd de nieuwe premier van de PA en Mahmoud Abbas (midden) die sinds januari 2005 president was, bleef voorlopig in die functie op post tot er nieuwe presidentsverkiezingen zouden gehouden worden in januari 2009. Echter enkele maanden later volgde de onvermijdelijke breuk en een bloedige coup van Hamas. De ene Palestijnse boef had de andere Palestijnse boef compleet buitenspel gezet.

PA leider Abu Mazen, nom de guerre van Mahmoud Abbas, heeft op dinsdag 15 augustus 2017 andermaal een reeks voorwaarden opgesomd waaraan Israël eerst moet voldaan vooraleer de Palestijnen bereid zijn om aan de onderhandelingstafel aan te schuiven in een zoveelste poging om vrede te bereiken. Zoals bericht wordt door de nieuwe Amerikaanse president Donald Trump een nieuw onderhandelingsteam, olv. van zijn schoonzoon Jared Kushner, naar het gebied gestuurd in een poging om het vredesproces nieuw leven in te blazen dat al vast zit sinds eind april 2014 na de vorige (mislukte) poging van president Barack Obama.

Die voorwaarden zijn op zich al het voorwerp van onderhandeling maar Abbas houdt voet bij stuk en wil de buit al zoveel mogelijk binnenhalen vooraleer de echte onderhandelingen nog moeten beginnen zonder dat hij daar iets tegenover moet stellen. Dat was hem de laatste keer ook grotendeels gelukt bij de vorige onderhandelingen in 2014 toen Israël in drie keer in het totaal 78 Palestijnse terroristen en moordenaars had vrijgelaten in ruil voor deelname van de Palestijnen aan het vredesproces. Zoals bekend draaide ook dit keer het vredesproces op niets uit en genereerde integendeel een nieuwe oorlog tussen het IDF en Hamas in Gaza (Operation Protective Edge) die aan 66 Israëlische soldaten het leven kostte.

Ook gisteren herhaalde Abbas zijn klassieke eis dat het lot van de “Palestijnse gevangenen in Israëlische cellen zijn grootste prioriteit” is en dat hij “zal doorgaan om de gevangenen te steunen totdat zij allemaal weer op vrije voeten zijn”. Abbas benadrukte gisteren schamper: “Wij houden ons vast aan een vreedzame volksstrijd, omdat we ons bewust zijn van wat de bezetting wil, en we zetten ons beleid verder in coördinatie met onze mensen in Al-Quds [Jeruzalem], de Westelijke Jordaanoever, de Gazastrook en waar onze mensen ook zijn.”

In het kader van zijn boutade “steun aan de vreedzame volksstrijd” worden, zoals reeds bij herhaling werd bericht, aan gevangen Palestijnse terroristen  of families van omgekomen terroristen met westerse hulpgelden exhuberante vergoedingen en salarissen uitbetaald, waarvan de grootte van de verloning wordt bepaald door de aard en de mate van het succes van hun aanslag en of en hoeveel Israëli’s daarbij werden vermoord of gewond. Kortom: hoe bloediger het geweld en de terreur des te meer er met (hulp)gelden wordt gestrooid naar de betrokken terroristen en of hun families.

Andere gestelde voorwaarden vooraf zijn volgens Abbas dat “de PA bereid is om naar de onderhandelingstafel terug te keren op basis van de tweestatenoplossing, de oprichting van een onafhankelijke staat Palestina en [de opname van] de bepaling dat de nederzettingen op alle Palestijnse gronden illegaal zijn.” De Palestijnen leggen aldus bij voorbaat “de lat dermate hoog zodat er geen kat meer over raakt,” heet zoiets in diplomatieke onderhandelingstaal. Een echte doorbraak in een hernieuwd vredesproces moet dan ook niet verwacht worden. Want feit is: de Palestijnse Arabieren  willen geen vrede, zij willen Israël en dat bij voorkeur zonder Joden erin. Dat is zoal zeventig jaar het geval sinds de aanname door de Verenigde Naties van Resolutie 181 van november 1947 en de Arabische aanvalsoorlog tegen Israël die dat ontketende.

Uiteraard kan de situatie in de Gazastrook die gebukt gaat onder de islamistische dictatuur van Hamas, Abbas nog parten spelen. In zijn opmerkingen van gisteren dinsdag, besprak Abbas eveneens de aan de gang zijnde spanningen met Hamas en verwierp hij de beschuldigingen dat het strafmaatregelen heeft genomen tegen Gaza. “Deze stappen,” legde Abbas uit, “zijn bedoeld om een duidelijk signaal te zenden naar het leiderschap van Hamas dat het moet afzien van haar beleid en in het bijzonder van het Uitvoerend Comité van de Gazastrook dat functioneert als een onafhankelijke regering.” Abbas benadrukte dat “het de PA ernstig is omtrent haar beleid en dat het klaar staat om bijkomende stappen te ondernemen tegen Hamas als het zich niet schikt naar de oproep van nationale eenheid.” Hamas en Abbas’s factie Al Fatah leven als sinds 2007 op voet van oorlog met elkaar sinds Hamas op gewelddadige wijze de controle overnam van Gaza in een bloedige staatsgreep.

De Amerikaanse president Donald Trump zegt dat hij nog steeds “optimistisch” blijft omtrent de vooruitzichten op vrede tussen Israël en de Palestijnse Autoriteit, optimistisch genoeg om opnieuw een andere delegatie te sturen naar het gebied voor een zoveelste ronde van gesprekken met Jeruzalem en Ramallah.

De delegatie die wordt geleid door Jared Kushner, de schoonzoon van president Donald Trump en belangrijkste adviseur van het Witte Huis, omvat onder meer Bijzonder Vertegenwoordiger voor Internationale Onderhandelingen Jason D. Greenblatt en Vice-adviseur voor Nationale Veiligheid Dina Powell. De delegatie zal naast Israël en de Palestijnse Autoriteit, tevens leiders ontmoeten uit Saoedi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten (VAE), Qatar, Jordanië en Egypte.

Geen oplossing mogelijk
In het algemeen lijkt er maar weinig enthousiasme te bestaan onder de betrokken partijen en ook bij de Amerikanen leeft er veel scepsis. Eerder, op maandag 31 juli 2017, vertelde Jared Kushner tegenover een groep leden van het Amerikaanse Congres dat er wellicht geen oplossing voor het conflict is en dat zijn eerste doel is om vertrouwen op te bouwen tussen de betrokken partijen en dat dit het best zoveel mogelijk achter de schermen kan gebeuren:

“Er werd de voorbije 40 of 50 jaren niet veel bereikt. Wat bieden wij aan dat uniek zou zijn? Ik weet het niet. Ik ben er zeker van dat iedereen die het geprobeerd heeft, getracht heeft om op een of andere wijze uniek te zijn, maar opnieuw trachten wij dit logisch is aan te pakken. Wij denken na over wat de juiste benadering kan zijn.

En we trachten met de partijen in alle stilte te bekijken of er een oplossing is. Misschien is er wel geen oplossing, maar het is een van de problemen waarvan de president ons gevraagd heeft om op te focussen. Dus gaan we ons daarop richten om te trachten de juiste beslissing te vinden in de nabije toekomst.”

Palestijns rejectionisme
Ook de Palestijnen blazen weer warm en koud. De Verenigde Staten is de belangrijkste financiële sponsor van de Palestijnse Autoriteit dus komt het er voor Mahmoud Abbas vooral op aan om de schijn op te houden dat hij vrede met Israël wil en dat hij bereid is om daarover te onderhandelen onder de bemiddeling van de VS.

Maar in Ramallah, de officieuze hoofdstad van ‘Oost-Palestina’ (aka de Westbank), klinkt een heel ander geluid. Toonaangevende Palestijnse ambtenaren hebben de voorbije dagen duidelijk benadrukt dat de Palestijnse Autoriteit enkel en alleen een oplossing zal aanvaarden waarin Israël zich zou terugtrekken achter de “pre-1967 grenzen” (in feite de staakt-het-vuren lijnen van april 1949) en dat (oostelijk?) Jeruzalem de hoofdstad zal worden van de toekomstige Palestijnse staat.

Mohammed Ashtia, economisch raadslid van de Palestijnse Autoriteit en andere vooraanstaande leden van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO), hebben gezegd “dat de Palestijnen geïnteresseerd zijn in het vinden van een oplossing omdat het leven onder de bezetting moeilijk is”, volgens een interview met de Israëlische krant Maariv op zaterdag en voegde eraan toe:

“De test voor deze [Amerikaanse] regering is om een einde de maken aan de aanvallen van de kolonisten die getolereerd worden door deze Israëlische regering, haar steun uit te spreken voor een tweestatenoplossing en een einde te maken aan de bezetting. Het eerste wat moet gebeuren in het vredesproces is om vertrouwen op te bouwen en het tweede is het vredesproces op zich.”

Saeb Erekat, toponderhandelaar voor vrede met Israël en kaderlid van het Uitvoerend Comité van de PLO, had op zondag een ontmoeting met de Amerikaanse consul in Jeruzalem en met de Russische ambassadfeur aan de Palestijnse Autoriteit.  Erekat verzocht om verdere ontmoetingen te houden met de diplomaat:

“Het [diplomatieke] kwartet [voor het Midden-Oosten] moet alles doen wat mogelijk is om te nebadrukken dat een uiteindelijke oplossing een tweestatenoplossing omvat gebaseerd op de pre-1967 grenzen, al de nederzettingen delegitimiseren met inbegrip van oost Jeruzalem en de internationale wet afdwingen.”

Conclusie
De Palestijnen “leggen bij voorbaat de lat dusdanig hoog zodat er geen kat meer over raakt”, heet zoiets in diplomatieke onderhandelingstaal. Benieuwd of Jared Kushner de Palestijnen zal kunnen overtuigen om hun onrealistische eisen te matigen, dat ze hun terroristische milities op de Westbank en in Gazastrook moeten ontwapenen en dat ze in hun vermeende zucht naar vrede met Israël hun eisen voortaan zullen baseren op de hedendaagse feiten aan de grond.

De geschiedenis van het Arabische (en later het Palestijnse) rejectionisme begon reeds bij het verwerpen door de Arabieren van het eerste voorstel tot een tweestatenoplossing in november 1947 (VN Resolutie 181)  hoewel dat voorstel met een meerderheid werd goedgekeurd in de Verenigde Naties en geaccepteerd werd door de Joden (aka Israël). Sindsdien hebben de Arabieren geen van hun eisen gematigd en hebben slechts twee Arabische landen (Egypte en Jordanië) de Joodse staat de facto erkend en vrede ondertekend.

Echter, verwachten dat Israël zichzelf vrijwillig zal opheffen om de Palestijnen in Hamastan en in Ramallah te plezieren brengt de vrede geen stap dichterbij. Dan lijkt het tegenwoordige status-quo nog altijd de “oplossing” die de grootste voorkeur heeft.

President Donald Trump, de Baas Gansendonck van de internationale en Amerikaanse politiek, stevent af op een zoveelste flater en niemand die hem kan tegenhouden. De Antwerpse auteur Hendrik Conscience zag het met zijn vooruitziende blik (in 1850 !) allemaal gebeuren: “Baas Gansendonck is een rijke, ongeletterde man van lage komaf die zich is gaan inbeelden dat hij een belangrijk man is. De bewoners van het dorp hebben een grote afkeer van hem en schelden hem uit voor Blaaskaak.” [bron]

Donald Trump houdt van akkoorden maken. Hij houdt van het idee dat hij een akkoord kan bemiddelen tussen Israël en de Palestijnen en denkt dat het hem gaat lukken. Hij kan dat niet en hieronder volgt waarom ook hij gedoemd is om te falen net als al zijn voorgangers van de voorbije decennia:

Het onoverkomelijk obstakel voor een akkoord is dat de essentie van de Palestijnse beweging is de ontkenning van een staat die behoort tot het Joodse volk (ze zijn het er zelfs niet over eens dat we een volk zijn) in een deel van het land tussen de rivier en de zee. Vragen over de grenzen, Jeruzalem, Palestijnse eenheid en nederzettingen – hoe moeilijk ze ook zijn – zijn allemaal ondergeschikt aan dit grote probleem.

Dit is de reden waarom het Palestijnse begrip van “tweestatenoplossing” een recht op terugkeer naar Israël omvat voor de afstammelingen van Arabische vluchtelingen en waarom het geen erkenning bevat van Israël als een Joodse staat, of afstand willen doen van hun eis op het hele grondgebied. Dit is de Palestijnse einduitkomst.

Geen van beide partijen kan nog lager gaan.

Mahmoud Abbas begrijpt dit heel goed. Dit is de reden waarom hij terecht heeft verklaard dat directe onderhandelingen met Israël tijdverspilling is. Dit is de reden waarom hij benadrukt dat premier Netanyahu de tweestatenoplossing niet aanvaardt, omdat hij begrijpt dat hij en Netanyahu verschillende dingen bedoelen met die uitdrukking. Dit is de reden waarom hij voorstander is om de Europeanen en de VN zover te krijgen dat ze Israël dwingen om hem te geven wat hij wil. Hij weet dat diep van binnen (of niet zo diep) veel van deze elementen inhouden dat er geen Joodse staat zou mogen zijn en hij blij zal zijn om die te zien verdwijnen.

Er is geen hoop om de einduitkomst van Abbas en de PLO te veranderen. Maar kunnen we geen beroep doen op de gewone Palestijn, de man of (zeer occasioneel) vrouw in de straat? Hwillen ze dan niet slagen net zoals wij allemaal, om hun kinderen groot te brengen in vrede, om economisch en fysiek veilig te zijn?

Neen. Of misschien willen zal deze dingen wel, maar andere zaken zijn belangrijker.

Khaled Abu Toameh, een Arabische onderdaan van Israël, schrijft dikwijls over de repressie van de Palestijnse journalisten door de PLO en Hamas. Hij heeft geschreven over de corruptie en brutaliteit van de Palestijnse Autoriteit en de gewoonten van de Palestijnse “straat.” In tegenstelling door “pro-Palestijnse” Joodse schrijvers zoals Gideon Levy, begrijpt hij de taal en cultuur van de Palestijnse Arabieren en heeft contacten die hem voorzien van informatie eerder dan propaganda.

Dus wanneer hij ons vertelt dat de PA Arabieren de gewapende strijd tegen Israël verkiezen, Mahmoud Abbas verachten als een collaborateur met Israël en de Verenigde Staten, en het idee verwerpen van een vredesakkoord, moeten we daar de nodige aandacht aan besteden.  Afgelopen week berichtte hij over een demonstratie tegen Abbas in Ramallah:

Aan de vooravond van het bezoek van de Amerikaanse gezant Jason Greenblatt’s aan Ramallah vorige week, demonstreerden honderden Palestijnen in de stad, en riepen president van de Palestijnse Autoriteit (PA) Mahmoud Abbas op om af te treden. De demonstranten veroordeelden ook de lopende samenwerking op veiligheidsgebied tussen de Palestijnse Autoriteit en Israël.

“Luister, luister naar ons Abbas; roep je honden samen en laat ons met rust,” scandeerden de Palestijnse betogers tijdens wat werd beschreven als de grootste anti-Abbas demonstratie in Ramallah van de voorbije jaren. Zij riepen ook tot de opheffing van de Oslo-akkoorden met Israël en stelden Abbas aan de kaak als een “lafaard” en een agent van de Verenigde Staten…

Toch was dit verre van een simpel protest tegen Abbas en zijn veiligheidsmacht. Het was ook een woeste kreet om de gewapende strijd tegen Israël met verhoogde macht verder te zetten.

“Nee tegen vrede en nee tegen alle onzin, we willen kogels en raketten,” scandeerden  een aantal betogers. Deze oproepen ten gunste van een gewapende strijd tegen Israël komen in het bijzonder uit de straten van Ramallah en niet vanuit de door Hamas geregeerde Gazastrook.

De protesten weerspiegelen ook de afwijzing van Palestijnen van het zogenaamde vredesproces met Israël. Naast de oproepen naar Abbas om af te treden, eisten de betogers ook dat de PA-leiders alle afspraken met Israël, in de eerste plaats de Oslo-akkoorden, annuleren.

Met andere woorden, Palestijnen proberen extreem hard om hun boodschap te verspreiden: Israël is onze vijand, niet onze vredespartner.

Dit is duidelijk sinds de intifada van Arafat in de vroege jaren 2000. Peilingen tonen consequent aan dat een meerderheid van de Palestijnse Arabieren gelooft dat “een gewapende intifada … zou helpen om de nationale rechten te verwerven op een wijze waar onderhandelingen dat niet zouden kunnen.”

Het is interessant om op te merken dat speilingen aantonen dat een meerderheid van de Palestijnen ook zegt dat zij voorstnder zijn van een ”tweestatenoplossing”. Dit komt omdat zij het definiëren zoals Abbas met een recht van terugkeer, geen erkenning, geen einde van de claims. Vandaar dat zij ook de onderhandelingen vruchteloos achten. Wanneer hen gevraagd wordt, zegt  een meerderheid ook dat het eventueel accepteren van twee staten, slechts een tijdelijke stap is – een tussenfase als het ware – is op weg naar de ‘unificatie van’ Palestina ‘. ”

Ondanks het feit dat zowel de leiding als de bevolking geen akkoord willen hebben, denkt de Trump-regering nog steeds dat het mogelijk is en deze week hebben we erover gehoord in het kader van een ‘regionale oplossing’ waarbij de Arabische Liga in betrokken is. De theorie lijkt te zijn dat de PLO concessies zal doen zoals een Joodse staat erkennen of hun eis opgeven van het recht op terugkeer indien de Arabische staten hen dat sommeren. Abu Toameh is van oordeel dat deze aanpak waarschijnlijk nog minder succes zal hebben dan directe Israëlisch-Palestijnse gesprekken.

Eerst en vooral hebben de Palestijnen geen vertrouwen in de Arabische regimes, die altijd de voorkeur hebben gehad om te praten over hoe slecht Israël de Palestijnen behadenlt om alles voor zichzelf te doen. Libanon, Jordanië en Syrië hebben allen de Palestijnen onderdrukt en zelfs vermoord. Palestijnen in deze plaatsen zijn vandaag nog steeds tweederangsburgers (in Syrië zijn de meeste dood of zijn vluchtelingen geworden). Zij bieden ook weinig of geen financiële hulp aan de PA. Wat de PLO wil, zegt Abu Toameh, is dat de Europeërs en de VS Israël moeten dwingen tot toegevingen en hun eisen in te willigen. Maar dit gaat niet gebeuren, ongeacht of de Arabische Liga betrokken wordt bij de onderhandelingen of niet.

Ten tweede zien de meeste Arabische landen niks goeds in een mogelijke overeenkomst. Jordanië is bang dat het kan eindigen dat het Hashemitische regime door een Palestijnse partij wordt vervangen; Libanon maakt zich zorgen over de mogelijkheid om burgerschap te verlenen aan de Palestijnse vluchtelingen die het momenteel als afval behandelt; en Egypte vreest dat het wordt gevraagd om een ​​deel van de Sinai aan de Gazanse Palestijnen toe te wijzen. Het Syrische regime is momenteel in chaos, haat Palestijnen en Joden bijna even erg en zal waarschijnlijk geen constructieve partner zijn.

Tot slot merkt Abu Toameh op dat:

Israël als een Joodse staat is een anathema voor de Palestijnse ambities. Geen Arabische leider in de wereld kan de Palestijnen overtuigen om het ‘recht op terugkeer’ voor Palestijnse vluchtelingen op te geven of een oplossing te aanvaarden die Israël in staat stelt controle over bepaalde delen van de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem te behouden. Elke Arabische of Palestijnse leider die zo’n compromis promoot, zet zijn leven op het spel. En de Palestijnse geschiedenis zal hem opnemen als een ‘verrader’ die zich verkocht aan de Joden en zwichtte voor Amerikaanse en Israëlische druk.

Abbas heeft steeds resoluut onderhandelingen afgewezen. Maar Israëlische leiders hebben gehandeld alsof ze geloofden dat er iets positiefs uit zou kunnen komen. Zij hebben dit ook niet uit naïeviteit gedaan, of omdat ze de Amerikanen wilden dwarsen die daar bleven op aandringen en dreigden om hun diplomatieke of financiële steun [aan Israël] op te geven. Israël betaalde hiervoor een hoge prijs: moordenaars werden vrijgelaten die opnieuw begonnen te moorden, en Israël’s eer ten opzichte van haar vijanden werd verzwakt; Israël bevroren de bouw in Judea en Samaria en verzwakte haar aanspraken op een soevereine natie. Maar zelfs ondanks dit veranderden de Palestijnen hun bottom line niet.

Trump zou uit zijn vastgoedervaring moeten weten dat een deal alleen mogelijk is wanneer beide partijen denken dat ze iets krijgen dat ze willen hebben. Maar wat de Palestijnen willen is iets dat Israël niet verkoopt.

Het maakt niet uit hoe overtuigend je bent. Het maakt niet uit wat voor lekkers de ene of de andere partij in de ring gooit. Het maakt niet uit hoe hard je aandringt of waarmee je dreigt. Soms is er gewoon geen overeenkomst [mogelijk].

Dit is wat Netanyahu zou moeten uitleggen aan Trump. Er zit hier geen akkoord in.

door Vic Rosenthal

---

Bron: in een vertaling door Brabosh.com van een artikel van 23 maart 2017 van Vic Rosenthal op de website van Abu Yehuda.

Hoofdkwartier van de Arabische Liga in Cairo, Egypte, waar haar 22 lidstaten samenkomen
(inclusief ‘Palestina’)

Na bijna vijf maanden voornamelijk geheime diplomatie, gestart door de Amerikaanse president Donald Trump, lijken de Arabische landen klaar te zijn om een historisch vredesakkoord met Israël te sluiten. Vanaf morgen komt de Arabische wereld in de Jordaanse hoofdstad Amman bij elkaar, en als alles goed gaat wordt dan het groene licht gegeven om vrede met de Joodse staat, inclusief een oplossing voor het conflict met de Palestijnen, mogelijk te maken.

De officiële agenda van de topconferentie wordt in beslag genomen door de desastreuze oorlogen in Syrië, Jemen en Irak, en daarnaast de economische problemen in veel Arabische staten. De regeringsleiders gaan zich achter de schermen echter ook buigen over een voorstel van de Saudische koning Salman en de Egyptische president Abdel Fatteh El-Sisi om vrede met Israël te sluiten.

Dit voorstel werd op 14 maart in het Witte Huis opgesteld door president Trump en de Saudische vice-kroonprins Mohammed bin Salman, die Trump op de hoogte bracht dat zijn vader, koning Salman, voor het eerst bereid is om het originele Saudische vredesvoorstel uit 2002 bij te stellen. Dit plan werd in 2007 tijdens een Arabische top geratificeerd, maar werd vanwege de eenzijdige, onredelijke en ook gevaarlijke eisen door Israël afgewezen.

Volgens de vice-kroonprins hebben de feitelijke heerser van de Verenigde Arabische Emiraten, prins Mohammed bin Zayed Al-Nahyan, en de Egyptische president El-Sissi aan de koning laten weten dat ze zijn verzoek om het voorstel te steunen zullen inwilligen. De details van dit plan zullen over enkele dagen bekend worden gemaakt. Enkele andere afspraken tussen Trump en Bin Salman werden reeds in gang gezet, zoals de komst van Amerikaanse troepen in Syrië en Jemen.

Struikelblok lijken opnieuw de Palestijnen te zijn, die al jaren weigeren met Israël over vrede te praten. De Palestijnse leider Mahmoud Abbas zou het Arabische plan furieus van de hand hebben gewezen toen de Egyptische president El-Sissi dit op 20 maart in Caïro op tafel legde. De kans is echter aanzienlijk dat de Arabieren Abbas –die de meeste leiders spuugzat zijn- zullen dwingen om een aantal concessies aan Israël te slikken.

Ondertussen doet de Israëlische premier Benyamin Netanyahu in Jeruzalem voorlopig niets aan een dreigende coalitiecrisis, totdat hij hoort of de Arabische landen in Amman het nieuwe vredesvoorstel –waar ongetwijfeld de nodige weerstand tegen zal komen- hebben aangenomen. Zo ja, dan kan de Israëlische leider deze historische doorbraak goed gebruiken om zijn regering bij elkaar te houden.

door Xander [bron]