De sleutel bovenop de poort van het Aida vluchtelingenkamp, symbool voor de terugkeer naar ‘Palestina’, lees: Israël. Iemand zal die mensen – 68 jaar na dato – toch ooit duidelijk moeten maken dat geen terugkeer mogelijk is naar iets wat niet [meer] bestaat, waar ze nooit zijn geweest en waar zij slechts vage herinneringen aan koesteren aan wat hun verdwenen voorvaderen ooit over hun fabelachtige ‘ouderlijke heimat’ hebben verhaald. De “terugkeer” van 7 miljoen nakomelingen van Palestijnse vluchtelingen naar Israël betekent de feitelijke vernietiging van Israël. Waarom zou Israël zichzelf willen vernietigen?

Het Aida vluchtelingenkamp in Betlehem van de VN bestaat sinds 1950. Vandaag wonen er net iets meer dan 3.000 mensen – afstammelingen van Arabieren die tijdens de oorlog van 1948 uit Israël zijn gevlucht. Het Aida kamp wordt in stand gehouden door de UNRWA en het ziet er niet meteen uit als een ‘kamp.’ Aida bestaat uit massieve huizen en lijkt dus meer op een woonwijk dan op een kamp – niet eens een sloppenwijk.

De ingang van het vluchtelingenkamp is versierd met een reusachtige sleutel, geschreven in het Engels en het Arabisch, die luidt: ‘Niet te koop’. Wat ‘niet te koop’ is, is niet moeilijk te raden: de Arabische bodem van de Jordaan tot de Middellandse Zee, die niet mag worden verlaten in ruil voor een vredesverdrag met Israël. Is dit een hardvochtige interpretatie van mijn kant? Laten we eens kijken.

Lees verder →

De nieuwe Arabische stad Rawabi die wordt gebouwd in Samaria (Shomron) met Israëlische toestemming, weigert om “Palestijnse vluchtelingen” uit de UNRWA kampen te hervestigen naar de stad.

Dit ondanks eerdere afgelegde verklaringen van het tegenovergestelde en de algemene indruk dat de nood aan een nieuwe Arabische stad gedeeltelijk werd ingegeven “door het lijden van de vluchtelingen”, in het bijzonder diegenen die leven in de vluchtelingenkampen. Aldus bericht de onderzoeksjournalist David Bedein van het Israel Resource News Agency in een artikel van Hillel Fendel op de nieuwssite van Arutz Sheva van heden 30 augustus 2016.

“De nieuwe Palestijnse Arabische stad Rawabi heeft tijdens alle fases van de ontwikkeling openlijk gepubliceerd dat het scholen zou bouwen die vrede en verzoening zouden promoten,” schrijft Bedein. Hij citeerde Bashar al-Masri, de belangrijkste projectontwikkelaar van Rawabi die zei “Wij zijn niet wie zij willen dat je zou geloven, een bende terroristen…”

En toch weigert de stad Rawabi vluchtelingen weg te halen uit de “vluchtelingenkampen”. “Waarom?” vraagt Bedein zich hardop af. Omdat volgens de Palestijnen “dit anders een schending zou zijn van de PLO doctrine van het ‘onvervreemdbare recht op terugkeer’ naar hun huizen die ze moesten achterlaten  in Tel Aviv, Jaffa, Be’er Sheva, Tzfat, Ashkelon en elder,” schrijft Bedein.

Blijkbaar kan het zogeheten “lijden van de vluchtelingen” waarmee de wereld Israël al decennialang om de oren slaat (de VN-resoluties omtrent zijn haast niet meer te tellen), de stadsontwikkelaars geen lor schelen. Onbegrijpelijk is vooral dat de Palestijnse Autoriteit zowel in Gaza (Hamas) als in Judea & Samaria (Al Fatah) op het grondgebied dat onder hun eigen beheer valt, nog immer Palestijnse nakomelingen van 1948-vluchtelingen vasthouden in vluchtelingenkampen onder sponsoring en het beheer van de Verenigde Naties (via de UNRWA).

In Israël bestonden in de na-oorlogsjaren ook veel vluchtelingenkampen, voornamelijk bevolkt door Joodse vluchtelingen uit de Arabische landen. Maar eind jaren 1950 is dat laatste kamp opgedoekt. In feite passen de Palestijnen dezelfde tactiek toe als in de Arabische buurlanden waar ook nog steeds miljoenen nakomelingen van Palestijnse vluchtelingen van 1948 in kampen worden vastgepind en gelijke rechten worden ontzegd. Waarom?

De Open Zweer van de UNRWA
In praktisch alle Arabische landen van het Midden-Oosten worden de zogenaamde “Palestijnse vluchtelingen” paspoorten geweigerd, het burgerschap ontzegd, geen recht op eigendom enz. in de Arabische gastlanden, ondanks het feit dat zij, hun vaders en hun grootvaders er geboren zijn. Het doel daarvan, afgezien van racisme en een gebrek aan elementaire menselijkheid en mededogen, is sinds 1948 steeds hetzelfde gebleven – de politisering van de Palestijnse vluchtelingenkwestie:

“… de Arabische landen willen het Arabische vluchtelingenprobleem niet oplossen. Ze willen het bestendigen als een open zweer, als een belediging voor de Verenigde Naties en als een wapen tegen Israël. De Arabische leiders kan het geen barst schelen of deze Arabische vluchtelingen leven of sterven.”

Die uitspraak dateert van april 1952 en komt van Lt. Generaal Sir Alexander Galloway (1895-1977), de voormalige directeur van de UNRWA in Jordanië (1951-1952). Sir Galloway wist waarover hij sprak. Hij raakte behoorlijk gefrustreerd nadat hij geconfronteerd werd met de hardnekkige onwil van de Arabische buurlanden om de Arabieren, die tijdens de Israëlische onafhankelijkheidsoorlog weggevlucht waren uit het Brits Mandaat voor Palestina, behoorlijk op te nemen en te integreren in hun samenleving.

De UNRWA is een aparte vluchtelingenorganisatie van de Verenigde Naties enkel voor ‘Palestijnen’ en opereert los van de algemene VN vluchtelingenorganisatie UNHCR. Met Resolutie 302 (IV) van 8 december 1949 werd door de Algemene Vergadering van de VN (UNGA) de UNRWA aanvankelijk opgericht “om in samenwerking met locale regeringen de directe hulp- en werkprogramma’s uit te voeren en advies te verlenen aan de betrokken Nabije Oosten regeringen omtrent de maatregelen die door hen moeten genomen worden ter voorbereiding op het tijdstip dat internationale bijstand voor hulp- en werkprojecten niet langer noodzakelijk is.”

Voorafgaand aan dit werd de United Nations Conciliation Commission for Palestine (UNCCP) geïnstrueerd met Resolutie 194 (III) van 11 december 1948 van de UNGA om “de repatriering, hervestiging en economische en sociale rehabilitering van de vluchtelingen mogelijk te maken alsook de betaling van compensatie.”

Desgevallend gevraagd wat volgens hem de oplossing was voor het Arabisch (Palestijns) vluchtelingenprobleem, antwoordde Sir Alexander Galloway in essentie het volgende tegenover het Amerikaanse Christen Palestina Comité (ACPC) in april 1952:

“Geef elk van de Arabische naties waar de vluchtelingen worden aangetroffen een overeengekomen som gelds voor hun zorg en hervestiging en laat het dan verder aan hen over. Indien de Verenigde Naties dit hadden gedaan onmiddelijk na het conflict en tegenover de Arabische staten had uitgelegd ‘Wij vinden het spijtig dat het gebeurd is, maar hier is een som gelds voor u om voor de vluchtelingen te zorgen’, dan was het probleem reeds lang van de baan geweest. De Arabische staten zouden iets constructief hebben kunnen doen aan het probleem of hun aanzien verliezen in de ogen van de wereld. Zoals het thans is gelopen, valt de last op de Verenigde Naties en de regeringen die de Verenigde Naties steunen en we staan machteloos om het op te lossen.”

Het Westen betaalt
De eerste bewoners van de stad Rawabi verhuisden bijna een jaar geleden. De stad, veelal grote en moderne flatgebouwen, is van plan om 25.000 mensen te huisvesten en tot 40.000 als de stad zich in de toekomst verder zal uitbreiden. Rawabi ligt slechts op drie kilometer ten noorden van de kleine Joodse stad van Ateret en ongeveer 20 kilometer ten noorden van Ramallah, de feitelijke hoofdstad van ‘Palestina’.

De Joodse Federatie in Brazilië (CONIB – Confederação Israelita do Brasil) heeft naar verluid aanzienlijke bedragen geïnjecteerd in de nieuwe stad, met dien te verstande “dat Rawabi zou gesticht worden met een vredes curriculum dat de noodzaak zou belichten om in vrede te leven met Israël.” Echter David Bedein schrijft dat “de president van de Joodse Federatie van Brazilië ‘geschokt’ was toen hij vernam dat Rawabi geen bewoners van de UNRWA vluchtelingenkampen zal toestaan om te verhuizen naar Rawabi.”

Dit is des te schokkender in het licht van de bereidheid van de Europese landen om tienduizenden islamitische vluchtelingen uit Syrië op te nemen en te integreren, zelfs gezien de angst voor mogelijke terroristen die zich onder hen kunnen bevinden. Bovendien verwijzen de Palestijnse Autoriteit en haar supporters voortdurend naar “het lijden” van de vluchtelingen als een andere reden waarom Israël Judea en Samaria zou moeten afstaan aan de Palestijnen – terwijl de ontwikkelaars van Rawabi, wanneer de gelegenheid zich voordoet om de benarde situatie van de vluchtelingen te verlichten, hen categoroisch de rug toekeert.

Inkompoort van het Palestijnse vluchtelingenkamp Aida in Bethlehem dat kunstmatig in stand gehouden met het geld van de VN (UNRWA). De sleutel bovenop de poort symboliseert het zogeheten “recht op terugkeer” van de Palestijnen. Iemand zal die mensen ooit toch de waarheid moeten vertellen. Met name dat een terugkeer naar vermeende Arabische dorpen en steden waar ze overigens zelf nooit één voet hebben gezet, definitief uitgesloten is.

Kenneth ‘Ken’ Roth, het hoofd van de gekende internationale mensenrechtenbeweging Human Rights Watch (HRW), twitterde gisteren een artikel door van de voormalige minister van Binnenlandse Zaken van G-B, David Miliband, waarin de laatste oproept tot de sluiting van de vluchtelingenkampen.“Veel menselijker is om de vluchtelingen in de [locale] gemeenschap te integreren in plaats van hen eindeloos op te sluiten in kampen,” twitterde Ken Roth.

Lees verder →