Israël’s minister van Defensie Avigdor Lieberman heeft op vrijdag 17 februari ’17 in een interview op Channel 2 News de Israëliërs gewaarschuwd om hun hooggespannen verwachtingen en hoop in president Donald Trump en de VS te temperen. Een echte koerswijzing inzake de nederzettingen  komt er (voorlopig?) niet. Integendeel. De nederzettingenbeweging blijft voorlopig op haar honger zitten, zoveel is wel duidelijk.

Van een triomfantelijke terugkeer van premier Netanyahu uit Washington, zijn zakken vol met een karrevracht aan concrete toezeggingen, is al helemaal geen sprake. Het blijft dan ook opvallend stil in de Israëlische pers. Er valt namelijk helemaal niks te melden. Trump houdt voorlopig de boot af en wil dat Israël hem volgt en wacht tot “Hij” zijn “grootse plannen” zal ontvouwen omtrent een vredesplan voor Israël’s conflict met de Arabieren en de Palestijnen in het bijzonder.

Een gefrustreerde maar realistische minister Lieberman wees er dan ook op dat zolang de Trumpregering niet het licht op groen zet voor uitbreiding van de nederzettingen of een eventuele annexatie van Judea & Samaria of zelfs enkel maar het door Israël beheerde deel ervan, aka Area C, waarbij hij uiteraard impliciet verwees naar de plannen van minister Naftali Bennett en zijn aanhang, tot nader order uit te stellen.

Kortom: Zolang wij [Israël dus] de expliciete instemming van Trump niet hebben (en die hebben we op dit ogenblik niét!), kunnen we maar beter niks doen, verklaarde een sip kijkende Lieberman tegenover de Israëlische pers:

“We kunnen niet verder vooruitgaan zonder afspraken met de Verenigde Staten, zowel ten aanzien van de bouw alsook de toepassing van de soevereiniteit, dus ik stel voor dat iedereen wat zou kalmeren.

Wat de annexatie en de bouw in Judea en Samaria betreft, moeten we begrijpen dat dit niet de functie is van verklaringen of pogingen die slechts electorale winst op korte termijn beogen. Dit is in de eerste plaats, een resultaat van een functie van onze afspraken met de Verenigde Staten.

Indien iemand denkt dat u de Israëlische soevereiniteit kunt toepassen over heel Judea en Samaria of in de nederzettingenblokken of onbeperkt kan bouwen, zonder een akkoord met het Witte Huis, dan vergist hij zich.“

Terloops: Ook de door Trump aangekondigde verhuis van de Amerikaanse ambassade in Tel Aviv naar Jeruzalem is voor onbepaalde tijd uitgesteld. Dat was blijkbaar enkel ondoordachte verkiezingspraat. Niet ernstig dus. Jammer wel.

Palestijnen trekken jubelend door de straten van het Ein el-Hilweh vluchtelingenkamp nabij de zuidelijk gelegen stad Sidon, Libanon. Zij vierden uitgelaten de islamistische aanslagen van 11 september 2001 en vuurden geweren af in de lucht. Bij de aanslagen op het WTC in New York en elders kwamen ca. 3000 mensen om het leven [beeldbron: AP Photo/Mohamed Zatari]

We weten allemaal waarom de oprichting van een Palestijnse staat zo gevaarlijk is voor Israël. Denk bijvoorbeeld maar aan de onverdedigbare grenzen, de kwetsbare luchthavens, het gebrek aan waterbronnen enz. Maar laten we eens kijken waarom een Palestijnse staat ook gevaarlijk zou zijn voor Amerika:

♦ Onrust en instabiliteit: De Palestijnen hebben een lange staat van dienst in het aansteken van regionale instabiliteit. Ze veroorzaakten een gewapend conflict met koning Hussein van Jordanië. Ze instigneerden een burgeroorlog in Libanon. Het is slechts een kwestie van tijd voordat een Palestijnse staat de onrust en chaos in de hele regio zou aanwakkeren. Dat soort van chaos, in zo’n gevoelige regio van de wereld, is het laatste wat de V.S. nodig heeft.

♦ Een proxy voor schurkenstaten: De Palestijnen hebben zich altijd verbonden met de meest extreme en agressieve regimes in de wereld: vroeger was dat de Sovjet-Unie; vandaag de dag is het Noord-Korea en Iran. ‘Palestina’ zou snel Iraanse ‘vrijwilligers’ uitnodigen en Noord-Koreaanse raketten willen verwerven. Het zou een proxy-status worden voor ’s werelds ergste schurkenregimes. Hoe kan een Iraanse haven in Gaza goed zijn voor Amerika?

♦ Gekant tegen Amerikaanse waarden: We kunnen nu al aan de praktijken van de Palestijnse Autoriteit in de afgelopen 23 jaar zien wat voor soort staat we zouden hebben. De islam zal de staatsgodsdienst zijn. Verkiezingen zullen slechts worden gehouden, indien die al ooit zouden plaatsvinden. Critici van het regime zullen ondedrukt worden. Vakbonden zullen worden lastiggevallen. Gevangenen worden gemarteld. Christenen worden geïntimideerd. Vrouwen zullen tweederangs burgers zijn. De islamitische en autoritaire waarden die worden belichaamd door de Palestijnse staat staabn lijnrecht tegenover de democratische en pluralistische waarden die wij, Amerikanen koesteren.

♦ Vijandschap jegens Amerika:  Een Palestijnse staat zou een actieve anti-Amerikaanse staat in woord en daad zijn. Hoe we dat weten? Kijk maar naar wat de Palestijnse Autoriteit aan haar mensen heeft onderwezen en aan de kinderen in het bijzonder, over de afgelopen twee decennia. De PA media en scholen portretteren de Verenigde Staten als racistisch, koloniaal, en oorlogszuchtig. Ze beschuldigen de V.S. voor het eigenhandig uitvoeren van de aanslagen van 9/11, van de verspreiding van ziektes en immoraliteit en samenzwering tegen de islam.

Een Palestijnse staat zal haat tegen Amerika promoten, op de internationale fora tegen de V.S. stemmen en zich scharen aan de zijde van radicale derdewereld regimes. De wereld heeft al genoeg van Amerika-hatende landen. Waarom hebben we nog een ander nodig?

Een van de meest opmerkelijke zaken omtrent het gedrag van de PA is de gewoonte om jaarlijks $ 500 miljoen hulp aan te nemen van de V.S. en zich dan om te keren en vervolgens straten, parken, scholen, en sportwedstrijden vernoemen naar terroristen die Amerikanen hebben vermoord. Sommigen van hen zijn zelfs vernoemd naar de beruchte Dalal Mughrabi, een terroriste die de nicht van een Amerikaanse senator heeft vermoord. Als dit is hoe de PA thans fungeert, nu het zo hard de Amerikaanse steun nodig heeft voor haar onafhankelijkscampagne, stel je dan eens voor hoe ze zullen handelen wanneer het een soevereine staat heeft en niet langer afhankelijk is van Amerikaanse hulp.

♦ Ondermijning van Amerika’s bondgenoot: Israël is altijd Amerika’s beste vriend en meest betrouwbare bondgenoot geweest. Als een kwestie van principes en als een kwestie van strategische wijsheid, moeten de Verenigde Staten altijd klaarstaan voor hun vrienden. Voor het instellen van een Palestijnse staat langsheen de grenzen van Israël zou een ernstig gevaar voor onze bondgenoot opleveren. Het zou ook het vertrouwen ondermijnen van alle van Amerika’s bondgenote en de waarde van de Amerikaanse beloften in twijfel trekken.

♦ Het meeslepen van de VS in buitenlandse conflicten: Israël heeft nooit de Verenigde Staten gevraagd om het militair te verdedigen. De Israëli’s vechten hun eigen strijd. Maar als een verzwakt, gekrompen Israël dreigt te worden overspoeld door een Palestijns-Iraans-Noord-Koreaanse aanval, zal er een enorme druk op de Verenigde Staten wegen om militaire actie te ondernemen wanneer het ziet hoe zijn naaste bondgenoot met vernietiging wordt bedreigd. Dus zouden de V.S. worden meegesleurd worden in een buitenlands conflict dat volledig te voorkomen was.

In elk denkbaar opzicht zou een Palestijnse staat slecht zijn voor Amerika, slecht voor de Amerikaanse waarden zijn, slecht voor de Amerikaanse belangen en slecht voor Amerika’s bondgenoten.

door Stephen M. Flatow

Bron: in een vertaling van Brabosh.com naar een artikel van Stephen M. Flatow van 16 februari 2017 op de site van Arutz Sheva

De auteur, een advocaat in New Jersey, VS, is vice-president van The Religious Zionists of America.

De advocaat is ook de vader van de Amerikaans Joodse Alisa Flatow, die vermoord werd door Palestijnse terroristen toen zij met een bus in 1995 op studiereis was doorheen Israël en de bus explodeerde toen zij op weg was naar het strand van Gush Katif, Gaza. Nadat Alisa een dag later bezweek aan fatale hoofdwonden heeft de familie haar organen gedoneerd om het leven van anderen te redden.

Tijdens die aanslag van 9 april 1995, gekend als de Kfar Darom bus attack, werden naast Alisa Flatow ook nog eens zeven Israëlische soldaten gedood en raakten 52 anderen gewond.

Memoriaal voor de Amerikaanse Alisa Flatow in Gedera, Israël

“I love you” – “I love you too” – “I love you more” – “No, I love you more” – “I love you most” – “No, I love you most” – “I love you” – “I love you too” – “I love you more” …zzzZz …

De persconferentie van president Donald Trump en premier Benjamin Netanyahu van woensdag 15 februari 2017 zal zeker herinnerd worden als een van de meest surrelaistische episodes in de geschiedenis van de Israëlisch-Amerikaanse betrekkingen en misschien wel van het hele Midden-Oosten. En, zoals het er tot nog toe uitziet, lijkt Israël met een zilverkleurig lint en met veel tierlantijntjes versierde, maar voor de rest compleet lege doos naar huis te zullen gaan.

Het was dus weer vooral veel blabla en weinig boemboem. Veel vriendelijke woorden en weinig concrete zaken. De grote verlichting die Trump beloofde om in de bloedrode poel van het Midden-Oosten te zullen brengen, zal nog even op zich laten wachten. Maar goed, we zijn intussen al wat aan het duister gewend geraakt. En al dat zinloze bloedvergieten.. wie in het Westen kijkt daar nog van op?

Weinig hoopgevend tot dusverre met een “president Trump die de intellectuele diepte lijkt te hebben van een klein kind,” schreef The Jewish Chronicle weinig flatterend. In alle ernst suggereerde hij dat we optimistisch moeten zijn over een akkoord tussen Israël en de Palestijnen want “hij gaat de kwestie nauwgezet bestuderen.” Alsof dat al een hele geruststelling zou zijn voor om het even wie. Ik vrees dat Trump vooral zichzelf wilde geruststellen en daarin lijkt hij alvast geslaagd.

Op de eerste persconferentie die de gesprekken vooraf gingen zei president Trump:

“Ik kijk naar de ‘twee-staten’ en de ‘een-staat’ [-oplossing]. Ik ben heel gelukkig met die ene die beide partijen bevallen. Ik dacht een tijd lang dat de twee-staten [-oplossing] gemakkelijker te doen was, maar eerlijk gezegd, zolang Bibi en de Palestijnen maar gelukkig zijn, dan ben ben ik ook gelukkig met die [oplossing] die zij het beste vinden.”

Wat de vorm van een akkoord betreft – twee staten, één staat, de territoriale compromissen, wat dan ook – bleef Trump als een volslagen idioot en met een brede grijns tot op het einde schokschouderend knikken. Tenslotte, vond hij, maakt het in wezen allemaal niet zoveel uit want, zo neuzelde hij verder, het belangrijktste van het akkoord is dat het beide partijen maar gelukkig maakt. Dat er liefde zou zijn, échte liefde. Liefde – en dat er een einde komt aan het haten. Nou ja…

Helemaal te gek werd het toen Trump een vraag van de pers beantwooordde omtrent de nederzettingen:

“In zoverre het de nederzettingen beseft, zou ik graag zien dat u zich omtrent de nederzettingen een beetje zou inhouden. Wij zullen iets uitwerken. Maar ik zou graag zien dat er een akkoord komt. Ik denk dat een akkoord zal gemaakt worden. Ik weet dat elke president dat graag zou willen. De meesten van hen zijn er niet aan begonnen tot pas op het einde, omdat ze nooit dachten dat het mogelijk was. En het was niet mogelijk omdat ze het niet geprobeerd hebben. Maar Bibi en ik kennen elkaar al lang – [hij is] een verstandig man en een groot onderhandelaar. En ik denk dat we een akkoord gaan maken. Het zal misschien wel een groter en beter akkoord zijn dan de mensen in deze ruimte zich kunnen voorstellen. ’t Is een mogelijkheid. Dus, laat ons zien wat we zullen doen.”

“Ik zal het proberen!” (I’ll Try’!) schamperde Netanyahu sip.

Trump slijmt bij Netanyahu of hij zich asjeblieft nog een beetje zou willen inhouden wat de nederzettingen betreft. Wat betekent dat dan in behoorlijk Nederlands? Dat Bibi wel een huis mag bouwen in ‘Oost’-Jeruzalem maar nog even moet wachten om het dak erop te leggen tot zijn nieuwe Amerikaanse “vriend” Trump de zaak grondig bestudeerd heeft?? Klinklare onzin dus. Een huis zonder dak erop is geen huis. Dàt, Mister Trump, weet zelfs een 4-jarige kleuter.

Men moet zich herinneren dat deze man de huidige leider is van de vrije wereld. Het is erg verleidelijk om te denken dat, na acht jaar Obama-regering, Israël thans een vriend zou hebben in het Witte Huis. Helaas, maar sommige vrienden is men beter kwijt dan rijk. Wordt ongetwijfeld vervolgd.

Brabosh.com