Dr. Manfred Gerstenfeld Interviewt Michael Widlanski
‘Palestijnse leiders hebben dubbelzinnige boodschappen ontwikkeld als strategische wapens om te ontwapenen, demoraliseren en misleiden van vijanden terwijl het steun verkrijgt van derden. Zij maken gebruik van dubbelzinnige verklaringen voor verschillende doelgroepen in de traditie van taqiyya – de kunst van het veinzen. Dit is een door de Islam goedgekeurde toepassing van liegen om vijanden te verslaan. Bij het converseren in het Engels kunnen ze vredelievend klinken. Toch zenden ze tegelijkertijd oorlogszuchtige boodschappen aan de Arabieren uit in het Arabisch.
‘Deze methode van destructieve ambiguïteit werd reeds beoefend door de vooroorlogse Grootmoefti van Jeruzalem Haj Amin al Husseini. Hij was nauw betrokken bij het verspreiden van valse berichten over Joden die ‘proberen om de Tempelberg te veroveren’ in de vroege jaren 1920 en later in de propaganda-uitzendingen voor de nazi’s. Fatah leiders, vooral Yasser Arafat en Mahmoud Abbas, stapten in de voetsporen van Husseini met behulp van dubbelzinnigheid.’
Achttien jaar zijn gepasseerd sinds de ondertekening van de Oslo akkoorden en de conclusie lijkt nu gerechtvaardigd dat er geen vredesverdrag zal komen dat binnen afzienbare tijd een einde zal maken aan het Arabisch Israëlische conflict. De recente verzoening tussen de PA en Hamas – inclusief de mededeling dat Hamas lid zal worden van de PLO – is nieuw bewijs dat Mahmoud Abbas nooit eerlijk is geweest over zijn echte intenties vis-à-vis het vredesproces met Israël.
Dit komt niet als een verrassing, omdat het juist Abbas was die het brein was achter een PLO strategie uit 1968, die bedoeld was om de positie van Israël te ondermijnen door de toepassing van meer geraffineerde middelen dan terreur. Politieke oorlogvoering en bedrog waren belangrijke elementen in deze strategie, die zijn oorsprong vindt in Islamitische concepten over de status van niet Moslims – en vooral Joden – in Dar al-Islam (het gebied van de Islam).
Abbas’ weigering om Israël als een Joodse staat te erkennen heeft daar direct mee te maken. Deze concepten worden uitgebreid beschreven in Andrew Bostom’s boek “The Legacy of Islamic anti-Semitism”, en hebben sinds het begin van het Arabisch Israëlische conflict een belangrijke rol gespeeld. Dit werd echter over het algemeen genegeerd.
Nu het vredesproces heeft gefaald lijkt het hoog tijd om de waarheid onder ogen te zien. Het Palestijnse leiderschap heeft Israel en de internationale gemeenschap bedrogen door voortdurend over vrede te spreken in het Engels, terwijl het tegelijkertijd in het Arabisch haat en oorlog preekt voor eigen publiek.
De echte intenties van de PA zijn lang verborgen gebleven door propaganda, misleiding en bedrog. Recente acties en de toegenomen retoriek bewijzen echter dat het Palestijnse leiderschap niet geïnteresseerd is in verzoening met de Joodse staat.
Eerder schreven wij al een artikel over het ontbreken van waarheid in de Palestijnse Autoriteit, waarin vooral de leugens van de Palestijnse hoofdonderhandelaar Sa’eb Arekat onder de loep werden genomen. Het probleem zit echter veel dieper en heeft vanaf het begin het vredesproces onder druk gezet en nu dus doen ontsporen
Islam laat misleiding [taqiyya] toe wanneer moslims omgaan met Joden en andere niet-moslims. Moslims mogen met andere woorden wèl liegen en bedriegen tegen ongelovigen op voorwaarde dat de leugen de bescherming van de Islam dient en/of om de islamitische doelen en objectieven te bevorderen.
Een erg algemene en ruim gemeten definitie die door de ene moslim wordt ontkend dat ze bestaat [ontkenning dus in de praktijk] en door miljoenen anderen al eeuwenlang dagelijks in de praktijk wordt toegepast. In deze video wordt een en ander klaar en helder toegelicht.
Nonkel Bob van Arabië vertelt: "Maar er bestaan drie soorten leugens die toegestaan zijn..."
Pouring Cold Water on WikiLeaks
door Daniel Pipes vertaald door Sam van Rooy
Ongetwijfeld is de meest fascinerende Wikileaks-onthulling dat een aantal Arabische leiders de Amerikaanse regering hebben aangespoord om de Iraanse nucleaire installaties aan te vallen. De meest beruchte, koning Abdullah van Saoedi-Arabië, riep Washington op om “de kop van de slang af te snijden”. Iedereen is het er over eens dat deze verklaringen het echte beleid van politici van Saoedi-Arabië en andere Arabische landen ontmaskeren.
Maar is dat wel echt zo? Er zijn twee redenen om daaraan te twijfelen.
Ten eerste, zoals Lee Smith scherp opmerkt, kan het zijn dat de Arabieren alleen maar zaken vertellen waarvan ze denken dat de Amerikanen het willen horen: “We weten wat de Arabieren aan diplomaten en journalisten vertellen over Iran,” schrijft hij, “maar we weten niet wat ze echt denken van hun Perzische buurman”. Hun pogingen zouden deel kunnen uitmaken van een diplomatisch proces, dat erin bestaat angsten en verlangens van bondgenoten voor te stellen alsof ze ook de hunne zijn.
Als Saoedi’s beweren dat de Iraniërs hun aartsvijanden zijn, hebben Amerikanen dus de neiging deze gemeenschappelijke belangen kritiekloos te aanvaarden; Smith stelt echter dat “wat de Saoedi’s aan de Amerikaanse diplomaten zeggen, niet bedoeld is om ons een transparante blik in hun denken te gunnen, maar om ons te manipuleren en eigen belangen te dienen.” Het is toch niet omdat ze zeggen wat we graag horen, dat ze de waarheid vertellen?
Gamal Abdel Nasser, een belangrijk Egyptenaar die uitblonk in misleiding
Ten tweede: hoe moeten we oordelen over de discrepantie tussen wat de Arabische leiders vertellen aan westerse gesprekspartners en wat ze tegen hun eigen volk vertellen? Op zoek naar patronen uit de jaren 1930, schreef ik in 1993 in een onderzoek dat ‘fluisteren’ minder belangrijk is dan ‘roepen’: “Uitspraken in het openbaar wegen zwaarder door dan privécommunicatie. Geen van beide zijn ze onfeilbaar, want politici liegen zowel publiekelijk als privé, maar openbare uitspraken voorspellen acties beter dan niet-publieke uitspraken.”
Het Arabisch-Israëlische conflict, bijvoorbeeld, zou al lang afgelopen zijn als men zou geloven wat westerlingen wordt verteld. Neem bijvoorbeeld Gamal Abdel Nasser, Egyptisch leider van 1952 tot 1970 en misschien wel de politicus die Israël tot de blijvende obsessie van de Midden-Oosterse politiek heeft gemaakt.
Volgens Miles Copeland, een CIA-agent die contacten met Abdel Nasser onderhield, vond Nasser de Palestijnse kwestie “onbelangrijk”. In het openbaar echter, volgde Abdel Nasser meedogenloos een antizionistische agenda, met als doel de machtigste Arabische leider van zijn tijd te worden. Wat hij Copeland toevertrouwde bleek dus misleiding te zijn.
Hetzelfde patroon kan worden gevonden in specifieke zaken. Aan westerse diplomaten liet hij zijn bereidheid om te onderhandelen met Israël blijken, maar ten aanzien van de wereld verwierp hij het bestaan van de Joodse staat, alsook elk compromis. Na de oorlog van 1967, bijvoorbeeld, signaleerde Abdel Nasser in het geheim bij de Amerikanen een bereidheid om een akkoord met Israël te ondertekenen – “met alle daaruit voortvloeiende consequenties” – terwijl hij in het openbaar onderhandelingen afwees en benadrukte dat “Dat wat met geweld werd afgenomen, zal worden herwonnen door middel van geweld”. Zoals gewoonlijk bepaalde de openbare verklaring zijn werkelijke beleid.
Niet alleen waren Abdel Nassers openbare uitlatingen een veel accuratere gids voor zijn daden dan zijn ‘gefluister’, hij gaf deze tactiek ook rustig toe door John F. Kennedy te vertellen dat “sommige Arabische politici in het openbaar harde uitspraken doen over Palestina en vervolgens contact opnemen met de Amerikaanse overheid om de uitspraken te verzachten, door te zeggen dat hun verklaringen waren bedoeld voor lokale Arabische gemeenschappen”. Op die manier beschreef Abdel Nasser dus zeer nauwkeurig zijn eigen gedrag.
Net zoals Yasser Arafat, de Palestijnse leider
Echter, wanneer Arabische leiders geen westerlingen maar hun eigen achterban toespreken, onthullen ze soms de waarheid. Vers in het geheugen zit Yasser Arafat, die in 1993 de Oslo-akkoorden ondertekende waardoor hij de staat Israël erkende, maar zijn werkelijke bedoelingen kenbaar maakte toen hij in een Zuid-Afrikaanse moskee moslims toeschreeuwde om “te komen en te vechten en de jihad te starten om Jeruzalem te bevrijden.”
Intuïtief hebben we de neiging om confidentiële gesprekken boven openbare te stellen. Uit de politieke ontwikkelingen in het Midden-Oosten echter, is herhaaldelijk gebleken dat men beter persberichten leest en luistert naar openbare toespraken, dan te vertrouwen op diplomatieke gesprekken. Vertrouwelijke standpunten kunnen worden beschouwd als meer oprecht, maar, zoals Dalia Dassa Kaye van de Rand Corporation opmerkt: “wat Arabische leiders aan Amerikaanse functionarissen zeggen strookt niet altijd met wat ze in werkelijkheid doen.” De massa’s horen gewoon de ware beleidslijnen; hooggeplaatste westerlingen horen misleiding.
Deze vuistregel verklaart waarom verre waarnemers vaak wel zien wat dichte diplomaten en journalisten missen. Dit werpt ook twijfels op over het nut van de Wikileaks. Ze zouden ons uiteindelijk wel eens meer kunnen afleiden van de werkelijkheid, dan dat ze ons iets over het Arabische beleid duidelijk zouden kunnen maken.
Bronnen: National Review Online: Een koude douche voor Wikileaks door Daniel Pipes van 14 December 2010; Vertaald door Sam van Rooy
Oslo-akkoord uit 1993: "Gij zult niet meer aanzetten tot haat jegens Joden en Israël, En Gij zult uw terroristische infrastructuur ontmantelen, En Gij.. en.. en..."
De Palestijnen weten ons alle dagen wel weer te verbazen, alhoewel… Nu verklaren ze weer dat ze ermee dreigen alle eerder aangegane akkoorden (in Oslo, Camp David enz…) eenzijdig te zullen verbreken als Israël niet onvoorwaardelijk ingaat op hun eisen. In feite een regelrechte oorlogsverklaring jegens de Joodse staat. Het meest cynische in deze verklaring ligt in het feit dat ze al van zodra deze vroegere akkoorden werden gesloten, de Palestijnen nooit hebben opgehouden met het schenden van diezelfde akkoorden en dat doen tot op vandaag en niemand [behalve Israël] hen daarvoor ooit heeft veroordeelt of op het matje geroepen.
Jawadde, wie vertrouwt die Palestijnen nog? Alleen gekken en zelfmoordenaars hechten nog veel gewicht aan een akkoord met de PalArabieren. Een wijze les die we hier uit kunnen trekken is eenvoudig dit: Wie meent dat we haast moeten maken om een vredesakkoord te ondertekenen met Abbas en zijn entourage, moet tegelijk ook beseffen dat akkoorden NOOIT bindend zijn voor de Palestijnen.
Kortom: Een vredesakkoord met de Palestijnen is minder waard dan het papier waarop het werd getekend. Dus, wie zegt “land voor vrede”, moet beseffen dat dit “stuk land” maar een voorschot is op al het andere dat later nog moeten worden afgegeven in ruil voor iets waarvan de PA op elk moment kan terugkomen. Zelfs vandaag behandelt de Palestijnse Autoriteit de Joden van Israël nog altijd als dhimmies. Zelfs een hoer verdient 1000 keer meer respect dan Abbas en zijn criminele bende.
PA Warns It May Break Oslo Accord that It Already Has Broken
door Tzvi Ben Gedalyahu
Een hoge ambtenaar van de Palestijnse Autoriteit heeft gisteren zaterdag ermee gedreigd dat het vroegere afgesloten akkoorden zal verbreken indien Israël niet akkoord gaat met haar eisen. Echter de waarheid gebied te zeggen dat de Palestijnse Autoriteit die akkoorden reeds lang en bij herhaling heeft gebroken, zo onder meer – en los van vele andere zaken – door plechtig te verklaren dat Israël een Joodse staat is, dat de Palestijnse Autoriteit zal ophouden om [haar bevolking] aan te zetten tot haat [jegens Joden en jegens Israël] en dat het haar terroristische infrastructuur zal ontmantelen.
De PLO heeft ook nooit haar Handvest gewijzigd met betrekking van haar woordelijke en geschreven ontkenning van het bestaansrecht van Israël. Ondanks de toezegging van Arafat om dat te doen, is dit nooit gebeurd. Yasser Abed Rabbo, een hoge ambtenaar van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO), vertelde aan de in Londen uitgegeven Arabische krant Al Hayat: “Een partij kan niet eeuwig gebonden blijven aan een akkoord indien de andere partij deze akkoorden voortdurend schendt. Wij kunnen niet eeuwig trouw blijven aan de akkoorden die we met Israël hebben ondertekend.”
Ahmed Majdalani, een ander lid van de leidende PLO commissie, vertelde aan het Chinese persbureau Xinhua, “Waarschijnlijk zullen we afzien van de Palestijnse verplichtingen die het gevolg is van deze akkoorden, omdat Israël ‘alle overeenkomsten negeert en ze voortdurend blijft schenden.” Het vredesakkoord van 1993 luidde: “De PLO erkent het recht van de staat Israël om te bestaan in vrede en veiligheid [en] verbindt zich tot het vredesproces van het Midden-Oosten dat … alle openstaande kwesties … zullen worden opgelost door middel van onderhandelingen…
Yasser Arafat: "Ik teken alles wat de Joden mij onder de neus duwen. Een akkoord met Israël is voor mij immers van nul en generlei waarde: het verplicht mij tot niets"
Oslo, 3-4 september 1993: Yasser Arafat: “We recognize the right of Israel to exist in secure and recognized boundaries.”
[“Wij erkennen het bestaansrecht van Israël binnen veilige en erkende grenzen“]
De Palestijnse leugen van Oslo 1993
Echter, de PLO heeft in haar Handvest nooit het citaat over de ontkenning van Israël geschrapt, terwijl de Palestijnse Autoriteit door middel van haar schoolonderwijs het idee bleef aanmoedigen dat het hele land van Israël “Palestina” heet. De Palestijnse Nationale Raad stemde in 1996 in tot wijziging van de statuten door het “schrappen van die artikelen die in strijd zijn met de briefwisseling tussen de PLO en de regering van Israël.” Een Palestijnse juridische commissie moest een herziening van het Handvest voorbereiden maar heeft dat tot op heden nooit gedaan.
Net vóór de stemming zou plaatsvinden verklaarde Salim Za’noun, de voorzitter van de vergadering, dat “We de verplichting moeten nakomen die van ons wordt gevraagd [zoals vermeld in de Oslo-akkoorden] en dat tegen de laagst mogelijke prijs. Daarom, zo werd gezegd, indien we deze artikelen zouden wijzigen [oproepen tot de vernietiging van Israël] waarvan de wijziging wordt geëist [door de Oslo-akkoorden], zal dit betekenen dat we een zeer hoge prijs hebben betaald. Daarom dat een nieuw voorstel indienen voor het nationale Handvest minder schadelijk zal zijn dan het eerste [de wijziging van die bepaalde artikelen].”
De uitspraken van Salim Za’noun kunnen bekeken en beluisterd worden op deze videobeelden:
De PLP Handvest bepaalt: “De verdeling van Palestina in 1947 en de oprichting van de staat Israël zijn volledig illegaal… De Balfour-verklaring, het Mandaat voor Palestina, en alles wat daarop gebaseerd is, worden geacht al van nul en generlei waarde. Claims van historische of religieuze banden van Joden met Palestina zijn onverenigbaar met de feiten van de geschiedenis en de ware opvatting van wat soevereiniteit bepaalt. Het Jodendom dat een religie is, is geen onafhankelijke nationaliteit. Noch vormen de Joden een volk met een eigen identiteit; het zijn de burgers van de landen waartoe zij behoren.”
De achtergrond van de nieuwste PA bedreiging om de Oslo-akkoorden eenzijdig op te zeggen ligt in het verlengde van het feit dat Israël weigert de bouwstop te vernieuwen op het bouwen van nieuwe Joodse huizen in Judea en Samaria. De nooit geziene 10 maanden durende bouwstop werd door Israël ingesteld om te voldoen aan de voorwaarde van de Palestijnse Autoriteit om aan de hervatting te voldoen van rechtstreekse gesprekken met Israël, maar waarvan ruim negen maanden verstreken zonder dat de PA ook maar een kleinste poging tot hervatting van de gesprekken deed, met uitzondering van een choreografisch goed georganiseerde drie uur durende discussie in Washington op het persoonlijke directe bevel van Obama en zijn kabinet.
Premier Benjamin Netanjahoe heeft impliciet gezegd dat hij misschien als “laatste kans” een bouwstop van 60 dagen kan accepteren, maar dan moet Abbas de erkenning van Israël als Joodse staat accepteren, een eis waarvan Rabbo zegt dat het “een andere Israëlische leugen is”, als excuus om Judea en Samaria te ver-Joodsen [Judaïseren] en Jeruzalem te herenigen. De overeenkomst uit 1993 stelt dat “alle openstaande kwesties … zullen worden opgelost door onderhandelingen.” Andere afspraken, zoals de Amerikaans-geïnspireerde Roadmap [routekaart], doet een speciale oproep aan de PA om op te houden met het aanzetten tot haat [jegens Joden en jegens Israël]. Voorts verzoekt het de PA en Israël om voorlopige grenzen vast te leggen waarin een voorstel van Palestijnse staat kan worden opgericht. Maar Israël kwam toen met de toenmalige Amerikaanse Staatssecretaris Condoleezza Rice overeen om die clausule over te slaan en direct over te gaan tot definitieve onderhandelingen.
Latere ontwikkelingen hebben geleid dat Mahmoud Abbas, de leider van de PA, heeft verklaard dat al de Palestijnse eisen, waaronder de grenzen en de status [Recht op Terugkeer] van de buitenlandse Arabieren die beweren afkomstig te zijn uit Israël, zijn opgenomen in de verdere afspraken en er met premier Netanjahoe niets meer onderhandeld moet worden. Hij heeft ook verklaard dat er geen reden is voor de PA om Israël te erkennen als een “Joodse” staat, maar de voormalige Israëlische premier Jitschak Rabin vertelde de Knesset in 1995 dat “In het kader van de permanente oplossing, we eerst en vooral willen bereiken dat de staat Israël als Joodse staat, ten minste voor 80 procent van haar burgers Joden zijn en zullen worden.”
