Jeruzalem, 11 juni 1967. De Zesdaagse Oorlog is voorbij. Israëlische soldaten hebben de Tempelberg op de Arabieren heroverd. Op de achtergrond de islamitische Rotskoepel

Mahmoud Abbas (Fatah) en Khaled Meshaal (Hamas) en hun horde haveloze “Palestijnse” vluchtelingen zijn in werkelijkheid slechts poppetjes aan een touwtje die achter de schermen worden gemanipuleerd door de Arabische Liga en de Moslimwereld in de eeuwige strijd om de vernietiging van Israël. De Palestijnen zijn het middel; Israël vernietigen het ultieme doel.

Vredesonderhandelingen zijn slechts schijn en maken deel uit van een langdurige  uitputtingsslag in de islamisering van het Midden-Oosten. Wie vrede in het M-O nastreeft kan beter beginnen bij de Arabische Liga en de Moslimwereld. Palestijnen hebben niks te vragen, geen eisen te stellen en helemaal niks te vertellen en dat is niet de schuld van Israël.

Het Arabisch/islamitische cordon sanitaire rondom Israël

De vrede onderhandelen met Palestijnen heeft maar zoveel zin op voorwaarde dat de resultaten van de onderhandelingen tegelijk worden geparafeerd en gesteund in woord en daad door de Arabische Liga [=de Arabieren, 22 naties] en door de Conferentie van de Islamitische Organisatie [=de moslimwereld met 57 aangesloten landen].

Het feit dat de Palestijnse onderhandelaars tijdens het vredesproces voortdurend op en af naar Caïro [en andere Arabische hoofdsteden] reizen voor overleg, hopende op de juiste instructies te krijgen hoe het nu verder moet met Israëliërs en Amerikanen, is veelzeggend. Ook de Palestijnen beseffen dat zonder het fiat van het grootste deel van de Arabieren en de moslims er de facto geen akkoord bestaat net zomin als er ooit een Palestijnse staat zou kunnen bestaan zonder hun fiat.

Waarom er dan steeds onderhandeld wordt met de Palestijnen ipv rechtstreeks met Arabieren en moslims, begrijpt geen zinnig mens. Onderhandelen met tussenpersonen [de Palestijnen] waarvan dan achteraf telkens weer blijkt dat elders toestemming moet gevraagd worden omdat zij [de Palestijnen] dan toch niet autonoom mogen noch kunnen beslissen, ligt het toch voor de hand dat onderhandelen met Abbas volstrekt nutteloos is en verloren tijd.

Arabieren en moslims kiezen duidelijk voor een uitputtingsslag in de hoop dat Israël ooit zal toegeven, haar eigen staat zal ontbinden en de Joden zal oppakken en afvoeren uit het Midden-Oosten, verdwenen, net alsof de Joden er nooit bestaan hebben. Enkel Egypte heeft het gewaagd het veto van de Arabische en moslimwereld te doorbreken [nadat het land de Jom Kippoer oorlog in 1973 had verloren] waarna Egypte prompt uit de Liga en het OIC werd gegooid. Ook Jordanië zal later die stap zetten en er eveneens voor gestraft worden.

Op 1 september 1967 werd er door de Arabische en de moslimwereld in Khartoem in Soedan een “cordon sanitaire” rondom Israël opgericht, dat tot vandaag stand houdt [op Egypte en Jordanië na]. Dat cordon staat algemeen bekend als de Resoluties van Khartoem, kort gezegd: de 3 grote NEEN ’s van Khartoem:

• NEEN aan de erkenning van het bestaansrecht van Israël;

• NEEN aan onderhandelingen met Israël;

• NEEN aan vrede met Israël.

Snel verder lezen KLIKKEN op –> Lees verder “De 3 x NEEN van Khartoem uit 1967: geen erkenning, geen onderhandelingen en nooit vrede met Israël”