Steun het Palestijnse recht op terugkeer naar Jordanië – poster
Recht op Terugkeer
Abbas 2012: ‘Ik wil terugkeren naar Safed’ – Abbas 2014: ‘Ik wil niet terug naar Safed’
Mahmoud Abbas heeft andermaal bewezen een buitengewone leugenaar te zijn, wellicht de grootste leugenaar van ‘Palestina’ sinds zijn voorganger Yasser Arafat de geest gaf. Zijn biografie op Wikipedia vermeldt dat Mahoud Abbas op 26 maart 1935 geboren werd in Safed, Israël.
In november 2012 verklaarde Abbas in het Engels op de Israëlische televisie (videobeelden hierboven):
“… het is mijn recht om Safed te zien, maar niet om daar te wonen… Voor mij is Palestina de ’67 grenzen met Oost-Jeruzalem als zijn hoofdstad. Dit is nu en voor altijd. Dit is nu en voor altijd. Dit is Palestina voor mij. Ik ben een vluchteling maar ik woon in Ramallah. Ik geloof dat de West Bank en Gaza Palestina zijn en de andere delen is Israël.”
Toen er even later wat verwaaide kritiek kwam dat Abbas verzaakte aan het fictionele ‘recht op terugkeer’, ‘verduidelijkte’ hij als volgt zijn uitspraken:
“Sprekend over Safed is een persoonlijke mening en dat betekent niet dat ik het ‘recht op terugkeer’ opgeef. Niemand kan het ‘recht op terugkeer’ opgeven als alle internationale teksten en Arabische en islamitische beslissingen referen naar een rechtvaardige en overeengekomen oplossing voor de vluchtelingenkwestie, volgens VN Resoluitie 194, waarbij de term overeengekomen betekent in akkoord met de Israëlische zijde.
Ik heb mijn mening niet veranderd. Wat ik zeg tegen de Palestijnen is verschilt niet van wat ik zeg tegen de Israëliërs of de Amerikanen of tegen om het even wie.”
Thans, in een interview vorige week met een Egyptische krant, zegt Abbas dat zelfs zijn ‘verduidelijking’ een leugen was:
“[Israël] wil de terugkeer van de vluchtelingen niet toestaan. Er zijn zes miljoen vluchtelingen die wensen terug te keren, en ten andere, ik ben één van hen.“
Dus in 2012 beweerde Abbas nog dat hij absoluut geen recht heeft om terug te keren naar Safed en daar te wonen en nu zegt hij dat hij wil verlaten wat hij Palestina noemde in het TV interview en terug wil keren naar zijn geboorteplaats in Safed. Wie is nu de leugenaar? De Abbas uit 2012 die zegt dat hij geen recht heeft om terug te keren naar zijn ouderlijk huis, de 2012 Abbas die zegt dat hij exact hetzelfde zegt in het Arabisch en in het Engels? Of is het de Abbas uit 2014 die de Arabieren vertelt dat hij weg wil uit Ramallah en in Safed wonen?
door Brabosh.com
naar een artikel van EoZ [bron]
Safed, Israël, in 2009, de geboorteplaats van Mahmoud Abbas die hij in 1948 verliet. Tegenwoordig telt Safed meer dan 30.000 inwoners waarvan in 2001 reeds 99,2% Joden waren. Slechts een handvol Arabieren leven er nog.
Abbas herhaalt geen erkenning van Joodse staat en terugkeer van Palestijnse vluchtelingen
Abu Mazen, nom de guerre van Mahmoud Abbas aka de zelfbenoemde president-voor-het-leven van de Palestijnse Autoriteit, herhaalde dit weekeinde in een interview met de Egyptische krant Akhbar el-Yom dat hij Israël niet zal erkennen als een Joodse staat omdat hij gelooft dat dit de “nationale belangen zou schaden van de Israëlische Arabieren” en de “terugkeer naar hun huizen van de Palestijnse vluchtelingen zou verhinderen.“
“Wij kunnen geen Joodse staat erkennen. Wij kunnen de deur niet sluiten voor diegenen die wensen terug te keren,” zei Mahmoud Abbas volgens een bericht van het Middle East Media Research Institute (MEMRI).
De terugkeer van ca. 5 miljoen (volgens Abbas reeds 6 miljoen!) Palestijnse vluchtelingen naar het Land van Israël is een oudzeer van Abbas. In feite gaat het om nakomelingen van vluchtelingen, want van de oorspronkelijke vluchtelingen van 1948 blijven hooguit een paar honderd bejaarden meer over.
Echter sinds de Verenigde Naties in het begin van de jaren 1950 besloten om de Palestijnse vluchtelingenstatus erfbaar te maken, een uniek feit in de wereldgeschiedenis van vluchtelingen in het algemeen, blijft hun aantal ongeremd aanzwellen tot in der eeuwigheid.
Geschat wordt dat er aan het einde van deze eeuw zowat 150 miljoen Palestijnse vluchtelingen zullen zijn, allemaal monden die gevoed moeten worden met Westers geld en middelen want de Arabieren zelf weigeren steevast om ook maar één petroleumdollar aan de Palestijnen te besteden. Behalve dan misschien Qatar, waar Hamas zijn politiek hoofdkwartier heeft en Hamasleider Khaled Meshaal vanuit zijn riante villa in Doha de terreur en guerillaoorlog tegen Israël coördineert.
Telkens een bijna-vredesakkoord met Israël op handen is, halen de Palestijnse leiders deze oude eis van het “recht op terugkeer” van 5 miljoen nakomelingen van Palestijnse vluchtelingen vanonder het stof, omdat ze natuurlijk weten dat Israël onmogelijk zo’n groot aantal Palestijnen kan opnemen en demografisch van de kaart zou geveegd worden en Israël aldus telkens opnieuw gedwongen wordt om af te haken. Doel bereikt. In diplomatieke taal heet dit de lat zodanig hoog leggen dat zelfs de beste polstokspringer van de wereld er niet meer over geraakt en ‘terug naar AF’ wordt gestuurd.
De gekende truuk van Abbas die hij tot in den treure toe herhaalt om elk vredesakkoord met Israël te torpederen en de mislukking voor dat falen bij Israël te leggen, dit tot groot jolijt van de Arabische Liga, de feitelijke bazen en patenthouders van de Palestijnse kwestie en die de Palestijnse vluchtelingenkwestie hanteren als pasmunt om ooit de vernietiging van de Joodse staat te bewerkstelligen.
Indien de Arabische landen ipv. hun deel van Palestijnse vluchtelingen te behandelen als paria’s en uitschot, deze vluchtelingen onmiddellijk hadden geïntegreerd en staatsburger hadden gemaakt, net zoals wij dat in het Westen ook met onze miljoenen vluchtelingen hebben gedaan (en nog steeds doen!), dan was dat zgn. ‘recht op terugkeer’ en de vluchtelingenkwestie an sich al lang van de baan geweest.
Abbas zei dit weekeinde in het bewuste interview dat indien de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties het door de Arabische Liga gesteunde Palestijnse voorstel zou verwerpen, dat een twee-jaardurende deadline behelst voor een complete Israëlische terugtrekking achter de staakt-het-vurenlijn van april 1949, dan dreigt Abbas ermee om “de samenwerking inzake veiligheid met Israël te beëindigen of zich terug te trekken en de verantwoordelijkheid over de door de Palestijnse Autoriteit gecontroleerde gebieden, terug te geven aan Israël.”
Dat laatste is op zich geen slecht idee, want wie de recente golf van terreur en geweld in de door de PA-gecontroleerde gebieden in Judea & Samaria overschouwt, kan niet anders besluiten dat de gewapende orde- en veiligheidsdiensten in de Palestijnse Autoriteit de hele situatie niet onder controle hebben, correctie: niet kan en niet wil onder controle houden. Uiteraard niet te vergeten dat de terreurgroepen Hamas en Islamitische Jihad, de rechtstreekse rivalen in de terreur van Abbas’ Al Fatah factie, niet enkel in Gaza operationeel zijn maar tevens erg actief zijn in de Arabische wijken van Jeruzalem en in de rest van Judea & Samaria.
Die huidige golf van moord en geweld is het directe resultaat van de antisemitische hetze en anti-Israëlische propaganda die al decennialang door de Palestijnse leiding van staatswege wordt gevoed en aangemoedigd via de kranten, de openbare media, radio en televisie, het verheerlijken van omgekomen terroristen als ‘helden’ en martelaren enz., Jodenhaat zaaien en onderhouden als de enige constante factor, die als het ware de olie is die de motor laat draaien van het hele Palestijnse verhaal.
door Brabosh.com
Palestijnen: acht miljoen vluchtelingen moeten terugkeren naar Israël [Khaled Abu Toameh]
De partijdige rol van de Verenigde Naties in de kwestie van de Palestijnse vluchtelingen wordt overduidelijk geïllustreerd door deze inkompoort van het Palestijnse vluchtelingenkamp AIDA van de UNRWA (de hulporganisatie voor Palestijnen van de Verenigde Naties) ten noorden van Bethlehem in Judea op de West Bank. De poort heeft de vorm van een sleutelgat met een grote sleutel er bovenop, symbool van de Palestijnse “terugkeer naar Israël”. Links het kantoortje van de UNRWA/VN die de sleutelpoort bekostigde en de bouw ervan op zich nam en in haar kantoor integreerde.
De UNRWA heeft niet en nooit tot doel gehad om de Palestijnse vluchtelingenkwestie op te lossen, maar om het ‘probleem’ in stand te houden totdat de Palestijnen kunnen ‘terugkeren’ naar het Land van Israël, land waar ze inderdaad nooit zèlf zijn geweest. Dat is het gevolg van een besluit van de VN om de status van Palestijnse vluchteling erfbaar te maken, status die sinds 1948 wordt doorgegeven van vader op zoon en dat tot het einde der tijden.
Geen enkele andere vluchtelingengroep in de wereld en in de geschiedenis van de mensheid heeft ooit het voorrecht van dergelijke erfbaarheid genoten. Dat VN besluit werd dan ook niet ingegeven om humanitaire motieven maar enkel en alleen om politieke. Met de vernietiging van Israël als ultieme objectief (want anders kunnen die Palestijnen nooit ‘terugkeren’ naar een plek waar ze zelf nooit geweest zijn) ijvert de internationale gemeenschap, niet vrij van klassiek antisemitisch sentiment, voortdurend om het internationaal recht aan te passen aan de situatie van het moment. Steeds ten nadele van Israël, en nagenoeg alléén Israël, getuige de ononderbroken stroom van anti-Israëlresoluties van de VN en haar nevenorganisaties.
De Palestijnse president Mahmoud Abbas wordt geconfronteerd met kritiek van de Palestijnse vluchtelingen om te zeggen dat hij Israël niet wil laten overstromen met miljoenen vluchtelingen. Abbas deed zijn uitspraak eerder deze week tijdens een bijeenkomst in zijn kantoor in Ramallah met tientallen Israëlische studenten – de eerste directe ontmoeting in zijn soort tussen de president Palestijnse Autoriteit en Israëlische jongeren.
Abbas lag ook onder vuur voor het breken van een verbod aan Palestijnse activisten om samen te komen met Israëli’s. Dit verbod werd in de afgelopen jaren opgelegd door ‘anti-normalisatie’ activisten die zich verzetten tegen dergelijke bijeenkomsten tussen Israëli’s en Palestijnen.
De controversiële opmerkingen van Abbas over het ‘recht op terugkeer’ benadrukken de moeilijkheden waarmee de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken John Kerry wordt geconfronteerd in zijn inspanningen om een vredesakkoord tussen Israël en de Palestijnen te bereiken. Uit de Palestijnse reacties op de opmerkingen van Abbas blijkt dat het probleem van de vluchtelingen een gevoelige en explosieve kwestie blijft die elke overeenkomst tussen de Israëli’s en Palestijnen kan torpederen.
Hoe de Britten tussen 1920-1948 in Palestina kunstmatig Arabische meerderheid trachten te creëren
1948. Joden worden uit hun heimat verdreven door de Arabische bezetter. Nadat de Joden eerder de Slag om Oost-Jeruzalem hadden verloren volgde spoedig de etnische zuivering en ca. 750.000 Joden in Oost-Jeruzalem, op de West Bank (West-Palestina) en in de landen van de Arabische wereld, werden manu militari verdreven uit hun heimat. Een historisch feit dat door de hele wereld compleet werd genegeerd. In 1950 annexeerde Jordanië (Oost-Palestina) illegaal het hele gebied (Oost-Jeruzalem en de West Bank.) Pas na het einde van de Zesdaagse Oorlog van juni 1967 zullen veel Joden met mondjesmaat kunnen terugkeren naar hun huizen in Jeruzalem waar ze generaties lang hadden gewoond.
In het volgende stevig onderbouwd artikel van Joseph E. Katz wordt de Britse rol aan de kaak gesteld hoe G-B de massale illegale immigratie van Arabieren promoten naar West-Palestina [=Israël] en tezelfdertijd de Joden met alle macht uit het land weerden en de Britten aldus op kunstmatige wijze tussen 1920 en 1948 een Arabische meerderheid trachten te creëren in Palestina.
Dit compleet in tegenspraak tot de vele akkoorden en beloften die G-B voordien aan het Joodse volk had gemaakt. Slotsom: Antisemitisme en virulente Jodenhaat, woordbreuk, negeren van afspraken en ondertekende akkoorden, permanente misleiding en bedrog, kenmerk(t)en het Britse beleid ten aanzien van het Midden-Oosten en legden de basis voor het 65 jaar durende Palestijns-Israëlisch conflict.
Voor de velen die niet zo vertrouwd zijn met de achtergrond van de Palestijnse eis van het “Recht op Terugkeer” volgen hier een reeks feiten. De Volkerenbond (de directe voorloper van de Verenigde Naties) riepen het Britse Mandaat voor Palestina in het leven om aan het Joodse volk een woonplaats te geven die in de vroege jaren 1900 geschat werd op een totaal verspreide bevolking van 12 miljoen mensen.[1]
In “erkenning van de historische band van het Joodse volk met Palestina en op gronden voor het reconstitueren van hun nationaal tehuis in dat land’, werd het land gekozen om een ’Joods Nationaal Vaderland’ onder te brengen. Dat land omvatte wat tegenwoordig Israël en Jordanië is (plaatje rechts.)[2]
Het hele gebied van zowel Israël [West-Palestina] en Jordanië [Oost-Palestina] had een relatief stabiele bevolking van ongeveer 600.000 mensen voor de hele duur van het Ottomaanse Rijk (dat ‘Palestina’ bezette van 1517 tot 1917.)[3]
