Internationaal recht en internationaal statuut eisen geen Palestijns ‘recht op terugkeer’ naar Israël, maar eerder een oplossing voor het al lang bestaande Palestijnse vluchtelingenprobleem dat werd veroorzaakt door de Arabische aanval op Israël in 1948. Op humanitaire gronden heeft Israël zich toegelegd tot deelname aan een internationale inspanning om Palestijnse vluchtelingen te hervestigen en te compenseren. Resoluties 242 en 338 van de Verenigde Naties verwijzen niet naar een ‘recht op terugkeer’, maar naar de noodzaak om de Palestijnse vluchtelingenkwestie op te lossen. De internationale resoluties waarop de Palestijnen vaak hun claim van een ‘recht’ baseren, zoals Resolutie 194 van de … Lees verder Palestijnen hebben geen ‘recht op terugkeer’ naar Israël volgens het internationaal recht
Plaatje hierboven: Al-Quds, Oost-Jeruzalem, 16 mei 2020. Cartoon in het Palestijnse dagblad Al-Quds: “Het recht op terugkeer is een heilig recht” [beeldbron: Memri] De terugkeer van de [nakomelingen van] Palestijnse vluchtelingen naar hun ‘oorspronkelijke’ verblijfplaats, ook naar plaatsen binnen Israël, is een centrale eis van de Palestijnen, die het beschouwen als een principe dat niet kan worden opgegeven bij onderhandelingen over een permanente oplossing met Israël. Zij beschouwen Resolutie 194 van de Algemene Vergadering van de VN, aangenomen op 11 december 1948, en met name Artikel 11 van deze resolutie, als de basis voor deze eis. Israël en de Palestijnen … Lees verder Palestijnse Autoriteit: het recht op terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen wordt nooit opgeheven
Plaatje hierboven: Op Nakba Dag van 15 mei 2019 drong Amnesty International er bij de Israëlische autoriteiten op aan om het recht op terugkeer van de Palestijnen te respecteren. Deze Palestijnse 3de generatie vluchteling hierboven op het plaatje stelt dat hij ooit “zal terugkeren naar het huis van zijn grootvader in Haïfa” [beeldbron: The Palestine Chronicle] Op 28 januari onthulde president Trump het langverwachte Israëlisch-Palestijnse vredesplan van zijn regering. Zoals verschillende commentatoren opmerkten, stelt het voorstel expliciet dat er geen ‘recht op terugkeer’ zal zijn – een sleutelzin met een zeer specifieke betekenis die maar weinig analisten zorgvuldig hebben geparseerd. … Lees verder Het Palestijnse ‘Recht op Terugkeer’ draait werkelijk om het vernietigen van Israël
Voormalig parlementslid voor de linkse Arbeidspartij in Israël (tot 2013), Dr. Einat Wilf gelooft dat de Palestijnen niet klaar zijn voor vrede. Ze zijn in feite mijlen verwijderd van het idee om het land te verdelen en hopen nog steeds dat Israël snel zal verdwijnen, schrijft ze in een nieuw (hebreeuwstalig) boek ‘The War of Return‘ dat later dit jaar in het Engels wordt uitgebracht. “Het vredeskamp moet terug nuchter worden,” zegt ze, en begint te beseffen dat vrede niet zal komen zolang de Palestijnen vasthouden aan hun eis om “terug te keren” naar gebieden die nu bij Israël horen. … Lees verder Israël’s ‘linkse’ politici in het offensief tegen de Palestijnse ‘Oorlog van de Terugkeer’
De Palestijnse Arabieren zijn bezig met een ‘protest’ aan de grens van Gaza met Israël om de aandacht te vestigen op hun ‘Recht van Terugkeer’ om Israël binnen te komen. Pro-Palestijnse organisaties zoals Al Jazeera (Qatar) en Press TV (Iran) hebben video’s geproduceerd met betrekking tot de rechten van de Arabieren. Het gebruik van animatie en live interviews doen echter niets om mensen op te voeden met feitelijke feiten, en hoe de eis van een Palestijnse ‘Grote Mars van Terugkeer’ slechts een grote schijnvertoning is, zonder dat daar de minste juridische basis voor bestaat die dat zogenaamde ‘Palestijnse recht’ ondersteunt. … Lees verder Het Palestijnse ‘recht op terugkeer’ is louter boerenbedrog; dat bestaat wettelijk niet
Zeventig jaar lang hebben de Arabische leiders de leugen verspreid dat Palestijnse vluchtelingen en hun vele nazaten op een dag ‘zullen terugkeren’ naar Israël, dat ze nadrukkelijk ‘Palestina’ blijven heten. Plaatje hierboven: Palestijnse Autoriteit hernoemt straten en pleinen in Ramallah naar omgekomen Palestijnse terroristen en massamoordenaars. Hierboven een straat in Ramallah genoemd ‘Terugkeerstraat’. Terugkeer naar waar? Zie video hieronder [beeldbron: EoZ] Al zeventig jaar helpt de wereld die leugen te verspreiden. Door het Palestijnse Hulpagentschap van de Verenigde Naties (UNRWA) te financieren, wiens taak het is om ervoor te zorgen dat de ‘vluchtelingen’ die status voor onbepaalde tijd behouden. Door … Lees verder Het Recht op Terugkeer: De leugen die doodt
Mahmoud Abbas heeft andermaal bewezen een buitengewone leugenaar te zijn, wellicht de grootste leugenaar van ‘Palestina’ sinds zijn voorganger Yasser Arafat de geest gaf. Zijn biografie op Wikipedia vermeldt dat Mahoud Abbas op 26 maart 1935 geboren werd in Safed, Israël. In november 2012 verklaarde Abbas in het Engels op de Israëlische televisie (videobeelden hierboven): “… het is mijn recht om Safed te zien, maar niet om daar te wonen… Voor mij is Palestina de ’67 grenzen met Oost-Jeruzalem als zijn hoofdstad. Dit is nu en voor altijd. Dit is nu en voor altijd. Dit is Palestina voor mij. Ik … Lees verder Abbas 2012: ‘Ik wil terugkeren naar Safed’ – Abbas 2014: ‘Ik wil niet terug naar Safed’
Abu Mazen, nom de guerre van Mahmoud Abbas aka de zelfbenoemde president-voor-het-leven van de Palestijnse Autoriteit, herhaalde dit weekeinde in een interview met de Egyptische krant Akhbar el-Yom dat hij Israël niet zal erkennen als een Joodse staat omdat hij gelooft dat dit de “nationale belangen zou schaden van de Israëlische Arabieren” en de “terugkeer naar hun huizen van de Palestijnse vluchtelingen zou verhinderen.“ “Wij kunnen geen Joodse staat erkennen. Wij kunnen de deur niet sluiten voor diegenen die wensen terug te keren,” zei Mahmoud Abbas volgens een bericht van het Middle East Media Research Institute (MEMRI). De terugkeer van … Lees verder Abbas herhaalt geen erkenning van Joodse staat en terugkeer van Palestijnse vluchtelingen
De partijdige rol van de Verenigde Naties in de kwestie van de Palestijnse vluchtelingen wordt overduidelijk geïllustreerd door deze inkompoort van het Palestijnse vluchtelingenkamp AIDA van de UNRWA (de hulporganisatie voor Palestijnen van de Verenigde Naties) ten noorden van Bethlehem in Judea op de West Bank. De poort heeft de vorm van een sleutelgat met een grote sleutel er bovenop, symbool van de Palestijnse “terugkeer naar Israël”. Links het kantoortje van de UNRWA/VN die de sleutelpoort bekostigde en de bouw ervan op zich nam en in haar kantoor integreerde.
De UNRWA heeft niet en nooit tot doel gehad om de Palestijnse vluchtelingenkwestie op te lossen, maar om het ‘probleem’ in stand te houden totdat de Palestijnen kunnen ‘terugkeren’ naar het Land van Israël, land waar ze inderdaad nooit zèlf zijn geweest. Dat is het gevolg van een besluit van de VN om de status van Palestijnse vluchteling erfbaar te maken, status die sinds 1948 wordt doorgegeven van vader op zoon en dat tot het einde der tijden.
Geen enkele andere vluchtelingengroep in de wereld en in de geschiedenis van de mensheid heeft ooit het voorrecht van dergelijke erfbaarheid genoten. Dat VN besluit werd dan ook niet ingegeven om humanitaire motieven maar enkel en alleen om politieke. Met de vernietiging van Israël als ultieme objectief (want anders kunnen die Palestijnen nooit ‘terugkeren’ naar een plek waar ze zelf nooit geweest zijn) ijvert de internationale gemeenschap, niet vrij van klassiek antisemitisch sentiment, voortdurend om het internationaal recht aan te passen aan de situatie van het moment. Steeds ten nadele van Israël, en nagenoeg alléén Israël, getuige de ononderbroken stroom van anti-Israëlresoluties van de VN en haar nevenorganisaties.
De Palestijnse president Mahmoud Abbas wordt geconfronteerd met kritiek van de Palestijnse vluchtelingen om te zeggen dat hij Israël niet wil laten overstromen met miljoenen vluchtelingen. Abbas deed zijn uitspraak eerder deze week tijdens een bijeenkomst in zijn kantoor in Ramallah met tientallen Israëlische studenten – de eerste directe ontmoeting in zijn soort tussen de president Palestijnse Autoriteit en Israëlische jongeren.
Abbas lag ook onder vuur voor het breken van een verbod aan Palestijnse activisten om samen te komen met Israëli’s. Dit verbod werd in de afgelopen jaren opgelegd door ‘anti-normalisatie’ activisten die zich verzetten tegen dergelijke bijeenkomsten tussen Israëli’s en Palestijnen.
De controversiële opmerkingen van Abbas over het ‘recht op terugkeer’ benadrukken de moeilijkheden waarmee de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken John Kerry wordt geconfronteerd in zijn inspanningen om een vredesakkoord tussen Israël en de Palestijnen te bereiken. Uit de Palestijnse reacties op de opmerkingen van Abbas blijkt dat het probleem van de vluchtelingen een gevoelige en explosieve kwestie blijft die elke overeenkomst tussen de Israëli’s en Palestijnen kan torpederen.
1948. Joden worden uit hun heimat verdreven door de Arabische bezetter. Nadat de Joden eerder de Slag om Oost-Jeruzalem hadden verloren volgde spoedig de etnische zuivering en ca. 750.000 Joden in Oost-Jeruzalem, op de West Bank (West-Palestina) en in de landen van de Arabische wereld, werden manu militari verdreven uit hun heimat. Een historisch feit dat door de hele wereld compleet werd genegeerd. In 1950 annexeerde Jordanië (Oost-Palestina) illegaal het hele gebied (Oost-Jeruzalem en de West Bank.) Pas na het einde van de Zesdaagse Oorlog van juni 1967 zullen veel Joden met mondjesmaat kunnen terugkeren naar hun huizen in Jeruzalem waar ze generaties lang hadden gewoond.
In het volgende stevig onderbouwd artikel van Joseph E. Katz wordt de Britse rol aan de kaak gesteld hoe G-B de massale illegale immigratie van Arabieren promoten naar West-Palestina [=Israël] en tezelfdertijd de Joden met alle macht uit het land weerden en de Britten aldus op kunstmatige wijze tussen 1920 en 1948 een Arabische meerderheid trachten te creëren in Palestina.
Dit compleet in tegenspraak tot de vele akkoorden en beloften die G-B voordien aan het Joodse volk had gemaakt. Slotsom: Antisemitisme en virulente Jodenhaat, woordbreuk, negeren van afspraken en ondertekende akkoorden, permanente misleiding en bedrog, kenmerk(t)en het Britse beleid ten aanzien van het Midden-Oosten en legden de basis voor het 65 jaar durende Palestijns-Israëlisch conflict.
Voor de velen die niet zo vertrouwd zijn met de achtergrond van de Palestijnse eis van het “Recht op Terugkeer” volgen hier een reeks feiten. De Volkerenbond (de directe voorloper van de Verenigde Naties) riepen het Britse Mandaat voor Palestina in het leven om aan het Joodse volk een woonplaats te geven die in de vroege jaren 1900 geschat werd op een totaal verspreide bevolking van 12 miljoen mensen.[1]
In “erkenning van de historische band van het Joodse volk met Palestina en op gronden voor het reconstitueren van hun nationaal tehuis in dat land’, werd het land gekozen om een ’Joods Nationaal Vaderland’ onder te brengen. Dat land omvatte wat tegenwoordig Israël en Jordanië is (plaatje rechts.)[2]
Het hele gebied van zowel Israël [West-Palestina] en Jordanië [Oost-Palestina] had een relatief stabiele bevolking van ongeveer 600.000 mensen voor de hele duur van het Ottomaanse Rijk (dat ‘Palestina’ bezette van 1517 tot 1917.)[3]
Opschrift op een muur in het Palestijnse vluchtelingenkamp Dheisheh, ten zuiden van Bethlehem op de West Bank. Zowat vijf miljoen Palestijnse vluchtelingen willen “terugkeren” naar hun “thuisland” waar ze nooit een voet aan de grond hebben gezet en dat ze enkel kennen uit de sprookjesachtige overleveringen van hun reeds lang overleden voorouders…
Diegenen die hun nieuws halen uit de reguliere media (vul hier de naam van uw krant naar keuze of een ander informatiekanaal in) kan vergeven worden dat ze geloven dat er bijna vijf miljoen Palestijnse vluchtelingen zijn als gevolg van de Arabisch-Israëlische oorlog van 1948-49. Wie zal hen behoorlijk willen informeren als het over Joden gaat of in het bijzonder over Israël? Feiten interesseren hen niet, alleen ideologische beschouwingen vanuit een perceptie die per definitie anti-Joods en anti-Israël is, in het Midden-Oosten synoniemen van elkaar.
Dat cijfer van vijf miljoen doet zo overvloedig en wereldwijd de ronde dat de meesten niet begrijpen dat dit enkel het aantal Palestijnen weerspiegelt die werden gekwalificeerd als “vluchteling” volgens een bizarre formule van de UNRWA (United Nations Relief and Works Agency) waardoor de kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen (en zo verder tot in der eeuwigheid) actuele vluchtelingen zijn die deze status simpelweg overerven van hun voorouders. Deze aanduiding wordt zelfs aan Palestijnen gegeven die reeds burgers zijn in andere landen.
De havenstad Jaffa omstreeks 1890 toen het Heilig Land vier eeuwen lang bezet werd door de Turken ten tijde van de Ottomaanse heerschappij over ‘Palestina’ (1516-1918)
We horen het de Palestijnen en hun westerse aanhangers wel alle dagen herhalen, dat de Palestijnen de oorspronkelijke inwoners waren van Israël en dat de Joodse kolonisten hen etnisch wegzuiverden en dat die arme Palestijnen tijdens de Israëlische Onafhankelijkheidsoorlog (1947-1949) door de Zionistische kolonisten uit hun heimat werden verdreven. Die mythe moet het “recht op terugkeer” van de ca. 5 miljoen nakomelingen van Palestijnse vluchtelingen rechtvaardigen en staat al decennialang bovenaan de agenda van Palestijnen, Arabieren en hun hele westerse aanhang.
Het klopt natuurlijk dat de Joodse immigratie naar het Heilig Land in de tweede helft van de 19de eeuw goed op gang is gekomen en nadien enkele keren accelereerde (de zogeheten Aliyahs), maar wat in dit verhaal van immigraties systematisch wordt ‘vergeten’, dat is dat dit ook het geval was met die ‘Palestijnen’ die als gelukszoekers naar ‘Palestina’ kwamen afgezakt om hun deel op te eisen van de welvaart die nagenoeg enkel en alleen door die eerste Joodse generaties kolonisten werd gegenereerd.
De partijdige rol van de Verenigde Naties in de kwestie van de Palestijnse vluchtelingen wordt overduidelijk geïllustreerd door deze inkompoort van het Palestijnse vluchtelingenkamp AIDA van de UNRWA ten noorden van Bethlehem in Judea (op de West Bank). De poort heeft de vorm van een sleutelgat met een grote sleutel er bovenop, symbool van de Palestijnse “terugkeer naar Israël”.
Het vluchtelingenkamp Aida staat notabene op de West Bank, waar de Palestijnse Autoriteit de controle over heeft. Zelfs op haar eigen territorium houdt het leiderschap van de PA zijn onderdanen gegijzeld in kampen, net zoals dat overigens ook in de Gazastrook het geval is. Waarom doen zij dat en waarom werken de Verenigde Naties daar aan mee, zoals overduidelijk uit dit plaatje blijkt? Zij gebruiken deze Palestijnen als politiek wapen in de strijd om de vernietiging van de Joodse staat.
Een Palestijnse man in een vluchtelingenkamp in Libanon toont eigendomsdocumenten uit 1947 van het huis van zijn familie nabij Ac (foto: Evelyn Hockstein/ MCT)
Op een kleine besloten vergadering die vorige week (donderdag, 7 maart ’13) werd gehouden in de Harvard Club in New York, argumenteerde het voormalige parlementslid van de Arbeidspartij en de Onafhankelijkheidspartij Dr. Einat Wilf tegen het “krankzinnige” politieke beleid dat het Israëlisch-Palestijnse conflict bestendigde.
De Ambassadeur van Israël aan de Verenigde Naties Ron Prosor ging hiermee akkoord, vertellende aan de bijeenkomst van voormalige regeringsambtenaren, diplomaten en lobbyisten, dat dit beleid het “belangrijkste obstakel voor de vrede is,” er botweg aan toevoegende dat “zonder dit probleem te bespreken er geen vrede zal komen.”
Zij spraken niet over de nederzettingen, de kwestie die gewoonlijk als obstakel voor het stagnerende vredesproces wordt aangehaald. Echter, de woordvoerders waarvan de meesten zich identificeerden met pro-Israël groepen, haalden uit naar de stilzwijgende aanvaarding door de internationale gemeenschap van de definitie van de status van een Palestijnse vluchteling zoals die door de UNRWA (United Nations Relief and Works Agency) wordt gehanteerd. Het is een technische kwestie, een bureaucratische definitie, maar één die van enorme invloed is op de Israelisch-Palestijnse vrede.
Volgens de ideologische vijanden van de Joodse staat verdreven Joodse/Israëlische strijdkrachten tijdens de oorlog van 1948 op rücksichtsloze wijze en volgens een vooropgezet plan vele honderdduizenden Palestijnse Arabieren uit hun woonplaatsen in de landstrook tussen de Middellandse Zee en de Jordaanrivier. Maar er klinken steeds vaker Palestijns-Arabische stemmen die het tegendeel beweren.
In de redenering van Israëls ideologische vijanden, ook die in Nederland, werd het Palestijns-Arabische vluchtelingenvraagstuk willens en wetens door Israël veroorzaakt en zou het (dus) ook door Israël moeten worden ‘opgelost’. De schattingen van het aantal Palestijns-Arabische vluchtelingen van 1948 lopen uiteen van 600 duizend tot 720 duizend. Al hun nakomelingen kregen en krijgen door de Verenigde Naties automatisch het vluchtelingenschap ‘toebedeeld’.
Op basis van dit bizarre ‘erfrecht’, dat voor geen enkele andere vluchtelingenpopulatie op deze wereld geldt, werd het Palestijns-Arabische vluchtelingenvraagstuk door de decennia heen kunstmatig in stand gehouden. Zodoende kon het dienen als obstructiemiddel tegen een vreedzame oplossing van het Arabisch-Israëlisch conflict en als (recruterings) basis voor politieke agitatie en terroristisch geweld tegen Israël.
De instandhouding van het vraagstuk vernietigde bovendien het toekomstperspectief van honderdduizenden Palestijnse Arabieren, die zonder ontsnappingskans tot een eindeloos vluchtelingschap werden veroordeeld en die in ellendige omstandigheden als kansloze uitkeringstrekkers werden gehospitaliseerd. Dat lot treft niet alleen de Palestijnse Arabieren die in vluchtelingenkampen (in de praktijk uitgegroeid tot – meestal armoedige – woonwijken) in Libanon, Syrië en Jordanië verblijven, maar ook hen die in ‘kampen’ onder het regime van Hamas en de Palestijnse Autoriteit verblijven.
In deze gekende videoclip die sedert lang op het internet circuleert, wordt Khaled Meshaal, de bebaarde leider van de terreurorganisatie Hamas die de bevolking van de Gazastrook als sinds begin 2006 gijzelt en zonder ophouden een Jihadistische vernietigingsoorlog tegen de Joodse staat Israël voert, op een ludieke maar veelzeggende wijze het vuur aan de schenen gelegd. 😉
Hamas, “the bearded traitor”
Hamas, de Jihadistische club van de ‘bebaarde verraders’
Een interessant bericht mbt tot het vermeende “Recht op Terugkeer” van Palestijnse nazaten van vluchtelingen (zoals bekend is dat ‘recht’ voor deze ‘vluchtelingen’ erfbaar tot in der eeuwigheid, een absoluut unicum), is het volgende van een Palestijns-Amerikaanse activist die schrijft op zijn blog genoemd Road2Tahrir. Hij klaagt erover dat Hamas weigert hem vanuit de VS terug te laten keren naar Gaza en thans al twee weken geblokkeerd zit te wachten in Egypte tot hij Gaza binnen mag.
Merk op dat bv. de Belgische Inge Neefs vrij in en uit de Gaza reist via Egypte, maar dat voor een Palestijn duidelijk heel wat moeilijker ligt. Neefs opereert voor de ngo ISM (de gekende internationale club van overijverige flotillas en flytillas in de strijd om de vernietiging van Israël) en uiteraard gaan voor hun medewerkers alle poorten in de Pal-Arabische gebieden automatisch open. Niet enkel Hamas ziet ze graag komen, ook de westerse media zit gretig te wachten op hun gefalsificeerde verslagen en gemanipuleerde beelden om ze breed te becommentariëren in hun kranten en radio- en TV programma’s.
Een wreed gefrustreerde Palestijnse blogger Road2Tahrir op 13 april 2012:
Ik ben een Palestijn. Enkel omdat ik in Amerika geboren ben, omwille van het feit dat mijn familie als gevolg van de Zesdaagse Oorlog (1967) met Israël, besloot om hun geboorteland te ontvluchten, zit ik hier gestrand. Te wachten. Geblokkeerd in Al-Arish (Egypte), op zowat 20 kilometers van de grens aan Rafah, Gaza, wacht ik al 10 dagen op een toelating om Gaza binnen te gaan.
De sleutel: symbool van de demografische verovering en liquidatie van Israël
Hun regels om binnen te komen zijn onduidelijk en verwarrend en zonder opgave van reden werd mij de toelating ontzegd om Gaza binnen te gaan. Ik de toegang ontzegd NIET door de Israëliërs. NIET door de Amerikaanse regering. NIET door het meedogenloze Egyptische leger dat sinds de grote Egyptische revolutie weigert om de grens naar Rafah te openen. Ik wordt de toegang tot Gaza ontzegd door de Hamasregering van Gaza, die langzaam maar zeker zijn greep op de Gazastrook heeft aangehaald en toeneemt in macht en dagelijkse repressie, en dat terwijl het gebukt gaat onder een internationale blokkade!
Met dergelijke overweldigende moeilijkheden zoals een internationale blokkade die het extreem moeilijk maakt om te regeren, vond ik dat het belangrijk was de regering van Hamas een kans te geven om zichzelf te bewijzen. Maar niet alleen werd het Palestijnse parlement, dat een grote meerderheid van Hamas heeft, niet meer samengeroepen sinds hun legislatuur effectief in januari 2010 ten einde liep, waardoor zij momenteel constitutionele legitimiteit mist. Bij herhaling , openbaren zij hun ware bedoeling in één ding en één ding slechts – het krijgen van en het houden van macht en controle over hun piepkleine feodale rijk.
“Het demografische wapen van de Arabieren om Israël te verwoesten,” zo wordt dat Recht op Terugkeer gemeenzaam genoemd. Gaat het niet met de wapens, dan maar door een overtal in mensen. En deze Arabische antisemitische cartoon maakt ook duidelijk dat het niet enkel om terugkeren gaat. Op de sleutel in kwestie [symbool voor het Palestijnse Recht op Terugkeer] zit een gom waarmee op het plaatje een Joodse Davidster wordt weggegomd. Juist, dàt is het echte doel: de aankondiging van een genocide. De Joden moeten weg, de Joden moeten dood. Niet alleen Israël moet weg, maar alles wat ooit naar Joden of het Jodendom heeft verwezen, moet verdwijnen, worden weggegomd. Voorgoed en voor altijd. Weg. Foetsie.
Van 1967 tot 1993 kregen slechts enkele honderden Palestijnen van de Westbank en de Gazastrook het recht om in Israël te leven door te trouwen met Israëlische Arabieren (die bijna 20% van de Israëlische bevolking uitmaken) en zodoende het Israëlische staatsburgerschap verwierven. Daarna boden de Akkoorden van Oslo een minder gebruikte mogelijkheid van familiehereniging, die van deze druppel een rivier maakte: van 1994 tot 2002 trokken 137.000 inwoners van de Palestijnse autonome gebieden naar Israël; enkelen van hen gingen schijnhuwelijken aan of deden aan polygamie.
Israël heeft twee redenen om bang te zijn voor deze ongecontroleerde immigratie: ten eerste vormt deze een veiligheidsrisico. Yuval Diskin, chef van de geheime dienst Shin Bet, merkte in het jaar 2005 op, dat van de 225 Israëlische Arabieren, die in terreur verwikkeld waren, 25 – dus 11% – via de mogelijkheid tot familiehereniging legaal naar Israël kwamen. Ze gingen in de aanval, vermoordden 19 Israëli´s en verwondden 83; de meest beruchte van hen is Shadi Tubasi, die als zelfmoordactivist in 2002 in het Matza restaurant in Haifa 15 mensen vermoordde voor Hamas.
Ten tweede dient deze als Stealthversie van het Palestijnse “recht op terugkeer”, waarmee het joodse karakter van Israël wordt uitgehold. Deze 137.000 nieuwe staatsburgers vormen ongeveer 2% van de bevolking van Israël – geen gering aantal. Yuval Steinitz, nu Minister van Financiën, herkende in 2003 in de aanmoediging van de Palestijnse Autoriteit (PA) tot familiehereniging een “weloverwogen strategie” ter verhoging van het aantal Palestijnen in Israël en van de ondermijning van diens joodse karakter. Ahmed Qurei, een Palestijnse toponderhandelaar, bevestigde deze angst later: “Als Israël onze voorstellen over de grenzen (van een Palestijnse staat) blijft afwijzen, zouden we het Israëlische staatsburgerschap kunnen eisen”.
De UNRWA heeft niet en nooit tot doel gehad om de Palestijnse vluchtelingenkwestie op te lossen, maar om het ‘probleem’ in stand te houden totdat de Palestijnen kunnen ‘terugkeren’ naar het Land van Israël, land waar ze inderdaad nooit zèlf zijn geweest. Dat is het gevolg van een besluit van de VN om de status van Palestijnse vluchteling erfbaar te maken, status die sinds 1948 wordt doorgegeven van vader op zoon en dat tot het einde der tijden. 
In “erkenning van de historische band van het Joodse volk met Palestina en op gronden voor het reconstitueren van hun nationaal tehuis in dat land’, werd het land gekozen om een ’Joods Nationaal Vaderland’ onder te brengen. Dat land omvatte wat tegenwoordig Israël en Jordanië is (plaatje rechts.)[
Brabosh.com 