“Het demografische wapen van de Arabieren om Israël te verwoesten,” zo wordt dat Recht op Terugkeer gemeenzaam genoemd. Gaat het niet met de wapens, dan maar door een overtal in mensen. En deze cartoon maakt ook duidelijk dat het niet enkel om terugkeren gaat. Op de sleutel in kwestie zit een gom waarmee op het plaatje een Joodse Davidster wordt weggegomd. Juist, dàt is het echte doel: de aankondiging van een genocide. De Joden moeten weg, de Joden moeten dood. Niet alleen Israël moet weg, maar alles wat ooit naar Joden of het Jodendom heeft verwezen, moet verdwijnen, worden weggegomd. Voorgoed en voor altijd. Weg. Foetsie.
NGOs Promoting the Palestinian “Right of Return”
door NGO Monitor [bron]
(vrij vertaald en licht aangepast door Brabosh.com)
Vele Israëlische, Palestijnse en internationale niet-gouvernementele organisaties (NGOs) bevorderen het zogenaamde Palestijnse “Recht van Terugkeer”. Dit verwijst naar de terugkeer van Palestijnen [evenals àl hun afstammelingen] die tijdens de Israëlische Onafhankelijkheidsoorlog van 1948 werden ontheemd, terug zouden keren naar hun huizen en eigendommen in Israël. Een gelijkaardig en bijna zelfde aantal Joden verloren outer en heerd in de Arabische landen waar ze eeuwenlang of zelfs enkele millennia[!] hadden gewoond, waardoor zij vluchtelingen werden in de nasleep van de oorlog.
Sommige organisaties beweren dat een “Recht van Terugkeer” zou erkend moeten worden in het kader van een ‘rechtvaardige’ vredesovereenkomst tussen Israël en de Palestijnen. Anderen beweren dan weer dat dit een wettelijk recht is, onvervreemdbaar en niet-onderhandelbaar, dat vermoedelijk geworteld zou zijn in een internationale wet en/of in verklaringen van de Verenigde Naties zoals onder andere in Resolutie 194 van de Algemene Vergadering van de V.N. (artikel 11).
Organisaties waaronder het NGO Development Center (NDC, zie verder op de lijst) verdraaien dit verslag en identificeren Resolutie 194 verkeerdelijk als een resolutie van de Veiligheidsraad en plaatsen het aldus onder Chapter VII van het Charter van de Verenigde Naties waardoor het dan een bindend karakter zou krijgen, wat dus helemaal niet het geval is.
Belangrijk in Resolutie 194 is dat het niet zomaar een mandaat van “Recht van Terugkeer” naar Israël geeft aan de Palestijnen die ontheemd raakten tijden de oorlog van 1948. In plaats daarvan “staat [de resolutie] toe” dat indien het “praktisch mogelijk” is, om de betrokken landen zowel Joodse als Arabische vluchtelingen toe te laten terug te keren naar hun huizen die “in vrede wensen te leven met hun buren,” [een passage waar door de vijanden van Israël nogal licht wordt overgestapt, maar wel van essentieel belang is voor de veiligheid van de Joodse staat.]
In plaats van ‘terug te keren’, stelt de resolutie voor dat een compensatie zou worden betaald voor het verloren of beschadigde bezit en verbeurd verklaarde grondgebieden “door de verantwoordelijke overheden of de autoriteiten.” Te bedenken dat vele Arabische Joden een grondgebied bezaten in de Arabische landen dat velen malen de oppervlakte van het huidige Israëlische grondgebied omvat, ligt het voor de hand dat die Joden nooit één dollar compensatie zullen krijgen voor hun verloren gronden in de Arabische landen van oorsprong.
Afb. links: In plaats van “Free Palestine – Support the Right of Return”, zou er in feite moeten staan “Destroy Israel – Support the Right of Return”, want dat is precies wat met die slogan op het bord wordt bedoeld en/of wat de facto het resultaat zou zijn als dit Recht op Terugkeer inderdaad zou worden uitgevoerd
De betrokken partijen zouden niet enkel Israël maar ook de Arabische overheden erin moeten betrekken die de Oorlog van 1948 hadden veroorzaakt alsmede de Arabische leiders die de Arabische inwoners die toen in het voormalige Britse Mandaat Palestina resideerden, hadden aangemoedigd of zelfs in een aantal gevallen hadden gedwongen hun biezen te pakken naar de Arabische buurlanden. Resolutie 194 merkt op dat een eventuele compensatie moet gebaseerd zijn op de principes van de “internationale wet of in gelijkheid,” waardoor dat “Recht op Terugkeer” in feite al haar pluimen verliest.
De resolutie installeerde tegelijk ook een bijzondere commissie die de repatriëring en/of de nieuwe vestiging moest vergemakkelijken. Nergens wordt in Resolutie 194 gesproken over dat dit “Recht van Terugkeer” ook van toepassing zou zijn voor al hun nakomelingen. Het is wel duidelijk dat geen enkele internationale wet zal, dulden dat de ene groep die zelfbeschikking eist en krijgt hierdoor de zelfbeschikking van een andere groep zou uitwissen, zoals hierboven in de cartoon treffend wordt geïllustreerd.
Hierna volgt een lijst van Israëlische, Palestijnse en internationale NGO’s die allen op radicale of minder radicale wijzen het zogenaamde Palestijnse “Recht van Terugkeer” propageren, aldus bewust of onbewust met de vernietiging van de Joodse staat Israël in het achterhoofd.
Om de lijst van een aantal betrokken NGO’s te bekijken KLIKKEN op–> Lees verder “NGO’s propageren het Palestijnse ‘Recht op Terugkeer’”
51.216667
4.383333
De UNRWA heeft niet en nooit tot doel gehad om de Palestijnse vluchtelingenkwestie op te lossen, maar om het ‘probleem’ in stand te houden totdat de Palestijnen kunnen ‘terugkeren’ naar het Land van Israël, land waar ze inderdaad nooit zèlf zijn geweest. Dat is het gevolg van een besluit van de VN om de status van Palestijnse vluchteling erfbaar te maken, status die sinds 1948 wordt doorgegeven van vader op zoon en dat tot het einde der tijden. 
In “erkenning van de historische band van het Joodse volk met Palestina en op gronden voor het reconstitueren van hun nationaal tehuis in dat land’, werd het land gekozen om een ’Joods Nationaal Vaderland’ onder te brengen. Dat land omvatte wat tegenwoordig Israël en Jordanië is (plaatje rechts.)[
