Plaatje hierboven: Al-Quds, Oost-Jeruzalem, 16 mei 2020. Cartoon in het Palestijnse dagblad Al-Quds: “Het recht op terugkeer is een heilig recht” [beeldbron: Memri] De terugkeer van de [nakomelingen van] Palestijnse vluchtelingen naar hun ‘oorspronkelijke’ verblijfplaats, ook naar plaatsen binnen Israël, is een centrale eis van de Palestijnen, die het beschouwen als een principe dat niet kan worden opgegeven bij onderhandelingen over een permanente oplossing met Israël. Zij beschouwen Resolutie 194 van de Algemene Vergadering van de VN, aangenomen op 11 december 1948, en met name Artikel 11 van deze resolutie, als de basis voor deze eis. Israël en de Palestijnen … Lees verder Palestijnse Autoriteit: het recht op terugkeer van de Palestijnse vluchtelingen wordt nooit opgeheven

Plaatje hierboven: Op Nakba Dag van 15 mei 2019 drong Amnesty International er bij de Israëlische autoriteiten op aan om het recht op terugkeer van de Palestijnen te respecteren. Deze Palestijnse 3de generatie vluchteling hierboven op het plaatje stelt dat hij ooit “zal terugkeren naar het huis van zijn grootvader in Haïfa” [beeldbron: The Palestine Chronicle] Op 28 januari onthulde president Trump het langverwachte Israëlisch-Palestijnse vredesplan van zijn regering. Zoals verschillende commentatoren opmerkten, stelt het voorstel expliciet dat er geen ‘recht op terugkeer’ zal zijn – een sleutelzin met een zeer specifieke betekenis die maar weinig analisten zorgvuldig hebben geparseerd. … Lees verder Het Palestijnse ‘Recht op Terugkeer’ draait werkelijk om het vernietigen van Israël

De Palestijnse Arabieren zijn bezig met een ‘protest’ aan de grens van Gaza met Israël om de aandacht te vestigen op hun ‘Recht van Terugkeer’ om Israël binnen te komen. Pro-Palestijnse organisaties zoals Al Jazeera (Qatar) en Press TV (Iran) hebben video’s geproduceerd met betrekking tot de rechten van de Arabieren. Het gebruik van animatie en live interviews doen echter niets om mensen op te voeden met feitelijke feiten, en hoe de eis van een Palestijnse ‘Grote Mars van Terugkeer’ slechts een grote schijnvertoning is, zonder dat daar de minste juridische basis voor bestaat die dat zogenaamde ‘Palestijnse recht’ ondersteunt. … Lees verder Het Palestijnse ‘recht op terugkeer’ is louter boerenbedrog; dat bestaat wettelijk niet

Mahmoud Abbas heeft andermaal bewezen een buitengewone leugenaar te zijn, wellicht de grootste leugenaar van ‘Palestina’ sinds zijn voorganger Yasser Arafat de geest gaf. Zijn biografie op Wikipedia vermeldt dat Mahoud Abbas op 26 maart 1935 geboren werd in Safed, Israël. In november 2012 verklaarde Abbas in het Engels op de Israëlische televisie (videobeelden hierboven): “… het is mijn recht om Safed te zien, maar niet om daar te wonen… Voor mij is Palestina de ’67 grenzen met Oost-Jeruzalem als zijn hoofdstad. Dit is nu en voor altijd. Dit is nu en voor altijd. Dit is Palestina voor mij. Ik … Lees verder Abbas 2012: ‘Ik wil terugkeren naar Safed’ – Abbas 2014: ‘Ik wil niet terug naar Safed’

De partijdige rol van de Verenigde Naties in de kwestie van de Palestijnse vluchtelingen wordt overduidelijk geïllustreerd door deze inkompoort van het Palestijnse vluchtelingenkamp AIDA van de UNRWA (de hulporganisatie voor Palestijnen van de Verenigde Naties) ten noorden van Bethlehem in Judea op de West Bank. De poort heeft de vorm van een sleutelgat met een grote sleutel er bovenop, symbool van de Palestijnse “terugkeer naar Israël”. Links het kantoortje van de UNRWA/VN die de sleutelpoort bekostigde en de bouw ervan op zich nam en in haar kantoor integreerde.

De UNRWA heeft niet en nooit tot doel gehad om de Palestijnse vluchtelingenkwestie op te lossen, maar om het ‘probleem’ in stand te houden totdat de Palestijnen kunnen ‘terugkeren’ naar het Land van Israël, land waar ze inderdaad nooit zèlf zijn geweest. Dat is het gevolg van een besluit van de VN om de status van Palestijnse vluchteling erfbaar te maken, status die sinds 1948 wordt doorgegeven van vader op zoon en dat tot het einde der tijden.

Geen enkele andere vluchtelingengroep in de wereld en in de geschiedenis van de mensheid heeft ooit het voorrecht van dergelijke erfbaarheid genoten. Dat VN besluit werd dan ook niet ingegeven om humanitaire motieven maar enkel en alleen om politieke. Met de vernietiging van Israël als ultieme objectief (want anders kunnen die Palestijnen nooit ‘terugkeren’ naar een plek waar ze zelf nooit geweest zijn) ijvert de internationale gemeenschap, niet vrij van klassiek antisemitisch sentiment, voortdurend om het internationaal recht aan te passen aan de situatie van het moment. Steeds ten nadele van Israël, en nagenoeg alléén Israël, getuige de ononderbroken stroom van anti-Israëlresoluties van de VN en haar nevenorganisaties.

De Palestijnse president Mahmoud Abbas wordt geconfronteerd met kritiek van de Palestijnse vluchtelingen om te zeggen dat hij Israël niet wil laten overstromen met miljoenen vluchtelingen. Abbas deed zijn uitspraak eerder deze week tijdens een bijeenkomst in zijn kantoor in Ramallah met tientallen Israëlische studenten – de eerste directe ontmoeting in zijn soort tussen de president Palestijnse Autoriteit en Israëlische jongeren.

Abbas lag ook onder vuur voor het breken van een verbod aan Palestijnse activisten om samen te komen met Israëli’s. Dit verbod werd in de afgelopen jaren opgelegd door ‘anti-normalisatie’ activisten die zich verzetten tegen dergelijke bijeenkomsten tussen Israëli’s en Palestijnen.

De controversiële opmerkingen van Abbas over het ‘recht op terugkeer’ benadrukken de moeilijkheden waarmee de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken John Kerry wordt geconfronteerd in zijn inspanningen om een vredesakkoord tussen Israël en de Palestijnen te bereiken. Uit de Palestijnse reacties op de opmerkingen van Abbas blijkt dat het probleem van de vluchtelingen een gevoelige en explosieve kwestie blijft die elke overeenkomst tussen de Israëli’s en Palestijnen kan torpederen.

Lees verder “Palestijnen: acht miljoen vluchtelingen moeten terugkeren naar Israël [Khaled Abu Toameh]”

De havenstad Jaffa omstreeks 1890 toen het Heilig Land vier eeuwen lang bezet werd door de Turken ten tijde van de Ottomaanse heerschappij over ‘Palestina’ (1516-1918)

We horen het de Palestijnen en hun westerse aanhangers wel alle dagen herhalen, dat de Palestijnen de oorspronkelijke inwoners waren van Israël en dat de Joodse kolonisten hen etnisch wegzuiverden en dat die arme Palestijnen tijdens de Israëlische Onafhankelijkheidsoorlog (1947-1949) door de Zionistische kolonisten uit  hun heimat werden verdreven. Die mythe moet het “recht op terugkeer” van de ca. 5 miljoen nakomelingen van Palestijnse vluchtelingen rechtvaardigen en staat al decennialang bovenaan de agenda van Palestijnen, Arabieren en hun hele westerse aanhang.

Het klopt natuurlijk dat de Joodse immigratie naar het Heilig Land in de tweede helft van de 19de eeuw goed op gang is gekomen en nadien enkele keren accelereerde (de zogeheten Aliyahs), maar wat in dit verhaal van immigraties systematisch wordt ‘vergeten’, dat is dat dit ook het geval was met die ‘Palestijnen’ die als gelukszoekers naar ‘Palestina’ kwamen afgezakt om hun deel op te eisen van de welvaart die nagenoeg enkel en alleen door die eerste Joodse generaties kolonisten werd gegenereerd.

Lees verder “Pleidooi voor het Palestijnse ‘recht op terugkeer’ naar hun Arabische landen van herkomst”