style=”text-align:center;”>Abbas weet dat hij tegenover het Westen veel over “vrede” moet praten, dat horen ze daar namelijk erg graag. Israël weet intussen wel beter: chutzpah!

Op 22 september 2016 heeft de leider van de Palestijnse Autoriteit, de PLO en Al Fatah, Mahmoud Abbas, de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties (UNGA) toegesproken. De volledige tekst van zijn toespraak kan u hier lezen op de website van The Jewish Press.

Hij sprak, zei Abbas “omdat hij vrede wil”. Hij heeft het woord “vrede” maar liefst tien keren uitgesproken. Maar in plaats van over vrede te spreken heeft hij gesproken over Israël’s agressie (3 x), Israël’s wreedheden (2 x) en onderdrukking (2 x). Zes maal heeft hij het woord “illegaal” gelinkt aan Israël.

Deze kernwoorden waarop zijn hele toespraak was gebaseerd, zijn geen woorden van vrede of verzoening. Dit zijn woorden van veroordeling. Het zijn woorden die ons vertellen “Ik heb niks goeds te vertellen over vrede met Israël.” Hij beschuldigde Israël van raciale discriminatie tegenover het Palestijnse volk op dagelijkse basis. Hij beschuldigde Israël van door te gaan met “agressies” te bedrijven jegens de heilige plaatsen van moslims en christenen.

Is dit hoe hij vrede zoekt? Hij verkondigde dat Israël de vrede saboteert. Het ontvlucht vrede, zei hij en het speelt met vuur. Is dit de manier hoe je over vrede praat? Het is eerder een verbale morele pose aannemen dan vrede. Het is zoals een bullebak die zichzelf op het schoolplein emotioneel zit op te jutten zodat hij zich gerechtigd voelt om aan te vallen.

Voor vrede, eiste Mahmoud Abbas, de Calimero van het Midden-Oosten, dat Israël…

“… al haar kolonisatieactiviteiten in de nederzettingen moet stopzetten en ophouden met haar agressies tegen onze steden, dorpen en vluchtelingenkampen.

Het moet stoppen met haar beleid van collectieve bestraffing en de vernietiging van Palestijnse woningen. Het moet ophouden met buitengerechtelijke executies en stoppen met het arresteren van onze mensen en het moet de duizenden gevangenen en geïnterneerden vrijlaten. Het moet ophouden met haar agressie en provocaties tegen de Heilige Al-Aqsa Moskee.”

Hij presenteert de beschuldigingen (‘buitengerechtelijke executies‘, ‘kolonistenterreur‘ en ‘agressies tegen islamitische heilige plaatsen‘) als feitent. Dat zijn geen feiten. Op de meter van een leugenindicator houden ze ergens het midden tussen verdraaiing en regelrechte leugen.

Niettemin zegt Abbas dat hij op zoek is naar vrede. Om vrede te bereiken, beweert hij, moet Israël de Nakba erkennen en bekennen (Nakba = de zogenaamde ‘Arabische catastrofe’ die in 1948 plaatsvond toen de Arabische aanvalsoorlog tegen de kersverse Joodse Staat met het doel de Joodse Staat te verwoesten maar compleet de mist inging).  Hij verklaarde dat Israël haar verantwoordelijkheid moet opnemen voor de Nakba.

Hallo? De Arabieren begonnen een genocidale oorlog tegen de Joden, verloren die oorlog en trachten nu dat verlies ervan op het conto van de Joden te schuiven? Deze laatste eis zet misschien een nieuwe definitie van ‘chutzpah‘ (een gotspe:  een ongehoorde en of schaamteloze brutaliteit): Abbas wil dat de leider van de Joodse Staat zijn verantwoordelijkheid erkent voor het Arabische falen van het vernietigen van de Joodse Staat.

Hoe vredevol en verzoeningsgezind is dat? Deze toespraak ging niet over vrede. Het ging over het belasteren van Israël. Het was ongeveer zoals een Joodse verontschuldiging eisen voor de Arabische Jodenhaat. Het ging over het volledig negeren van Arabische schuld voor het gebrek aan vrede.

Hoe zou u antwoorden op een dergelijke ‘chutzpah‘? Zou u weten waar met een antwoord te beginnen? Ik weet niet wat u zou verkiezen om te antwoorden. Maar ik heb een mogelijk Joods antwoord gevonden. Het is vrij eenvoudig. Kijk hieronder maar:

“Dus, jij stak een foto van Adolf Hitler omhoog op de Tempelberg? Herinner mij er nog eens aan wanneer jou een land geven een goed idee is…”

---

Bron: vrij vertaald door Brabosh.com van het artikel “Abbas chutspa at the UN. One Jew’s response” van 25 september 2016 door Tuvia Brodie op zijn blog op de site van Arutz Sheva.

Venezuela, 17 september 2016. Groepsfoto met links de Iraanse president Hassan Rouhani, midden de Venezolaanse president Nicolas Maduro die sinds zondag de nieuwe secretaris-generaal is van MNOAL en daarmee Rouhani is opgevolgd en rechts Mahmoud Abbas van ‘Palestina’ dat sinds 1976 lid is van de MNOAL [beeldbron: MNOAL]

Abu Mazen, nom de guerre van de 81-jarige Mahmoud Abbas aka de zelfbenoemde president van de Palestijnse Autoriteit, de PLO en Al Fatah, is al enkele dagen in Venezuela waar hij deelneemt aan de 17de Bijeenkomst van de Beweging van Niet-Geallieerde Naties [MNOAL].

MNOAL vs Israël
Het hoeft geen betoog dat Mahmoud Abbas duidelijk in zijn nopjes was op deze 17de Top op het Venezolaanse Eiland Margerita waar de meeting plaatsvond. Voor de meeste van de 120 deelnemende landen vormt ‘Palestina’ immers de speerpunt in de strijd om de fysieke vernietiging van de ‘Zionistische Entiteit’ aka Israël. Een soevereine Staat van de Joden die zij algemeen beschouwen als een anomalie in de Arabische wereld, maar vooral binnen de islamitische wereld, aka de Al-Oemma (arabisch voor de ‘gemeenschap’ of ‘het volk’).

De vice-minister van Buitenlandse Zaken van Saoedi-Arabië Al-Jandan Khalid Bin Ibrahim, herhaalde op zondag 18 september zijn steun voor de Palestijnse zaak en benadrukte dat dit een “erg belangrijk onderwerp is in de buitenlandse politiek van zijn land“. Hij noemde het conflict “een van de factoren is van instabiliteit in de regio” en onderstreepte de “noodzaak om samen te werken in het versterken van de steun voor de Palestijnse zaak door de uitvoering van haar waarden en onvervreemdbare rechten.”

Wie zoekt naar complotten en samenzweringen, hier is er zo eentje. Het spreekt voor zich dat Israël geen lid is van de MNOAL en het enige land in het Midden-Oosten dat bewust wordt uitgerangeerd. Geen Europese landen in de MNOAL behalve enkel Wit-Rusland dat volwaardig lid is en Bosnië & Herzegovina en Servië die de status van ‘waarnemend lid’ hebben.

In 2012 was de Egyptische president Mohammed Morsi van de Moslim Broederschap de secretaris-generaal van MNOAL die in 2012  werd opgevolgd door de Iraanse president  Mahmoud Ahmadinejad en in 2013 door diens opvolger de Iraanse president Hassan Rouhani tot september 2016. De Venezolaanse president Nicolas Maduro is sinds zondag de nieuwe secretaris-generaal van de MNOAL.

‘Eenzame Palestijnse wolven’
Tussen al deze islamistische dictaturen en enge dictators die een nare geschiedenis hebben van schendingen van de mensenrechten, oorlogsmisdaden en sommigen zelfs de grootste sponsors van de wereldwijde terreur blijken (Iran bv.) voelt Mahmoud Abbas zich helemaal thuis. En een leugen om bestwil voor de Palestijnse Zaak is dan ook nooit ver weg. Zo orakelde Abbas in zijn openingstoespraak  voor de MNOAL op zaterdag 17 september dat “de bezetting berooft ons van alles.“

Op zondag 18 september ’16 deed hij daar nog een flinke schep bovenop toen hij een groep van 80 Palestijns Arabische studenten toesprak in Venezuela. Op een vraag omtrent het Palestijnse terrorisme en in het bijzonder de recente golf van geweld tegen Israëliërs vertelde Abbas zonder te verpinken dat het hier gaat om “eenzame wolven” die “de hoop hebben verloren“.  Volgens i24news zei Abbas tegen de groep studenten: “onze jonge mensen grijpen naar het mes omdat ze de hoop zijn verloren.”

Abbas vertelde dat de Palestijnse regering  zich duidelijk heeft gedistancieerd van de terreuraanslagen en wees de beschuldigingen tot ophitsing van de hand eraan toevoegend volgens i24news:

“De situatie in Palestina wordt elke dag moeilijker en elke dag besluiten martelaren en kinderen om zelf naar het mes te grijpen. Geloof niet diegenen die beweren dat er partijen zijn die hen opjutten en aansturen. Zij hebben eerder alle hoop verloren.”

Het is overigens niet de eerste keer dat Abbas dat argument heeft gebruikt dat jonge Palestijnse Arabieren gefrustreerd zijn en dat dit de reden is waarom ze aanslagen plegen tegen willekeurige burgers en militairen van de Joodse Staat. Hij gebruikte hetzelfde argument vorig volgende op een terreoristische aanslag in Judea en Samaria, die hij weigerde te veroordelen en voerde enkel het excuus aan dat “het Palestijnse volk leeft onder moeilijke omstandigheden die worden veroorzaakt door de Israëlische bezetting“. Abbas heeft voortdurend geweigerd om de tereuraanslagen tegen Israëliërs te veroordelen en in een bepaald geval argumenteerde hij zelfs dat de huidige terreurgolf die sinds oktober 2015 Israël teistert niets anders dan een “legitiem vredevol protest” is.

Abbas: negationist en Holocaustontkenner
Haatzaaier en antisemiet Mahmoud Abbas bracht in 1984 zijn beruchte boek “Het Andere Gezicht – De geheime contacten tussen Nazisme en Zionisme“ uit, waarin de Palestijnse leider de Holocaust ontkent dan wel minimaliseert.

Dat  boek wordt tot op vandaag onderwezen in de [gebieden van] de Palestijnse Autoriteit. Het kan tevens volledig online op het internet worden gelezen op de website van Abbas. De tekst zelf, en het feit dat deze nog steeds beschikbaar is op zijn persoonlijke website zonder enige schroom, maakt duidelijk dat de verklaringen van Abbas in de media niets meer zijn dan het optrekken van een rookgordijn.

Doorheen het hele boek, verweeft hij vele antisemitische dreigementen, beschrijft het Zionisme als zijnde de uiteindelijke verantwoordelijke voor de vernietiging van het Europese Jodendom, een uitspraak die de Nazi’s ongetwijfeld zélf ook wel zouden gesteund hebben.

Arabische boekomslag van Abbas’ boek uit 1984 ‘The Other Side: the Secret Relationship Between Nazism and Zionism’, heruitgegeven in 2011 bij Billsan Publising House, Ramallah [bespreking]

Het boek van Abbas is gebaseerd op zijn doctoraatsthesis, die hij indiende op het Instituut voor Oosterse Studies in Moskou in 1982. Daarin schrijft hij “dat er geruchten zijn” dat de aantallen [slachtoffers] de zes miljoen bereiken, maar volgens hem kan niemand dit aantal bevestigen noch ontkennen: “het aantal Joodse slachtoffers kan misschien zes miljoen zijn en het kan ook veel kleiner zijn, minder dan een miljoen.“

Hamas reageert op Abbas
Intussen heeft de andere helft van de Palestijnen in de Gazastrook, die door Mahmoud Abbas systematisch worden genegeerd sinds zijn politieke factie Al Fatah in de zomer van 2007 door Hamas van de troon werd gestoten, eveneens gereageerd op de leugens van Abbas. Volgens Hamas plegen de Palestijnen geen terreuraanslagen omwille van de “wanhoop”, zoals Abbas beweert, maar integendeel “uit verzet tegen de bezetting” volgens i24news.

Woordvoerder voor Hamas en lid van het politburo in Libanon, Osama Hamdan, schreef in een twitterbericht aan Abbas:

“Aan Mahmoud Abbas: Onze jongeren hebben messsen bij zich omdat zij behoren tot een volk van weerstanders, die niet veroverd werden door de brutaliteit van de bezetters noch met hen samenwerken inzake de veiligheid en al helemaal niet uit wanhoop.”

De rivaliteit tussen Hamas en Al Fatah lijkt dus nog altijd springlevend en de interne ruzies zijn verre van bijgelegd. Het minste wat je van Hamas kan zeggen is dat ze tenminste eerlijk uitkomen voor hun genocidale bedoelingen ten aanzien van Israël en het Joodse volk in tegenstelling tot het misleidende theaterstuk dat Abbas maar blijft cultiveren in het Westen en overal elders in de wereld zoals het afgelopen weekeinde op de 17de Top van MNOAL.

Eerder, in een interview van Osama Hamdan, dat op 4 maart 2011 werd uitgezonden op Al-Jadid/New TV (en vertaald door MEMRI), verklaarde Hamdan “politiek gezien is de tweestatenoplossing voorbij” en dat “wij thans in een fase zijn gekomen van de bevrijding van Palestina… de notie van Terugkeer: de terugkeer van de vluchtelingen naar hun thuisland en de terugkeer van de Israëliërs naar de landen waarvan ze gekomen zijn.“

door Brabosh.com

Ramallah, 21 november 2014. Een groepje Palestijnse ‘eenzame wolven’ tonen wat ze wat ze in hun mars hebben. De gelijkenis met de islamistische barbaren van ISIS (Daesh) is niet toevallig. In het Westen zouden deze stekende, hakkende en schietende killers terecht in de cel belanden. Echter, in de Palestijnse gebieden worden ze als helden onthaald en als ze omkomen tijdens het Jodenmoorden worden het martelaars en zullen pleinen, straten, scholen en sporttornooien naar hen worden vernoemd en hun nabestaanden rijkelijk beloond. De Palestijnse genocidale geweldscultuur is een goed geoliede moordmachine…

Gaza Stad, 15 februari 2007, precies vier maanden voor het einde. PA-president Mahmoud Abbas (Al Fatah/PLO) overhandigt hier de nieuwe premier van de Palestijnse Autoriteit Ismail Haniyeh (Hamas) een volmachtbrief om een nieuwe coalitieregering te vormen. Helemaal rechts, Mohammed Dahlan, de leider van Al Fatah in Gaza. Vier maanden later was het sprookje van de “Fatah/PLO-Hamas verzoening” voorbij. Voor president Abbas had “de grap” lang genoeg geduurd. Op 15 juni 2007 ontsloeg Abbas de wettig verkozen premier Haniyeh waarna een bloedige revolte uitbrak tussen beide rivalen, die leidde tot de verdrijving van Al Fatah (de PLO én Abbas en Dahlan) uit de Strook en de installatie van de islamistische Hamasdictatuur in Gaza. [beeldbron: Al Monitor/Suhaib Salem]

De inspanningen van de Verenigde Naties om een tweede Arabische staat te creëeren in het voormalige Palestina – naast Jordanië – heeft weer een andere doodsteek gekregen nadat het Palestijnse Hooggerechtshof de lokale verkiezingen heeft opgeschort in Judea en Samaria (de Westelijke Jordaanoever) en de Gazastrook, die gepland waren voor 8 oktober aanstaande.

Er werden geen parlementaire verkiezingen meer gehouden sinds de stemming van 2006, die toen door Hamas werden gewonnen maar die door de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) niet werden aanvaard. Een bloederige bittere strijd resulteerde dat Hamas het bestuur kreeg over de Gazastrook en de PLO de controle verkreeg over area’s “A” en “B” in Judea en Samaria.

Er werden geen Palestijnse presidentsverkiezingen meer gehouden sinds Mahmoud Abbas, de voorzitter van de PLO, op 5 januari 2005 werd verkozen. Hamas heeft de laatste Palestijnse gemeenteraadsverkiezingen in 2012 geboycot maar zou wel deelnemen aan deze van dit jaar. Bij gebrek aan een door het volk gekozen regering die de volledige gezaghebbende en wetgevende controle uitoefent over de Arabische bevolking in Gaza en de ‘West Bank’, blijven de vooruitzichten op het bereiken van een bindende overeenkomst met Israël ten aanzien van Gaza en Judea en Samaria, een onmogelijke en onwezenlijke droom.

De 4-statenoplossing: Israël, Jordanië, West-Palestina (Hamas in Gaza) en Oost-Palestina (Al Fatah in Judea & Samaria)

Zowel de PLO en Hamas hebben de slogan “Stop de Bezetting” gebruikt om van Israël te eisen dat het zich volledig zou terugtrekken uit Area “C” in Judea en Samaria waarover Israël, conform de Oslo Akkoorden, de volledige administratieve en veiligheidscontrole uitoefent en waar al de Joden van Judea en Samaria leven en waar slechts 4 procent van de bevolking Palestijnse Arabieren zijn.

De Verenigde Naties hebben bij herhaling die slogan versterkt door het gebrekkige standpunt dat Joodse woningbouw in area “C” illegaal is volgens het internationaal recht, waarbij het zij volledig negeren dat Joden het recht hebben om het Joodse Nationale Huis in Judea & Samaria te reconstrueren onder Artikel 6 van het Mandaat voor Palestina en Artikel 80 van het eigen Handvest van de Verenigde Naties.

De Verenigde Naties hebben de afgelopen tien jaren het conflict tussen Hamas en de PLO verder laten uitdijen, en zij stonden Hamas en de PLO toe om:

♦ hun machtsstructuren en politieke dominantie te consolideren binnen hun eigen afzonderlijke feodale rijkjes;

♦ toe te staan dat corruptie en nepotisme zich verankeren;

♦ een beleid van confrontatie met Israël te voeren dat rampzalige gevolgen heeft voor hun respectievelijke lang geteisterde bevolkingen.

De Verenigde Naties zijn er niet in geslaagd om aan te dringen dat er verkiezingen worden gehouden om deze wurggreep op de macht te beëindigen en toelaten dat de mensen inspraak krijgen omtrent door wie zij bestuurd willen worden – het  “zelfbeschikkingsrecht ” waarnaar de Verenigde Naties al lang om vragen, maar dat hen door Hamas en de PLO wordt ontzegd.

Ramzy Baroud – redacteur van The Palestine Chronicle – heeft de hopeloosheid van de politieke impasse tussen Hamas en PLO reeds op 12 november 2013 als volgt beschreven:

“In een initieel overbodige oefening die bijna een uur duurde, zapte ik tussen twee Palestijnse televisiekanalen, Al Aqsa TV van Hamas in de Gazastrook en Palestina TV van Fatah op de Westelijke Jordaanoever. Terwijl beiden beweren Palestina en de Palestijnen te vertegenwoordigen, leek elk van hen een andere plaats en een ander volk te vertegenwoordigen.  Het was allemaal zeer teleurstellend. De Hamas wereld is gefixeerd op hun haat voor Al Fatah en andere interne persoonlijke kwesties. Fatah TV zit vast tussen verschillende werelden in een archaïsche taal van nep-revoluties, fractionele rivaliteit en ongeëvenaarde zelf-aanbidding. De twee verhalen vervremen steeds meer en meer en zullen waarschijnlijk nooit boven hun onmiddellijk gevoel van zelfvoldoening en volslagen absurdsurditeit uitstijgen.”

Er is niets veranderd.  Deze onverzoenlijke verschillen tussen Fatah – de dominante factie in de PLO – en Hamas – geen lid van de PLO – zijn nog steeds alomtegenwoordig in 2016.  De Verenigde Naties moeten eisen dat Hamas en de PLO hun tien jaar durende bezettingsmacht posities moeten beëindigen door hun respectievelijke bevolkingsgroepen stemrecht te verlenen in internationaal gecontroleerde verkiezingen. Het “Stop de Bezetting ” zou vervolgens een zinvolle metafoor moeten worden in plaats van een zinloze wegwijzer die naar nergens blijft leiden.

door David Singer

---

Bron: in een vrije vertaling door Brabosh.com naar een artikel van David Singer van 11 september 2016 op de site van Arutz Sheva: