Het ministaatje Vaticaan heeft op woensdag 13 mei ’15 een Palestijnse Staat erkend. Terwijl er vele redenen zijn om juist niet een Palestijnse Staat te erkennen. Hierbij tien van de belangrijkste redenen op een rij:

1. Mahmoud Abbas, de president van de autonome Palestijnse Autoriteit, weigert het zelfbeschikkingsrecht van het Joodse volk te erkennen – terwijl hij dat wel voor Palestijnen claimt. Ook weigert hij om in een vredesverdrag af te zien van verdere Palestijnse claims. Uiteraard zijn dat twee essentiële elementen voor een duurzame vrede. Deze maakten dan ook onderdeel uit van het Amerikaanse vredesvoorstel in 2014, dat Abbas echter afwees.

2. De stichting van een Palestijnse Staat is strijdig met het internationaal recht, zoals vastgelegd in de Oslo akkoorden. Daarin staat dat vrede tot stand moet komen “in onderlinge overeenstemming” en dat de grenzen in onderling overleg bepaald moeten worden. De internationale gemeenschap kan daarom niet meewerken aan activiteiten die ervoor zorgen dat de Palestijnen zich onttrekken aan hun verdragsverplichtingen. En zijzelf daardoor ook, want de eerdere vredesverdragen zijn gegarandeerd door de VN, de VS, Rusland en de EU.

3. Een Palestijnse Staat leidt tot niets, want ook na die erkenning zullen Palestijnen en Israëli’s er nog steeds samen uit zullen moeten komen, via afspraken bijvoorbeeld over gebied, veiligheid, geld en waterverdeling. Met verder verstoorde verhoudingen wordt dit alleen maar bemoeilijkt. Vrede komt daarmee niet dichterbij, maar verder weg.

4. Een Palestijnse staat zal gebaseerd zijn op racisme. Want Abbas heeft herhaaldelijk uitgesproken dat er geen Joden zullen mogen wonen. Dit racisme is uiteraard strijdig met het internationaal recht en op deze basis kan en mag geen staat erkend worden.

5. Er kan niet één Palestijnse staat erkend worden, want er zijn twee Palestijnse regeringen in twee gebieden, in Gaza en op de Westbank.

Deze leven vrijwel op voet van oorlog met elkaar. Hamas heeft opgeroepen om de regering van Fatah op de Westbank omver te werpen. Fatah heeft de Arabische Liga gevraagd om Gaza te bombarderen om zo het Hamas bestuur te verwijderen.

6. Een van bovengenoemde regeringen is in handen van een beweging die internationaal wordt aangemerkt als terreurorganisatie (Hamas in Gaza). De andere regering verheerlijkt terreur en roept daartoe op (Fatah op de Westbank). De wereld heeft geen behoefte aan nóg een door moslimfundamentalisten beheerste terreurstaat, die van de Islamitische Staat is al erg genoeg.

7. Hamas weigert bovendien zelfs de reeds gesloten vredesverdragen te erkennen, en weigert bij voorbaat alle toekomstige verdragen. In het Hamas Handvest is vastgelegd dat er maar één oplossing voor het conflict is: de vernietiging van Israël. Zowel de terreur als de weigering van vrede maakt erkenning strijdig met het internationaal recht: alleen vredelievende staten kunnen erkend worden (artikel 4 van het VN Handvest).

8. Volgens het internationaal recht heeft Israël, in ruil voor terugtrekking uit de in 1967 veroverde gebieden recht op veilige grenzen (dus grenscorrecties), en recht op vrede met alle Arabische landen. Dit recht ligt vast in VN resolutie 242. En hoewel Israël zich reeds uit 94% van het in 1967 veroverde gebied heeft terug getrokken, hebben pas 2 van de 23 Arabische landen vrede met Israël gesloten.

9. Ook dienen de Arabieren daarbij inspraak te hebben. De Arabieren in Oost-Jeruzalem hebben echter in opiniepeilingen aangegeven dat zij liever bij Israël willen blijven horen, dus daar is – voorafgaand aan het trekken van grenzen – een referendum zeker op zijn plaats, zoals al de intentie van de VN was in 1947.

10. De laatste verkiezingen waren meer dan tien jaar geleden. ‘Palestina’ voldoet onder meer daardoor aan geen enkele van de vier voorwaarden voor een staat die het internationaal recht daarvoor stelt: een legitieme regering, met internationale betrekkingen, een gebied en een bevolking.

Er is niet één regering en er is geen mogelijkheid tot het onderhouden van internationale betrekkingen – want er zijn twee gebieden met twee regeringen. Ook hebben de Palestijnen geen vastgestelde bevolking of gebied, want die moeten conform het internationaal recht (de Oslo-akkoorden en VN-resolutie 242) nog in overleg met Israël vastgesteld worden.

Er zijn voorstanders van erkenning, onder Arabisch-islamitische druk en vanwege de slachtofferrol die de Palestijnen claimen. Dat laatste is fantasie, want de Palestijnen hebben sinds 1937 elk internationaal voorstel voor een tweestatenoplossing afgewezen, zoals in 1937, 1947, 2000, 2001, 2008 en 2014. En altijd om dezelfde reden: omdat zij dan Israël als Joodse staat moesten erkennen.

Echter, zowel vanwege het bereiken van duurzame vrede als op grond van het internationaal recht, moet een Palestijnse staat niet erkend worden zonder dat er een definitief vredesverdrag met Israël ligt.

door Likoed Nederland

---

Dit opinie-artikel van Likoed Nederland van 17 mei 2015, verscheen eerder op 14 mei 2015 in De Dagelijkse Standaard.

Video: Inventing the ‘Palestinian people’

Beknopte geschiedenis van het uitgevonden volk

door Jonathan S. Tobin [bron: Commentary]

Er bestond geen Palestijnse Arabische staat of politieke entiteit onder het Ottomaanse Imperium of om het even welke vorige heerser van dit gebied. Inderdaad, voorafgaand aan de 20ste eeuw, is er namelijk geen bewijsmateriaal of dat daar ooit een bewustzijn onder de inwoners heeft geleefd om een afzonderlijke politieke identiteit te hebben die verschilde van de rest van de Arabieren in het gebied.

Toen de Joden een eeuw geleden in grote aantallen naar het land van oorsprong begonnen terug te keren, ontmoetten zij Arabieren en Ottomanen en geen Palestijnen. Inderdaad zou het kunnen dat diegenen die zich thans Palestijnen noemen, de nakomelingen zijn van Arabische immigranten in het land afkomstig uit de omringende landen die op zoek naar werk dat beschikbaar werd nadat de Joden het land begonnen het land herop te bouwen. Dit werd onderstreept in het controversiële boek van Joan Peters, From Time Immemorial [Uit onheugelijke tijden], wiens wetenschappelijkheid ronduit werd gekritiseerd toen het door liberalen werd gepubliceerd die niet van haar conclusies hielden. Het feit blijft dat de Arabische immigratie in Palestina plaats heeft gevonden.

Het is tegelijk ook een denkfout te beweren dat, zoals sommigen dat doen, dat het Zionisme een moderne uitvinding zou zijn, net zoals de Palestijnse identiteit dat is.

Het enige volk dat zichzelf ‘Palestijnen’ heette, voorafgaand aan de stichting van de staat Israël, de Joden waren die de eerste en tot aan die tijd de enige groep was die het land in ontvangst namen als zijnde het thuisland van een apart volk of een nationale identiteit. Dat was geen toeval sinds het land dat thans Israël heet of Palestina slechts voor één enkel volk geheiligde grond was. Eeuwenlang was het een Arabisch binnenwater, maar voor de Joden is het tweeduizend jaar lang het voorwerp van gebeden geweest die nooit de hoop hebben opgegeven op de restauratie van hun soevereiniteit maar ook, zoals maar zelden wordt vermeld, nooit volledig het grondgebied hebben verlaten. Het Zionisme was slechts een nieuwe naam voor een oud maar niettemin nog levend geloof van mensen over hun geboorteland en hun lot.

In tegenstelling tot het Palestijnse nationalisme, dat een uitvinding is van de 20ste eeuw. Het ontstond en bloeide zuiver als reactie op het Zionisme, een factor die de zoektocht naar vrede fataal heeft gecompliceerd sinds de Palestijnse eigenheid meer op de wens steunt om de Joodse staat te laten uitdoven en de Joodse aanwezigheid te delegitimeren dan dat het een recreatie is van een Arabische politieke cultuur is die voor deze plaats specifiek is.

Zelfs 50 jaar geleden, was er maar weinig te merken van een afzonderlijke Palestijnse politieke identiteit. Tussen 1949 tot 1967 bestuurde Jordanië immers de West Bank en de helft van Jeruzalem en Egypte controleerde de Gazastrook. Tijdens die 19 jaar bestond er internationaal geen aandrang om een Palestijnse staat op te richten in die bewuste gebieden. Dat zou pas gebeuren wanneer tijdens de Zesdaagse Oorlog van juni 1967 Israël de controle over die gebieden in handen nam en het ontbreken van een Palestijnse staat vanaf dan onverdraaglijk werd geacht.

Dit gezegd zijnde, moet men toegeven dat, ook al hebben de Palestijnen zichzelf pas in de laatste honderd jaar uitgevonden, het onzinnig is te ontkennen dat zij thans bestaan. Miljoenen beschouwen zich als deel uit te maken van een onderscheiden Palestijns Volk met een gemeenschappelijke geschiedenis en lotsbestemming. De Verenigde Staten en Israël begrijpen allebei dat hun wens voor zelfbestuur in zoverre moet worden aangepast zolang zij hiermede de rechten en de veiligheid van Israël niet in gedrang brengt. Een tweestatenoplossing die zou toestaan dat er een Palestijnse naast de Israëlische staat zou bestaan, wordt thans door de meest Israëliërs als een aanvaardbaar idee geacht, zelfs indien dit pijnlijke territoriale compromissen zou impliceren.

Het knelpunt ligt hierin dat de Palestijnen onbekwaam lijken om het idee te accepteren van de legitimiteit van een Joodse staat, ongeacht waar zijn grenzen zouden getrokken worden. En dat is het punt waar hun ‘uitgevonden’ geschiedenis naar binnen sluipt. Sinds de Palestijnen slechts op het wereldtoneel zijn verschenen als resultaat van hun afkeer voor het begrip van Joodse soevereiniteit over om het even welk deel van het grondgebied, is het moeilijk zo niet voor hen onmogelijk om te denken in termen van vrede als dat de permanente aanwezigheid van Israël zou impliceren.

De rol van de Verenigde Staten in deze knoeiboel is niet zozeer om op de mythen omtrent de Palestijnse geschiedenis te wijzen, ondanks de koppigheid eigen aan mythen, om indruk te maken op de Arabieren en hun aanhangers dat zij moeten afzien van hun verwerping van het Zionisme.