Op Nakba Dag, wat letterlijk ‘catastrofe’ betekent, herdenken de nakomelingen van de gevluchte arabieren van Israël, die zich halverwege de jaren 1960 opeens ‘Palestijnen’ zijn gaan noemen, de grote vergissing die hun voorouders 70 jaar geleden begingen. In 1948 vluchtten hun voorouders massaal uit Israël en lieten met een goed gevoel en onbezorgd hun huizen en gronden achter. Na de arabisch-islamitische oorlog tegen de Joden, waarvan hun leiders zeiden dat het “gewonnen spel” was, zouden ze immers ‘terugkeren’ van zodra de Joden in zee waren gedreven en Israël van de kaart was geveegd. Maar de arabieren hadden de veerkracht en vechtlust van … Lees verder Tientallen activisten protesteren tegen ‘Nakba’ ceremonie aan de universiteit van Tel-Aviv

Deze maand mei en elke mei rouwen Palestijnen over de hele wereld om het zeventig jaar durende ‘Zionistische imperialisme’ en de ‘nakba’ (catastrofe) die ze hebben geleden. Je zult het fictieve verhaal horen van de ‘blanke’ Joodse Europeanen die het land van de inheemse ‘bruine’ Palestijnen kwamen koloniseren, allemaal binnen de context van het Europese kolonialisme en de blanke suprematie. Inderdaad, er wordt overal ter wereld veel kabaal gemaakt over het ‘sexy’ Israëlisch-Palestijnse conflict. De Palestijnen (de Arabische gemeenschap in die tijd) en hun advocaten zijn buitengewoon vocaal. Maar verloren in het debat over wat er al dan niet is … Lees verder Zoveel genocides en nakbas maar alleen de Palestijnse fake-nakba wordt herdacht

“De arabische bewoners van ‘Palestina’ werden met geweld uit hun eeuwenoude heimat verdreven door de Zionistische onderdrukkers en bezetters,” klinkt steevast het verhaal over de Naqba. Echter, niét volgens Mahmoud Abbas, de president van de Palestijnse Autoriteit, die in een interview poneerde: “De Arabieren die in 1948 de stad Tzfat (Safed) in Galilea verlieten deden dat niet omdat ze werden uitgedreven maar uit eigen vrije wil.” Plaatje hierboven: Ramallah, 6 september 2003. Yasser Arafat en Mahmoud Abbas, die sinds mei 2003 premier was van de PA, aka Arafat als de 1ste president van de Palestijnse Autoriteit en zijn opvolger Abu Mazen. [beeldbron: Jewish World … Lees verder Abbas: ‘De arabieren werden in 1948 niet verdreven maar vluchtten vrijwillig weg’

Tunis, Tunesië, zomer 1989. Links Abu Ammar (aka Yasser Arafat) en helemaal rechts Abu Mazen (aka Mahmoud Abbas, toen 54 jaar). Van 1982 tot 1 juli 1994 was het HQ van de PLO in Tunis waarna het verhuisde naar Gaza nadat in Oslo de Palestijnse Autoriteit werd gesticht. Eerder, van ca. 1967 tot juli 1971, bevond het HQ van de PLO zich in Jordanië en daarna in Libanon tot in 1982.

Een van de vele Palestijnse Arabische mythes die tot op vandaag wordt gecultiveerd (wat is het geheugen toch weer kort geweest) is dat de Palestijnen door de Israëlische Joden met geweld en terreur uit hun huizen en hun geboorteland werden geranseld en over de grenzen heen naar de Arabische buurlanden werden verjaagd om daar sindsdien decennialang en tot op vandaag te kreperen en kommer en kwel. Hieronder enkele getuigenissen die deze hardnekkige leugen van de Nakba mythe weerleggen, waarvan de eerste door niemand minder dan PA-president Mahmoud Abbas zelves!

Lees verder “Israël was niet de oorzaak van de vlucht van de Arabieren in 1948”

“Nakba??? Israël gaat niet rouwen omdat jullie poging om ons uit te roeien in 1948 compleet de mist inging!” Terwijl we ons andermaal schrap zetten voor de jaarlijks weerkerende Nakba Dag “viering” – dat wil zeggen massaal rellen en boosaardige anti-Israël demonstraties zogenaamd ter herdenking van de Palestijns-Arabische uittocht uit het land van Israël – is het belangrijk om te begrijpen wat deze dag écht vertegenwoordigt. De Nakba, die in het Arabisch “catastrofe” betekent, is het oudste instrument in de goed geoliede Palestijns Arabische propaganda machine (aka ‘Pallywood‘) die dient om Israël te delegitimeren en het bestaanrecht van de Joodse … Lees verder Naar jaarlijkse gewoonte is ’t weer tijd voor ‘Nakba Dag’ nonsens uit de toverdoos van Pallywood

Kaartje uit april 1949 na het einde van Israël’s Onafhankelijkheidsoorlog Laatst bijgewerkt: dinsdag, 20 mei 2014 om 05u35′ Tijdens die oorlog werd de westelijk gelegen Gazastrook door het Egyptische leger veroverd en tot in 1967 bezet door Egypte. In het oosten werden de Joodse hoofdstad Jeruzalem en de Westbank veroverd en bezet door Jordanië en in 1950 illegaal geannexeerd bij het Hasjemitische koninkrijk. Die annexatie werd slechts erkend door G-B en toenmalige Britse vazalstaat Pakistan. De rest van de wereld en de Verenigde Naties, met inbegrip van de 22 lidstaten van de Arabische Liga, waren tegen die annexatie gekant. Pas … Lees verder Arabieren waren tussen 1948 en 1967 gekant tegen de oprichting van soevereine staat Palestina

Aan Arabische zijde streed in het Mandaat Palestina tegen de Joodse legers ondermeer het Arabische Bevrijdingsleger (Jaysh al-Inqadh al-Arabi/ALA) in de Onafhankelijksheidsoorlog van Israël (1947-1949). De locale strijdmacht van het  ALA stond onder het commando van de Iraakse Fawzi al-Qawuqji (hierboven met stok), en was samengesteld uit vrijwilligers afkomstig uit een rist Arabische landen. Amper 800 van de 5000 vrijwilligers waren ‘Palestijnen’ en de meesten van hen hadden het ALA weer verlaten vooraleer zij hun opleiding hadden voltooid of vertrokken onmiddellijk daarna. Het oordeel van Fawzi Qawuqji over die Palestijnse vrijwilligers klonk dan ook vernietigend: “De Palestijnen zijn onbetrouwbaar, prikkelbaar, moeilijk te controleren en in georganiseerde oorlogsvoering vrijwel oninzetbaar.” 

Over de zogeheten ‘nakba’, de vlucht van de Arabieren uit Palestina tussen 1947 en 1949, circuleren nogal wat Wild-West verhalen, nagenoeg allemaal van Arabische en Palestijnse origine en gestoffeerd en al dan niet ‘intellectueel’ geschraagd door westerse journalisten, auteurs, historici tot en met de Israëlische ‘nieuwe historici’. De hierna volgende vlijmscherpe en recente analyse van Efraïm Karsh omtrent de vlucht van de Arabieren uit Palestina rond 1948, is er een die niemand kan negeren. Het artikel dateert reeds van mei 2008 en werd door mezelf vertaald in oktober 2009.

In de oorspronkelijke Engelstalige versie werd elke passage voorzien van een bron en voetnoot. Gezien de lengte heb ik die niet opgenomen in deze vertaling. Dus, voor wie de bronnen wil traceren die Efraïm Karsh heeft gebruikt voor zijn analyse, moet ik helaas naar die Engelstalige versie verwijzen (zie onderaan bij bronnen). Het artikel van Efraim Karsh, ‘1948, Israel, and the Palestinians—The True Story‘ is een lijvig werkstuk van ca. 6500 woorden (13 blz. op A4 format) maar een handig document voor wie al dat sloganeske taalgebruik meer dan beu is en de noodzaak voelt om wat dieper in het verhaal te graven; dwz: de andere versie, de Israëlische, het ware verhaal dus omtrent de nakba.

Zestig jaar na de oprichting van een internationaal erkende daad van zelfbeschikking, blijft Israël de enige staat in de wereld die constant besmeurd wordt met de meest bizarre complottheorieën en bloedsprookjes, waarvan haar beleid en acties obsessief worden veroordeeld door de internationale gemeenschap, en van wie het bestaansrecht voortdurend ter discussie staat en in twijfel wordt getrokken, niet enkel door haar Arabische vijanden, maar door segmenten van de geavanceerde opinie in het Westen.

Tijdens de afgelopen tien jaar of zo, is de feitelijke afschaffing van de Joodse staat onder veel van deze hoogopgeleide westerlingen uitgegroeid tot een cause célèbre. De ‘één-staat-oplossing’, zoals dat heet, is een eufemistische formule die de vervanging voorstelt van Israël door een staat, theoretisch over het gehele grondgebied van het historische Palestina, waar Joden zullen verlaagd worden tot de status van een permanente minderheid. Alleen op die manier, zo wordt gezegd, kan de “erfzonde” worden vergoed voor de stichting van Israël, een handeling die werd gebouwd (in de woorden van een criticus) “op de ruïnes van het Arabische Palestina” en verwezenlijkt werd door de opzettelijke en agressieve onteigening van haar inheemse bevolking.

Lees verder “De weg naar de onafhankelijkheid: 1948, Israël en de Palestijnen – Het Echte Verhaal [Efraim Karsh]”

De UNRWA ‘fabriceert’ aan de lopende band Palestijnse vluchtelingen. Zo beweert het vluchtelingen hulpagentschap “alleen-voor-Palestijnen” van de Verenigde Naties, dat er bijna 5 miljoen Palestijnse vluchtelingen zijn, terwijl Israël zegt dat het er hooguit 300.000 zijn. “Babies in Gaza krijgen de vluchtelingen status. Waarom steunen wij de Arabische wens om het conflict eeuwig te laten voortduren? Geen andere vluchtelingen in de wereld genieten generaties lang van de vluchtelingenstatus als de Palestijnen” [parlementslid Einat Wilf, 2 maart 2012 – bron]

Arab tragedy self-inflicted

Palestijnen blijven zich aanstellen als slachtoffers in plaats van hun verantwoordelijkheid op te nemen voor hun catastrofe

door Asaf Romirowsky [Ynet]

In het Israëlische collectieve geheugen staan Holocaust Commemoration Day, Memorial Day en Independence Day symbool voor het verhaal van de verwezenlijking van de moderne Staat Israël. Deze drie dagen vertegenwoordigen de hedendaagse Joodse ervaring en het mantra dat werd uitgedragen door de grondleggers van de Joodse staat – van de Holocaust tot aan de Onafhankelijkheid – implicerend het concept van de voortdurende Joodse geest van overleving en de belofte van Nooit Opnieuw [Never Again].

Maar toch wordt de veerkracht van de Joods-Israëlische overleving overschaduwd door het valse Arabisch-Palestijnse begrip van te worden “bezet” en “beroofd” te zijn van hun ware lot. Derhalve is Israël de “onderdrukker” en eist de Palestijnse nomenclatuur dat de “bezetting” blijvend gezien wordt als de grondoorzaak van alle problemen, van sociale en economische narigheden tot en met het terrorisme.

Lees verder “Palestijnen wentelen zich in slachtofferrol maar hebben de ‘nakba’ zichzelf aangedaan [Romirowsky]”