Kaartje uit april 1949 na het einde van Israël’s Onafhankelijkheidsoorlog
Laatst bijgewerkt: dinsdag, 20 mei 2014 om 05u35'
Tijdens die oorlog werd de westelijk gelegen Gazastrook door het Egyptische leger veroverd en tot in 1967 bezet door Egypte. In het oosten werden de Joodse hoofdstad Jeruzalem en de Westbank veroverd en bezet door Jordanië en in 1950 illegaal geannexeerd bij het Hasjemitische koninkrijk. Die annexatie werd slechts erkend door G-B en toenmalige Britse vazalstaat Pakistan. De rest van de wereld en de Verenigde Naties, met inbegrip van de 22 lidstaten van de Arabische Liga, waren tegen die annexatie gekant.
Pas nà de Zesdaagse Oorlog van 5 tot 10 juni 1967 zal de kaart volledig hertekend worden. Op enkele dagen tijd versloeg Israël in een defensieve oorlog zowel Egypte, Syrië als Jordanië, bezette de Egyptische Sinaï en veroverde de Golan Hoogtes op Syrië en plaatste tegelijk Gaza en de Westbank onder Israëlische controle. Een ware tour de force van Israël. Daar hadden de Arabieren niet van terug.
Maar tot aan het begin van de Zesdaagse Oorlog in 1967 was er helemaal geen vraag naar een onafhankelijke Palestijnse staat. Waarom niet?
Tot die vaststelling kwam toevallig ook journalist Bakir Oweida in een artikel op de Engelstalige website van Al Arabiya nav. van 66 jaar “Nakba”. Al Arabiya is een Saoedi-Arabische televisiezender die gevestigd is in het rijke oliestaatje Doebai en geeft ook kranten uit, ondermeer in Londen. Het netwerk richt zich in hoofdzaak op de Arabische wereld en moslims over de hele wereld.
Bakir Oweida schreef op 18 mei 2014 in Al Arabiya:
“De Westbank en de Gazastrook stonden onder de soevereiniteit van twee Arabische staten, was het dan niet mogelijk om een [onafhankelijke] Palestijnse staat uit te roepen met Jeruzalem als hoofdstad? Jazeker. Het was mogelijk om dat te doen maar het ontbrak [hen] aan de wil.
Misschien dat sommigen zullen beweren dat ook de internationale gemeenschap dit nooit zou toestaan om dat te laten gebeuren, net zoals het ook tegenwoordig niet toestaat dat een onafhankelijke Palestijnse staat wordt opgericht. Hoewel ik denk dat dit alles dient om een nalatigheid te rechtvaardigen die nooit zal kunnen gerechtvaardigd worden.”
Voor een Arabier is dat een statement dat kan tellen hoewel het natuurlijk slechts een onvolledige waarheid blijft. ‘k Ben benieuwd of Bakir Oweida met zijn artikel al niet op slag en stond de redactie van Al Arabya werd uitgeschopt en sinds vanochtend ligt weg te kwijnen in één of andere Saoedische of Dubaïse cel.
In elk geval een lovenswaardige poging van Oweida en laat ons hopen dat hij hierna nog verder door blijft redeneren. Dan zou hij bijvoorbeeld ontdekt hebben dat in het eerste PLO Charter van 1964 zowel Gaza als de Westbank expliciet waren uitgesloten van het zo gewenste Palestijnse thuisland. Dat kon en durfde de Palestijnse leiders van toen ook niet om de simpele reden dat Gaza in Egyptische handen lag en de Westbank geannexeerd door Jordanië.
Dus eiste in 1964 de Palestijnen enkel het grondgebied van Israël op als toekomstige Palestijnse staat. En het is nogal logisch dat wanneer de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) in 1964 Gaza en de Westbank niét opeisten om er hun staat op te richten, waarom zouden de Arabieren dan toen geneigd wel zijn om hen dat zomaar te schenken?
Dat leidt ons tot de diepere liggende vraag: waarom wilde de PLO geen eigen staat op de Westbank en in Gaza waarvan ze tegenwoordig beweren dat het “historisch Palestina” was? Waarom eisten zij enkel het land op dat niet “bezet” werd – eh.. behalve dan het grondgebied van Israël dat “bezet” werd door de Joden uiteraard.
De waarheid is dat iedereen die de kranten van vóór 1967 heeft doorpluisd, weet dat de PLO en de Arabische staten allen hetzelfde doel deelden, met name Israël vernietigen. Niemand maalde om een “Palestijnse staat” en de Palestijnse kwestie werd enkel gecreëerd als een middel om de wereld te bewegen Israël onder druk te zetten. Het heeft nooit iets te maken gehad met zogenaamd Palestijns nationalisme. Dat is een fabel.
Indien Oweida de moeite zou nemen om dieper in de geschiedenis te graven, dan zou hij ontdekt hebben dat de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) van oorsprong een Egyptische creatie was.
Dat veranderde toen Al Fatah in 1967 de PLO overnam die beiden vanaf 4 februari 1969 tot aan zijn dood op 11 november 2004 werden geleid door de in Caïro geboren en getogen Egyptenaar Yasser Arafat, hoewel hij later zal ontkennen dat hij uit Egypte afkomstig was.
Het charter van de PLO werd in juli 1967 herwerkt conform het belangrijkste doel van Al Fatah, met name de “Volledige bevrijding van Palestina en het uitwissen van het Zionistisch bestaan op economisch, politiek, militair en cultureel terrein.”
Tot op vandaag is de PLO nog steeds niet geïntersseerd in een soevereine staat. Als dat zo zou zijn dan zouden ze die al lang hebben gehad. Zelfs indien een Palestijnse staat morgen zou opgericht worden in al de gebieden, dan zou de oorlog niet voorbij zijn. Het slagveld zou zich enkel verleggen naar Israël zèlf.
Zoals de Palestijnen dan het “recht op terugkeer” zouden eisen naar een staat waar ze nooit gewoond hebben, een landbrug- of verbinding eisen tussen Gaza en de Westbank dat Israël letterlijk in twee stukken zou klieven, het recht opeisen om een eigen leger op te richten zodat het Israël zelf zou kunnen bedreigen en ze zouden nieuwe discussies beginnen over de grezen (net zoals Hezbollah dat deed) om hun volk tevree en boos te houden.
Indien de Heer Oweida in alle eerlijkheid zou kijken naar de geschiedenis van de “nakba”, dan zou hij zien hoe de Arabische naties diegenen zijn die de Palestijnse Arabieren in de miserie hebben gestort en ze statenloos houden en dan zou hij zich realiseren dat indien plotseling een Palestijns Arabische staat zou ontstaan, de meeste Arabische staten geen ogenblik zouden aarzelen om de miljoenen Palestijnse Arabieren eruit te schoppen die ze 66 jaar lang amper hebben kunnen luchten.
Weinig Arabieren zijn bereid om de zo duidelijk voor de hand liggen feiten te erkennen, laat staan om ze luidop te uiten. Misschien dat Oweida de moed zal vinden om deze topic wat verder uit te diepen.
Toemaatje:
Op de onderstaande cartoon van 28 november 1956 in de Zwitserse krant ‘Nebelspolter’ werd Israël beschuldigd van het gebruik van ‘disproportioneel’ geweld. Op het plaatje staat de toenmalige Egyptische president Gamal Abdel Nasser de Israëlische premier David Ben-Goerion wat te jennen en uit te dagen ten tijde van de Suez-crisis of ook de Tweede Arabisch-Israëlische Oorlog geheten.
Achter het tuinmuurtje hebben enkele leiders van Arabische staten postgevat evenals een officier uit de Russische Sovjet-Unie. Met veel genoegen kijken ze toe op het tafereel dat zich voor hun neus afspeelt. Op het 4de plaatje reikt de Rus president Nasser zelfs een wapen aan. De Sovjet-Unie koos toen partij voor Egypte en voorzag het land van wapens en ander oorlogsmateriaal. Op het 5de plaatje heeft Nasser het Russisch geweer op zijn rug bengelen.
Intussen is Ben-Goerion het getreiter van Nasser beu geworden en geeft Nasser in het laatste plaatje een flinke oplawaai waar hij niet van terugheeft. Meteen springt het hele gezelschap achter het muurtje recht en krijst het hard uit over Israël’s vermeende agressie en disproportioneel geweld. De cartoon is bijna 60 jaar oud maar er lijkt helemaal niks veranderd te zijn.
door Brabosh.com naar een artikel van EoZ
Bronnen:
- Elder of Ziyon Blog:
♦ Arab analyst realizes that Arabs didn’t allow “Palestine” from 1948-67 [lezen
- Al Arabiya News:
♦ Why calamities persist, 66 years after the Palestinian ‘Nakba’ [lezen]
Tunis, Tunesië, zomer 1989. Links Abu Ammar (aka Yasser Arafat) en helemaal rechts Abu Mazen (aka Mahmoud Abbas, toen 54 jaar). Van 1982 tot 1 juli 1994 was het HQ van de PLO in Tunis waarna het verhuisde naar Gaza nadat in Oslo de Palestijnse Autoriteit werd gesticht. Eerder, van ca. 1967 tot juli 1971, bevond het HQ van de PLO zich in Jordanië en daarna in Libanon tot in 1982.
Bagdad, oktober 1988. De Palestijnse leider Yasser Arafat (R.) kon het goed stellen met het Iraakse dictatoriale regime. Zijn samenwerking met Irak zal enkele jaren later aan de basis liggen van de verdrijving van de Palestijnen uit Koeweit tijdens en na de Eerste Golfoorlog. [
“Nakba??? Israël gaat niet rouwen omdat jullie poging
Boven alles, dient de Nakba Dag ook als een belangrijke herinnering omtrent de ultieme kwestie, dat met name het Israëlisch-Palestijnse conflict impregneert: de oprichting en het voortbestaan van de Joodse staat. Ongeacht naïeve pogingen om het op een andere wijze uit te leggen, is de schepping van Israël in wezen de échte ‘catastrofe’ waarom in de Palestijns Arabisch wereld wordt gerouwd op Nakba Dag.
