Een minderjarige Palestijnse stenengooier toont aan de internationale pers hoe je het best keien mikt naar de Israëlische Joden. De perslui, gehelmd en beschermd (de jongen zou eens kunnen missen), roepen enthousiast de jeugdige crimineel toe: “Komaan Mohammed! Nog één keertje dan staat het er perfect op en kunnen we het plaatsen in onze locale Europese kranten.”
Toen Amerika in de oorlog in Vietnam werd betrokken, zei Ho Chi Min dat het een lange strijd ging worden en dat de communisten [die oorlog] zullen winnen door propaganda te gebruiken in de media en aan de universiteiten. Hij had het juist voor.
Het wordt tijd om de balans op te maken over de oorlog tussen Israël en de Palestijnen en sommige verboden onderwerpen aan te pakken. Israël verliest de propaganda-oorlog [de hasbarah], en dat om een zeer goede reden.
Israël doet niet mee in het spel van de hasbarah, tenzij je een aantal verlate reacties meetelt op de Palestijnse propaganda aanvallen. Pierre Rehov, een Marokkaanse Franse Jood, maakt documentaire films. Hij stelt dat de Palestijnen meer dan 50 propagandafilms hebben gemaakt, terwijl Israël er slechts 8 heeft gemaakt. Van die acht, onthoudt Rehov er slechts zes van.
Waarom willen de Joden en Israël niet omgaan met propaganda? Dat ligt vrij simpel. Dat zou betekenen dat je moet praten over de islam. Joden en Israël moeten de feiten accepteren dat de koran en de soenna (de daden en de woorden van Mohammed) gevuld zijn met scheldwoorden tegen de Joden. In het begin waren het nog vleiende woorden, maar toen de Joden van Medina Mohammed afwezen als de profeet, werden ze allemaal tot slavernij gebracht, verbannen, vermoord en beroofd – allen daden van de jihad. Dit zijn geen historische feiten, maar perfecte voorbeelden van islamitische daden gericht tegen de Joden.– voorbeelden zoals ze werden voorgeschreven voor de moslims en die tot in onze huidige tijd worden opgevolgd. Om de ernst van deze hachelijke situatie te illustreren, wordt statistisch gezien 10,6% van de tekst in de koran gewijd aan Jodenhaat terwijl in Mein Kampf (de ‘bijbel’ van Adolf Hitler) slechts 6,8% aan Jodenhaat wordt besteed.
De taal en de daden van de Palestijnen – en van alle moslims in het algemeen – wordt direct goedgekeurd door de islamitische politieke theologische doctrine. Niet alleen de taal, maar ook het beleid wordt bepaald door de islamitische politieke doctrine. Ik herhaal: politieke doctrine – een politiek theologische doctrine van de jihad tegen alle kafirs.
Toch lijkt het er tot nog toe op dat zowel de Joden als Israël verkiezen om niet vernietigend te praten over de islam. Het is gewoon geen aanvaardbaar onderwerp. Politieke correctheid prevaleert boven het overleven. Helaas, zijn dit suïcidale keuzes. Het is duidelijk dat de ADL (Anti Defamation League) en de Joodse Federaties bijvoorbeeld, slechts twee Joodse organisaties zijn die eenzelfde gemeenschappelijk beleid voeren in het niet bespreken van de islamitische politieke ideologie.
De ADL wil wel toegeven dat er een ‘paar’ radicale moslims bestaan, en houd in het openbaar graag vol dat, behoudens een aantal islamitische extremisten, de islam niet het probleem is. De ADL is de eerste die zal argumenteren dat zowel Joden als christenen elk hun deel van fanatici en gekken tellen en dat ze daarin niet anders zijn dan de moslims. Dat is de ultieme multiculturele visie, die wellicht kan leiden tot een ramp voor Israël en de ondergang van de westerse beschaving behulpzaam is.
Sinds een propaganda-oorlog gaat over hoe intelligentie het best wordt gebruikt, zou men kunnen denken dat de Israëli’s de besten van de wereld zouden zijn en de moslims de slechtsten. Kijk maar naar de Nobelprijzen en dat in het bijzonder in de wetenschappen. Israëliërs winnen ze vergeleken met slechts een handvol voor de Arabische wereld. Maar in de hasbarah, in public relations, zijn de Israëli’s luie gekken en blijken de Palestijnen overijverige genieën te zijn.
Israëlische regeringsambtenaren zullen off the record zeggen dat als overheid, Israël geen propaganda-oorlog kan lanceren tegen de islam. En als Israël een ideologische oorlog zou willen lanceren, wie moet dan de doelgroep worden? Het uiteindelijke slachtoffer zouden de seculiere en liberale Joden zijn van Amerika en Israël, dicht in de buurt van de vijand. Wanneer je een hasbarah campagne zou kunnen lanceren die de ogen van de mensen zou openen, kan je de hele wereld op je hand krijgen. In het andere geval, indien de Israëli’s blijven denken dat ze militaire overwinningen kunnen blijven behalen en door die te winnen tegelijk ook de ideologische oorlog kunnen winnen, moeten ze wel gek zijn of erger nog. Amerika won het Tet-offensief op het slagveld, maar verloor de propaganda-oorlog in de media en de universiteiten, precies zoals Ho Chi Min had voorspeld.
Een schitterend voorbeeld van ideologische oorlogsvoering was andermaal de toespraak van premier Netanyahoe in de Verenigde Naties van 24 september 2009. Hij legde de beschavingsverschillen uit tussen de ontkenners van de Holocaust en Israël. Dezelfde argumenten over beschaving moeten gelden voor de oorlog tussen de Palestijnen en Joden in Israël. Dit komt omdat het Israëlisch-Palestijnse conflict niet anders is dan zoals de jihad in Kashmir, India, de Filippijnen en op tientallen fronten in Afrika.
Na de terreuraanslag Moembai (Bombay), hield de Joodse gemeenschap in Nashville (Tennessee/VS) een rally in een synagoge. Ze baden voor vrede in Israël. Op dezelfde dag hielden christelijke aanhangers van Israël een rally, en ze baden voor de overwinning van Israël.
Nu, welke van die twee onderhoudt een sterkere positie – de vrede of de overwinning? Vandaag verlangt Israël naar vrede en de Palestijnen dringen aan op de overwinning. Raadt wie het zal winnen? Vrede is voor verliezers. Helaas kiezen de Israëli’s en de Amerikaanse Joden voor de verliezers. De gevolgen zullen echter verpletterend zijn. Uiteindelijk zal Israël haar vrede krijgen, maar die vrede zal pas komen na de overwinning van Jihad.
Ironisch genoeg, zijn de Israëli’s en de Joden in het buitenland niet de enigen die in een staat van ontkenning verkeren over de islamitische politiek; ze wonen nochtans ook toevallig in de frontlinie. Bush heeft na 9 / 11 aangetoond dat ook hij geen idee had hoe hij deze islamitische ideologische oorlog moest bekampen. In plaats van militair geweld te gebruiken tegen onze vijanden, zouden hij en zijn opvolger -president Obama – beter de ideologische oorlog hebben verklaard tegen onze ware vijand – de politieke islam.
Ze lijken hun oorlog te verliezen en zo zal het Israël vergaan, tenzij het met een aantal netelige vragen zal worden geconfronteerd en actie moet worden ondernomen.
door Bill Warner
Bron: naar het artikel “Losing Israel” van Bill Warner verschenen op 26 oktober 2009 op de site van American Thinker, vrij vertaald door Brabosh.com op 28 oktober 2009. Bill Warner is directeur van het Centrum voor de Studie van de Politieke Islam.
Openingspagina van Hamas op Facebook, 5 juli 2014. In het Hebreeuws en het Arabisch waarschuwt Hamas Israël en “… al de steden die dicht bij Gaza liggen” voor wat komen zal (duizenden bommen en granaten). Enkele dagen later, 8 juli ’14, breekt een nieuwe oorlog uit en start Israël Operation Protective Edge. [
Honest Reporting [
VS, 1 augustus 2014. Sunjeev Bery van Amnesty International, de mensenrechtenorganisatie die al vele jaren op ramkoers zit met de Joodse Staat, beschreef twee jaar geleden in een anti-Israël panel van CAIR de wijze waarop Israël optreedt in Judea & Samaria als “een racistisch, dualistisch rechtssysteem”. [
In 2007 is een team van de USSC begonnen met de opleiding van een aantal strijdkrachten van de Palestinian Authority Security Forces (
Saoedi-Arabië, januari 2013. Rizana Nafeek, een gastarbeidster afkomstig uit Sri Lanka die beschuldigd werd om op 22 mei 2005 haar eigen kind te hebben vermoord, werd na een schertsproces ruim zeven jaar later in het openbaar met het zwaard onthoofd [
Geloof de mainstream media niet als het over Israël gaat, ga zélf achter de waarheid aan!…