1948. Joden worden door de Arabieren verdreven uit Judea en Samaria en uit Oud-Jeruzalem na de verovering van het gebied door Jordanië. Pas na het einde van de Zesdaagse Oorlog in juni 1967 zullen zij druppelsgewijze terugkeren naar hun huizen in het Hartland van Israël.
We weten allemaal nog dat tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog van 1947-1949 en dan vooral nà die oorlog tot aan het begin van jaren zeventig, als gevolg van het feit dat de Arabieren hun aanvalsoorlog verloren hadden tegen de kersverse Joodse staat, de Arabische landen een aanvang maakten met de etnische zuivering van hun landen. Zowat 850.000 Arabische Joden, waarvan sommige volkeren enkele millennia in die landen woonden, werden manu militari gedwongen op te rotten. Meestal enkel met wat ze nog aan hadden die dag. Zij verloren gronden met een oppervlakte van zowat zeven maal het huidige grondgebied van de staat Israël en kregen daarvoor geen enkele compensatie.
Hetzelfde scenario speelde zich af in Jeruzalem – de ‘navel van de wereld’ – dat al meer dan 3.000 jaar de hoofdstad is van het Joodse volk. Alhoewel met VN Resolutie 181 van november 1947 besloten werd dat Jeruzalem een Corpus Separatum zou worden en onder toezicht zou blijven van de Verenigde Naties, annexeerde Jordanië de hele Westelijke Jordaanoever alsmede het oostelijk deel van Jeruzalem met inbegrip van de Oude Stad en dreef alle Joden uit de stad.
Het Jordaanse leger dynamiteerde de belangrijkste synagogen van de stad [Hurva en Tifferet Synagoge], verwoestte het oude Joodse Kwartier en besliste dat er voortaan geen enkele Jood noch in Jordanië noch in Jeruzalem mocht wonen. 19 jaar lang mochten er geen Joden meer hun heiligdommen bezoeken in Oost-Jeruzalem. Het Arabisch deel van Jeruzalem werd compleet etnisch gezuiverd van Joden. Zij zullen pas kunnen terugkeren naar hun voormalige huizen wanneer Israël in juni 1967 de stad herovert en de hereniging van Jeruzalem een onomkeerbaar feit is.
Het volgende artikel werd geschreven door Jonathan Tobin in april 2010 die zich – net als voormalig generaal Moshe Yaalon – afvraagt waarom er geen Joden mogen wonen op de Westelijke Jordaanoever als daar (en in een paar andere deelgebieden, Gaza, Golan enz.) de nieuwe Palestijnse staat zou komen. De nederzettingen moeten verdwijnen, er mag geen Jood meer achterblijven, allen moeten ze oprotten. En ook waarom de Westerse landen en de rest van het Kwartet dit scenario van op til staande nieuwe etnische zuivering van Joden a priori goedkeuren als het maar ‘vrede’ oplevert in het Midden-Oosten. Wat voor ‘vrede’ is dat?
‘Juden sind in Paelestina nich erwünscht’
Bekende verbodsbepaling uit een beruchte periode 1933-1945, aangepast aan de huidige tijd ‘Juden sind in Paelestina nich erwünscht’ (Joden ongewenst in Palestina). Straks opnieuw in Oud-Jeruzalem en in Judea en Samaria, als daar ooit een Palestijnse staat zou komen. Waarom mogen er geen Joden leven in de toekomstige Palestijnse staat? Waarom wordt die vraag niet gesteld?
Waarom geen Joden in een Palestijnse staat?
door Jonathan Tobin
Een van de dogma’s van de ijveraars voor vrede in het Midden-Oosten is dat de Joodse nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever (die inmiddels onder meer ook de Joodse wijken in de stad van Jeruzalem omvatten) een verschrikkelijk obstakel voor de vrede zouden zijn. U ziet, zo lang als dat Joden in deze plaatsen huizen bouwen, kunnen de Palestijnen en hun aanhangers niet geloven in vrede. Dus degenen die beweren dat ze pleiten voor vrede, dringen erop aan dat het aantal huizen en de Joden die in deze steden en dorpen wonen, absoluut dient te worden bevroren als voorwaarde voor de vrede. En we zijn er zeker van dat van zodra er ooit een vredesakkoord wordt ondertekend, dit zonder twijfel betekent dat al deze nederzettingen, met inbegrip van elk huis en elke Jood die in die huizen woont, moet worden verwijderd. Dat is, zo verzekert men ons, ‘de’ definitie van vrede voor de Palestijnen.
Maar een lid van het Israëlische kabinet heeft nu een zeer pertinente vraag gesteld. Moshe Ya’alon, een voormalige Israëlische legergeneraal, die nu dienst doet als minister voor strategische zaken in het kabinet van premier Benjamin Netanjahoe, stelde de volgende vraag in een interview dat werd gepubliceerd in The Jerusalem Post: “Als we praten over coëxistentie en vrede, waarom dringen de [Palestijnen] er dan zo op aan dat het grondgebied dat zij zullen ontvangen, etnisch gezuiverd zal worden van Joden?
Waarom moeten deze gebieden Judenrein worden? Wonen er hier dan geen Arabieren, in de Negev en in Galilea? Waarom maakt dat geen deel uit van onze publieke discussie? Waarom dat niet van de daken geschreeuwd?” Ya’alon is van mening dat vorige terugtrekkingen, zoals de evacuatie uit Gaza [in de zomer van 2005], enkel Hamas en Hezbollah heeft aangemoedigd om andermaal de inzet te verhogen in termen van geweld.
Dit zijn uitstekende vragen. Als wat Israël wordt gevraagd om te onderhandelen met de Palestijnen, de wederzijdse erkenning is en legitimiteit in het kader van de stopzetting van het geweld, waarom kunnen de Joden dan niet blijven wonen in de gebieden die worden toegewezen als onderdeel van een Palestijnse staat, net als de Arabieren die in Israël leven als burgers met volledige rechten? Inderdaad, wat zou voor een soort gekke vrede zou een staat creëren naast Israël, waar het de Joden wordt verboden om te wonen en waar Arabieren de doodstraf riskeren voor verkoop van onroerend goed aan Joden, zoals momenteel het geval is, zowel in Jordanië en de Palestijnse Autoriteit?
Critici van de nederzettingen zou kunnen antwoorden dat de kolonisten te extreem en te gewelddadig zijn om te worden toegestaan achter te blijven omdat sommigen zouden kunnen proberen de vrede te saboteren. Anderen zouden er ook op wijzen dat zonder de bescherming van het IDF [het Israëlische leger], geen Jood die omringd zou zijn door vijandige Arabieren nog veilig zou zijn. Met betrekking tot de beschuldiging dat gewelddadige kolonisten zouden proberen om de vrede te vernietigen, dat zou misschien waar zijn voor een kleine minderheid, maar de overgrote meerderheid van de kolonisten zijn gezagsgetrouw.
Echter het feit dat sommige Israëlische Arabieren vijandig stonden [en nog staan] tegenover de Joden, betekent niet dat er geen Arabieren konden [kunnen] leven in Israël. Als er een belofte is voor vreedzame coëxistentie van een Palestijnse regering, dan is er geen enkele reden waarom de meeste Joden die op het land in afgelegen nederzettingen wonen en nauw verbonden zijn met de Joodse geschiedenis en geloof, daar niet langer zouden kunnen blijven wonen. Wat de bedreiging betreft voor de veiligheid van de Joden, die zouden achterblijven in een mogelijke staat Palestina, dat is een andere kwestie die aan de kern raakt van het probleem.
De reden waarom de Palestijnen eisen dat alle Joden hun toekomstige staat moeten verlaten is, omdat ze in het hele land nergens de legitimiteit van Israël of de Joodse aanwezigheid erkennen. De Palestijnse politieke cultuur is letterlijk doordrenkt van geweld en haat jegens Joden en Israël zodat het letterlijk onmogelijk is om te geloven dat Joden, zelfs als ze zich zouden gedragen als Quakers, kunnen leven in een Palestijnse staat.
Bovendien is Ya’alon’s opmerking over het voorbeeld van Gaza veelzeggend. Het verwijderen van elke Jood uit Gaza heeft de Palestijnen niet tevreden gestemd. Niet alleen hebben de Palestijnen toen de gebouwen van de synagoge en de tomatenserres platgebrand die door de de Israëli’s voor hen werden achtergelaten voor onmiddellijk hergebruik, maar begonnen ze die grond meteen te gebruiken voor terroristische aanslagen op Israël en het lanceren van raketten op willekeurige burgerdoelwitten in Zuid-Israël. Zolang de Arabieren het conflict blijven zien als een alles-of-niets spel waarbij het ultieme doel is om elke Jood te verwijderen of te doden, zal territoriale terugtrekking geen vrede brengen. Zolang de Palestijnse visie op vrede – dezelfde visie zoals die ook wordt verwoord door Mahmoud Abbas, de zogenaamde ‘gematigde’ leider van de Palestijnse Autoriteit, gebaseerd is om het land te bevrijden van de Joden in plaats van elkaar te omarmen, net zolang zal er geen vrede komen.
door Jonathan Tobin
Bron: in een vertaling van Brabosh.com van een artikel van Tobin van 18 april 2010 op de Middle East & Terrorism blog.
Interieur van de Ben Ezra synagoge in Caïro, Egypte. Oorspronkelijk was dit een Koptische christen kerk maar die werd in 882 na Chr. verkocht aan Abraham Ben Ezra uit Jeruzalem voor 20.000 Dinars toen Ahmed Ibn Tulun geld begon af te persen van Patriarch Michael III. Bekend als de oudste synagoge in Caïro, herbergde deze een collectie Joods documenten die van onschatbare waarde is voor het Jodendom. Naar verluidt werd deze gebouwd op de plek waar Mozes zou zijn gevonden. De kostbare documenten werden later verworven en vele van hen bevinden zich in Cambridge, Engeland, waar zij ter inzage liggen voor jonge Joodse studenten. Door de eeuwen heen werden talloze restauraties en vernieuwingen uitgevoerd en het huidige gebouw dateert van 1892. Het is een getrouwe reconstructie van het origineel dat was ingestort.[
“Er zal geen oplossing zijn voor het Palestijnse vluchtelingenprobleem zolang de kwestie van de Joodse vluchtelingen en het probleem van hun geroofde bezittingen niet wordt opgelost, met name in Egypte, Irak en andere Arabische staten. Arabieren weten dat de Israëliërs de Arabische staten zullen vragen om de Joden te compenseren die de Arabische landen verlieten en verhuisden om in de Joodse staat te gaan leven. 
1948 Alle Joden worden uit de gebieden op de West Bank verjaagd door de Jordaanse Arabieren. De West Bank en Jeruzalem worden geannexeerd bij het Hasjemiisch Koninkrijk van Jordanië. De Joden zullen pas 19 jaar later naar hun heimat kunnen terugkeren.