1948. Joden worden door de Arabieren verdreven uit Judea en Samaria en uit Oud-Jeruzalem na de verovering van het gebied door Jordanië. Pas na het einde van de Zesdaagse Oorlog in juni 1967 zullen zij druppelsgewijze terugkeren naar hun huizen in het Hartland van Israël.

We weten allemaal nog dat tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog van 1947-1949 en dan vooral nà die oorlog tot aan het begin van jaren zeventig, als gevolg van het feit dat de Arabieren hun aanvalsoorlog verloren hadden tegen de kersverse Joodse staat, de Arabische landen een aanvang maakten met de etnische zuivering van hun landen. Zowat 850.000 Arabische Joden, waarvan sommige volkeren enkele millennia in die landen woonden, werden manu militari gedwongen op te rotten. Meestal enkel met wat ze nog aan hadden die dag. Zij verloren gronden met een oppervlakte van zowat zeven maal het huidige grondgebied van de staat Israël en kregen daarvoor geen enkele compensatie.

Hetzelfde scenario speelde zich af in Jeruzalem – de ‘navel van de wereld’ – dat al meer dan 3.000 jaar de hoofdstad is van het Joodse volk. Alhoewel met VN Resolutie 181 van november 1947 besloten werd dat Jeruzalem een Corpus Separatum zou worden en onder toezicht zou blijven van de Verenigde Naties, annexeerde Jordanië de hele Westelijke Jordaanoever alsmede het oostelijk deel van Jeruzalem met inbegrip van de Oude Stad en dreef alle Joden uit de stad.

Het Jordaanse leger dynamiteerde de belangrijkste synagogen van de stad [Hurva en Tifferet Synagoge], verwoestte het oude Joodse Kwartier en besliste dat er voortaan geen enkele Jood noch in Jordanië noch in Jeruzalem mocht wonen. 19 jaar lang mochten er geen Joden meer hun heiligdommen bezoeken in Oost-Jeruzalem. Het Arabisch deel van Jeruzalem werd compleet etnisch gezuiverd van Joden. Zij zullen pas kunnen terugkeren naar hun voormalige huizen wanneer Israël in juni 1967 de stad herovert en de hereniging van Jeruzalem een onomkeerbaar feit is.

Het volgende artikel werd geschreven door Jonathan Tobin in april 2010 die zich – net als voormalig generaal Moshe Yaalon – afvraagt waarom er geen Joden mogen wonen op de Westelijke Jordaanoever als daar (en in een paar andere deelgebieden, Gaza, Golan enz.) de nieuwe Palestijnse staat zou komen. De nederzettingen moeten verdwijnen, er mag geen Jood meer achterblijven, allen moeten ze oprotten. En ook waarom de Westerse landen en de rest van het Kwartet dit scenario van op til staande nieuwe etnische zuivering van Joden a priori goedkeuren als het maar ‘vrede’ oplevert in het Midden-Oosten. Wat voor ‘vrede’ is dat?

‘Juden sind in Paelestina nich erwünscht’

Bekende verbodsbepaling uit een beruchte periode 1933-1945, aangepast aan de huidige tijd ‘Juden sind in Paelestina nich erwünscht’ (Joden ongewenst in Palestina). Straks opnieuw in Oud-Jeruzalem en in Judea en Samaria, als daar ooit een Palestijnse staat zou komen. Waarom mogen er geen Joden leven in de toekomstige Palestijnse staat? Waarom wordt die vraag niet gesteld?

Waarom geen Joden in een Palestijnse staat?
door Jonathan Tobin

Een van de dogma’s van de ijveraars voor vrede in het Midden-Oosten is dat de Joodse nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever (die inmiddels onder meer ook de Joodse wijken in de stad van Jeruzalem omvatten) een verschrikkelijk obstakel voor de vrede zouden zijn. U ziet, zo lang als dat Joden in deze plaatsen huizen bouwen, kunnen de Palestijnen en hun aanhangers niet geloven in vrede. Dus degenen die beweren dat ze pleiten voor vrede, dringen erop aan dat het aantal huizen en de Joden die in deze steden en dorpen wonen, absoluut dient te worden bevroren als voorwaarde voor de vrede. En we zijn er zeker van dat van zodra er ooit een vredesakkoord wordt ondertekend, dit zonder twijfel betekent dat al deze nederzettingen, met inbegrip van elk huis en elke Jood die in die huizen woont, moet worden verwijderd. Dat is, zo verzekert men ons, ‘de’ definitie van vrede voor de Palestijnen.

Maar een lid van het Israëlische kabinet heeft nu een zeer pertinente vraag gesteld. Moshe Ya’alon, een voormalige Israëlische legergeneraal, die nu dienst doet als minister voor strategische zaken in het kabinet van premier Benjamin Netanjahoe, stelde de volgende vraag in een interview dat werd gepubliceerd in The Jerusalem Post: “Als we praten over coëxistentie en vrede, waarom dringen de [Palestijnen] er dan zo op aan dat het grondgebied dat zij zullen ontvangen, etnisch gezuiverd zal worden van Joden?

Waarom moeten deze gebieden Judenrein worden? Wonen er hier dan geen Arabieren, in de Negev en in Galilea? Waarom maakt dat geen deel uit van onze publieke discussie? Waarom dat niet van de daken geschreeuwd?” Ya’alon is van mening dat vorige terugtrekkingen, zoals de evacuatie uit Gaza [in de zomer van 2005], enkel Hamas en Hezbollah heeft aangemoedigd om andermaal de inzet te verhogen in termen van geweld.

Dit zijn uitstekende vragen. Als wat Israël wordt gevraagd om te onderhandelen met de Palestijnen, de wederzijdse erkenning is en legitimiteit in het kader van de stopzetting van het geweld, waarom kunnen de Joden dan niet blijven wonen in de gebieden die worden toegewezen als onderdeel van een Palestijnse staat, net als de Arabieren die in Israël leven als burgers met volledige rechten? Inderdaad, wat zou voor een soort gekke vrede zou een staat creëren naast Israël, waar het de Joden wordt verboden om te wonen en waar Arabieren de doodstraf riskeren voor verkoop van onroerend goed aan Joden, zoals momenteel het geval is, zowel in Jordanië en de Palestijnse Autoriteit?

Critici van de nederzettingen zou kunnen antwoorden dat de kolonisten te extreem en te gewelddadig zijn om te worden toegestaan achter te blijven omdat sommigen zouden kunnen proberen de vrede te saboteren. Anderen zouden er ook op wijzen dat zonder de bescherming van het IDF [het Israëlische leger], geen Jood die omringd zou zijn door vijandige Arabieren nog veilig zou zijn. Met betrekking tot de beschuldiging dat gewelddadige kolonisten zouden proberen om de vrede te vernietigen, dat zou misschien waar zijn voor een kleine minderheid, maar de overgrote meerderheid van de kolonisten zijn gezagsgetrouw.

Echter het feit dat sommige Israëlische Arabieren vijandig stonden [en nog staan] tegenover de Joden, betekent niet dat er geen Arabieren konden [kunnen] leven in Israël. Als er een belofte is voor vreedzame coëxistentie van een Palestijnse regering, dan is er geen enkele reden waarom de meeste Joden die op het land in afgelegen nederzettingen wonen en nauw verbonden zijn met de Joodse geschiedenis en geloof, daar niet langer zouden kunnen blijven wonen. Wat de bedreiging betreft voor de veiligheid van de Joden, die zouden achterblijven in een mogelijke staat Palestina, dat is een andere kwestie die aan de kern raakt van het probleem.

De reden waarom de Palestijnen eisen dat alle Joden hun toekomstige staat moeten verlaten is, omdat ze in het hele land nergens de legitimiteit van Israël of de Joodse aanwezigheid erkennen. De Palestijnse politieke cultuur is letterlijk doordrenkt van geweld en haat jegens Joden en Israël zodat het letterlijk onmogelijk is om te geloven dat Joden, zelfs als ze zich zouden gedragen als Quakers, kunnen leven in een Palestijnse staat.

Bovendien is Ya’alon’s opmerking over het voorbeeld van Gaza veelzeggend. Het verwijderen van elke Jood uit Gaza heeft de Palestijnen niet tevreden gestemd. Niet alleen hebben de Palestijnen toen de gebouwen van de synagoge en de tomatenserres platgebrand die door de de Israëli’s voor hen werden achtergelaten voor onmiddellijk hergebruik, maar begonnen ze die grond meteen te gebruiken voor terroristische aanslagen op Israël en het lanceren van raketten op willekeurige burgerdoelwitten in Zuid-Israël. Zolang de Arabieren het conflict blijven zien als een alles-of-niets spel waarbij het ultieme doel is om elke Jood te verwijderen of te doden, zal territoriale terugtrekking geen vrede brengen. Zolang de Palestijnse visie op vrede – dezelfde visie zoals die ook wordt verwoord door Mahmoud Abbas, de zogenaamde ‘gematigde’ leider van de Palestijnse Autoriteit, gebaseerd is om het land te bevrijden van de Joden in plaats van elkaar te omarmen, net zolang zal er geen vrede komen.

door Jonathan Tobin

---

Bron: in een vertaling van Brabosh.com van een artikel van Tobin van 18 april 2010 op de Middle East & Terrorism blog.

Telkens wanneer de kwestie ter sprake komt van de Joodse eigendommen die in de Arabische landen in beslag werden genomen, is het niet ongebruikelijk dat de Arabische media enigszins hysterisch worden. De sessie in de Knesset [= het Israëlisch parlement] van donderdag 14 juli ’16 over de teruggave (of compesnatie) van Joodse eigendommen in Arabische landen, en de geheime pogingen van Israël om deze kwestie vooruit te helpen, was genoeg om de Egyptische internet site Dotmsr.com in paniek te brengen.

In plaats van een eigen onderzoek te voeren plaatst Dotmsr. com complete stukken van de Facebook-pagina van Dr. Edy Cohen, een in Libanon geboren wetenschappelijk onderzoeker en activist omtrent de Joodse vluchtelingen uit Arabische landen, met inbegrip van zijn foto’s. Misschien in anticipatie van de Arabische media-aandacht, had Dr Cohen zijn aanmerkingen beter in het Arabisch geplaatst.

Dotmsr..com citeerde Dr. Cohen’s woorden:

“Er zal geen oplossing zijn voor het Palestijnse vluchtelingenprobleem zolang de kwestie van de Joodse vluchtelingen en het probleem van hun geroofde bezittingen niet wordt opgelost, met name in Egypte, Irak en andere Arabische staten. Arabieren weten dat de Israëliërs de Arabische staten zullen vragen om de Joden te compenseren die de Arabische landen verlieten en verhuisden om in de Joodse staat te gaan leven.

Zij zullen binnenkort zelf van de landen van de wereld, en ten aanzien van de internationale tribunalen en tegenover de instellingen van publiek recht, een vergoeding eisen voor hun lijden, hun bezittingen en hun rechten die zij moesten achterlaten in hun landen van herkomst. De Arabieren dragen de morele verantwoordelijkheid voor het vertrek van de Joden.”

Dotmsr.com vond het vermeldenswaardig dat op zijn Facebookpagina Dr. Cohen de leider van de Zionistische Unie partij, Isaac Herzog, had opgeroepen om de kwestie onder de aandacht te brengen van de Israëlische publieke opinie en vroeg hem om over deze kwestie te spreken in de media.

De vergadering in de Knesset werd voorgezeten door parlementslid Oren Hazan van de Likoedpartij, die de lobby aanvoert voor de terugkeer van de bezittingen van de Joden uit de Arabische landen. De sessie werd tevens bij gewoond door mevrouw Levana Zamir, hoofd van de organisaties die de Joden vertegenwoordigen die afkomstig zijn uit de Arabische landen in Israël.

---

Bron: in een vertaling van Brabosh.com naar een artikel van 15 juli 2016 op de website van Point of No Return: Jewish Refugees from Arab Countries.

“Een staat die haar minderheden verslindt eindigt met zichzelf te verslinden.” [Lyn Julius]

Op 23 juni 2014, nam de Israëlische Knesset (het parlement) een wet aan die de 30ste November aanwees als een officiële datum in de kalender, ter herinnering aan de ontworteling van bijna één miljoen Joodse vluchtelingen uit de Arabische landen en Iran in de afgelopen 68 jaren.

Lyn Julius van Harif legde in The Huffington Post uit waarom dat zo belangrijk is:

De datum die werd gekozen was 30 November – om te herinneren aan wat er gebeurde de dag nadat de Verenigde Naties op 29 november 1947 het Verdeelplan voor Palestina [Resolutie 181] hadden aangenomen. Geweld, volgend op bloedstollende bedreigingen door Arabische leiders, brak uit tegen de Joodse gemeenschappen. De rellen resulteerden in de massale uittocht van Joden uit de Arabische wereld, de inbeslagname van de eigendommen en bezittingen en de vernietiging van hun millenia oude pre-islamitische gemeenschappen. In 1979 leidde de islamitische revolutie in Iran tot de uittocht van vier vijfden van de Iraanse-Joodse Gemeenschap.

Vluchtelingen zijn deze dagen veel in het nieuws. Tot aan de massale volksverhuizing, veroorzaakt door oorlogen in Irak en Syrië, bevond de wereld dat ‘Midden-Oosten vluchteling’ enkel synoniem stond voor ‘Palestijnse vluchteling”. Er waren echter nog meer ontheemde Joden uit Arabische landen dan Palestijnen (850.000, tegenover 711,000 volgens VN-cijfers.)

De meerderheid van de Joodse vluchtelingen vonden een toevluchtsoord in Israël. Voor de vrede, is het belangrijk dat alle bonafide vluchtelingen gelijk worden behandeld, maar de rechten van de Joodse vluchteling zijn nooit voldoende aan bod gekomen. De 30 November-herdenking is eerst en vooral een oproep voor waarheid en verzoening.

De kwestie van de Joodse vluchteling gaat om meer dan enkel een kwestie die kan worden opgelost aan de onderhandelingstafel. Het is een symptoom van de Arabische en islamitische wereld van diepe psychose – een onvermogen om de niet-Arabische, niet-Islamistische Andere te tolereren.

Vandaag worden zowel islamitische sekten en niet-islamitische minderheden vervolgd in het Midden-Oosten, maar mensen zijn geneigd om te vergeten dat de Joden een van de eersten waren. Zoals het gezegde gaat: “Eerst het Zaterdag volk, vervolgens het Zondagvolk.” En het stopt daar niet mee. Een staat die haar minderheden verslindt eindigt met zichzelf te verslinden.

Deze Arabisch/islamitische psychose is het product van fundamentalistische ideologieën, velen van hen Nazi-geïnspireerd, die wortel vatten in de eerste helft van de 20ste eeuw. Deze ideologische krachten lieten een erfenis na van door de staat-aangemoedigde onverdraagzaamheid en religieus gemotiveerd terrorisme. Die nalatenschap leeft onder ons tot op vandaag, in de oorlogsgruwelen in Parijs, in Mali en in de steekpartijen in Israëls straten.

Er zijn geen Joodse vluchtelingen (meer) vandaag – zij werden met succes opgenomen in Israël en in het Westen. Ze hebben hun leven zonder veel ophef herop gebouwd. Zij verwachten niet veel compensatie. Maar de voormalige vluchtelingen eisen hun plaats op in het geheugen en in de geschiedenis.

De Israëlische regering vertelt het verhaal van de Joodse vluchteling in de Verenigde Naties op 1 December aanstaande. Van Amsterdam tot in Sydney, Toronto tot Genève, Liverpool tot New York, van San Francisco tot in Londen, organiseren Joodse organisaties wereldwijd – met inbegrip van mijn eigen Harif – lezingen, film screening en discussies.

door bataween

——-

In een vrije vertaling uit het Engels door Brabosh.com

Oorspronkelijk artikel The myth of Jewish colonialism alhier van 27 november 2015 op de website van Point of No Return.

In het gebruikelijke discours over het Midden-Oosten heerst er een wijdverbreide mythe dat Joden indringers zijn afkomstig uit Europa en de VS – blanke westerlingen die kwamen om het land, van het ‘oorspronkelijke’ Palestijnse volk aan wie het land rechtens zou toebehoren, te ‘koloniseren’ en ‘te stelen’. Deze mythe, geput uit de marxistische terminologie, genereerde toenemende legitimiteit na 1967 wanneer Israël Oost-Jeruzalem annexeerde en de Westelijke Jordaanoever ‘veroverde’. De notie van ‘bezetting’ en het gebruik van het woord ‘kolonisten’ versterken het concept van Israëlische ‘kolonisatie’ van ‘Arabisch’ land.

Afgezien van en ervan uitgaande dat de Palestijnen wel de ware inboorlingen zouden zijn omdat zij een authentieke ‘bruine’ huidskleur hebben, ondersteunt de mythe van kolonialisme een andere mythe: Joden zijn geen volk, dat het recht op zelfbeschikking zou verdienen, maar een religie. Dus praten anti-zionisten gewoonlijk over Amerikaanse burgers van het Joodse geloof, Duitsers van het Joodse geloof en zelfs Arabieren van het Joodse geloof. Op het moment van de Franse revolutie, zei Clermont-Tonnerre over de emancipatie van Joden: “Wij moeten alles weigeren aan de Joden als een natie en instemmen met alles aan Joden als individuen.” De Joodse Gemeenschap zou op de een of andere wijze wel verdwijnen, waarna er enkel Franse burgers zouden overblijven van Joodse religie of afkomst.

Een tijd geleden heeft de notie dat Joden niet een volk zijn maar een bonte verzameling van bekeerlingen, een impuls gekregen van professor Shlomo Sand uit Tel Aviv, wiens bestseller boek ‘The Invention of the Jewish People‘ (2008), onlangs ook in het Engels is verschenen. Sand’s theorieën bouwen verder op het werk van Arthur Koestler, die het idee populariseerde dat Asjkenazische Joden zouden voortkomen uit een Turkse stam, gekend als de Khazaren.

Beide mannen ondermijnen de legitimiteit van Israël door eruit af te leiden dat Joden geen band met Palestina hebben. Genetische studies echter, dicrediteren de theorie van Koestler: ze bevinden dat Joden uit het Oosten en het Westen meer gemeen hebben met elkaar en genetisch meer verwant zijn met niet-Joden afkomstig uit het Midden-Oosten – in het bijzonder de Koerden – dan zij dat zijn met de niet-Joodse bevolking waartussen zij leefden.

In zijn beruchte Cairo-toespraak van juni 2009 opperde de Amerikaanse President Obama nog een andere mythe: Israël werd opgericht als boete en compensatie voor de Holocaust in Europa. Deze mythe verduistert de waarheid dat elke Arabische staat eveneens een creatie is van westerse kolonialisme. Het gaat ook voorbij aan het feit dat de instellingen van een Joodse staat-in-wording reeds tientallen jaren voordien werden opgericht en actief waren, vooraleer Ben Goerion Israël’s Onafhankelijkheidsverklaring zal voorlezen.

We horen of lezen vaak over Israël dat bevolkt zou zijn door varkensvlees-kauwende niet-Joodse Russen en kolonisten uit Brooklyn. Maar deze groepen zijn eerder marginaal. We horen bijna nooit dat 40 procent van de voorouders van Israël ’s Joden afkomstig zijn uit de moslim- en Arabische wereld. De overgrote meerderheid van deze Joden verplaatsten zich van de ene hoek van de ‘Arabische’ wereld naar dat kleine strookje land aan de kust in het Midden-Oosten, sinds 1948 bekend als Israël.

Tot hun uitwijzing ruim 50 jaar geleden hadden Joden zich in Irak gevestigd, bijvoorbeeld, vermits de Babyloniërs de Joden uit Jeruzalem bijna 3000 jaar geleden hadden verbannen. In de vroege 20ste eeuw was Bagdad de meeste Joodse stad in de wereld, na Salonica en Jeruzalem. Van de Joden kan gezegd wordendat ze even legitiem Bagdad voor zichzelf kunnen opeisen als de Palestijnen op Jeruzalem.

De Arabieren zijn relatieve nieuwkomers in de regio; de ‘Arabische’ wereld is een verkeerde benaming. Tegen de tijd dat de Arabieren het landen hadden veroverd dat in de 7de eeuw voor het grootstste deel werdn bewoond door Joden en Christenen, hadden de Joden zich daar 1000 jaar eerder reeds gevestigd. Mensen in het Vesten hebben de neiging om een gemeenschappelijke misvatting toe te passen op alle Joden, uitgaande van de christelijke notie dat Joden werden gestraft om eeuwig van land tot rond te zwerven zonder dat ze ooit op een eigen land aanspraak mochten maken. Echter, niet enkel hebben de Joden altijd geleefd in ‘Palestina’, er was reeds 2000 jaar lang continuïteit van Joodse nederzettingen in het Midden-Oosten en Noord-Afrika. Indien enkel de oorspronkelijke bewoners politieke rechten mogen opeisen dan zijn de Joden minstens even inheems als om het even welk ander volk dat in het Midden-Oosten woont.

Aan die Joodse aanwezigheid kwam een einde in de afgelopen 50 jaar. De Arabische Liga leek vastbesloten om wraak te nemen op weerloze Joodse burgers in de Arabische landen toen de verdeling van Palestina in het verschiet kwam. Op de dag wanneer vijf Arabische legers de nieuwe Joodse staat binnenvielen, kondigde Azzam Pasha, de secretaris van de Arabische Liga, aan: “Dit is een oorlog van uitroeiing en een memorabele slachting waarover zal worden gesproken zoals over de Mongoolse bloedbaden en de kruistochten.”

De Arabische regeringen eigenlijk verklaarden in 1948 in feite twee oorlogen. Eerstens de militaire oorlog tegen de jonge Joodse staat Israël, oorlog die ze verloren, maar zij verklaarden tevens een tweede oorlog met name tegen hun eigen één miljoen Joodse onderdanen. Deze oorlog wonnen ze gemakkelijk, via een beleid van intimidatie, onderdrukking, vervolging en sporadische uitbarstingen van geweld. Het resultaat is dat slechts 4.500 Joden in de Arabische landen zijn achtergebleven.

Joden die ‘Arabische grond stelen’ is een offensieve omkering van de werkelijkheid. Joden werden in 10 Arabische landen compleet gestript van hun (burger-) rechten en in de meeste gevallen onteigend van hun eigendom. De wereldorganisatie van Joden uit Arabische landen schat dat Joden in de Arabische landen veel meer miljarden activa hadden dan bijvoorbeeld de Palestijnen, en vier keer zoveel grond verloren als de grootte van Israël zelf.

Gezien in deze termen, ligt het Arabisch antisemitisme niet minder dan de Holocaust aan de basis van de oprichting van de Joodse staat Israël. De Arabieren hebben bij de Joden nog veel goed te maken. Het wordt tijd dat de wereld ophoudt met het conflict te bekijken door een vervormde, Eurocentrische lens.

door bataween

——-

In een vrije vertaling uit het Engels door Brabosh.com

Oorspronkelijk artikel The myth of Jewish colonialism alhier van 15 december 2009 op de website van Point of No Return.