De virulente Middeleeuwse Jodenhaat kreeg een nieuwe jas: Israël.

Jodenhaat en Israëlhaat zijn de twee zijden van dezelfde munt. Dat horen westerse Israëlhaters en “Israëlcritici” niet graag zeggen. “Wij hebben niks tegen Joden maar zijn enkel Israëlkritisch,” luidt hun devies. Onzin natuurlijk. Het dagdagelijks anti-Israëlbeleid wordt niet gestuurd in Europa maar in het Midden-Oosten zelves. En daar klinken heel andere stemmen. Europa hinkt daar wat schaapachtig achteraan en verzwijgt tactisch en soms gegeneerd het zuivere antisemitisme waarop het anti-Israëlbeleid in het M-O drijft en wordt gevoed.

Een voorbeeld van de typische “Jodenhaat=Israëlhaat” connectie was enkele dagen geleden te lezen in de Arabische krant Rai Al Youm, die hoofdkantoor houdt in Londen. In een artikel van 10 september van redacteur Fouad Al Batayneh getiteld “Als Hamurabi een reactie op de website van Netanyahu zou kunnen schrijven“, vertelt hij hoe de Joden de ideeën in de Torah hebben gestolen van Hammurabi, de koning van het antieke Babylon (ca. 1795 – 1750 v. Chr.) van wie zijn “Codex” een wetboek is dat, lang voor Mozes op het toneel verscheen, werd uitgebracht.

In zijn artikel laat redacteur Fouad Al Batayneh zijn fantasie de vrije loop en laat hij post-mortem koning Hammurabi gepassioneerd fulmineren tegen Joden en tegen Israël:

“Ik ben Hammurabi, die met mijn voorouders in de beschaafde wereld leefde, onze steden bouwde, die de sjekel heeft  gemunt als betaaldmiddel voor de naties en een wet heeft gecreeërd die de Codex van Hammurabi heette. De wetenschappelijke revolutie van de laatste drie eeuwen heeft de ware geschiedenis van Palestina, de regio en zijn volk geopenbaard en het monopolie beëindigd van de Torah en zijn verhalen over de geschiedenis.

Uw gedrag is schandelijk, omdat u de geschiedenis over de sjekel en andere dingen hebt gestolen. De schrijvers van de Torah hebben zich de beschavingen en culturen van alle naties toegeëigend en hebben hun epische verhalen en ideeën gestolen. Wat u betreft, zonen van het volk van het koninkrijk van de Khazaren, ben u op de bodem beland en houdt u niks meer over behalve hummus, falafel, tabouleh en de Palestijnse kledij, zoals u thans de cultuur van de Palestijnen steelt.”

Een reactie van EoZ: “Hier gaan we weer! De Joden zijn dieven net zoals de Israëliërs dat zijn! Zij hebben niks nieuws bijgedragen aan de wereld! Durf dit niet antisemitisme te noemen. Dit is wetenschap!”

De antisemitische anti-Israëlkrant Rai Al Youm wordt geleid door de Palestijnse Arabier Abdel Bari Atwan. Zo zei deze voormalige hoofdredacteur van Al-Quds Al Arabi, Abdel Atwan in een interview dat werd uitgezonden door de Libanese Al Mayadeen TV zender op 31 januari 2015:

“Volgens mij moet Jihad eerst en vooral gericht zijn tegen de Israëlische vijand. Dit is de vijand waarover een consensus bestaat. Arabieren die vinden dat Israël niét de vijand is zijn geen Arabieren noch moslims. Ons kompas moet altijd gericht zijn naar deze vijand. Al onze geweren moet gericht zijn naar die vijand, ongeacht onze verschillen, omdat dit het enige ding is dat ons verenigt.” 

Kortom: “Jodenhaat en Israëlhaat zijn het enige ding dat Arabieren en moslims verenigt.” Zo hoort u het ook eens van een ander. Deze internetnieuwskrant Rai Al Youm is uiteraard hét uitverkoren medium waaruit Israëlbashers vlijtig citeren zoals bv. de World Affairs Council, Electronic Intifada en vele, vele anderen… tot en met de vele anti-Israëlische NGO’s in onze Lage Landen die onder het mom van gespeeld “pro-Palestinisme” het vernieuwde antisemitisme verspreiden en de wereldopinie helpen vergiftigen met hun verduisterde Jodenhaat=Israëlhaat doctrine.

door Brabosh.com

Trailer: “Can’t We Talk About This?
(‘Kunnen we hier niet over praten?’)”

Het ware verhaal over de islamistisch supremacistische oorlog tegen de vrije meningsuiting zoals deze wordt verteld door diegenen die op de barrikaden staan om de rechten van het First Amendement te verdedigen, met inbegrip van Mark Steyn, Ayaan Hirsi Ali, Geert Wilders, Douglas Murray, Raheem Kassam, Pamela Geller, Robert Spencer, Ezra Levant, Paul Weston, Milo Yiannopolous en cartoonisten die leven onder doodsbedreigingen Lars Vilks en Bosch Fawstin.

Op 2 november 2004 werd filmregisseur Theo Van Gogh op klaarlichte dag op straat met messteken afgemaakt door de Nederlands-Marokkaanse Mohammed Bouyeri. Van Gogh had de “misdaad” begaan door samen met Ayaan Hirsi Ali de film Submission uit te brengen, die de behandeling van vrouwen in Islam aan de kaak stelde. De documentaire film werd in de Nederlandse moslimgemeenschap op grote woede en verontwaardiging onthaald.

Van Gogh werd nauwelijks twee maanden na het uitbrengen van Submission door Bouyeri vermoord “omdat hij Islam had beledigd.” De laatste woorden van Theo op die fatale dag luidden “Kunnen we hier niet over praten?” (Can’t we talk about this?). Nee Theo, met islamisten en jihadisten kan je niet gezellig tafelen en wat “bijpraten.” Dat is een suïcidale illusie die meestal een dodelijke afloop kent voor de “praatgrage” negationist.  

Hoewel deze documentaire op het eerste gezicht over Theo Van Gogh lijkt te gaan, is dit helemaal niet het geval. De moord op TVG door een jihadist dient slechts als eyecatcher, als een soort wake up call voor de wegkijkers. Deze film gaat in essentie over onderdrukking van de vrije meningsuiting mbt. Islam. Meer bepaald de dreiging die uitgaat van het religieus fundamentalisme, de algemene onverdraagzaamheid jegens niet-moslims en andersdenkenden in het algemeen, over de virulente Middeleeuwse Jodenhaat die zich in onze tijd manifesteert als Israëlhaat, en die door het islamisme en de radicale Islam in het algemeen te vuur en te zwaard worden uitgedragen en wereldwijd verbreid.

Een cartoon van de Amerikaan Bosch Fawstin omtrent islamisme en jihad.

In een bar ergens in de Europese Unie…
– “Hoe moeten we die islamistische invasie overleven? Door opnieuw nazi’s te worden? In de sfeer van politieke correctheid van tegenwoordig?”
– “We stellen het voor als een Zionistisch complot.”
– “Fritz, je bent een genie.”
[beeldbron: een cartoon van de Israëlische tekenaar Ronny Gordon in Arutz Sheva]