Je moet wel medelijden hebben met al die moedige Arabieren die zo hard hun best doen om gematigd over te komen. De meesten van uw landgenoten haten u, de overheid wil u verpletteren, de islamisten willen u vermoorden en het Westen wil niet helpen. Ondanks al dat eindeloze gepalaver over het vinden van gematigden in de Arabische wereld, worden de echte – er zitten er maar weinig tussen – in het algemeen genegeerd, terwijl mooi uitgedoste, aanstellerige extremisten worden behandeld als romantische figuren.
Ondanks al deze druk en de beperkte ruimte die het vrije denken wordt toegestaan, moeten de gematigden praten als radicalen willen ze overleven. In politieke termen uitgedrukt, worden zij geconfronteerd met de strijd tussen de twee reusachtige bewegingen van het islamisme enerzijds en het Arabische nationalisme anderzijds, en dienen ze partij te kiezen. De meeste liberalen steunen hun regeringen – ook al zijn dit repressieve dictaturen – als de minst kwade van de twee, willen ze overleven in een Iraanse, Gaza- of Taliban-achtige staat. Behoudens een aantal in Egypte, verkiezen bijna alle liberalen de nationalisten boven de islamisten. Ik denk altijd aan de zaak van die Syrische dissident die een nare tijd had doorgebracht in de gevangenis en in een interview verwees naar de Syrische regering als “fascistisch” maar dan, nauwelijks enkele minuten later verklaarde dat hij diezelfde overheid ondersteunde.
Dr. Hala Mustafa (plaatje rechts) is een moedige vrouw. Maar als je ziet welke houding ze moet aannemen – en ik kan u andere voorbeelden geven van exact dezelfde uitwisseling van ideeën tussen liberale intellectuelen in andere landen – komt de uitzichtloosheid van echte hervorming of het zelfs maar even in overweging te nemen, in het thuisland wel erg hard aan.
Dr. Mustafa, zo moet vermeld worden, is de uitgeefster van het door de Egyptische staat gecontroleerde democratisch tijdschrift Al-Demoqratiya, die in de problemen raakte omdat ze slechts enkele minuten met de ambassadeur van Israël in haar kantoor had gesproken. De televisie-interviewer vraagt haar of dat korte gesprek de ‘normalisering’ betekent van de betrekkingen met Israël. Dit wordt een echt nee-nee, ondanks het feit dat Egypte en Israël al 30 jaar in vrede leven (gelukkige verjaardag!).
Overigens volgt de Palestijnse Autoriteit dezelfde lijn, zelfs tijdens het hoogtepunt van het vredesproces van de jaren 1990. Er was tegelijk iets zieligs en grappigs aan om te zien hoe goedbedoelende Joodse vredesactivisten de Palestijnen achterna holden om dialogen los te peuteren waarin de laatsten helemaal geen interesse hadden of te bang waren om het te proberen.
Maar het enige standpunt dat Mustafa kan innemen – of zij dat nu gelooft of niet is een andere kwestie – is dat de belangrijkste reden waarom Egypte zichzelf moet hervormen is om Israël effectiever te verslaan. Ze begint met te zeggen: “Zolang we deel uitmaken van de internationale gemeenschap en zolang we streven om te behoren tot de ontwikkelde landen, moeten we hun taal spreken.”
Misschien is dat de reden waarom Israël in staat was om grond te verwerven overzee, en dat er meer erkenning is voor Israël, haar levensweg en haar cultuur dan voor de Arabische cultuur, omdat Israël de taal spreekt van de internationale gemeenschap…
Interviewer: “Zij zijn beter geïntegreerd in het internationale systeem?”
Dr. Hala Mustafa: “Absoluut. Zij spreken dezelfde taal en begrijpen hoe ze met hen moeten spreken en hoe hen te overtuigen.”
Interviewer: “Ze zijn behendiger om voor zichzelf materiële, politieke of morele steun te verkrijgen.”
Dr. Hala Mustafa: “Zo is dat. Hun grootste succes ligt in het portretteren van de andere kant – de Arabieren – als extremisten, die wapens dragen, schreeuwen en hysterische besluiten nemen. Deze wijze van voorstellen werd stereotiep, net zoals gebeurde na 9 / 11, toen het imago van de moslims stereotiep en negatief werd.”
Nu wil ik hier zeker niet Mustafa aanvallen, maar enkel wijzen op de bijna ongelooflijk kleine manoeuvreerruimte die dergelijke mensen krijgen. De gebruikelijke reactie van de gemiddelde Arabische denkers is: “U wilt met ons te praten of handelen zoals met de mensen in het Westen? Dat is verraad! We zullen geen duimbreed toegeven…” Enz., enz. Lees een toespraak, bijvoorbeeld van de Syrische president Bashar al-Asad of van een van de vele Arabisch-nationalistische intellectuelen en natuurlijk ook van islamisten, als je dat soort dingen wilt horen.
En toch zien zij – net zoals Mustafa – een nogal voor de hand liggend en belangrijk punt over het hoofd. De Arabieren hebben geleerd om de taal te spreken van de moderne internationale gemeenschap en zij doen dat beter dan Israël.
Moslims van de oude stijl [die de meeste islamisten nog steeds gebruiken alhoewel niet de hele tijd]: De Joden zijn minderwaardig. We zullen ze allemaal vermoorden. We zullen nooit vrede accepteren. We vagen Israël weg van de aardbodem.
Moslims van de nieuwe stijl: De Israëli’s zeggen dat we minderwaardig zijn. Zij willen ons allemaal vermoorden. Zij willen geen vrede. Zij schenden onze mensenrechten. Wij zijn de slachtoffers. Zij willen ons van de aardbodem wegvagen.
En door deze schitterende omkering is alles veranderd. Linkse bewegingen, humanitair-georiënteerde groepen, grote delen van de academische wereld, grote delen van de media en diverse Europese regeringen, bashen Israël en verheerlijken die arme oorlogsslachtoffers van die criminele, racistische, oorlogszuchtige en onbuigzame Israëliërs.
Natuurlijk zijn de standpunten van de Arabische staten en de Palestijnse beweging in werkelijkheid nooit veranderd, zelfs niet tot in het kleinste detail. Zo was bijvoorbeeld in de jaren 1960, 1970 en 1980, het argument van de ‘een-staat-oplossing’ iets dat de Arabieren isoleerde en de Westerse steun aan Israël deed toenemen. Toen werd het gepresenteerd als: Gooi Israël in de zee. Het Joods-zionistisch nationalisme mag niet meer bestaan. Palestina is Arabisch, Arabisch en alleen Arabisch!
Vandaag wordt precies hetzelfde ‘een-staat’-concept gesponnen, omhangen met de gekleurde verlichting en rinkelende belletjes van het multiculturalisme en wordt politieke correctheid een schijnbare utopie waarin het nationalisme voorbijgestreefd is en iedereen het gewoon leuk vind om goed met elkaar te kunnen opschieten.
Kortom, de Arabische regeringen en samenlevingen hebben geen Hala Mustafa noch andere liberalen nodig om een compromisvolle triomf te brengen door middel van echte matiging. De extremisten “weten hoe met hen om te praten [met het Westen en de wereld] en hen te overtuigen.” En om het in de woorden van de interviewer te zeggen: “Ze [de radicalen, en niet de gematigden] zijn behendiger in het verkrijgen van [Westers] materiële, politieke of morele steun.”
Israël wordt enkel belasterd, maar is een vrij en democratisch land waarvan de bevolking in staat is om vooruitgang te boeken in de ontwikkeling van de cultuur, het verhogen van de levensstandaard en genieten van de vrijheid. De Arabieren zijn degenen die moeten leven met de consequenties van hun eigen rampzalige ‘succes’ in het verkrijgen van internationale sympathie door niets te veranderen.
Wat een opmerkelijke maar verschrikkelijke ironie. De ‘progressieve’ en ‘humanitaire’ krachten van het Westen hebben geholpen om echte democratische en sociale hervormingen overbodig te maken in de Arabisch-sprekende wereld en het leverde hen tientallen jaren op van nog meer geweld, dictatuur, onderdrukking, stagnatie en mislukking.
door Barry Rubin
Bron: The Rubin Report: The Sad Fate of Arab Moderates and The Arab World’s Tragic Success in Not Needing Them Any More door Barry Rubin van 8 november 2009, vrij vertaald en bewerkt door Brabosh op 10 november 2009.
Barry Rubin [1950-2014] was tot aan zijn dood in februari 2014 directeur van het centrum voor Global Research in International Affairs (GLORIA) en redacteur van het journaal voor Middle East Review of International Affairs (MERIA). Rubin heeft vele boeken geschreven. Zijn laatste boeken waren The Israel-Arab Reader (zevende druk), The Long War for Freedom: The Arab Struggle for Democracy in the Middle East (uitgeverij Wiley) en The Truth About Syria (uitgeverij Palgrave-Macmillan).
Geen uitleg meer nodig…
Steeds meer radicale moslims (èn moslimas) buiten de Holocaust uit om hun eigen islamistische agenda te promoten en islamistisch geweld en terreur te vergoelijken
De eerste belangrijkste anti-Joodse maatregel werd op 1 april 1933 genomen door de NSDAP met de grootschalige boycot van Joodse winkels, artsen en advocaten. In 1935 volgde de invoering van de rassenwetten van Neurenberg. Door deze wetten werden Joden hun burgerrechten ontnomen en voor niet-Joodse Duitsers werd het verboden met Joden te trouwen.
De massale, ongecontroleerde immigratie van moslims naar West-Europa is het ergste wat de joodse gemeenschappen in West-Europa sinds de Holocaust is overkomen. Zij is ook de reden van de meest kwaadaardige aanvallen op de positie van Israël in West-Europa. Een nieuwe ontwikkeling in Nederland draagt nu verder aan dit laatste bij.