Het kon niet lang uitblijven, een neonazi blokletterde op zijn blog met een artikel: ‘De Zionisering van Hulp bij Rampen’. Zondag kreeg ik een reactie op deze blog van een zekere ‘Irina’: “En die bejaarde vrouw van 84 jaar die is door haar vrienden en familie onder het puin vandaan getrokken na 10 dagen? Waarom we dat hier niet lezen? Omdat Haitianen natuurlijk mindere mensen zijn dan Israëlis.” Israëli’s die andere volkeren en naties in nood helpen worden verdacht: ‘daar moet wat mis mee zijn, daar zit iets anders achter…’

Israëlbashers beleven weer gouden tijden. Groen van haat en nijd, kijken ze gefrustreerd toe hoe Israëlische soldaten, dokters en verplegers kosten noch moeite sparen om 10.000 kilometers ver van huis, een verhakkelde natie vanonder het puin te halen. Een en ander past natuurlijk niet in het door hen getekende stereotiepe plaatje van een Israël als een kolonialistische staat, bestuurd door boeven en gangsters die Palestijnenbloed drinken op het einde van de sabbat.

Extreemlinkse pro-Palestijnen winden zich behoorlijk op: waarom Haïti wèl en Gaza niét? Op een eenvoudige vraag volgt een eenvoudig antwoord: Haïti is niet in oorlog met Israël; Gaza wel en dat tot op vandaag. Haïti heeft geen duizenden raketten en mortieren afgeschoten op Israël; Gaza wèl en gaat daar sinds het staakt het vuren van 18 januari 2009 nog steeds mee door. Haïti heeft de soevereiniteit van Israël gesteund door in 1947 het Verdeelplan [VN-resolutie 181] goed te keuren en legde aldus mede de fundamenten die korte tijd later tot het ontstaan van de Joodse staat zullen leiden; die 2-statenoplossing van toen werd door de moslimwereld in woorden en in daden verworpen en Gaza, een proxygebied dat kunstmatig in stand wordt gehouden door de Arabische wereld als voorpost voor de nakende islamistische werelddominantie en haar bevolking die geranseld en gegijzeld wordt door de dictatuur van de islamo-fascistische terreurgroep Hamas, belooft de vernietiging van de Joodse staat en de verdrijving en/of uitroeiing van de Joden uit de moslimwereld. En… nog zoveel meer van dattum.

Het spook van het Joodse Complot, de Zionistische Samenzwering, duikt weer op, correctie: het is nooit weg geweest (maar we blijven hopen dat het ooit zal verdwijnen). Maar dat het hier weer opdoemt, net op een ogenblik dat Haïti, één van de armste landen van de wereld, door een aardbeving in duizend stukken werd gebroken met wellicht een kwart miljoen doden en drie miljoen daklozen, en Israël uit zuiver humanitaire motieven een stevig goed gestructureerd en excellent team naar ginder stuurt om de hoogste nood te lenigen, laten de vijanden van Israël, antisemieten en anti-Zionisten (die in feite synoniemen van elkaar geworden zijn) zich weer van hun laagste en meest boosaardige kant zien.

Her en der op het internet las ik zelfs over een complot van Amerikanen en Israëli’s die experimenteren met het kunstmatig opwekken van aardbevingen als nieuwste wapen en bij wijze van ‘proef’ aldus de catastrofe in Haïti zouden hebben veroorzaakt [zie bv. Haiti’s Natural Disaster–Made in Israel?]. In de Middeleeuwen werden de Joden verdacht als zouden zij waterputten en waterbronnen vergiftigd hebben en alzo de zwarte pest veroorzaakten om alle christenen te vermoorden. Een zoveelste hoax als voorwendsel om andermaal Joden te vervolgen en te vermoorden. Jodenhaat triomfeert weer en kent vele gedaantes. Een ‘goed’ product verdwijnt echter nooit van de markt. Adolf Hitler was zich daar ook zeer goed van bewust: “Die breite Masse eines Volkes einer grossen Lüge leichter zum Opfer fällt als einer kleinen.” [De brede massa van een volk valt makkelijker aan een grote leugen ten offer dan aan een kleine.]

Alan Dershowitz nagelt in het onderstaande artikel de fanatici vast aan de hellepoort en houdt hen de spiegel van het geweten voor.

Hierboven een andere kijk op de zaak door Dry Bones: ‘Ere wie ere toekomt […]’

Double Standard Watch: For bigots, Israel can do no right

door Alan M. Dershowitz

Aangezien de meeste objectieve waarnemers over de hele wereld zich vergapen aan de efficiëntie van Israël en vrijgevigheid in het leiden van de medische hulpverlening in Haïti, dringen sommige kwatongen aan op het gebruik van deze inspanningen als een gelegenheid om hun aanval op de Joodse staat voort te zetten. Zowel de scherpe bocht naar rechts van neo-nazi’s en de scherpe bocht naar links van neo-stalinisten kunnen het niet laten om Israël te demoniseren, ongeacht wat Israël doet.

De neo-nazi website ReportersNotebook.com heeft een blog getiteld The Zionization of Disaster Relief (De Zionisering van Hulp bij Rampen). Daarin wordt Israël ervan beschuldigd “het lijden van arme, weerloze Haïtianen te exploiteren namens het Israëlische triomfalisme.” Het verwijt dat Israël medische hulp verleent aan Haïti enkel en alleen om de aandacht af te leiden van haar misdaden tegen de Palestijnen.

Extreemlinks, zelfs in Israël, klaagt erover dat Israël geen medische hulp zou mogen sturen naar zo’n afgelegen oord. In plaats daarvan zouden zij die moeten sturen naar de nabijgelegen Gazastrook.

Zelfs de New York Times, in een overigens doordachte analyse over de controversie over de hulpverlening onder sommige Israëli’s, faalt erin om het verschil te leggen tussen Israël dat beperkte middelen stuurt naar het verre Haïti en naar de nabijgelegen Gazastrook. Haïti is niet in oorlog met Israël. Haïti heeft zich nooit voorgenomen Israël te vernietigen. Haïti heeft geen 8000 raketten afgeschoten op Israëlische burgers. Gaza, aan de andere kant heeft een door het volk gekozen regering die dat wel heeft gedaan en nog steeds al het bovenstaande doét. Bovendien is er geen vergelijking mogelijk tussen de tienduizenden Haïtianen die gestorven zijn aan een natuurramp en anderzijds de mensen van Gaza die veel minder lijden aan, wat in wezen toch, een zelf toegebrachte wonde is.

Noch maken de eeuwige vijanden van Israël de vergelijking tussen enerzijds het kleine en grondstoffen arme Israël, tegenover anderzijds enorme en grondstoffen rijke Arabische en islamitische landen. Terwijl Israël diep in haar schatkist graaft en mankracht verzamelt om medische bijstand te zenden naar een gebied waarvoor het een kwart van de wereldbol moet afreizen, komen de Arabische en islamitische landen in het algemeen zelden in actie en zenden gewoonlijk hun kat als het gaat om hulpverlening. Dit geldt niet alleen voor Haïti, als katholieke natie, maar dat is ook zo het geval wanneer tsunami en andere natuurrampen islamitische naties hebben verwoest.

Voor degenen die beweren dat Israël deze steun aan Haïti geeft omwille van eigen egoïstische redenen, zijn er twee antwoorden. Eerst het realpolitieke antwoord: Alle naties hebben belangen en allen handelen, althans toch ten dele, uit eigen belang. Wanneer de Amerikaanse regering door de Amerikanen wordt gevraagd haar miljarden dollars aan buitenlandse hulp te rechtvaardigen, reageert men over het algemeen door te stellen dat deze hulpfondsen de belangen dienen van de Verenigde Staten.

Als het echter gaat om Israël, wordt er altijd een dubbele standaard toegepast. Israël mag enkel uit altruïstische motieven handelen, terwijl alle andere landen het recht krijgen om hun altruïsme te beleven uit eigen belang. Het tweede antwoord is dat Israël veel meer doet in Haïti dan nodig zou zijn om aan haar eigen belangen te voldoen. Het zendt veel meer steun per hoofd van de bevolking dan enig ander land in de wereld. Het doet dat met buitengewone efficiëntie en met het nodige effect. Zou het dan niet mogelijk kunnen zijn dat de duizenden jaren oude Joodse traditie van tzedakah – dat wil zeggen, liefdadigheid gebaseerd op rechtvaardigheid – ten minste een deel van de verklaring geeft voor de vrijgevigheid van Israël?

Het feit dat zo veel Israëli’s pleiten voor medische en andere hulp aan Gaza, ondersteunt zeker deze laatste theorie. Heeft een ander land in de geschiedenis van de wereld ooit medische en andere hulp verstrekt aan een volk waarmee het in oorlog is – aan mensen die raketaanvallen en andere vormen van terrorisme ondersteunen tegen haar eigen burgers? Nogmaals, een dubbele standaard. De realiteit is dat Israël heel gul zou zijn om de bevolking van Gaza te helpen indien zij ermee zouden ophouden de aanvallen op Israëlische burgers te steunen, en stoppen met het maken van martelaren van hun zelfmoordenaars, en stoppen met hun kinderen aan te moedigen tot het dragen van zelfmoordvesten. Het contrast is opvallend tussen de Gazastrook en de Westelijke Jordaanoever, dat vandaag de dag een aantrekkende economie heeft, veel betere reismogelijkheden heeft en over een gezondheidszorg beschikt die veruit de beste is in vergelijking met gelijk welk ander Arabisch of islamitisch land in het gebied. De opbrengsten die het Palestijnse volk zal oogsten na het maken van vrede met Israël zijn niet te onderschatten.

Dus blijven zij Israël bekritiseren als het zich niet houdt aan de algemeen geldende internationale normen, maar oogst het lof wanneer het die normen overstijgt door meer steun te geven, die al zoveel mensen heeft gered en levens zal blijven redden. Israël zal hulp blijven geven bij rampen zoals deze in Haïti, ongeacht hoe de wereld daarop reageert omdat de Israëli’s begrijpen hoe het voelt om bloot gesteld te worden aan rampen. Maar de billijkheid vereist dat Israël niet veroordeeld wordt voor haar humanitaire inspanningen, en dat het geven van hulp aan Haïti niet zal worden gebruikt als een zoveelste gelegenheid voor het toepassen van een dubbele standaard op haar daden.

Bron: The Jerusalem Post: Double Standard Watch: For bigots, Israel can do no right door Alan M. Dershowitz van 24 januari 2010