Aqaba, Jordanië, 4 juni 2003. Topmeeting in het kader van het vredesproces. Van links naar rechts: De Palestijnse premier Mahmoud Abbas, de Amerikaanse president George W. Bush, de Israëlische premier Ariel Sharon en de Jordaanse koning Abdullah. Een half jaar later, op 18 december 2003, zal Sharon voor het eerst de terugtrekking van Israël uit Gaza en het noorden van Samaria aankondigen tijdens de 4de Conferentie van Herzliya [beeldbron: Getty Images]

“Het kwaad dat mannen doen leeft verder na hun dood; Het goede blijft vaak begraven met hun gebeente”
[Marcus Antonius in ‘Julius Caesar’ van William Shakespeare, 1599]

“Ariel Sharon, de bouwer van Joodse gemeenschappen in Gush Katif, Judea en Samaria was getransformeerd in Ariel Sharon, de vernietiger van Gush Katif, de man die zich opmaakte om meer dan tachtig Joodse gemeenschappen te ontmantelen in Judea, Samaria, de Jordaanvallei en de Heuvels van Hebron, ware het niet dat hij geveld werd door een slopende beroerte, exact acht jaar geleden,” schreef David Bedein van Israel Behind the News op 15 januari 2014 naar aanleiding van de dood van oud-premier Sharon enkele dagen voordien.

Vandaag kijkt David Bedein terug naar een donkere periode uit Israël’s recente verleden, dit naar aanleiding van het overlijden van de 89-jarige Shaar-Yashuv Cohen (plaatje rechts) op maandag 5 september ’16.  Cohen was Opperrabbijn Emiritus van Haïfa en de rabbijn die de echte reden vernam waarom wijlen Ariel Sharon Israël liet terugtrekken uit de Joodse gemeenschappen in Gaza en Noord-Samaria, één van de meest bewogen episodes uit de geschiedenis van Israël.

Een ander minder fraai licht op Ariel Sharon. Of, hoe de Held van de Zesdaagse Oorlog, de IJzeren Generaal van het IDF, de Laatste Leeuw van Judea, de conservatieve Havik van de Israëlische politiek, sidderend en bevend door de knieën ging voor de regering van de Amerikaanse Republikeinse president George W. Bush en er de zwaarste prijs voor betaalde, die met zijn leven.

---

“The rabbi who knew the real reason for Arik Sharon’s “Disengagement”
door David Bedein [bron: Arutz Sheva, 5 sep. 2016]

Rabbijn Shaar-Yashuv Cohen, gewond tijdens de slag om de Oude Stad in Jeruzalem, was de laatste Joodse burger die de Oude Stad verliet nadat ze gevallen was, weggedragen op een draagberrie in gevangenschap… En aan rabbijn Shaar-Yashuv Cohen, die in 1967 vice-burgemeester was van Jeruzalem, werd de eer verstrekt om als eerste burger de Oude Stad van Jeruzalem te betreden ten tijde van de bevrijding van de stad tijdens de Zesdaagse Oorlog.

Toch is er nog een andere missie naar Jeruzalem die weinig bekend is.

In augustus 2005 reisde rabbijn Shaar-Yashuv Cohen naar Jeruzalem om in een laatste smeekbede te trachten de toenmalige premier Ariel (Arik) Sharon ertoe te bewegen om zijn plan tot terugtrekking uit Gush Katif te heroverwegen, dat de ontmanteling inhield van de 21 Joodse gemeenschappan aldaar, waaronder 325 bloeiende Joodse boerderijen en 86 synagogen en Joodse studiecentra. Rabbijn Shaar-Yashuv Cohen vertelde mij destijds dat de verstandhouding tussen Arik Sharon en hemzelves had standgehouden sinds de dagen dat hij gevangen zat tijdens de oorlog van 1948 en dat rabbijn Shaar-Yashuv de enige rabbijn was die bereid was om toen met hem te spreken.

Sharon gaf een duidelijk antwoord aan de rabbijn: “Dit is wat de Amerikanen [van ons] eisen en ik moet het uitvoeren.”

Het maakte niets uit dat de helft van de 9.000 Joden die in Gush Katif leefden, nergens heen konden en dat hun plannen tot hervestiging nog steeds in het luchtledige hingen.

Het maakte niets uit dat de Israëlische regering niet meer dan twee containers ter beschikking kon stellen aan elke familie om hen te helpen hun bezittingen te verwijderen.

Het leek helemaal niets uit te maken dat de deskundigen inzake Israël’s beveiliging waarschuwden dat het resultaat van Israël’s overhaaste aftocht, de creatie zou betekenen van een nieuwe islamitische terreurbasis.

Rabbijn Shaar-Yashuv Cohen luisterde naar Sharon die duidelijk maakte dat hij onder druk werd gezet door de Amerikaanse regering en dat daar niks tegen te beginnen was, en dat in dat opzicht de mythe van een autonome Israëlische beleidsbeslissing niets te maken had met de realiteit.

Inderdaad, een van de gemeenschappelijke aannames was dat het plan van de regering-Sharon om de Joden te verdrijven uit de Gazastrook en Noord-Samaria, en vervolgens eenzijdig het gebied te overhandigen aan een onafhankelijke Palestijnse entiteit, een volledig autonome Israëlische beslissing was geweest.

Maar het was de Amerikaanse regering die er de hele tijd achter stak.

In ontmoetingen met bezorgde Amerikaanse burgers, stelde Danny Ayalon (plaatje rechts), destijds Israël’s ambassadeur aan de Verenigde Staten, duidelijk dat Sharon’s Plan tot Terugtrekking [Disengagement Plan] deel uitmaakte van een algemeen Israëlisch-Amerikaanse overeenkomst. Eind juni 2005 had Ayalon een ontmoeting met vertegenwoordigers van de Orthodoxe Unie, één van de grootste contingenten van de Amerikaanse Orthodoxe Joden,  en hij maakte hen erg duidelijk dat “Premier Sharon geen andere keuze heeft. Hij doet precies wat de Amerikanen verwachten dat hij doet.”

In een interview met het Jewish Journal of Greater Los Angeles gepubliceerd op 22 juni 2005, draaide Ayalon eerdere verklaringen van de Israëlische regering terug, zeggende dat Israël niet verwacht dat de Palestijnse Autoriteit haar terroristische infrastructuur zal ontmantelen zolang de geplande aftocht niet is uitgevoerd. Hij zei dat het beëindigen van het terrorisme en de anti-Israel opruiing voorwaarden waren die Israël had gesteld aan de Palestijnse Autoriteit vooraleer het plan zou uitgevoerd worden; hoewel Ayalon had aangegeven dat de overeenkomst met de Verenigde Staten belangrijker was dan een overeenkomst met de Palestijnse Autoriteit.

De Israëlische ambassadeur zei: “Terugtrekking moet bekeken worden in het kader van de betrekkingen tussen Israël en de Verenigde Staten… Deze terugtrekking volgde niet op een overeenkomst met de Palestijnen, maar volgde op iets wat veel belangrijker is: een overeenkomst met de Verenigde Staten. Terugtrekking is iets dat een gemeenschappelijke agenda creëert tussen ons en de Verenigde Staten.”

In het laatste interview dat Benyamin Netanyahu gaf vóór zijn ontslag uit de regering Sharon [op 8 augustus 2005 uit protest tegen de terugtrekking; Brabosh], zei hij dat het huidige politieke beleid van de Israëlische regering moet beschouwd worden als een bedreiging voor de veiligheidsbelangen van de Verenigde Staten en van al de Westerse landen, omdat het een terreurbasis creëert in Gaza en sinds de Palestijnse Autoriteit Hamas en andere Palestijnse terreurorganisaties heeft opgenomen [in de PA-regering] in plaats van hen te ontmantelen.

Toch bleef het directief van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken ongewijzigd: Premier Ariel Sharon moet ontmantelen en elke Israëlische aanwezigheid van elke Joodse gemeenschap in het district Katif in Gaza medio augustus terugtrekken.

Toen Israël doorging met de terugtrekking van het IDF en de verdrijving van de Joodse gemeenschappen van Katif en Noord-Samaria, vertelde rabbijn Shaar-Yashuv Cohen mij dat hij de wereld wilde vertellen dat dit beleid werd geïmplementeerd als gevolg van een duidelijk dictaat dat aan Arik Sharon werd gegeven door de regering van de Verenigde Staten. Dit was niet bedoeld als rationalisatie voor het beleid van Sharon.

Slechts weinig mensen luisterden naar de waarschuwingen van rabbijn Shaar-Yashuv Cohen met name dat het Israëlische beleid vaak vanuit Washington wordt gedicteerd.

door David Bedein

---

Bron: in een vertaling van Brabosh.com naar een artikel van 6 september 2016 van David Bedein op de site van Arutz Sheva

Gush Katif, Gaza, augustus 2005: Nadat de Israëlische bewoners door IDF-soldaten manu militari werden verdreven uit hun huizen, werden met de bulldozers van het IDF al de Joodse huizen met inbegrip van de volledige infrastructuur platgewalst en werden nadien de ruïnes formeel overgedragen aan de Palestijnen.

De eenzijdige terugtrekking van Israël uit Gaza – zonder dat er iets tegenover stond en uiteindelijk slechts meer geweld tegen Israël genereerde – heeft diepe wonden geslagen in de Israëlische samenleving. Die Israëlische terugtrekking uit Gaza in de zomer van 2005, deze maand elf jaar geleden, is wellicht één van de grootste blunders geweest in de geschiedenis van de Joodse staat.

Exodus van Gush Katif anno 2005

Op donderdagnamiddag, 11 augustus 2016, verzamelden honderden gezinnen, mannen vrouwen en kinderen, aan het veiligheidshekken rondom de Gazastrook, om er de catastrofe van 2005  te herdenken die hen destijds door kortzichtige Israëlische politici werd aangedaan. ’s Namiddags werd er gemanifesteerd en zij scandeerden: “We zullen nog terugkeren naar Gush Katif!” Het is duidelijk dat vele Israëliërs de Gaza nog niet hebben gelost.

De samenkomst begon aan de grensovergang van Kissufim, het punt dat het meeste nabij Gush Katif ligt waar vandaag Israëliërs nog toegang hebben. Honderden familieleden evenals publieke figuren, parlementsleden en rabbijnen, namen deel aan de herdenking. Parlementslid Moti Yogev (Joods Huispartij) zei dat:

“Nog steeds sinds wij het bloeiende Gush ‘disengaged‘, is het tot zand teruggekeerd en dient het als een terreurbasis. Enkel door onze controle [over het gebied] te herstellen, kunnen wij ook onze veiligheid herstellen. De band met de stad Gush Katif is springlevend. Wij zullen terugkeren met het hele volk van Israël naar elke stad en wij zullen ons leven en onze veiligheid herwinnen in de Gazastrook, alsmede contructie en landbouw.”

Vertegenwoordigers van de families zeiden:

“Wij werden door de staat gezonden om de Arabische vijand het hoofd te bieden die ons vermoordde, maar we werden nooit gebroken. Maar de dag toen de staat ons een verschrikkelijke klap uitdeelde, was hetr moeilijk om [hiervan] te herstellen. Ondanks dit, hebben we nieuwe wijken en nieuwe steden opgericht.. vanuit het noorden tot aan het zuiden, en met dit alles, hebben wij op geen enkel ogenblik het land van Gush vergeten en we zullen nog terugkomen.”

Parlementslid Yehuda Glick (Likoed) zei hierover, wellicht met de profetische woorden van Theodor Herzl in het achterhoofd (“If you will it, it is no dream”):

“Wij hebben geleerd dat je niet kan slagen zonder te dromen. En er zijn mensen zijn dromen om weer naar huis terug te keren naar Gush Katif, en ik ben ervan overtuigd dat, als deze mensen blijven dromen, en… dit initiatief blijven promten, is er een goede kans dat ze zullen slagen. Ik denk dat mensen moeten dromen, en dat is de enige manier om dit land, het land van Israël, op te bouwen.”

Gush Katif in Gaza, augustus 2005: voor en na de ontruiming door het IDF

Militanten van de Volksverzet Comitées [PRC] op training in de duinen van Gush Katif, Gaza. Het nederzettingenblok werd tien jaar geleden door Israël manu militari ontruimd in ruil voor vrede met de Palestijnen. Sindsdien wonen er geen Joden meer in Gaza. De voomalige Joodse site wordt thans door de Palestijnse terreurorganisaties Hamas, Islamitische Jihad, PRC enz. gebruikt als opleidingskamp en als uitvalsbasis voor de toekomstige oorlog tegen Israël [beeldbron: The Palestine Times]

Onder de vele attracties die beschikbaar zijn voor Palestijnse kinderen in het gebied dat vroeger bekend was als Gush Katif bevinden zich een thema park, water glijbanen, een dierentuin en… een trainingskamp voor de terroristen van Hamas en Co.

Hier worden honderden Palestijnse tieners vanaf 12 jaar door Hamas opgeleid als de toekomstige strijders van haar militaire vleugel, de beruchte [Izz ad-Din al-] Qassam Brigades. De tieners leren er met scherp schieten, leren hoe kaart te lezen en eerste hulp te verstrekken en leren er tevens hoe ze soldaten van het Israëlische leger (IDF) kunnen ontvoeren.

Wat eens Gush Katif was is ver van Gaza’s Disneyland. Nadat Hamas de Gazastrook overnam, twee jaar later na de Israëlische terugtrekking, heeft Hamas er drie grote trainingskampen gebouwd in de geëvacueerde gebieden. Het eerste kamp bevindt zich in de Hof Aza Regional Council, waar zich eens de bloeiende Joodse gemeenten Elei Sinai, Dugit en Nisanit bevonden.

Het tweede trainingskamp bevindt zich in de Netzarim corridor. Het derde kamp, en het belangrijkste van de drie, werd gebouwd op de ruïnes van Gush Katif. Dit complex heeft zelfs een bijnaam gekregen “Hamas’ Tze’elim“, een Hamas versie van de grote opleidingsbasis van het IDF in het zuiden van Israël.

Niet ver van het reuzenrad (plaatje rechts in Netzarim), stoomt Hamas haar militanten klaar voor de volgende confrontatie met Israël.

Dit is tevens de plaats waar Hamas haar lange-afstandsraketten uittest en waar de tunnelbouwactiviteiten gecentreerd zijn, met vrachtwagens en cementfabrieken bij de hand. Dit complex – omgeven door een hek, staat onder zware beveiliging en verboden gebied voor journalisten – is waar de organisatie haar activiteiten voor onderzoek en ontwikkeling uitvoert.

Het belang van dit complex is in het afgelopen jaar toegenomen sinds de bijna volledige sluiting door de Egyptische autoriteiten van de grensovergang ter hoogte van Rafah, waardoor de aanvoer van wapens, munitie en granaten naar de Gazastrook nagenoeg volledig werd stilgelegd [door Egypte].

In plaats daarvan produceert Hamas zelf de raketten in een faciliteit die gevestigd is in het voormalige Gush Katif voert van daaruit ook experimenten in de lancering van raketten richting Middellandse Zee.

Deze experimenten zijn het afgelopen jaar nog toegenomen, zowel in een poging om het bereik van de raketten te verhogen en om manieren te zoeken om Israël’s befaamde raket-afweersysteem Iron Dome (plaatje rechts) te omzeilen, die een slagingspercentage heeft van 89 procent in het onderscheppen van raketten die door Hamas en Co werden – en nog steeds worden – afgevuurd op bebouwde gebieden.

Hamas bouwde er tevens een site compleet met een grenshek en uitgegraven tunnels bij wijze van oefenterrein waar haar militanten aldus praktijk kunnen opdoen hoe Israël via de ondergrond te infiltreren.

Terwijl Hamas lijkt geïnteresseerd te zijn in een langdurige wapenstilstand en Israëlische hulp accepteert in de sanering van de Gazastrook, heeft het niet opgegeven om haar macht vergroten. Het is daar, op de ruïnes van de nederzettingen van Gush Katif dat zij zich opmaken voor de volgende confrontatie met de Joodse staat.

door Yossi Yehoshua

Gush Katif, Gaza (1968-2005), in betere tijden….

---

In een vrije vertaling door Brabosh.com van een artikel op Ynet News van 12 juni 2015