Parijs, 2 december 2014. In de Franse Assemblée werd een resolutie aangenomen waarin van de Franse regering de onmiddellijke erkenning van ‘Palestina’ wordt geëist. Dat is tot op heden nog niet gebeurd. Echter, een aantal Europese landen erkenden wel ‘Palestina’ in 1988: Malta, Bulgarije, Cyprus, Hongarije, Polen, Roemenië, Slovakije, Tsjechië en meer recent: IJsland (15.12.2011) en Zweden (30.10.2014)

“Wij hebben openlijk gezegd dat de kaart nooit meer hetzelfde zal zijn als op 4 juni 1967. Voor ons is dit een zaak van veiligheid en principes. De juni kaart is voor ons het equivalent voor onveiligheid en gevaar. Ik overdrijf niet als ik zeg dat dit voor ons iets heeft als een herinnering aan Auschwitz.” [Abba Eban, in Der Spiegel, 5 november 1969 – bron]

Viceminister van Buitenlandse Zaken Tzipi Hotovely (Likoedpartij) herhaalde op woensdag 11 januari 2017 Israël’s bezwaren tegen de aankomende vredesconferentie te Parijs, die gepland is voor volgende zondag 15 januari 2017, leest een bericht in Arutz Sheva van heden.

Het initiatief voor deze conferentie gaat uit van de Franse minister van Buitenlandse Zaken Jean-Marc Ayrault van de Parti Socialiste (PS), die hoopt dat de conferentie zal helpen om het vredesproces herop te starten en “de noodzakelijkheid van een 2-statenoplossing zal herbevestigen”. De Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken John Kerry woont de conferentie bij, amper vijf dagen vooraleer zijn ambtstermijn ten einde loopt.

In de toelichting “Israël / Palestine : 9 clés pour comprendre la position de la France” worden de Franse uitgangspunten duidelijk uitgelegd. Volgens Frankrijk …

“… is de tweestatenoplossing de enig mogelijke oplossing voor het Palestijns-Israëlisch conflict: grenzen gebaseerd op de 1967 Lijnen met onderling overeengekomen evenwichtige landruil; veiligheidsmaatregelen die de soevereiniteit van de Palestijnse Staat bewaren en de veiligheid van Israël garanderen; een eerlijke, rechtvaardige en onderhandelde oplossing voor het vluchtelingenprobleem; een akkoord dat Jeruzalem tot de hoofdstad maakt van de twee Staten.”

Opmerkelijk is dat noch de Palestijnen noch Israël werden uitgenodigd op deze conferentie. Ook op de vergadering in juni 2016 ter voorbereiding van deze conferentie waren de PA en Israël niet uitgenodigd. De betrokken strijdende partijen zullen ‘ter zijner tijd’ geconfronteerd worden met de besluiten van de wereldmachten, wordt er in de kleine achterkamertjes van Parijs gegromd.

Minister Tzipi Hotovely vertelde op een nieuwsbriefing tegenover de buitenlandse pers:

“De conferentie in Parijs is als een huwelijk zonder een bruid en bruidegom. Vrede tussen de partijen zal enkel worden bereikt door middel van rechtstreekse onderhandelingen en niet door externe dwang. De conferentie in Parijs zal ons niet dichter bij vrede brengen, maar zal deze eerder verder van ons distancieren. Israël bereikte vredesakkoorden met Egypte en Jordanië via directe onderhandelingen.

De Palestijnse cultuur is gebaseerd op haat en we zien het in de leerboeken van de jongere generatie. Als de internationale gemeenschap de vrede wil bevorderen, moet het eerst en vooral een duidelijke boodschap uitzenden dat onderwijs tot haat en terreur hét obstakel voor vrede is en niet de nederzettingen.

Joodse bewoning van Judea en Samaria heeft diepe en oude wortels. Geen van de overeenkomsten stipuleert dat Israël daar moet stoppen met bouwen. De focus op de nederzettingen is moreel verkeerd. Israël bouwt uit een verering van de waarde van het leven en de schepping. De Palestijnen daarentegen vereren dood en verderf.”

Net alsof Israël ooit de uitkomst van deze conferentie kan of zal accepteren. Bovendien, wie gelooft die Palestijnen nog? Zullen zij ooit op vredevolle wijze het bestaan (kunnen) aanvaarden van een Joodse staat aan hun grenzen, zij aan zij en… in vrede en veiligheid? De andere Palestijnse leiders, aka Khaled Meshaal en Ismail Haniyeh van Hamas, in de Gazastrook waar Mahmoud Abbas al tien jaar niet meer binnen mag, bescheuren het momenteel van het lachen. “NOOIT!” klinkt het daar al bijna dertig jaren.

In het ‘beste’ geval beschouwen de Palestijnen het aanvaarden van de 2-statenoplossing als een tussenfase naar de uiteindelijke verovering van heel Israël en de verdrijving van alle Joden uit het gebied van hun voorvaderen. De Palestijnen willen helemaal geen eigen staat. Dat is een fabel. Wat de (genocidale) Palestijnen wél willen (hebben) is Israël zelves en dat bij voorkeur zonder Joden erin.

door Brabosh.com

Aanstaande zondag, 15 januari 2017, zullen 70 landen in Frankrijk vergaderen in een ultieme poging om aan Israël de tweestatenoplossing op te leggen die volgens hen een einde zou moeten maken aan het Israëlisch-Palestijns conflict en dat boven de hoofden van Israël heen. Want zoals bekend werden noch de Palestijnen noch Israël uitgenodigd op deze conferentie. Ook op vergadering in juni 2016 die deze conferentie voorafging waren de PA en Israël niet uitgenodigd.

Het initiatief voor deze conferentie gaat uit van de Franse minister van Buitenlandse Zaken Jean-Marc Ayrault van de Parti Socialiste (PS), die hoopt dat de conferentie zal helpen om het vredesproces herop te starten en “de noodzakelijkheid van een 2-statenoplossing zal herbevestigen”.

Hij wordt daarin gesteund door de Obama regering die overigens ook zijn minister van Buitenlandse Zaken John Kerry naar de conferentie stuurt, amper vijf dagen vooraleer zijn ambtstermijn ten einde loopt. Israël verkeert overigens nog steeds in schok nadat de Obama regering op 23 december jl. een anti-Israël resolutie in de VN-Veiligheidsraad liet passeren zonder zich daartegen te verzetten en enkele dagen later gevolgd door de beschamende toespraak van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken John Kerry van 28 december waarin hij Israël eenzijdig beschuldigde voor het falen van het vredesproces. Kerry vond de aanwezigheid van Joodse gemeenschappen in Judea & Samaria en in oud-Jeruzalem een obstakel voor de vrede.

Echter, op 20 januari a.s. wordt John Kerry opgevolgd door Rex Tillerson van de Republikeinse Partij en waait er weer een andere wind door het Witte Huis die Israël hopelijk meer genegen is. Ook de Franse regering loopt op haar laatste benen want de presidentsverkiezingen komen eraan zetten. Op 23 april ’17 heeft de eerste ronde plaats en veertien dagen later de tweede. Zoals het er voorlopig naar uit ziet worden de Franse socialisten uitgerangeerd en maakt François Fillon van de conservatieve partij Les Républicains (LR) de meeste kans, tenzij Marine Le Pen van het Front National (FN) nog voor de grote verrassing zorgt.

Niet te vergeten natuurlijk dat er dit jaar ook verkiezingen zijn in Oostenrijk waarbij Norbert Hofer van de Vrijheidspartij van Oostenrijk (FPÖ) een goede kans maakt. Ook in Nederland vinden Tweede Kamerverkiezingen plaats en dat op 17 maart 2017. En in het najaar zijn er in Duitsland verkiezingen. De Bondsdagverkiezingen in Duitsland vinden plaats tussen 27 augustus en 22 oktober 2017 en zouden weleens de zwanezang kunnen worden van kanselier Angela Merkel die met haar opengrenzenbeleid (“Wir schaffen das“) en de daarop volgende islamistische terreur, haar eigen ruiten heeft ingegooid.

Het wordt al bij al een belangrijk jaar voor de westerse niet-zo-loyale “bondgenoten” van Israël waarvan de uitkomst van al deze verkiezingen ongetwijfeld hun stempel op het verdere verloop van het vredesproces zullen drukken.

Israël moet deze “vervelende” periode gewoon verder uitzitten en hopen dat tegen het einde van dit jaar, nadat de politieke kaarten opnieuw zijn geschud, de rol van de huidige anti-Israëlische hoofdrolspelers in het vredesproces (VS, Frankrijk, Nederland, Oostenrijk en Duitsland) is uitgespeeld en vervangen door voor het Israëlische beleid meer gunstiger beleidsmensen… en dat, last but not least, de tweestatenoplossing definitief van tafel wordt geveegd. Eind goed al goed.

door Brabosh.com