“Tot in laatste decennia van de 19e eeuw en zelfs tot in de twintigste eeuw waren Joden in vele delen van de Maghreb – zoals in de meeste andere moslimlanden – nog steeds verplicht om in geïsoleerde groepen te leven tussen de bevolking. Ze vestigden zich in speciale wijken en werden gedwongen om typerende kleding te dragen. Ze mochten geen wapens dragen en hun beëdigde verklaring werd in geen enkel moslimgerechtshof aanvaard. Hun discriminerende status bleef die van ahl al-dhimma: een ‘beschermd’ volk. Een volk dat de bescherming van de Islam en de Koran genoot, terwijl het tegelijkertijd onderworpen was aan de belemmeringen en vernederingen die vastgelegd waren in de specifieke voorschriften, bekend als het Pact van Omar (634-644 C.E.), dat zowel het individu als de gemeenschap degradeerde.” [David G. Littman – bron]

De Arabische propaganda beweert dat voorafgaande aan de onafhankelijkheid van Israël in 1948 de Joden in de Arabische landen blije burgers waren onder een welwillende moslimbevolking. Toch zijn de feiten heel anders.

Zelfs tijdens de levensduur van Mohammed (570-632), werden de joden aan de kaak gesteld door de profeet, omdat ze niet zouden bekeren tot zijn nieuwe religie. Na de dood van Mohammed gaf zijn opvolger, Omar, een charter bestaande uit 12 wetten op grond waarvan een niet-moslim of ‘dhimmi’ werd toegestaan te leven onder de gelovigen. Volgens dit handvest zou elke jood die deze code overtrad worden vermoord. De code beloofde dood aan een Jood die de Koran, de islamitische geschriften, zou aanraaken. De code dwong Joden ook onderscheidende kleding te dragen, meestal donkerblauw of zwart.

Lees verder “Aanvallen op Joden in Europa louter ingegeven door religieuze haat [Gerhard Falk]”

De hele wereld blijkt nog steeds geobsedeerd door het minuscule conflictje tussen Palestijnen en Israël, minuscuul vergeleken toch met wat er elders in de wereld gebeurt. Echter, de wereld moet zich dringend bezinnen of bewust WEGKIJKEN van de grote echte drama’s die zich momenteel elders in het Midden-Oosten afspelen, nog wel een optie is. Zoals bv. in Syrië/Irak waar Christenen, Koerden en Yezidi’s momenteel als beesten worden afgemaakt door de IS (Islamitische Staat/ISIS). Of is de wereld dan echt zó verblind door Jodenhaat en Israëlhaat dat het hen echt geen barst kan schelen dat er alleen al in Syrië bijna … Lees verder De islamitische kolonisten: Vergeten feiten over het Arabisch-Israëlische conflict

Dhimmi’s en dhimmitude, Joden, christenen en andere niet-moslims die ergens in de arabische wereld hun stek hebben (of ooit hebben gehad) zijn erg goed bekend met dit woord, dat voor hen enkel maar narigheid, vernedering, rechteloosheid, slavernij, tot moord en doodslag inhoudt. Het bestaat in die landen namelijk al eeuwenlang. De betekenis en het gebruik toelichten van dhimmi en haar afgeleid naamwoord dhimmitude, kan ons helpen de soms voor ons onbegrijpelijke vijandige houding van moslims ten aanzien van niet-moslims – en dan in het bijzonder tav de Joden – om het duidelijk onoplosbare conflict in het M-O beter te begrijpen. … Lees verder De dhimmie-cultuur: hoe Joden in het M-O eeuwenlang Islamitisch bestuur overleefden

De rechts-reactionaire opvattingen inzake Israël & Palestina

door Roelf-Jan Wentholt

Veel Israël-haters koesteren een rechts-reactionair beeld van de geschiedenis van Israël dat van geen kanten klopt. Zij stellen dat de Joden de Arabieren verdreven om zo ruimte te krijgen voor de eigen Joodse staat. Zo is het beslist niet gegaan.

Het is van het grootste belang een helder beeld te krijgen van de situatie in de landstreek Palestina voorafgaand aan de komst van de Joden. Het begin van deze geschiedschrijving plaats ik midden negentiende eeuw.

Wat weten we van de toestand van Palestina toen? We weten dat het land schaars bevolkt was (1). We weten dat de macht absoluut in handen was van een kleine groep Arabische feodale landheren. Deze Arabische Heren verdienden hun inkomen door de arme Arabieren op een vreselijke manier uit te persen. De arme Arabieren bewerkten het land van de feodale heren en moesten daarvoor enorm veel betalen.

De arme Arabieren hadden geen enkele kans op een verbetering van hun lot. De meesten van hen stierven met schulden die hoger waren dan aan het begin van hun leven. De feodale heren dienden geen enkel groter belang dan het vullen van hun zakken. Iedere economische ontwikkeling was daardoor onmogelijk. Deze Arabische elite diende geen enkel gezamenlijk belang, zij dienden slechts hun eigen belang (2).

Lees verder “De rechts-reactionaire opvattingen inzake Israël & Palestina [Roelf-Jan Wentholt]”