De hele wereld blijkt nog steeds geobsedeerd door het minuscule conflictje tussen Palestijnen en Israël, minuscuul vergeleken toch met wat er elders in de wereld gebeurt. Echter, de wereld moet zich dringend bezinnen of bewust WEGKIJKEN van de grote echte drama’s die zich momenteel elders in het Midden-Oosten afspelen, nog wel een optie is. Zoals bv. in Syrië/Irak waar Christenen, Koerden en Yezidi’s momenteel als beesten worden afgemaakt door de IS (Islamitische Staat/ISIS). Of is de wereld dan echt zó verblind door Jodenhaat en Israëlhaat dat het hen echt geen barst kan schelen dat er alleen al in Syrië bijna 200.000 doden zijn gevallen want, in hun bekrompen visie luidt dat “eens Israël van de kaart is geveegd de rest van de puzzelstukken wel op hun plaats zullen vallen?” Onzin.

De Yezidi in Irak en de Koptische christenen in Egypte zijn geen “bezetters” of “kolonisten” net zomin zijn de Joden dit in Israël. Zij zijn allemaal het slachtoffer van een gezamenlijke vijand, die het Midden-Oosten kennelijk vrij van niet-moslims wil hebben. Volgens de huidige verslaggeving over de Palestijnen zijn alle moslims in Palestina de oerbevolking en alle Joden zijn kolonisten. Deze verslaggeving is fout.

Er is een kleine, maar bijna onafgebroken joodse aanwezigheid in Palestina geweest sinds de verwoesting van Jeruzalem door de Romeinen 2000 jaar geleden. Daarbij komt, dat bij de oprichting van de staat Israël in 1948 de meeste van de in Palestina levende moslims kolonisten uit andere delen van het Ottomaanse rijk waren. Ze werden in Palestina gevestigd en leefden er bijna 60 jaar.

Oudere Joodse Israëliërs moeten altijd glimlachen bij dit beeld: een Israëlische politieagent te paard. Stel je dat beeld eens even voor in de Arabische wereld. En inderdaad, nog niet zolang geleden, toen de Joden nog als dhimmies onder het Ottomaans/Turkse juk leefden, mochten de Joden eeuwenlang geen paarden berijden, enkel ezels. Want anders zouden zij boven hun heersers uittorenen en dat kon niet, mocht niet…

Er bestaan twee belangrijke historische feiten, die normaal gesproken in het Arabisch-Israëlische conflict over het hoofd worden gezien.

Het eerste is, dat islamitische heersers voor de invoering van het Britse Mandaat in 1922 de djizja gebruikten om het aantal in Palestina levende Joden te verminderen. De djizja is een discriminerende belasting, die alleen werd opgelegd aan niet-moslims om hen tegen moord en de vernietiging van hun bezit te “beschermen”.

Het tweede feit zijn de inspanningen van de Ottomaanse regering om verdreven islamitische bevolking uit andere gebieden van het Ottomaanse rijk naar Palestina te verhuizen.

Tot in de late 19e eeuw moesten complete oorspronkelijke joodse gemeenschappen uit Palestina vluchten om te ontsnappen aan de wreedheid van de islamitische autoriteiten.

Zoals de Egyptische historica Bat Ye´or in haar boek “The Dhimmi: Jews and Christians Under Islam” [1985] schrijft:

“De djizja werd in een vernederende openbare ceremonie betaald waarbij de niet-moslim, terwijl hij betaalde, op zijn hoofd werd geslagen. Als deze belastingen niet betaald werden, maakte men vrouwen en kinderen tot slaven en de mannen werden opgesloten en gemarteld tot er losgeld voor hen werd betaald.

De joodse gemeenschappen werden in vele steden onder islamitische heerschappij door zulke eisen geruïneerd. Deze instelling van gelegaliseerd financieel misbruik en chantage sloeg de voor-Arabische bevolking uit elkaar en roeide datgene dat nog over was van haar plattelandsbevolking bijna volledig uit.

In 1849 gingen de Joden van Tiberias op grond van de wreedheid, de belastingen en de onrechtvaardigheid van de islamitische machthebbers in ballingschap. Bovenop de reguliere belastingen eiste een Arabische sjeik, die regeerde over Hebron, dat de Joden ter bescherming van hun leven en hun eigendom nog eens 500 piaster jaarlijks moesten betalen. De sjeik dreigde ze op te pakken en ze uit Hebron te verdrijven als dit niet betaald werd.”

De islamitische heersers hielden het aantal Joden niet alleen laag door discriminerende belastingen, maar breidden de islamitische bevolking uit door privileges voor islamitische kolonisten te creëren om zich in hun gebied te vestigen. Privileges bestonden in de vorm van gratis land, 12 jaar vrijstelling van belastingen en geen militaire dienstplicht.

Bat Ye´or gaat verder:

“In de vroege 19e eeuw was de Arabische bevolking met slechts 246.000 in Palestina maar heel gering. In de late 19e eeuw en in de vroege 20e eeuw vestigden de meeste islamitische kolonisten zich in Palestina.

Dit gebeurde op grond van de inspanningen door de Ottomaanse regering om verdreven moslims te verhuizen, die door gebeurtenissen zoals de Oostenrijks-hongaarse bezetting van Bosnië-Herzegovina, de Krimoorlog en de Eerste Wereldoorlog waren ontstaan.

Zulke gebeurtenissen zorgden voor een groot aantal islamitische vluchtelingen, die ergens anders in het Ottomaanse rijk werden gevestigd. In 1878 beloofde een Ottomaanse wet de islamitische kolonisten land in Palestina. Islamitische kolonisten van de Krim en uit de Balkan vestigden zich in Anatolië, Armenië, Libanon, Syrië en Palestina.”

Justin McCarthy, een professor geschiedenis aan de universiteit van Louisviille, schrijft op zijn kaart: “Forced Migration and Mortality in the Ottoman Empire“ (Gedwongen migratie en sterfte in het Ottomaanse rijk). Hij zegt dat er ongeveer 5 miljoen moslims verdreven worden op grond van de Oostenrijks-Hongaarse bezetting van Bosnië-Herzegovina, van de Krimoorlog, van de Balkanoorlogen, van de Turkse Onafhankelijkheidsoorlogen en van de Eerste Wereldoorlog.

Sergio Della Pergola, van de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem, geeft in zijn geschrift “Demography in Israel/Palestine: Trends, Prospects and Policy Implications” (Demografie in Israël/Palestina: trends, vooruitzichten en politieke implicaties) schattingen voor de bevolking van Palestina in verschillende periodes, Zoals de demografische data aantonen, leefden de woonden de meeste moslims in het jaar 1948, toen de joodse staat Israël werd gesticht, minder dan 60 jaar in Palestina.

1890: Arabische bevolking 432.000

1947: Arabische bevolking 1.181.000

Toename van de Arabische bevolking tussen 1890 en 1947: 800.000

De Yezidi in Irak en de Koptische christenen in Egypte zijn geen “kolonisten” en “bezetters” – net zomin zijn dat de joden in Israël. Ze zijn allen het slachtoffer van een gezamenlijke vijand, die het Midden-Oosten kennelijk vrij van niet-moslims wil hebben.

door Ezequiel Doiny

in een vertaling uit het Duits door E.J. Bron als “De islamitische kolonisten: Vergeten feiten over het Arabisch-Israëlische conflict” [lezen]

Dhimmi’s en dhimmitude, Joden, christenen en andere niet-moslims die ergens in de arabische wereld hun stek hebben (of ooit hebben gehad) zijn erg goed bekend met dit woord, dat voor hen enkel maar narigheid, vernedering, rechteloosheid, slavernij, tot moord en doodslag inhoudt. Het bestaat in die landen namelijk al eeuwenlang. De betekenis en het gebruik toelichten van dhimmi en haar afgeleid naamwoord dhimmitude, kan ons helpen de soms voor ons onbegrijpelijke vijandige houding van moslims ten aanzien van niet-moslims – en dan in het bijzonder tav de Joden – om het duidelijk onoplosbare conflict in het M-O beter te begrijpen.

Tevens wordt het mogelijk om de diep verankerde haat en minachting van moslims jegens niet-moslims meer bepaald in die landen en gebieden die onder de sharia leven (islamitische wetgeving gebaseerd op de koran en bijboeken) of een variant op de sharia, in haar juiste historische context te plaatsen.

Om het conflict in het Midden-Oosten beter te begrijpen, zou men moeten beseffen dat het grenzenconflict slechts een fractie uitmaakt van de echte oorzaken van dit conflict, maar dat de feitelijke bron van deze problemen in wezen van zuiver religieus-culturele aard zijn, een beschavingsconflict als het ware.

Een paar jaar geleden legde Mr. Sheikh op Al Jazeera in een gesprek met reporter Heumann uit, hoe wanhopig de huidige situatie in het Midden-Oosten is en dat alles veel beter zou marcheren als Israël – de dhimmistaat staat bij uitstek in een Arabische moslimwereld – niet [meer] zou bestaan. Dhimmi ’s mogen nu eenmaal geen eigen autonoom bestuurde staat hebben binnen de moslimwereld.

Heumann: “Kunt u mij misschien uitleggen wat het Palestijns-Israëlische vraagstuk met deze problemen te maken heeft?”

Sheikh: “De zaak van de Palestijnen staat nu eenmaal centraal in het Arabische denken.”

Heumann: “Gaat het uiteindelijk over een gevoel van eigenwaarde?”

Sheikh: “Precies. Het gaat erom dat we het altijd tegen Israël afleggen. Het knaagt aan de inwoners van het Midden-Oosten dat zo’n klein landje als Israël, met maar 7 miljoen mensen, de Arabische natie, waar 350 miljoen mensen wonen, kan verslaan. Dat kwetst ons collectieve ego. Het Palestijnse probleem zit in de genen van elke Arabier. Het probleem van het Westen is dat ze dat niet begrijpt.”

Jessica Durlacher in haar voorwoord bij Oorlog op Afstand van Aaldert van Soest:

“Hij heeft een beetje gelijk. Het Westen snapt dit niet. Hoe zou het Westen dit kunnen snappen? Voor het westen, althans, het deel dat ik ken, is het onbegrijpelijk dat er naties bestaan die zo onvolwassen, kinderachtig, jaloers en kleingeestig zijn, dat ze de klaarblijkelijke superioriteit van een piepklein landje verantwoordelijk blijven stellen voor hun eigen moedeloosheid en onvermogen: hun gebrekkige organisatie, infrastructuur, economie, onderwijs, medische zorg.

Get over it, denkt het Westen. Een landje zo groot als de achtertuin van een willekeurige Saoedische prins: Israël. Een gehaat landje. De president van Iran verkondigt dat hij het van de kaart wil vegen, laten verdwijnen, nuken, zoals dat heet. Hij maakt geen grapjes. Het is hem bittere ernst, maar het Westen begrijpt dit nog niet helemaal. De haat tegen Israël is zo geïnstitutionaliseerd dat er op de Iraanse (door het regime gecontroleerde zender) tv een sciencefiction serie draait waarin de slechte buitenaardse koningin Joods is.”

Dhimmitude
De Islam is ontstaan in Arabië, in de twee steden Mekka en Medina, waar haar stichter, de profeet Mohammed, leefde tussen 570 en 632 n.C. en zijn openbaring ontving. Na zijn dood, kreeg zijn prediking haar uiteindelijke vorm in een boek, de Koran genoemd. De volgende drie eeuwen hebben moslim theologen en juristen het lichaam van de Islamitische jurisprudentie verder uitgebreid met twee belangrijke pilaren, de Koran en de hadiths, de daden en uitspraken (sunna) die worden toegedicht aan Mohammed.

Juristen hanteerden verschillende principiële interpretaties om de Sharia in te stellen, de Islamitische wetgeving conform te maken aan de wil van Allah zoals die door Mohammed werd uitgedrukt in de Koran en de hadiths. Tegelijk met het ontstaan en de verspreiding van de islam doorheen het Midden-Oosten, Afrika, Azië en Europa werd ook het begrip dhimmi geboren, zoals de niet-moslim door moslims werd aangeduid en nog veel later het begrip dhimmitude, dat hierna verder wordt toegelicht.

Oudere Joodse Israëliërs moeten altijd glimlachen bij dit beeld: een Israëlische politieagent te paard. Stel je dat beeld eens even voor in de Arabische wereld. En inderdaad, nog niet zolang geleden, toen de Joden nog als dhimmies onder het Ottomaans/Turkse juk leefden, mochten de Joden eeuwenlang geen paarden berijden, enkel ezels. Want anders zouden zij boven hun heersers uit torenen en dat kon niet, mocht niet…

Dhimmitude betekent het Islamitisch systeem van het besturen van volkeren die werden veroverd tijdens Jihad-oorlogen en die alle demografische, ethnisch en religieuze aspecten van dit politieke systeem omsluiten. Het woord ‘dhimmitude’ is een historisch concept, dat in 1983 vastgepind werd in door Bat Ye’or, die hiermee de wettelijke en sociale leefomstandigheden van Joden en Christenen beschrijft die leefden (en nog leven) onder Islamitisch bestuur.

Het woord dhimmitude (in feite een samentrekking van ‘dhimmi’ en ‘attitude’) werd afgeleid van dhimmi, een arabisch woord dat ‘beschermd’ betekent. Dhimmi was de naam die werd gegeven door islamitisch-arabisch veroveraars aan de inheemse niet-moslim bevolking die hun onderwerping aan de moslimoverheersing hadden bezegeld met een verdrag, in het arabisch dhimma.

Islamitische veroveringen voltrokken zich over meer dan duizend jaren (638-1683) over grote gebieden van Afrika, Europa en Azië. In het grote islamitische rijk waren talrijke uiteenlopende volkeren opgenomen, allen met hun eigen religie, cultuur, taal en beschaving. Eeuwenlang vormden deze inheemse, pre-islamitische volkeren de grote meerderheid van de bevolking in deze islamitische landen. Niettegenstaande de grote verschillen onder al deze populaties, werden zij allen zonder onderscheid geregeerd door dezelfde soort wetten, gebaseerd op de sharia, de islamitische wetgeving.

Gelijktijdig werd door de eeuwen heen een uniforme beschaving ontwikkeld (die varieërde van streek tot streek) door de niet-islamitische inheemse volkeren die tijdens een jihad-oorlog werden overwonnen en beheerst werden (of nog worden) door de sharia wet. Het is deze beschaving die dhimmitude wordt genoemd. Die wordt gekenmerkt door de verschillende strategieën die door elke dhimmi groep ontwikkeld werden om te trachten overleven als niet-islamitische entiteit binnen de geïslamiseerde landen.

Dhimmitude kan enkel worden begrepen in de context van de jihad, omdat die ontsproten is aan deze ideologie. Ongelovigen die in de islamitische legers dienen zonder te vechten, kregen de belofte dat over hun veiligheid werd gewaakt. Ze werden beschermd tegen de wetten van de jihad tegen de ongelovigen die het bevel gaven om hun vijanden te doden, in slavernij te brengen, deportatie of losgeld vroegen. Vrede en veiligheid voor niet-moslims werden pas erkend na aanvraag. De beschermingsstatus werd hen verstrekt tijdens de Islamisering van de veroverde gebieden.

De overwonnen niet-moslim volkeren werd bescherming geboden voor leven en bezittingen, evenals een relatief zelfstandige autonome administratie en beperkte religieuze rechten volgens de regels van de verovering. Deze rechten zijn onderworpen aan twee voorwaarden: de betaling van speciale belastingen (de jizya) en de onderwerping aan de bepalingen van het islamitische recht. Het begrip tolerantie is gekoppeld aan een aantal discriminerende verplichtingen op economisch, religieus en sociaal gebied, opgelegd door de sharia aan de dhimmis (=onderworpen niet-moslims).

In het geval wanneer dhimmis tekort schoten in sommige van deze verplichtingen, werd hun bescherming afgeschaft, en werden ze bedreigd met de dood of slavernij. Dhimmi’s werden vele legale rechten ontzegd met de bedoeling hen terug te brengen in een toestand van vernedering, verdeeldheid en discriminatie. Deze regels, gevormd door de stichters van de vier scholen van de Islamitische wet in de volgende acht à negen eeuwen, zetten het gedragspatroon uit voor de moslims ten opzichte van de dhimmis.

Naar Joden en Christenen wordt verwezen als de Mensen van het Boek, en zij deelden dezelfde juridische status, terwijl andere religieuze groepen – zoals bijvoorbeeld de Zoroastrians – meer veracht en strenger werden behandeld. Dhimmitude bestrijkt meer dan duizend jaar van de Christelijke en Joodse geschiedenis, evenals die van andere groepen. Het is een complete beschaving van gebruiken, wetgeving, en sociaal gedrag.

Tal van wetten werden door de eeuwen heen uitgevaardigd door de islamitische autoriteiten, om de uitvoering van haar principes te implementeren. De dhimmitude werd tijdens de 19e-20e eeuw onder Europese druk en kolonisatie van de Arabische landen opgeheven. Vandaag beleven wij de heropleving van de traditionele islam die de geest van de jihad tegen de Dar al-Harb nieuw leven inblaast en de dhimmitude voor de niet-islamitische minderheden opnieuw wil invoeren of dat al heeft gedaan.

door Brabosh.com

---

Bronnen:

1. Dhimmitude.org:
   ♦ The Status of Non-Muslim Minorities Under Islamic Rule [lezen]

De rechts-reactionaire opvattingen inzake Israël & Palestina

door Roelf-Jan Wentholt

Veel Israël-haters koesteren een rechts-reactionair beeld van de geschiedenis van Israël dat van geen kanten klopt. Zij stellen dat de Joden de Arabieren verdreven om zo ruimte te krijgen voor de eigen Joodse staat. Zo is het beslist niet gegaan.

Het is van het grootste belang een helder beeld te krijgen van de situatie in de landstreek Palestina voorafgaand aan de komst van de Joden. Het begin van deze geschiedschrijving plaats ik midden negentiende eeuw.

Wat weten we van de toestand van Palestina toen? We weten dat het land schaars bevolkt was (1). We weten dat de macht absoluut in handen was van een kleine groep Arabische feodale landheren. Deze Arabische Heren verdienden hun inkomen door de arme Arabieren op een vreselijke manier uit te persen. De arme Arabieren bewerkten het land van de feodale heren en moesten daarvoor enorm veel betalen.

De arme Arabieren hadden geen enkele kans op een verbetering van hun lot. De meesten van hen stierven met schulden die hoger waren dan aan het begin van hun leven. De feodale heren dienden geen enkel groter belang dan het vullen van hun zakken. Iedere economische ontwikkeling was daardoor onmogelijk. Deze Arabische elite diende geen enkel gezamenlijk belang, zij dienden slechts hun eigen belang (2).

Lees verder →