De vleesgeworden slechte Belgenmop, minister voor BuZa Steven Vanackere (CD&V), zal België officieel vertegenwoordigen op de anti-Israëlische conferentie Durban III in Genève op donderdag 22 september 2011. Hij is daarmee de enige West-Europese politieke leider die dat zal doen. Hiermee isoleert hij het Belgisch beleid ten aanzien van Israël volkomen van al haar buurlanden die de conferentie wèl boycotten omwille van het antisemitisch gehalte tijdens de twee vorige edities: Groot-Brittannië, Duitsland, Nederland, Italië, Frankrijk, Tsjechië, Bulgarije, Polen en Oostenrijk. Spanje en Slovenië aarzelen nog.  

Vanackere solo op aangebrande conferentie

naar een artikel van Ch. Ly. [bron: La Libre]
Hij zal er België vertegenwoordigen op Durban III, dat geboycot wordt door de andere grote Europese naties

Steven Vanackere zal de enige minister van West-Europa zijn die morgen donderdag aanwezig zal zijn in New York, op deze op z’n zachts gezegd zeer betwiste conferentie Durban III, waarvan de twee vorige uitgaven de stempel van het antisemitisme meekregen. Op het advies van Jan K.F. Grauls, de permanente vertegenwoordiger voor België bij de Verenigde Naties, heeft de christen-democratische partij [CD&V] inderdaad bevestigd om aan deze omstreden vergadering deel te nemen die buiten de Algemene Vergadering van de VN valt, naar eigen zeggen “met de hoop om het van binnenuit te veranderen.”

Jawadde, wat een schande voor ons land. Ah wel ja, “kritiek op Israël is toch geen antisemitisme…” niewaar Steven? [In het M-O wordt daar hard om gelachen als ze een Westerse onnozelaar zoiets horen zeggen.] Vanackere moet bij zichzelf gedacht hebben: “If you can’t beat them.. Join them.” Jammer dat die hansworst Vanackere niet leefde tijdens WOII. Hij zou dan bij de SS kunnen zijn toegetreden om daar “het systeem van binnenuit te veranderen“. Hij had het daar vast ver kunnen schoppen. 😦

Een ‘klein’ probleempje echter: de grote West-Europese landen boycotten deze bespreking, met inbegrip van Duitsland, het Verenigd Koninkrijk, Nederland, Italië, Oostenrijk en zelfs Frankrijk, waarvan het Arabische beleid een voorbeeld mag zijn voor de anderen. Dat geldt ook voor de Verenigde Staten en Canada van’t zelfde. Uiteraard Israël eveneens. Spanje en Slovenië aarzelen nog, maar niet Steven Vanackere. Die weet wat het beste is voor ons land en voor Hamas dat hij mee in het zadel helpt.

Volgens de woordvoerder van de Buitenlandse zaken, Michel Malherbe, die gisteravond New York bereikte, is de minister van mening dat een boycot geen goede resultaten creëert. Door deel te nemen, hoopt de Belgische diplomatie om de tekst van de conclusies te helpen modificeren. “Wij willen het veld uitbreiden, van rassendiscriminatie naar andere vormen van discriminatie zoals bijvoorbeeld op basis van geslacht, godsdienst, seksuele voorkeur of sociale origine,” zei Michel Malherbe.

Durban III zal eveneens de gelegenheid zijn om het 10-jarig bestaan te vieren van de allereerste Conferentie van Durban van 2001, toen diepe meningsverschillen duidelijk werden omtrent antisemitisme, kolonialisme en slavernij. Een verjaardag die verschillende beroemde Franse schrijvers zoals Pascal Bruckner en Nobelprijswinnaar Elie Wiesel helemaal geen reden is om te vieren. “Namens het recht om te verschillen en zelfbeschikking van de volkeren, werden racistische slogans gescandeerd, antisemitische werken werden verspreid en het debat over de discriminatie waar vrouwen het slachtoffer van zijn, werd gecensureerd,” en kregen een witte kaart die door de Franse krant “Le Monde” werd gepubliceerd.

Toendertijd moest minister Louis Michel achteraf uitleg verstrekken voor het feit dat hij op de conferentie was gebleven nadat de Verenigde Staten en Israël de conferentie verlieten en de deur met een harde klap achter zich toegooiden. De minister van MR antwoordde erg scherp dat hij door te blijven zitten en samen met de andere Europeanen een paragraaf van de conclusies had laten wijzigen waarin Israël aan de kaak werd gesteld. Enkele jaren later, in 2009, nam VLD Karel Van Gucht in Durban II in Genève deel en was hij de enige Minister van Buitenlandse Zaken van de EU om er een toespraak te houden. Kortom België onderscheidt zich vooral in het volharden in kwaadaardigheid.

Mahmoud Abbas, nom de guerre Abu Mazen, hier op de foto met minister Steven Vanackere, nom de guerre Abu Flop