Deze week werd in Genève door de Verenigde Naties een conferentie gehouden over racisme. In 2001 gebeurde dat voor de eerste maal in de Zuid-Afrikaanse stad Durban. Vandaar dat de bijeenkomst in Genève door de ruim honderdzeventig gedelegeerden werd betiteld als Durban II. Het werd een debacle voor de Verenigde Naties, want vele belangrijke politici, waaronder onze minister van Buitenlandse Zaken Maxime Verhagen, liepen verontwaardigd weg. De aanleiding hiervoor was een provocerende rede van de Iraanse president Mahmoud Ahmadinejad. De afgang van de zo goedbedoelde conferentie was van tevoren te voorspellen geweest. Lang voor die conferentie werd al gesleuteld aan een zogenaamde slotverklaring. Op die verklaring had Ahmadinejad, die een intense Israëlhater is, een zwaar stempel gezet. Volgens de Iraanse president moest het zionisme worden veroordeeld en Israël aan de schandpaal worden genageld. Ahmadinejad werd daarbij sterk gesteund door met name islamitische landen.

Holocaust

Het siert Maxime Verhagen in hoge mate dat hij dat niet accepteerde, en demonstratief, samen met de vertegenwoordigers van onder meer Duitsland, Italië, Canada, Australië en Nieuw-Zeeland, de bijeenkomst verliet. De mening van Mahmoud Ahmadinejad is een ieder bekend. Deze komt op het volgende neer: de Holocaust, dus de uitroeiing van ongever zes miljoen Joodse mensen door de nazi’s in de Tweede Wereldoorlog, heeft nooit plaatsgevonden. Er waren ook geen vernietigingskampen. Na de oorlog hebben de Verenigde Staten, samen met een aantal Europese landen, in Palestina een ‘gruwelijk onderdrukkend en racistisch Joods regime aan de macht geholpen’ in de vorm van de staat Israël.

Die mening wordt niet alleen gedeeld door vele islamitische landen, maar ook door allerlei politiek linkse groeperingen en actiegroepen, die als regel de radicale islam steunen en sympathiseren met antisemitische stromingen. In ons land is dat vooral de linkse grachtengordelelite. Alleen mag dat geen antisemitisme heten, want dat doet te veel denken aan de oorlogsmisdaden van de nazi’s. Antizionisme is hiervoor de meer beschaafde term. Onze oud-premier Dries van Agt en Gretta Duisenberg, de weduwe van de eerste president van de Europese Centrale Bank, bewegen zich politiek in deze sferen.

Hoe diep het antisemitisme nog steeds wortelt in onze samenleving, is afgelopen week vermeld door de ambassadeur van Israël, die in de restanten van de Hollandsche Schouburg in Amsterdam het woord voerde ter gelegenheid van Yom HaShoah, de herinneringsdag van de Holocaust. Vanuit die schouwburg, die thans een monument is, zijn vijfenzestig jaar geleden duizenden Joodse Amsterdammers naar hun ondergang afgevoerd. Ambassadeur Harry Kney-Tal deelde mede dat uit een recente enquête was gebleken dat nog 40 procent van de Europeanen ervan overtuigd is dat ‘Joden te veel macht hebben’ en dat 20 procent vindt dat zij schuldig zijn aan de huidige economische crisis.

Censuur in rede

Nog geen drie jaar geleden werd door de toenmalige rector magnificus van de Utrechtse Universiteit, prof. dr. H.W. Gispen, censuur uitgeoefend op de tekst van de afscheidsrede van prof. dr. Pieter van der Horst, hoogleraar Nieuwe Testament. Prof. Van der Horst had als thema onder meer het dodelijke antisemitisme, zoals dat nog steeds wordt gepropageerd door de islam.

Hij wees daarbij op de teksten in Palestijnse schoolboeken waarin kinderen onder meer wordt geleerd dat “het een heilige plicht is het Joodse volk te vernietigen”. De hoogleraar vermeldde daarbij dat dit pedagogische vergif ook nog door de EU wordt gesubsidieerd.

Prof. Van der Horst werd toen gedwongen de helft van zijn rede te schrappen, omdat deze ‘kwetsend zou zijn voor moslims’. Berucht ook is geworden een preek die op 13 maart 2005 is gehouden door dominee Mos in de Messiaskerk te Wassenaar. Hij schilderde Joden af als verraders en stille moordenaars. Bovendien had hij grote waardering voor Adolf Hitler als Bijbelkenner. Volgens de dominee was ‘de zonde van de Jood dat hij weigert een mens te zijn’. De predikant is vreemd genoeg nog steeds in functie.

Ook islamitische leerlingen kunnen er wat van. In Amsterdam is het de onderwijzers en leraren nauwelijks mogelijk om op school iets te vertellen over de Holocaust. Vooral Marokkaanse en Turkse raddraaiers en hun ouders maken dat onmogelijk. Daarom is het zo verrassend om te vernemen dat juist in Marokko dit soort discriminatie niet wordt getolereerd.

Koning Mohammed VI zorgt daar voor een Joods/Israëlisch vriendelijk politiek klimaat dat uitzonderlijk is voor een islamitisch land. Toch komt bij ons, uitgerekend in deze herdenkingsweek, het blad NRC Next met een artikel van de jurist Roel Schrijvers dat een uitgesproken anti-Israëlisch karakter heeft. Roels slotconclusie luidt dan ook ‘Zionisme is racisme’.

Destructief

Maar de beste bijdrage in deze week van herdenking en bezinning is het boek ‘Jodenhaat en Zion‘s-haat‘ van de psychiater prof. dr. Herman van Praag (uitgave Aspekt, Soesterberg). Hij analyseert in helder Nederlands de haatgevoelens die in een groot deel van de wereld spelen ten opzichte van het Joodse volk en Israël. Hij doet dat zoals een arts dat betaamt: rustig, weloverwogen, wetenschappelijk onderbouwd en begrijpelijk. Terecht spreekt hij over wat in de literatuur bekendstaat als ‘The longest hatred’, de langstdurende haat.

Aan het eind filosofeert hij over de vraag of die haat een zonde of een ziekte is. Hij komt tot de conclusie dat die haat een destructieve kracht is van de eerste orde. Een haat die alle rationele gronden mist en meestal berust op onderbuikgevoelens.

De conclusie van de ervaren psychiater luidt: Zion’s-haat, hoewel chic in sommige kringen, is niet minder gevaarlijk dan Joden-haat. Het moet als een ziekte beschouwd worden. Een ziekte met een slecht vooruitzicht, waar weinig kruid tegen gewassen is. En dat woekert nu al bijna tweeduizend jaar door!

Bron: Artikel van Prof. Dr. B. Smalhout in De Telegraaf en 10 Toes of the World van 25 april 2009 en Verzet.org: De mythe van het Joodse kannibalisme (Prof. dr Pieter W. van der Horst); Tudelta: Afscheidscensuur van 29 juni 2006