Met John Lee Hooker pinten drinken in Antwerpen. Met Santana kreeft eten in Brussel. Robert Plant en Jimmy Page van Led Zeppelin een lift geven en hopeloos verloren rijden (maar dat niet willen toegeven). Door James Brown uit je bed gebeld worden met de zeer aardse boodschap: ‘Brother, ik heb diarree!’ Bob Marley programmeren in Vorst en het gevoel krijgen dat God geland is. Na een tegenvallend concert een arm om je schouder krijgen van The Rolling Stones: ‘Bon, hoeveel bedraagt het verlies?’

Veertig jaar lang zagen de dagen en nachten van Paul Ambach (68jr.), Boogie Boy voor de vrienden, er net iets anders uit dan die van u en ik. Ambach betekende voor de concertwereld in België wat Edison betekende voor de lamp: hij vond haar uit. De ontmoetingen met een eindeloze stoet legendes maar ook zijn eigen carrière als muzikant lezen als een avonturenroman.

De aangrijpende geschiedenis van zijn Joodse familie lijkt dan weer eerder op een Hollywoodfilm. Maar voor beide geldt: de realiteit overtreft de fictie. Paul Ambach was concertorganisator. Hij treedt nog steeds op als Boogie Boy. Zijn levensverhaal werd opgetekend door muziekjournalist Dirk Steenhaut die o.a. werkte voor De Morgen en Knack.

Het boek ‘Boogie Business – Veertig jaar achter, naast en op het podium‘ werd in 2016 uitgegeven bij uitgeverij Epo www.epo.be; 188 blz. ISBN 978-94-6267-084-6

---

Naar aanleiding van zijn 60ste verjaardag (Ambach werd in Wilrijk -Antwerpen geboren op 21 maart 1948) gaf hij acht jaar geleden een interview weg dat een jaar later werd gepubliceerd op de blog van Joods Actueel Magazine.

Hieronder een passage uit dat interview, meer bepaald over zijn ouders. Zijn vader, Jossele ‘Jefke’ Ambach, was omstreeks 1928 vanuit Polen (Galicië) op zijn zestiende naar Antwerpen gevlucht. In 1939 leerde hij er Benvenida ‘Daisy’ Ouziel kennen en huwde haar net twee maanden nadat de nazi’s zijn geboorteland Polen waren binnengevallen:

“Mijn grootvader stuurde mijn vader via een oom naar Antwerpen. Net voor de tweede wereldoorlog liep het in Polen al mis. Mijn vader werd in Antwerpen te werk gesteld in de diamant. Hij leerde hier mijn moeder kennen, een Griekse, die uit Thessaloniki kwam. Van haar leerde ik het ‘Ladino’ de taal van de Sefardische Joden. Een taal die nu praktisch niet meer gesproken wordt. Zij trouwden in 1939.

In de zomer van ’42 woonden mijn ouders in de Bachuslaan in Borgerhout toen zij een tip kregen dat er razzia’s op komst waren in Antwerpen. Toen besloten ze, om veiligheidsredenen, ieder hun eigen weg te gaan. Via via kon mijn moeder, met mijn oudste broer, onderduiken in Comblain-La-Tour. Mijn vader vluchtte naar Frankrijk en hoopte via het vrije Frankrijk door te reizen naar Zwitserland. Hij dook onder in Lyon en nam een valse identiteit aan, nl. Jozef Peeters.

Hij trad er op in de opera als tenor. Hij werd er binnengebracht door de Antwerpenaar André Cluytens, die al voor de oorlog de kwaliteiten van vader had leren kennen. Later kwam hij door een razzia eerst in Fort Montluc terecht, later in Drancy. Hij kwam er gelukkig heelhuids vanaf omdat de geallieerden al in Parijs waren. In Frankrijk trad hij er tussen ’42 en ’45 op als tenor. Mijn vaders idool was de grote Joseph Schmidt, wiens leven na de oorlog zou verfilmd worden. Schmidt wist uit de handen van de nazi’s te blijven maar stierf in een vluchtelingenkamp in Zwitserland. Dat mijn vader gezongen heeft in de gevangenissen van Fort Montluc en in Drancy blijkt duidelijk uit geschriften die nà de oorlog werden gevonden. Maar mijn ouders spraken nooit over die periode. Net zoals zovelen zwegen ook zij! [Voor dat “zwijgen” van Holocaust overlevenden werd zelfs een naam bedacht: resilience‘]

Moeder, en broer Gustave, kregen de bescherming van de bevolking van Comblain-La-Tour. Ik heb enorm veel respect voor mevrouw Piroton, die nu nog leeft, die moeder op de hoogte bracht, wanneer er razzia ’s zouden plaats vinden in Comblain. Ik ben André Cluytens, en mevrouw Piroton dan ook biezonder dankbaar! Zonder het medeleven en de humanistische instelling van deze prachtige ‘gentiles’ hadden mijn ouders nooit de holocaust overleefd!”

Jeruzalem, 29 januari 2004. Zelfmoordaanslag op Lijnbus 19 gekend als de ‘Gaza Street bus bombing‘. Eén van de zwaar gewonden is de schrijfster Zeruya Shalev die niet eens in de bus zat maar toevallig voorbij de bus wandelde toen die explodeerde. De balans was zwaar: 11 doden en meer van 50 gewonden [beeldbron: IMFA/©2004 Reuters/Nili Bassan]

Kan je het trauma van een terroristische aanslag ooit te boven komen? Tien jaar nadat ze een van de slachtoffers werd van een zelfmoordterrorist in Jeruzalem, is de Israëlische schrijfster Zeruya Shalev er nog steeds niet van bekomen. Het is ook een hoofdthema in haar nieuwe boek ‘Pijn’. ‘Het beheerst mijn leven niet meer’, vertelt ze. ‘Maar elke nieuwe aanslag rijt de oude wonden weer open’.

Op 29 januari 2004 raakte de schrijfster zwaar gewond toen zij in Gazastraat in Jeruzalem Lijnbus 19 voorbij liep net op het ogenblik dat een Palestijnse terrorist zichzelf opblies  in de bus. In de explosie kwamen 11 Israëliërs om het leven en werden meer dan 50 anderen gewond waarvan 13 ernstig. De aanslag werd later opgeëist door zowel Hamas als door de Al Aqsa Brigades (Al Fatah). De dader bleek Ali Yusuf Jaara te zijn, een 24-jarige politieagent afkomstig uit Bethlehem in Judea.

De thans 57-jarige Zeruya Shalev werd in 1959 geboren in een kibboets in Galilea maar verhuisde na haar huwelijk met haar man Ayal Megged naar de hoofdstad Jeruzalem. In Israël is Zeruya Shalev de enige schrijfster die kan leven van het schrijven. Haar romans werden vertaald in 21 talen. “Ik sta erg kritisch tegenover het Israëlische beleid maar ik ben er heilig van overtuigd dat het Joodse volk een eigen staat moet hebben,” vertelde zij een tijd geleden in het weekblad L’Obs.

‘Die bomaanslag staat in mijn ziel gebrand’
Bij de aanslagen in Parijs en Brussel verloren zo’n 270 mensen het leven en nog eens een veelvoud belandde in het ziekenhuis. Die mensen – over wie achteraf dikwijls nog amper gesproken wordt – werden verbrand en verminkt, moeten een lange revalidatie doorstaan en zijn veelal veroordeeld tot een leven vol beperkingen en pijn.

Het pas verschenen boek “Pijn” van Zeruya Shalev gaat over zo’n slachtoffer, een vrouw die na de aanslag van een zelfmoordterrorist in Jeruzalem een leven van pijn leidt en de feiten ook tien jaar later nog niet verwerkt heeft.

De Israëlische succesauteur combineert haar verhaal met een ingewikkelde gezinsproblematiek en de confrontatie met haar grote jeugdliefde. Een vernuftig amalgaam van emoties en situaties die het hoofdpersonage tot moeilijke keuzes en fundamentele inzichten dwingt. Die laatste elementen zijn ontsproten aan de fantasie van de schrijfster, maar de gevolgen van een terroristische aanslag heeft ze zelf ondervonden.

Lees verder →

Eind 2015 werd in Nederland het merkwaardige boek “150 Palestijnse fabels” voorgesteld door Tom S. van Bemmelen, voorzitter van Likoed Nederland en gewezen lid van de Eerste Kamer. Dit boek bevat de honderdvijftig meest geuite beschuldigingen aan het adres van Israël ook al blijken deze aantijgingen meestal onjuist en dikwijls ook flink verdraaid te zijn. De lijst van valse beschuldigingen is vaak onuitputtelijk en daarom beperkt de auteur zich tot de 150 meest voorkomende fabels.

Er is in het boek voor gezorgd dat de diverse leugenachtige fabels een afgerond beeld geven betreffende het onderwerp zodat het boek in een willekeurige volgorde kan worden gelezen. Door fabels op trefwoord te rangschikken kan het boek gemakkelijk gebruikt worden als naslagwerk.

Wij stelden dan ook aan de auteur de voor de hand liggende vraag:

Waarom dit boek?

Van Bemmelen: “Ik heb dit boek geschreven met de steun van Likoed Nederland. Wij wilden vooral reageren op diverse artikelen die in de pers verschenen en onwaar waren. Reacties van onzentwege werden meestal niet beantwoord en werden zeker niet gepubliceerd. En dus dachten we, we brengen zelf een boek uit. We wilden enkel en alleen de echte, reële feiten laten spreken. Na heel wat overleg kozen we ervoor om een uitsluitend zakelijk en feitelijk boek te maken en uiteraard hopen we dat het ons is gelukt.

Lees verder →

U kent ze vast wel, een aantal van de vele slogans van de Palestijnse propaganda zoals:

De Palestijnse terreur is een logisch gevolg van de bezetting;

Israël is opgericht vanwege het schuldgevoel van het Westen over de Holocaust;

De nederzettingen maken vrede onmogelijk;

De Palestijnen willen vrede maar Israël wil niet… enz.

Hebt u daarbij niet soms gedacht: er klopt iets niet, maar wat? En waar komt dit conflict vandaan en waarom lijkt er geen oplossing mogelijk? Het boek van Tom S. Van Bemmelen “150 Palestijnse fabels” geeft u daar duidelijke antwoorden op.

Het blaast de wolk van Palestijnse propaganda weg en geeft de echte, controleerbare feiten. Elke fabel is bovendien voorzien van een foto die in een oogopslag laat zien waarom de Palestijnse bewering een fabel is.

De paragrafen zijn alfabetisch op trefwoord gesorteerd, zodat het ook als naslagwerk is te gebruiken. Honderdvijftig onzinnige en toch steeds maar weer terugkerende beschuldigingen tegen Israël. Het laat zien hoe diep de haat zit.

Uitgeverij Aspekt
377 pagina’s
150 illustraties
€ 19,95
ISBN 9789461538321

Boek kan hier besteld worden