Jeruzalem, woensdag, 14 mei 2014. Hartelijke ontmoeting tussen Uri Ariel, Israël’s minister voor Woningbouw en Constructie, en David Sharma, de Australische ambassadeur aan Israël, in het kantoor van de minister in Oost-Jeruzalem. Palestijnen weer boos omdat de ontmoeting plaatsvond voorbij de Groene Lijn in de hoofdstad. [bron: Haaretz]

Laatst bijgewerkt: dinsdag, 10 juni 2014 om 04u27'

Op vrijdag jl. berichtte ik hier over een onverwachte significante wijziging van Australië in de terminologie die wordt gehanteerd ten aanzien van Jeruzalem en kondigde aan dat wat Oost-Jeruzalem betreft Australië niet langer zal spreken van ‘bezet gebied’. Het besluit van de Australische minister voor Buitenlandse Zaken Julie Bishop (plaatje rechts) werd door ’s lands procureur-generaal George Brandis als volgt toegelicht:

“De omschrijving van Oost-Jeruzalem als ‘bezet Oost-Jeruzalem’ is een uitdrukking die beladen is met pejoratieve implicaties die noch passend noch nuttig zijn. Het zou niet en zal ook niet [meer] door de Australische regering worden gebruikt om gebieden te beschrijven die het voorwerp zijn van onderhandeling in een dergelijke partijdige taal.”

Na negen maanden nutteloze pendeldiplomatie van de Amerikaanse leiders John Kerry en toponderhandelaar Martin Indyk, staat het zonder meer buiten kijf dat Australië met zijn stellingname ten aanzien van Jeruzalem, een enorme bijdrage heeft geleverd aan het Midden-Oosten vredesproces, in die mate zelfs dat de pogingen van de Amerikanen hierdoor volkomen worden overschaduwd.

‘Tot volgend jaar in Jeruzalem!’
In feite is dit een impliciete erkenning door Australië van het herenigde Jeruzalem als de hoofdstad van de Joodse staat Israël en het corrigeert tegelijk het foutieve beeld dat algemeen in de wereld leeft, met name dat de herovering van de hoofdstad door Israël op 7 juni 1967, die tot dan en sinds 1948 door Jordanië illegaal bezet en geannexeerd werd, geen rechtmatig deel zou zijn van Israël.

Logischerwijze zou dan de volgende stap van Australië moeten zijn: de feitelijke erkenning van Jeruzalem als de hoofdstad van het Land van Israël en om dat te onderstrepen de onmiddellijke verhuis aanbevelen van de Australische ambassade aan Israël die zich nu nog in Tel Aviv bevindt, die te verplaatsen naar de hoofdstad Jeruzalem, zoals dat onder goede bondgenoten de hoffelijkheidsregel is. Maar dat zal bij velen nog iets te vroeg en te bruusk overkomen.

Zoals bekend ondersteunen de leiders van het Midden-Oosten Kwartet (VS, EU, Rusland en de Verenigde Naties) de Arabische eis dat de Groene Lijn van april 1949 (Obama’s ‘pre-1967 lijn’) de feitelijke grens van het toekomstige Palestina zou worden, met inbegrip van Oost-Jeruzalem[!].

Uiteraard stuit dit nog steeds op hevig verzet van Israël en daar heeft het alle reden toe. Nadat Israël in 1967 de hoofdstad heroverde bleek die door 19 jaar Arabische bezetting volkomen geruïneerd. De Israëliërs reconstrueerden en bouwden het antieke Oost-Jeruzalem weer helemaal op en willen deze vanzelfsprekend niet meer overlaten aan de destructieve willekeur van de Arabieren.

Warm en koud blazers in het M-O
Vandaar ook dat Israël het manoeuvre van Australië hartelijk verwelkomde, zoals dat werd verwoord door de minister van Buitenlandse Zaken Avigdor Lieberman, die het standpunt van Australië als volgt toejuichte:

“Ik prijs de Australische regering voor haar oprechtheid en integriteit in haar omgang met het Israëlisch-Palestijns conflict. Het Australische standpunt is een ernstige afweging van de kwestie, die afwijkt van de [algemeen gangbare] populistische verklaringen [hieromtrent] en geen poging doet om radicale islamitische krachten op te roepen en te flatteren, die diegenen intimideren die hun standpunt met betrekking tot de nederzettingen niet delen. De nederzettingen zijn al duizenden jaren een deel van de Joodse geschiedenis en waren nooit een deel van een Palestijnse staat die nooit heeft bestaan. Ik hoop dat andere staten de moed en de eerlijkheid zullen ontdekken die Australië heeft gevonden.”

Zoals kon verwacht worden werd in het Midden-Oosten het Australische manoeuvre op algemeen gehoon onthaald en de eersten om hiertegen in het verweer te komen waren  uiteraard Jordanië en de Palestijnen, die zoals bekend beiden de eis ondersteunen dat Oost-Jeruzalem de nieuwe hoofdstad – Al Quds – zou worden van een onafhankelijke Judenreine staat Palestina. Die staat bestaat tot nog toe enkel in de hoofden en geesten van de leiders van de Arabische landen en in de rest van de moslimwereld, maar daar is aan de grond niks van te merken.

De Palestijnse toponderhandelaar Saeb Erekat, die er negen maanden lang in geslaagd is om een definitief en stabiel vredesakkoord met Israël af te houden, schreef op 5 juni 2014 een boze brief waarin hij uithaalde naar het besluit van Australië en hij verklaarde:

“Palestina zal een verzoek indienen bij de Arabische Liga en bij de Islamitische Conferentie [Organization of Islamic Cooperation/OIC], om de relaties te herzien van de Arabische en Moslimwereld met Australië in het licht van de Australische onwettelijke erkenning van het illegale nederzettingenregime in bezet Palestina.”

Vorige maand was de Palestijnse onderhandelaar Saeb Erekat eerder in de pen gekropen en schreef op 15 mei 2014 aan Australisch minister Julie Bishop een boze brief (plaatje hierboven) waarin hij David Sharma, de Australische ambassadeur aan Israël, verweet een ontmoeting te hebben met Uri Ariel, Israël’s minister voor Woningbouw en Constructie, in zijn kantoor in Oost-Jeruzalem (plaatje helemaal bovenaan.)

Erekat zei dat de ontmoeting [in Oost-Jeruzalem] “het effect van een poging had om de illegale situatie aan de grond te legitimiseren en mag beschouwd worden als hulp, medeplichtigheid of anderszins als medewerking aan het Israëlische beleid.” Canberra besloot om het protest simpelweg te negeren.

Ook Jordanië verwierp het besluit van Australië om Oost-Jeruzalem niet langer meer te beschouwen als ‘bezet gebied’ zoals het land dat Israël heroverde tijdens de Zesdaagse Oorlog wereldwijd wordt beschouwd.

Barbat Amon, een woordvoerder van de Jordaanse regering zei “dat Jordanië het Australische besluit verwerpt om Oost-Jeruzalem niet langer te erkennen als ‘bezet gebied’ onder de internationale wet.” Intussen heeft Jordanië de Australische zaakgelastigde John Feakes in Amman op het matje geroepen om uitleg te geven omtrent het standpunt.

Australië duwt het vredesproces de goeie kant op
Wel ja, om welke ‘internationale wet’ gaat het dan? Om diegene die de Arabische Liga en het OIC zelf hebben opgemaakt, ingediend en en bloc goedgekeurd hebben? Wat gaan ze dan doen indien meer westerse landen het voorbeeld van Australië zullen volgen?

Uit pure frustratie opnieuw een olieboycot afroepen zoals gebeurde op 16 oktober 1973 kort na het einde van de Jom Kippoeroorlog toen de Arabieren andermaal hadden gefaald om de Joodse staat van de kaart te vagen en het Westen sympathiseerde met Israël?

Dan nemen we toch gewoon weer de fiets? Zoals we dat wel moesten als gevolg van olieschaarste en de dure olieprijzen (plaatje rechts) nadat de Arabische olieproducerende landen op 1 dag tijd de olieprijs met 70 procent omhoog duwden. En dat allemaal omdat de Arabische landen weer eens een aanvalsoorlog tegen Israël hadden verloren.

De olie als chantagemiddel resulteerde in een aantal autoloze zondagen in West-Europa, met inbegrip van België en Nederland. Tussen 18 november 1973 tot en met 13 januari 1974 moest België zes keer een autoloze zondag inlassen en Nederland tussen 4 november 1973 tot en met 6 januari 1974 maar liefst tien autoloze zondagen. 

Wie zich afvraagt waarom het met de westerse sympathie voor Israël sindsdien pijlsnel bergafawaarts is gegaan, moet maar eens terugdenken aan die autoloze zondagen van toen en de woede en wrok tav. Israël die toen is ontstaan enkel omdat Jan Modaal en Marie Publiek toen hun auto in de garage moesten achterlaten [..] Ze zullen het de Joden van Israël nooit meer vergeven.

Het komt blijkbaar bij de Arabieren telkens hard aan om ’s een keertje de waarheid te horen. Voor wie zich afvraagt waarom de Australische verklaring de vrede bevordert als het de Palestijnen en de Arabieren andermaal weer boos maakt?

Omdat, volgens William A. Jacobson:

“… de geschiedenis van vredesonderhandelingen van het Midden-Oosten in werkelijkheid doordrongen is van het systematisch weigeren om de waarheid uit te spreken tegen de Palestijnen en in plaats daarvan, ineenkrimpt op valse aantijgingen van illegale bezetting en Apartheid. Dergelijk diplomatisch ineenkrimpen, bewezen door John Kerry’s futiele pendeldiplomatie, moedigt simpelweg nog meer onredelijke en onrealistische Palestijnse eisen aan.

Als vrede al ooit zal verwezenlijkt worden dan zal dat gebeuren wanneer de Palestijnen eindelijk zullen aanvaarden dat ze niet méér kunnen bereiken door internationale boycots en druk dan dat zijn kunnen verkrijgen door directe onderhandelingen en betekenisvolle toegevingen. De Australische verklaring heeft dat ogenblik een beetje dichterbij gebracht.”

Wie meer wil weten over de historische en wettelijke achtergrond waarom de Israëlische herovering van Oost-Jeruzalem en andere gebieden niét illegaal zijn onder de internationale wet, kan het volgende recente artikel lezen van professor Eugene Kontorovich in Commentary Magazine “Crimea, International Law, and the West Bank” of ook in de videoclip hieronder zijn boeiende lezing “The legal case for Israel“:

door Brabosh.com

---

Bronnen:
Lees verder →