Yad Vashem, Israël, 26 juni 1990. De Turkse rechtvaardige moslim Selahattin Ülkümen kreeg op die dag een boom en een plaquette in het park van Yad Vashem en werd uitvoerig geëerd als dank toen hij in juli 1944 als consul op het eiland Rhodes erin slaagde om het leven te redden van 50 Joden, onder hen 13 Turkse burgers; de overige 1.700 andere Turkse Joden op het eiland werden gedeporteerd naar de nazi concentratiekampen.
De toen dertigjarige Ülkümen betaalde persoonlijk een zware prijs voor zijn daad. De Duitsers bombardeerden als vergelding zijn consulaat, brachten zijn zwangere echtenote dodelijke verwondingen toe en vermoordden tevens twee van zijn naaste medewerkers. Hij besteedde de rest van de oorlog in Duitse gevangenschap. Vandaag echter behoort hij tot het handvol moslims en de enige Turkse diplomaat aan wie die eer te beurt viel, die door Israël worden geëerd voor het riskeren van hun leven om Joden tijdens de Shoah te redden.
Manfred Gerstenfeld interviewt Rifat N. Bali
“De Turkse houding tegenover de Holocaust verschilt op veel punten van die van andere landen. Het woord ‘Holocaust’ wordt niet gebruikt in het publieke discours. Maar de Turkse media, politici en maatschappelijke elites verwijzen vaak naar de genocide van de Joden.
“Een belangrijk aspect betreffende de Turkse Holocaust instrumentatie en misbruik in het internationale publieke debat over de Armeense genocide. De eerste beschuldigingen tegen Turkije die eist om haar verantwoordelijkheid op te nemen voor deze massamoord tijdens de Eerste Wereldoorlog, begon omstreeks 1965, vijftig jaar na de massale deportatie van de Armeniërs in 1915. Deze beschuldigingen – voornamelijk gemaakt door Armeense organisaties in de Westerse wereld – werden geïntensiveerd.”
Parlementslid Aryeh Eldad (Nationale Unie) zegt dat de afkoeling van de relaties tussen Ankara en Jeruzalem de perfecte kans is om de Armeense volkerenmoord tijdens de Eerste Wereldoorlog te erkennen. Eldad verklaarde het volgende in een gesprek met Arutz-7 (video hierboven):
“Een volkerenmoord tegen het Armeense volk vond plaats in het Ottomaans Turkije tijdens de Eerste Wereldoorlog. Dit is een historisch feit dat niet kan worden ontkend en ook niet zou mogen worden ontkend. [..] Het feit dat Israël jarenlang vermeed om het even welke verklaring af te leggen omtrent deze kwestie omdat wij zeer gevoelige diplomatieke relaties met Turkije hebben zou [in de huidige tijd] van geen invloed mogen zijn op onze besluitvorming.”
Turkije degradeerde haar diplomatieke relaties met Israël en begon eerder op het jaar met het opzetten van een lastercampagne in de internationale arena tegen de Joodse staat, na de publicatie van het Palmer Rapport van de Verenigde Naties over het incident met de Mavi Marmara van eind mei 2010. Negen Turkse opvarenden aan boord van de Mavi Marmara werden gedood toen zij deelnamen aan een opstand die probeerden Israëlische zeecommando’s te lynchen die het schip overeenkomstig de internationale maritieme wet enterden.
De regeringsambtenaren in Istanboel waren razend omdat het rapport concludeerde dat de blokkade opgelegd aan de door de terreurorganisatie Hamas gecontroleerde Gazastrook, ‘gewettigd en aangewezen was’ en ook – Israël tegelijk beschuldigend van het aanwenden van ‘overdreven geweld’ – omdat het leven van de commando’s in gevaar was. Turkije verwierp Israël’s ‘spijtbetuigingen’ voor het incident en eiste daarentegen volledige verontschuldigingen en herstelbetalingen voor de families van diegenen die sneuvelden tijdens hun poging om Israëlische militairen te vermoorden.
Parlementslid Eldad voegde eraan toe:
“Nu dat onze zeer gevoelige relaties met Turkije slechts eenzijdig zijn, handelen wij alsof wij bang zijn van hen, terwijl zij alles doen om Israël schade te kunnen berokkenen… trekken zij hun banden met het Iraanse regime nauwer aan… en beschadigen Israël waar ze ook maar kunnen in elke internationale arena – in de Verenigde Naties, in de NATO en elders. De tijd is rijp om al deze gevoeligheden met Turkije te negeren en luid en duidelijk een morele verklaring af te leggen dat Israël de Armeense volkerenmoord erkent.”
Eldad sloot aan zich aan bij parlementslid Zahava Gal (Meretz) in het aandringen in de Knesset om de Armeense volkerenmoord in het Comité voor Onderwijs van de Knesset op maandag te erkennen. De vreemde alliantie tussen de standvastige nationalistische Eldad en de extreem-linkse Gal, kan een groeiende consensus goed vertegenwoordigen die steun krijgt in het kabinet van Israël.
Eerder op het jaar op wees Avigdor Lieberman (Israël Beitenu), de Israëlische minister voor Buitenlandse Zaken, op het feit dat de erkenning van de Armeense volkerenmoord als een middel in het diplomatieke arsenaal van Israël zou kunnen gebruikt worden om Ankara internationaal te isoleren.
Zowat 970.000 etnische Armeniërs van alle leeftijden verdwenen van het Turkse bevolkingsregister tijdens de Eerste Wereldoorlog. Echter, naar schatting zouden er wel tot 1,5 miljoen mensen zijn gedood als gevolg van een systematische reeks Turkse pogroms en gedwongen voetmarsen. Het ruwe hardhandig optreden gebeurde tijdens de aan de gang zijnde door Rusland gesteunde reeks Armeense opstanden in Turkije. Armeniërs noemen de slachting De Grote Misdaad.
Turkse premier Erdogan boos op Franse president Sarkozy voor het erkennen van de Armeense volkerenmoord. Iraans president Ahmadinejad kan zijn pret niet op. [met dank aan Zeev voor de hint]
Turkije heeft alle politieke en militaire banden met Frankrijk verbroken als vergelding voor de goedkeuring door het Franse parlement van een maatregel die het strafbaar maakt om de volkerenmoord jegens de Armeniërs een eeuw geleden te ontkennen.
De Turkse overheid heeft haar ambassadeur teruggeroepen uit Parijs voor overleg. Tegelijkertijd werd een gezamenlijke vergadering van de ministers voor economie en handel die gepland was voor januari 2012 geannuleerd, en alle programma’s voor opleiding en culturele zaken opgeschort.
Premier Recep Tayyip Erdogan stuurde eergisteren na afloop van de stemming op de televisie in Ankara het volgende opmerkelijke citaat de wereld in:
“Het volk zal diegene niet vergeven die de geschiedenis vervalsen of de geschiedenis gebruiken als een middel voor politieke doeleinden.”
Wel ja, die 1,5 miljoen Armeniërs stierven allemaal aan de griep. En de leden van de IHH aan boord van de Mavi Marmara hanteerden ‘vredesknuppels’ en hebben de Israëlische militairen neergestoken met bloemen.
Vorige week vertelde de Turkse minister voor Buitenlandse Zaken, Ahmet Davutoglu, dat het beleid van Turkije Israël heeft geïsoleerd en het regime op de knieën heeft gedwongen.
Echter, eergisteren heeft Israël eenzijdig een militair contract ter waarde van 141 miljoen dollar opgezegd, niet echt een daad van een natie dat in de touwen zou hangen. Het Israëlisch ministerie van Defensie annuleerde dit contract met Turkije omdat het vreest dat haar hoog gesofisticeerde technologie in handen zou kunnen vallen van Israël-vijandige landen waaronder Iran.
Afb. Turkse F-16 gevechtsvliegtuigen. Israël annuleerde een contract voor de verkoop van hoog gesofistikeerde intelligentie systemen bestemd voor de Turkse luchtmacht. Dat systeem is voornamelijk gebaseerd op electro-optische sensoren die op de gevechtsvliegtuigen worden geplaatst waarmee erg snel grote delen van het landoppervlakte worden gescand, gebruik makend van camera’s en nachtkijker apparatuur. De camera’s produceren erg accurate beelden van een gebied dat meer dan 100 vierkante kilometers bestrijkt aan een snelheid van meer dan 100 km/u, zelfs bij slechte weersomstandigheden.
Sinds de breuk met Israël omtrent het incident met het Free Gaza Flotilla, dat op 31 mei 2010 met geweld trachtte de legale zeeblokkade te doorbreken in een amateuristische poging om de wapentoevoerlijn over zee naar Hamas en Co in Gaza te heropenen en bij dit manœuvre negen gewapende IHH terroristen het leven lieten, heeft premier Erdogan de banden met Iran nauwer aangetrokken.
Volgende week zal de Knesset naar alle waarschijnlijkheid een wetsvoorstel goedkeuren zeggende dat het Joodse volk nooit de Armeense genocide zal vergeten en de Knesset vragen om die tragedie jaarlijks met een speciale herdenkingsplechtigheid te gedenken. Dit zal opnieuw een daad zijn die de regering in Ankara nog wat bozer zal maken en de betrekkingen met Israël verder doen afkoelen.
De Turkse regering meent wellicht dat het de Armeense genocide door de plee kan spoelen als het iedereen het zwijgen oplegt die de tragedie nog maar in de mond durft te nemen. De ene genocide doen vergeten door er een andere te plegen behoort nog altijd tot de Turkse opties.
Maar intussen heeft Turkije ruzie gemaakt met zijn vroegere bondgenoten in Iran en Syrië, werden de Turkse diplomatieke strapatsen bijzonder koel onthaald door de Europese Unie en heeft de Franse genocidewet de betrekkingen met de EU verder naar een dieptepunt geleid.
In plaats van Israël te isoleren heeft het Turkse regime in Ankara zichzelf veel meer geïsoleerd.
Mijn zoon was eens bij een lezing van Henryk M. Broder (afb. rechts), een Duitse columnist, bekend geworden door het boek: “Hurra, wir kapitulieren! Von der Lust am Einknicken“, over de graagte waarmee Duitse overheden zwichten voor druk vanuit islamitische dictaturen, maar dat geheel terzijde. In ieder geval had Broder een interessant verhaal over de jaloezie over slachtofferschap. Letterlijk zei hij: “Ze proberen allemaal Joden te worden”.
Dat verklaart waarom er consequent en helaas ook bij mij in de comments, maar ik kan nou eenmaal oude krakers niet het woord ontzeggen, aangezien ik zelf ook eens kraker ben geweest en bovendien we hier een discussie willen voeren en geen dictaten overhandigen, in ieder geval, over genocide wordt gesproken, als er over de geschiedenis en toekomst van het Palestijnse Volk wordt gesproken. Dit Prachtvolk komt de twijfelachtige eer toe, tijdens de vermeende genocide in bevolkingsaantal te zijn verdubbeld (groeipercentage 2.18 per jaar en Israël 1.67%). Dat heeft het Armeense Volk en zeker het Joodse Volk dan weer niet gepresteerd.
Later wees Barry Oostheim mij er op dat er binnen de Christen-Unie een latent antisemitisme dreigt te ontstaan ten gevolge van de beruchte vervangingstheorie, waarin de Joden als het Uitverkoren Volk vervangen worden door de christenen als Uitverkoren Volk. Maar dat was nog niet genoeg zei hij. Nu dreigen in de Christelijke praktijk ook nog de Palestijnen de positie van de Joden te vervangen als zijnde de slachtoffers van verdrijving en uitmoording. Je moet er maar opkomen en het is allemaal erg ingewikkeld. (Zie ook de brief aan Barack Obama van Wiesje de Lange, waarin ze spreekt over vervangingstheorie made in Mekka)
Fatma Koser Kaya (D66): 'Armeense genocide? Nooit van gehoord!'
Maar er zijn ook weer volkeren die een ander volk zelfs het slachtofferschap niet gunnen en die twijfelachtige eer komt dan de Turken toe. Het was lange tijd taboe om in verband met de georganiseerde deportatie en moord op Armeniërs, over genocide te spreken. Zelfs de geachte afgevaardigde Fatma Koser Kaya (afb. links) van de D66, bij mij persoonlijk bekend en verder een schat van een vrouw, kon het niet over haar lippen krijgen in verband met Armeniërs over genocide te spreken. Natuurlijk verdedigde Alexander Pechtold dat in oktober 2006 op een D66 congres op een bijzonder laffe manier, waardoor ik D66 verliet en hij er toch nog 3 zetels uit kon slepen dankzij de Turkse stem. Ter llustratie hoe politieke druk vanuit een islamitisch land invloed kan hebben op de Nederlandse politiek en een vermeend liberale partij overstag kan gaan.
Er is nog een derde mogelijkheid en dat is het slachtofferschap van Joden kleiner maken door consequent andere moordpartijen te benadrukken en eigenlijk te zeggen: Dat is ook heel erg en de holocaust is één genocide uit velen. Deze perverse en haatzaaiende taktiek wordt gebruikt door Gretta Duisenberg van het comitee Stop de Bezetting en wordt op sinistere wijze duidelijk door het volgende fragment van haar website: “Voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog voltrok zich – na de Eerste Holocaust tegen de Armeniërs – de Tweede Holocaust. Al dan niet systematisch werden vermoord homoseksuelen, Esperantisten, zigeuners, ‘economisch onwaardigen’, Russen, ethnische Polen, gehandicapten, Jehova’s getuigen, Vrije Bijbelonderzoekers, vakbondsleden, vrijmetselaars, communisten, Spaanse republikeinen, Serven, Quakers, mensen die zich verzetten tegen de nazi’s en joden.“
In één alinea zie je dat de Armeense genocide als “holocaust” wordt getypeerd, waarna de Joden op de laatste plaats komen in haar opsomming van slachtoffers. In deze context mogen we gerust van een antisemitische provocatie spreken.
getekend Keesjemaduraatje
‘Hurra, wir kapitulieren!’
De nieuwe Belgische politiekers: Emir Kir (PS) van Turkse origine: 'Herdenking Armeense genocide? Nee bedankt'
Brabosh: Een recent voorbeeld van ‘Hurra, wir kapitulieren!‘ (in België) hoe linkse politiekers zwichten voor de druk van islamisten gebeurde te Brussel op 24 april 2009 op de jaarlijkse herdenking van de genocide op het Armeense volk. Belgen van Turkse origine zoals bijvoorbeeld PS parlementslid Emir Kir die de genocide blijven ontkennen, wegen politiek op dit soort herdenkingen. Het resultaat was dat geen enkele socialist op die herdenking aanwezig was en alle andere partijen wel. Zie Waar waren de socialisten op de herdenking van de Armeense Genocide in Brussel?.
Zien we het al gebeuren in ons land? Politiekers die weigeren op te draven wanneer de Holocaust op de Joden wordt herdacht, is ieders recht. Maar als straks de van nature pro-Palestijnse Belgische moslims zullen doorwegen op de besluitvorming simpelweg door numeriek overwicht (het geboortecijfer bij moslims is een veelvoud van dat bij niet-moslims) is het nog maar een kwestie van tijd en dreigt op termijn niet enkel de herdenking van de Armeense Genocide te worden gemeden maar tegelijk te worden verboden en in haar zog tevens ook de Genocide op de Joden in de vergeetput te worden gekeild. En kunnen we met zijn allen in de toekomst verplicht deelnemen aan de herdenken van de Naqba, de vermeende genocide op het Palestijnse volk, hierin aangemoedigd door linkse naïevelingen en socialisten allerhande origine.
'Vrienden voor het leven': Gretta Duisenberg en Yasser Arafat
Een fantasie? Overdreven? Om terug te komen op wat Keesjemaduraatje hierboven in zijn opiniestuk al aanhaalde omtrent Gretta Duisenberg, is het nuttig om de volledige passage te quoten en lezen wat zij over de Holocaust zegt: “Voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog voltrok zich – na de Eerste Holocaust tegen de Armeniërs – de Tweede Holocaust. Al dan niet systematisch werden vermoord homoseksuelen, Esperantisten, zigeuners, ‘economisch onwaardigen’, Russen, ethnische Polen, gehandicapten, Jehova’s getuigen, Vrije Bijbelonderzoekers, vakbondsleden, vrijmetselaars, communisten, Spaanse republikeinen, Serven, Quakers, mensen die zich verzetten tegen de nazi’s en joden. Omdat in Israël en daarbuiten de schijn wordt gewekt dat de joden exclusief de slachtoffers van de Holocaust waren en hun lijden het ergste ooit, dient de herinnering aan de slachtoffers bij voorkeur levend te worden gehouden bij de Holocaustgedenkplaatsen in Europa. Op kosten van Israël dient er een Nakba gedenkplaats te komen van tenminste dezelfde omvang en kwalitatieve uitvoering als de Holocaust gedenkplaats in Israël.”
Mahmoud Abbas: 'Wij werden niet verdreven, wij gingen weg uit vrije wil'
Over het verwrongen wereldbeeld van Gretta Duisenberg is al veel gezegd en geschreven maar het blijft toch ongelooflijk hoeveel leugens en onzin Gretta Duisenberg in één enkele paragraaf kan steken. Eerst en vooral was de naqba geen genocide, geen systematische moordpartij op een volk op grond van religie of etnische origine, maar de vlucht [hallo Gretta?] – al dan niet vrijwillig – van een half miljoen Arabieren uit Israël naar de Arabische buurlanden tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog van Israël van 1947-1949. Met andere woorden: van een ‘vlucht’ maakt Gretta Duisenberg schaamteloos – en nooit geplaagd door het minste historisch besef of gebrek aan kennis – er een genocide van uitgevoerd dmv massa-executies, gaskamers en vernietigingskampen en alles wat de nazi’s hadden ‘uitgevonden’. De Naqba was ‘even erg zo niet nog veel erger’ vind ze.
Ten tweede hebben de Joden nooit beweerd dat zij de exclusieve slachtoffers waren van de nazi-genocide maar met zes miljoen doden wèl de grootste groep vormden (naast de Sinti & Roma – een half miljoen vermoorde zigeuners). Derdens dat de Holocaust inderdaad het ergste lijden was van de Joden ooit, en niet ‘naar het schijnt’ zoals Gretta minachtend en minimaliserend uitdrukt. Graag ‘vergeet’ zij dat er naast een half miljoen gevluchte ‘Palestijnen’ tegelijk 850.000 Joden willens nillens werden verdreven uit de Arabische landen. Dit gebeurde in de nasleep van de Israëlische Onafhankelijkheidsoorlog toen het land door de Arabieren werd aangevallen, ondanks dat de Verenigde Naties het bestaansrecht van Israël met grote meerderheid van stemmen hadden erkend. Als Israël die grote groep vluchtelingen – die al hun hebben en houden moesten achterlaten en daarvoor nooit vergoed werden – niet had opgevangen, waar hadden die vluchtelingen nog naar toe kunnen gaan? Terug naar Europa dat in 1948 nog het bloed van de handen waste van de genocide op het Joodse volk, soms eraan hadden meegewerkt en weer anderen ‘verzuimd’ hadden om die genocide te voorkomen ook al waren eind 1942 de wereldleiders voldoende op de hoogte van de massacre die plaatsvond in de afgelegen Oostelijke gebieden? Meer hierover op mijn website Verzet.org: Wat we (niet) deden toen de Joden stierven
Armeense Genocide van 24 april 1915Journalist Hrant Dink
Tussen 200 en 300 mensen waren vrijdag 24 april 2009 rond het middaguur aanwezig bij het monument van de Armeense genocide in de Brusselse gemeente Elsene (plaats Henri Michaux, naast het park Tenbosch) ter herdenking van deze gebeurtenis met een symbool: de foto van Hrant Dink, de Turkse schrijver en journalist van Armeense afkomst die op 19 januari 2007 in Istanboel vermoord werd voor zijn mening.
Onder de verkozen ambtenaren waren op de herdenking aanwezig: Armand De Decker, Viviane Teiltelbaum, Yves de Jonghe en Françoise Schepmans voor MR (Mouvement Réformateur, de rechtse liberale partij), Isabelle Durant en Christos Doulkeridis voor ECOLO (linkse milieuactivisten) Georges Dallemagne van de CDH (Centre Démocrate Humaniste, centrumpartij) maar geen enkele socialistische verkozene van de PS (Parti Socialiste).
“Ik was vanmorgen op het Joodse gedenkteken in Anderlecht, en ook was ik logischerwijze 3 weken geleden ’s avonds aanwezig om de Rwandese genocide, die georganiseerd werd door de vereniging Ibuka (IBUKA -Mémoire et Justice), te herdenken en zo ben ik vandaag 24 april aanwezig aan het monument voor de Armeense genocide te Elsene. De Armeense genocide is een historisch feit dat niemand kan ontkennen,” zei Isabelle Durant, vice-voorzitter van Ecolo kandidaat-lidstaten en op de top van de lijst naar Europa voor de verkiezingen van 7 juni 2009. Isabelle Durant (Ecolo) staat aan het hoofd van deze lijst voor de aanstaande Europese verkiezingen
Ondervraagd over de totale afwezigheid van de vertegenwoordigers van de PS op deze herdenking, zei Isabelle Durant dat “het jammer is dat de PS, niet vertegenwoordigd is, maar dat ieder wel zijn keuze zal gemaakt hebben. Het is waar dat de PS lid is van de Brusselse regering [Emir Kir], die de Armeense genocide blijft ontkennen, ik betreur en veroordeel dit, maar ik kan u verzekeren dat Ecolo niet zwijgt en nooit zal zwijgen over dit onderwerp. We hebben een complex discours met betrekking tot Turkije. Ik denk dat wij geen lessen hebben te geven aan de Turken m.b.t. tot het Europees beleid op de wijze zoals Ankara thans dingen wilt proberen te veranderen. Maar dit mag ons niet beletten de stilte te doorbreken en onze taak om te herinneren verder te zetten. Maar zwijgen met betrekking tot de Armeense genocide komt in feite neer op het ondersteunen van de Holocaust ontkenners (negationisten) die denken dat die nooit heeft plaats gevonden,” voegde de vice-voorzitter van de Franstalige Groenen er aan toe.
Emir Kir (PS) van Turkse origine: 'Herdenking Armeense genocide? Nee bedankt'
Ook afwezig die vrijdag 24 april aan het monument ter herdenking van de Armeense genocide, was de staatssecretaris voor Monumenten en Landschappen van het Brussels Gewest, Emir Kir (PS), die in de Turkse taal op de website Binfikir “een festival voor historische monumenten” aankondigde, georganiseerd onder de auspiciën van het Brussels Gewest (gratis), te houden op zondag 26 april 2009 van 10 tot 18.00 uur op de site van Tour & Taxis [sic].
Ondanks de wens van Ecolo om zich als partij te willen ophouden in de buurt van buitenlanders en burgers van buitenlandse afkomst, heeft deze partij merkwaardigerwijze geen enkele kandidaat van Turkse afkomst op de kieslijsten van Brussel (de Brusselse kandidaat Nuray Dogru komt van de Arabisch-sprekende minderheden in Turkije): “Ja, dat geef ik toe, maar we wilden niet, zoals andere partijen, absoluut een excuus-‘Turk’ op de lijst. Ik hou van de Turkse gemeenschap, maar ik denk dat het een gemeenschap is die niet zozeer op zichzelf leven maar eerder voor de leefwereld rondom heen. Daarnaast hadden we de kandidaten van Turkse afkomst op onze lijsten [Yakup Yurt is nu kandidaat voor Pro Bruxsel, Balci Nurnisa is politiek inactief sinds zijn verhuizing naar Schaarbeek en Suleyman Özdemir is eveneens op dit moment inactief], maar deze respectabele mensen hebben besloten zich niet te engageren in de partij om verschillende redenen, die uiteraard niets te maken hebben met hun afkomst.
Isabelle Durant (Ecolo)
Het is waar dat wij het gebrek op de lijst van Ecolo van een kandidaat van Turkse afkomst betreuren. Iedereen is welkom bij Ecolo maar het is een partij met bijzondere eisen. We moeten aansluiten bij het project van de ecologische waarden waar voor we staan, waarover we het hier over hebben [de Armeense genocide] is een van die waarden. Ik wil de kandidaten geen etiket op kleven door te zeggen “geen negationisten gewenst’ maar we moeten ze op z’n minst het idee geven dat we ook willen en moeten praten over onderwerpen die bij sommigen gevoelig kunnen liggen. Ik ben gecontacteerd geweest door de eigenaars een aantal Turkse café’ s die me zeiden “wij kunnen u veel stemmen aanbrengen als u mij die of die plaats [op de kieslijst] geeft”. Ik heb dat geweigerd. Zo werkt dat niet bij ECOLO. Als men ons project weigert te accepteren, is er geen reden om bij ons te komen, ” verduidelijkte Isabelle Durant.
Joël Rubinfeld, voorzitter van CCOJB (coördinatiecomite van Joodse organisaties in België), heeft een verklaring voor de afwezigheid van de verkozen socialisten op de jaarlijkse herdenking van de Armeense genocide. “Als er morgen 300.000 Armeense kiezers in België zouden zijn, weet ik zeker dat de PS in grote getale aanwezig zou zijn op deze herdenking. De afwezigheid van de socialisten op deze dag van de herdenking van de Armeense genocide is nog onverklaarbaarder door het feit dat de erkenning van de Armeense genocide een initiatief is van de socialistische senator Philippe Mahoux. De terughoudendheid verklaart zich waarschijnlijk met de demografische veranderingen in Brussel, waardoor de Turkse stemmen erg begeerd worden, maar dat heeft gewoon tijd nodig om zich te herstellen. Ik weet dat de PS op dit ogenblik niet erg haar eigen partijlijn volgt, maar het wordt tijd dat er naar de stemmen binnen de PS wordt geluisterd als ze niet willen dat bepaalde kiezers in haar achterban zullen overlopen naar meer progressieve partijen. In de gemeente Anderlecht, bijvoorbeeld, heeft Isabelle Emmery (PS) een herdenking georganiseerd voor de Joden van Anderlecht, niet om meer stemmen te halen, maar om te herinneren aan de Joodse waarden.” Gevraagd naar de reden van zijn aanwezigheid bij het monument, reageerde Joël Rubinfeld dat het “deel uitmaakt van de ganse gemeenschap en dat de belangrijkste reden waarom ik hier aanwezig ben natuurlijk. Bovendien, als vertegenwoordiger van de Joodse gemeenschap in België, ben ik erg voorstander van mijn Armeense broers en Tutsi te vrijwaren van onrecht.”. We zijn met hen als ze met ons zijn tijdens onze herdenkingen.
Radouane Bouhlal (MRAX)
Ook aanwezig op de scène was Radouane Bouhlal (voorzitter van de Beweging tegen racisme, antisemitisme en vreemdelingenhaat – MRAX) die zei dat “het geen demonstratie was om de Armeense genocide te criminaliseren of te ontkennen, maar eenvoudig de Armeense genocide te herdenken.” Hij ook had bedenkingen bij de opvallende afwezigheid van de socialisten op dit jaarlijks weerkerende evenement:: “Als morgen een grote gemeenschap van Duitse negationisten besluiten zich te vestigen in ons land en stemmen voor de PS. Zouden de socialistische militanten dan ook de herdenkingen rond de genocide van de Joden in België boycotten? Ik wil alleen de PS maar vragen om de resolutie uit 1998 in de Senaat over het voorstel van de socialistische senator. In MRAX bestrijden we alle vormen van racisme, inbegrepen die op het symbolische gebied. De kwestie van het herinneren is voor MRAX van groot belang, vooral ook omdat ik het hoofd ben van deze instelling. Gisteren was ik in Louvain-La-Neuve, om de genocide op de Tutsi’s te herdenken, morgen zal ik weer met de Joden de genocide herdenken en vandaag ben ik hier aanwezig met de Armeniërs.”
Brabosh: Een andere verklaring waarom de PS niet of nauwelijks op dergelijke manifestaties te zien is, ligt ook in het feit van het groot aantal moslims in hun rangen. Bekijk bijvoorbeeld de Brusselse kieslijst van de Parti Socialiste voor de gewestverkiezingen van 7 juni a.s. en dan valt meteen op dat niet eens de helft van de kandidaten van autochtone origine is: klik hier kandidaten PS-Brussel. Holocaust herdenkingen zullen – als het aan de PS ligt – in de zeer nabije toekomst een hachelijke zaak worden.
Yad Vashem, Israël, 26 juni 1990. De Turkse rechtvaardige moslim Selahattin Ülkümen kreeg op die dag een boom en een plaquette in het park van Yad Vashem en werd uitvoerig geëerd als dank toen hij in juli 1944 als consul op het eiland Rhodes erin slaagde om het leven te redden van 50 Joden, onder hen 13 Turkse burgers; de overige 1.700 andere Turkse Joden op het eiland werden gedeporteerd naar de nazi concentratiekampen. 
Mijn zoon was eens bij een lezing van Henryk M. Broder (afb. rechts), een Duitse columnist, bekend geworden door het boek: “
