De Israëlische minister van Financiën Moshe Kahlon (Kulanu partij) onderzoekt momenteel de mogelijkheid om de belastingsvoordelen te ontzeggen aan personen en organisaties die donaties doen aan de mensenrechtengroep Amnesty International (A.I.) naar aanleiding van hun recente campagne tegen Israël’s nederzettingenbeleid, aldus een bericht van Jewish News Service (JNS) van 28 juli ’17.

De campagne “50 Years of Occupation” van de groep roept de internationale gemeenschap op om Israëlische producten te boycotten die worden gemaakt in Judea & Samaria (aka de Westelijke Jordaanoever) evenals tot een wapenembargo tegen Israël, bewerende dat de het nederzettingenbeleid van de Joodse staat een oorlogsmisdaad zou zijn.

Amnesty International, startte begin juni van dit jaar de campagne ‘Israel’s Occupation: 50 Years of Dispossession’ met de Indische Salil Shetty, de secretaris-generaal van de mensenrechtengroep, die op 7 juni 2017 op de website van A.I. de volgende oproep deed:

“They should start by imposing an international ban on settlement products, a comprehensive arms embargo on Israel and Palestinian armed groups and bring an end to impunity for decades of crimes, including through genuine investigations by the International Criminal Court. Palestinians must not be condemned to endure a further half century of oppression and injustice.”

Boycot de boycotter
Een ambtenaar in Kahlon’s ministerie had op donderdag gezegd dat de actie van de minister in overeenstemming was met Israël’s Boycot Wet aka “Prevention of Damage to the State of Israel through Boycott Law.”

Als een niet-gouvermentele organisatie, geven charitatieve bijdragen aan Amnesty International  donoren een fiscale aftrek. Het ontzeggen van dit voordeel zouden de organisatie in de toekomst aanzienlijk kunnen hinderen om fondsen te vergaren, lichtte de ambtenaar toe.

Miki Zohar, parlementslid in de Knesset voor de Likoedpartij, had op woensdag een berief geschreven aan minister Kahlon, zeggende dat:

“Amnesty International vervolgt en belastert meedogenloos IDF-soldaten en heeft in het verleden zelfs beweerd dat IDF soldaten Palestijnse kinderen laten sterven. Amnesty ondersteunt bewust [gewetensbezwaarde] dienstweigeraars en [illegale buitenlandse] infiltranten en spaart kosten noch moeite om de staat Israël te ondermijnen. Ik vraag de implementatie van de Boycott Law, die u autoriseert om onmiddellijk de erkenning van de donaties voor fiscale doeleinden per direct te ontbinden aan een groep die oproept tot een boycot van Israël.”

R.I.P. ‘Palestina’

In een tijd waarin de leiders van het Arabisch-gecontroleerde Ramallah doorgaan met hun verwerping van de Joodse Staat en hun civiele maatschappelijke vijand in Gaza meer raketten naar Israël lanceerde en op de proef wordt gesteld van nog een andere terreurcel in Hebron, blijven ze doorgaan met te weigeren aan tafel te schuiven om te onderhandelen over een permanent vredesakkoord. Ze denken dat ze Israël in etappes kunnen verzwakken en vernietigen door toepassing van de alternatieve strategie van geweld en diplomatieke druk.

Ze hebben het verkeerd voor. Zij hebben ons verkeerd gelezen. In de Bijbel noemden zij ons “een hardnekkig volk” en vandaag zegt dit hardnekkig volk ‘genoeg is genoeg!’

Het is tijd om ons land terug op te eisen. Het hangt daarbuiten wat te bungelen als een beloning voor het Arabische pragmatisme, de erkenning van onze rechten en vrede, maar de olijftak is uit onze hand geslagen door hun dodelijke ideologie van een wereld zonder de Joodse staat.

Het laat ons geen andere mogelijkheid open dan een luidruchtige intentieverklaring af te leggen die in het gezicht van rejectionisme (=afwijzing), bedreigingen, geweld en de niet-naleving van de ondertekende overeenkomsten, Judea en Samaria niet enkel bestaan maar het telkens sterker maken.

Sinds 1967, in plaats van onze gulle concessies te accepteren, dachten zij dat ze een eindspel zouden kunnen spelen dat ons zwakker en meer kwetsbaar zou maken voor een dubbele cocktail van terreur en internationale druk die hen langs de weg zou leiden naar wat zij noemen de definitieve oplossing van het Joodse probleem in het Midden-Oosten.

Al het bewijs ligt daar voor de neus van die onderdanige diplomaten die het dode karkas van een twee-staten-oplossing al tientallen jaren achter zich aanslepen, zelfs als zij daarvoor het drieduizend jaar lang kloppend hart van het Jodendom eruit moeten scheuren door het inhalig “illegaal bezet Palestijns gebied” te noemen.

Heeft iedereen – behalve ik – ooit uitgedokterd waarom Mahmoud Abbas halsstarrig weigert om Israël “de Joodse staat” te noemen? Hij speelt in op de Arabische handleiding van het deconstrueren Israël in fasen. Hun argument is dat Israël in 1948 ten onrechte en illegaal werd opgericht op Palestijns grondgebied, dat er niet zoiets bestaat als een Israëlische Arabier, het zijn “Interne Palestijnen” of “Palestijnen van 1948.” Met andere woorden: het zijn Palestijnen die wachten om te worden bevrijd, afgeleid dat Joden nergens aanspraken op een eigen natie hebben, dat de Palestijnse Arabieren de inheemse volkeren zijn en hun rechten zullen worden gehonoreerd door hun bevrijding. Dat is de reden waarom de Palestijnse Bevrijdings Organisatie nog steeds bestaat met een belangrijke relevantie voor hun leiderschap. Hun charter noopt nog steeds tot de bevrijding van “elke duim van Palestina,” en denken dat we blijven inspelen op dat verhaal met onze blinde concessies.

Op 6 februari 2017 is de Israëlische Knesset erin geslaagd om een historische wet aan te nemen die onze duizenden woningen legaliseert en de weg opent voor Israël om haar langverwachte soevereiniteit te claimen over een deel van Judea en Samaria bekend als Area C, die in de ondertekende Oslo overeenkomst civiele bevoegdheid verleent aan Israël inzake veiligheid en ordehandhaving.

Aan de falende twee-staten-diplomaten staat u mij toe u te informeren dat er meerdere goede alternatieven vestaan voor uw mislukte visie. Maar laat ik het botweg stellen. De tijd voor diplomatiek gedans is al lang verstreken. Laten we de Palestijnse spade de bloedige schop noemen die het altijd is geweest. Onze vrijgevigheid werd afgewezen en gezien als zwakte. Het is tijd voor Israël om terug te keren uit die doodlopende steeg waarin we ons laten hebben dwingen door een internationale gemeenschap die niet in staat is om in te zien dat ze gewillige gijzelaars zijn geworden van een Holocaust ontkenner in Ramallah en van een radicaal islamitisch terreurregime in Gaza.

In dit gevaarlijke wespennest regeert de wet van de sterkste en wordt je verslonden wanneer je zwakte vertoont. Links-liberale subtiliteiten hebben weinig plaats in deze moorddadige regio. De tijd is gekomen voor Israël om zijn legitieme en door God gegeven rechten te doen gelden en de wereld te veroordelen om deze rechten niet te erkennen.

De deur sluit zich naar Palestina. Zij hebben kun kansen gehad en ze hebben het verknoeid.

door Barry Shaw

 

---

Bron: in een vertaling van Brabosh.com naar een artikel van 7 februari 2017 op de site van Arutz Sheva.

Barry Shaw is Senior Associate voor Publieke Diplomatie aan het Israël Instituut voor Strategische Studies (IISS). Hij is de auteur van het nieuwe snelverkopende boek “1917. From Palestine to the Land of Israel” (5 jan. 2017). Hij schreef eerder “Israel Reclaiming the Narrative” (2011), “Fighting Hamas, BDS and Anti-Semitism” (2015) en “BDS for IDIOTS” (2016).

Mahoud Abbas toont zijn beruchte antisemitische boek

Op de website van Mahmoud Abbas, de president van de Palestijnse Autoriteit, prijken zo’n twintigtal boeken die vertaald werden in dozijnen andere talen. Er is echter één boek, in het Arabisch, dat nooit werd vertaald: “Het Andere Gezicht – De geheime contacten tussen Nazisme en Zionisme“, uit 1984 waarin de Palestijnse leider de Holocaust ontkent dan wel minimaliseert (in het Arabisch: “al-Wajh al-Akhar: al-‘Alaqat as-Sirriya bayna an-Naziya wa’s-Sihyuniya.“)

De eerste uitgave werd gepubliceerd in [de Jordaanse hoofdstad] Amman in 1984, en kwam later uit in twee nieuwe edities, in de Egyptische hoofdstad Caïro in 1997 en in Ramallah op de Westbank in 2011. Het boek telt 252 bladzijden en is verdeeld in 16 hoofdstukken, zonder vermelding van een bibliografie.

Het antisemitisch schotsschrift van Abbas is gebaseerd op zijn doctoraatsthesis, die hij indiende op het Instituut voor Oosterse Studies in Moskou in 1982 toen hij afstudeerde aan de Universiteit Patrice Lumumba. Onlangs werd gemeld dat Abbas  een KGB-agent was die in de jaren ’80 van de vorige eeuw in de Syrische hoofdstad Damaskus verbleef. Zijn proefschrift werd waarschijnlijk geschreven op het directe bevel van zijn Sovjet-commandanten met het doel Israël en het Joodse volk te demoniseren.

In zijn boek schrijft Abbas over de Holocaust ondermeer “dat er geruchten zijn” dat de aantallen [slachtoffers] de zes miljoen bereiken, maar volgens hem kan niemand dit aantal bevestigen noch ontkennen want (in zijn woorden) “kan het aantal Joodse slachtoffers misschien zes miljoen zijn en het kan ook veel kleiner zijn, minder dan een miljoen.“ Verder legt hij zijn complottheorie uit met name dat de Zionisten en Nazi’s samen de Holocaust gepland en uitgevoerd hebben.

Tot op vandaag wordt het boek nog steeds verkocht in de Arabische landen en wordt het bovendien onderwezen in de [gebieden van] de Palestijnse Autoriteit. Het kan tevens volledig online op het internet worden gelezen op de website van Abbas. De tekst zelf, en het feit dat deze nog steeds beschikbaar is op zijn persoonlijke website zonder enige schroom, maakt duidelijk dat de verklaringen van Abbas tegenover de westerse media niets anders zijn dan het optrekken van een rookgordijn om zijn ware ideologie, doorspekt met negationisme en antisemitisme, te maskeren.

De Israëlische Dr. Edy Cohen die zich de voorbije jaren gespecialiseerd heeft in het recente verleden van PA president Mahmoud Abbas, bracht onlangs een boek uit omtrent Abbas en de Holocaust. In een artikel in The Jerusalem Post “Abbas’s untranslated book” (Het onvertaalde boek van Abbas) van 6 februari 2017, maakt Dr. Cohen zijn beklag op de weerstand die hij nationaal en internationaal ondervindt in zijn pogingen om de negationistische ideologie van Abbas aan de kaak te stellen:

“In de afgelopen 11 jaar dat Abbas de president van de Palestijnse Autoriteit is geweest, heeft blijkbaar niemand de moeite genomen om zijn ideologie te controleren, zoals blijkt uit dit boek. Er is een weloverwogen institutionele stilte geweest omtrent deze kwestie. Niemand durfde Abbas’ thesis aan de kaak te stellen, die in feite de Holocaust ontkent.

Boekomslag van Dr. Edy Cohen ’s boek (in het Hebreeuws) “De Holocaust door de ogen van Mahmoud Abbas”

Niemand die het “vredesgezinde” imago van Abbas wil vernietigen. Yad Vashem heeft nooit een artikel gepubliceerd over de thesis of het boek van Abbas. Andere academische instellingen mijden eenvoudigweg de kwestie aan te snijden – wat bewijst dat er geen echte academische vrijheid is in Israël.

In de afgelopen jaren heb ik veel artikelen over dit onderwerp in de Israëlische en internationale media gepubliceerd. Veel van mijn collega’s suggereerden dat ik daar beter mee zou ophouden, opdat mijn carrière negatief kon worden beïnvloed. Ondanks dat is, samen met mijn vriend en uitgever Pierre Lavi, de drang om Abbas ideologie te ontmaskeren zoals wordt weergegeven in zijn boek, juist toegenomen.

Vele uitgevers en afdelingsmanagers weigerden om mij te helpen. Off the record, verklaarden zij dat het publiceren van een dergelijk boek hen in deze Europese fondsen kan kosten. Ze zijn allemaal bang voor elke ‘radicaal imago”. Met bijna geen geld, ben ik erin geslaagd om mijn boek, een bewerkte selectie uit de beruchte thesis van Abbas, alsnog (in het Hebreeuws) te publiceren. De naam van het boek luidt “De Holocaust door de ogen van Mahmoud Abbas“, in het Hebreeuws uitgegeven door Lavi p. Enterprises Ltd.

Maar mijn strijd is verre van voorbij. Ik zoek al geruime tijd naar fondsen om mijn boek in het Engels te laten vertalen onder de titel “The Holocaust in the eyes of Mahmoud Abbas”  (proefdruk van boekomslag omslag hieronder), zodat de hele wereld kennis kan nemen van de ideologie van de leider van de Palestijnse Autoriteit.”

Dr. Edy Cohen: “The Holocaust in the eyes of Mahmoud Abbas” [beeldbron: Facebook]

Israël was ook over heel 2016 een lichtbaken van hoop temidden de grauwe duisternis die over het Midden-Oosten hangt. Met een score van 80/100 is het nog steeds de voorpost van de vrije wereld in het Midden-Oosten…  [beeldbron: Freedom House]

Burgerlijke en politieke vrijheden worden wereldwijd bedreigd en werden teruggedraaid bij de stichtende democratieën van de wereld, verklaarde Freedom House op woensdag 1 februari 2017 in haar jaarverslag, aldus een bericht in The Jerusalem Post.

Israël blijft het enige vrije land in het Midden-Oosten, met een score van 80 op een schaal van 100. Dat steekt gunstig af vergeleken met gedeeltelijk vrije landen in de regio, zoals Turkije (38), Jordanië (37) en Koeweit (36) en met de landen die ‘niet vrij’ geachtworden zoals Irak (27), Iran (17), Saoedi-Arabië (10) en Syrië (-1), onder alle andere midden-Oosten landen. Vergelijk bv. met de Benelux landen: België (95), G-H Luxembourg (98) en Nederland (99/100). De Sacbdinavische landen scoren allen 100/100.

Ook in Judea & Samaria (aka de Westbank) waar de PA van Mahmoud Abbas de plak zwaait wordt met een score van 28/100 bij de ‘niet vrije’ landen opgelijst en dat is niet de schuld van Israël. Gaza wordt niet eens apart vermeld maar de situatie inzake burgerlijke vrijheden daar kan het best vergeleken worden met dictatuurstaten zoals het soennitische Saoedi-Arabië en het sjiitische Iran.

Freedom House berekent zijn scores op basis van een complexe methodologie van politieke rechten indicatoren en 15 burgerlijke vrijheden indicatoren – zoals verkiezingen, politiek pluralisme en participatie en het functioneren van de overheid – evenals vrijheid van geloof, de rechtsstaat en een aantal andere absolute principes van liberale democratieën geschetst door de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens van 10 december 1948 (UNGA Resolutie 217A).

De algemene bevindingen van het rapport ogen grimmig en waarschuwen voor “populistische en nationalistische krachten die aanzienlijke opgang maken in de democratische staten.”

Dit rapport markeert het 11de opeenvolgende jaar van de daling van de wereldwijde vrijheid. “Er waren tegenvallers in politieke rechten, burgerlijke vrijheden, of beide, in een aantal landen die als “vrij” worden beoordeeld door het rapport,” merkt Freedom House op “met inbegrip van Brazilië, Tsjechië, Denemarken, Frankrijk, Hongarije, Polen, Servië, Zuid-Afrika, Zuid-Korea, Spanje, Tunesië en de Verenigde Staten.”

Opmerkelijk is ook de situatie in de Kaukasus. De Republiek Georgië is daar met een score van 68/100 de meest “vrije” staat in het gebied. Op de voet gevolgd door haar buurlanden Oekraïne (61), Armenië (45), Abchazië (41), Turkije (38), Nagorno-Karabach (33), Rusland (20), Iran (17), Azerbeidjan (14), Zuid-Ossetië (11) en de Krim (9). Zoals bekend werden de Georgische provincies Abchazië en  Zuid-Ossetië met geweld bezet en de facto geannexeerd door Rusland evanals de Krim in de Oekraïne.

 

Ramallah, 23 juli 2008. Barack Obama in volle verkiezingscampagne op bezoek in de Palestijnse gebieden. Hier schudt de presidentskandidaat van de Democratische Partij hartelijk de hand van rejectionist Mahmoud Abbas. Een half jaar later wordt Obama effectief verkozen en breken acht gouden jaren aan voor het volk de leiders v/d Palestijnse Autoriteit…

De PLO is gedesoriënteerd, in paniek en hysterisch. Sprekend tot Newsweek deze week, Saeb Erekat, de toponderhandelaar van PLO leider Mahmoud Abbas aan Israël en de Amerikanen, klaagde erover dat sinds president Donald Trump werd beëdigd, geen enkele regeringsfunctionaris tot nog toe met hen gesproken had. “Ik ken geen van hen [Trump’s adviseurs]. We hebben ze brieven toegezonden, geschreven berichten. Ze hebben niet eens de moeite genomen om te reageren.”

Het mijden van de PLO door de Trump regering is een duidelijke afwijking van het beleid van zijn voorganger. Voor voormalig president Barack Obama werden de Palestijnen, samen met Iran, gezien als de belangrijkste spelers in het Midden-Oosten. Abbas was de eerste buitenlandse leider Obama bij zich riep na zijn aantreden.

De uitspraak van Erekat onthult iets dat over het algemeen wordt verduisterd. Ondanks de diepe ondersteuning in Europa, de VN en de internationale politieke linkerzijde, is de PLO zonder de steun van de VS, helemaal niet (meer) relevant. Alle verworvenheden van de PLO die onder Obama werden binnengehaald- bekroond met de goedkeuring van Resolutie 2334 tegen Israel in de VN-Veiligheidsraad dankzij de onthouding van de voormalige president  – is plotseling weer irrelevant. De invloed verdween als sneeuw onder de zon vanaf het ogenblik dat Trump aantrad.

Daarentegen is Israël meer relevanter dan ooit. Terwijl Trump zo nu en dan lippendienst bewijst aan het maken van vrede in het Midden-Oosten, is zijn echte doel om de oorlog tegen de jihadistische islam te winnen. En hij beschouwt terecht Israël als een hopeloos onderbenutte strategische bondgenoot die zijn doel deelt en goed geplaatst is om hem te helpen zijn doel te bereiken.

Mahmoud Abbas (Fatah) en Khaled Meshaal (Hamas) gaan nog steeds als ‘good cop, bad cop’ koppel door het leven: “Joden buiten, moslims binnen! El Jihad, El Jihad! El Jihad! “

Tijdens de verkiezingscampagne, sprak Trump vaak spottend over het nucleair pact van Obama met Teheran. En hij beloofde herhaaldelijk om Islamitische Staat uit te roeien. Maar toen hem gevraagd werd uit te leggen wat hij van plan was hieraan te doen, weifelde Trump. Je verwacht toch niet dat ik de vijand laat weten wat mijn plan is, of wat dacht je?

Trump’s critici hebben zijn uitspraken afgedaan als holle frasen. Maar sinds hij aantrad, geeft hij dagelijks dat hij wel degelijk een plan heeft en dat hij werkt aan de uitvoering ervan. Het plan dat stilaan in beeld komt, behoeft een multidimensionale campagne die, indien succesvol, zowel Iran zal neutraliseren als een strategische bedreiging en ISIS zal vernietigen.

[verder lezen]

door Caroline Glick

---

Lees de kolom van Caroline Glick van 2 februari 2017 hier verder op de site van The Jerusalem Post