Leuk plaatje van de Amerikaanse marinier Judah Kelber op de 8ste dag van het Joodse Chanoeka feest. Nee, niet in Israël, maar in Musa Qal’eh – Afghanistan – waar de marinier gelegerd is. Het plaatje werd getrokken op 27 december 2011. Moesten de Talibanisten van Afghanistan weten dat ze het moeten opnemen tegen een Joodse soldaat, ze zouden alle kanten opstuiven van de angst. He he! En ja, de Zionistische Lobby zit overal dus ook in Afghanistan ‹zucht›. 😉
Met dank aan Aussie Dave van Israellycool voor de hint.
Afghanistan 2011. Na de dood van haar vader werden de zeven jaar oude Sabere en haar moeder ‘geërfd’ door nabestaanden. Later werd Sabare verkocht aan een oudere man [een Talibannist van 55 jaar oud] waarvan ze meerdere malen zwanger werd, telkens gevolgd door een miskraam. Haar moeder heeft een dochter op de wereld gezet die nu elf jaar oud is en verkocht wordt. Een ontstellende documentaire!
En waar blijft de algemene internationale verontwaardiging? De mensenrechtencommissie van de Verenigde Naties? Een paar 100 VN-resoluties afvuren naar religieuze mistoestanden in de moslimwereld? Human Rights Watch dan maar of euh Amnesty International? Zullen we misschien Richard Goldstone ernaar toe sturen om de weldadige zegeningen van de islam in Afghanistan te registreren en aan te klagen binnen de VN?
Nee hoor, dat gaan ze allemaal niét doen. Die hebben het allemaal veel te druk met Israëlbashen, de enige democratische staat in die uitgestrekte groene islamistische zee van haat, onverdraagzaamheid en religieuze waanzin.
Los Angeles (VS), 14 oktober 2010. Het Afghaanse meisje Bibi Ayesha poseert trots (foto rechts) met haar neusprothese op het Grossman Burn Foundation’s “The Art of Humanity”. Taliban sneden de oren en neus van Ayesha af (foto links) omdat ze bij haar man zou weggelopen zijn. Maar een ziekenhuis uit Los Angeles bezorgde haar nu een neusprothese.
Het 9 augustus nummer van Time Magazine bracht een omslagverhaal over de benarde situatie van vrouwen die in die gebieden van Afghanistan wonen alwaar de Taliban hun barbaarse interpretatie van de sharia opdringen aan de bewoners. Het tijdschrift bracht een schokkend beeld op de cover: Dat van de 18-jarige Aisha wiens neus en oren waren afgesneden op instructies van de lokale Taliban-commandant. Aisha werd gestraft omdat ze was weggelopen van haar echtgenoot en schoonouders die haar mishandelden.
Toen Aisha 12 jaar oud was werd ze aan een Talibanmilitant uitgehuwelijkt die haar voortdurend sloeg en mishandelde en haar dwong om in de stal bij de dieren te slapen. Nadat ze later probeerde weg te lopen beval de Taliban haar echtgenoot om Aïsha een lesje te leren. Haar man sneed neus en oren af terwijl haar broer haar tegen de grond gedrukt hield. Voor dood achtergelaten kroop ze naar de woning van haar oom maar die weigerde haar te helpen.
Ze slaagde erin het huis van haar grootvader te bereiken en riep om haar vader. Omdat het locale Afghaanse ziekenhuis haar wonden niet kon behandelen kwam ze terecht in het nabij gelegen Amerikaanse veld hospitaal de Forward Operating Base Ripley. Daar werd ze door Amerikaanse legerartsen en verplegers meer dan twee maanden lang verzorgd.
Aisha’s verhaal is symbolisch voor de vervolging van meisjes en vrouwen door de Taliban in naam van de islam. Er zijn ontelbare voorbeelden van jonge meisjes die, net de puberteit voorbij, worden gedwongen tot een huwelijk met leden van de Taliban-milities waarbij ze slechts als seksslavinnen dienen voor de aanhangers van Deobandi islam. Wee die meisjes die proberen te ontsnappen uit dat leven van gedwongen ellende.
Ah, zullen de meesten onder u denken, maar dat gebeurt enkel in Afghanistan waar de Taliban zit. Onzin. Deze ochtend lees ik in De Standaard over een rechtbank die een uitspraak heeft gedaan in de Verenigde Arabische Emiraten omtrent vrouwenmishandeling door haar echtgenoot. Die Arabische rechtbank heeft bepaald dat de man zijn echtgenote en jonge kinderen mag slaan, zo lang dat geen zichtbare lichamelijke gevolgen heeft.
Het hof deed vorige maand uitspraak in een zaak tegen een man die zijn vrouw en volwassen dochter zodanig had mishandeld dat ze er snijwonden en blauwe plekken aan overhielden. Het hof achtte de man schuldig, maar stelde dat de islamitische wetten “straf” toestaan, zolang die maar geen zichtbare gevolgen heeft. Kinderen mogen niet meer worden geslagen van zodra ze volwassen zijn, aldus de rechtbank.
Nederlands politicus Geert Wilders werd op 16 oktober 2009 in Londen opgewacht door radicale islamisten. Kritiek uiten op een demonstratie van moslims zoals deze, wordt door het OIC veroordeeld als een uiting van islamofobie
OIC: Petraeus Guilty of Islamophobia
door Nathaniel Sugarman
De Organisatie van de Islamitische Conferentie (OIC) heeft in haar laatste rapport de anti-oproerhandleiding van generaal David Petreaus gebrandmerkt als “uiting van islamofobie”. Het rapport bevat een tekst uit een artikel getiteld “Petraeus schreef anti-islamitische handleiding“, gepubliceerd door PressTV, een Iraans nieuwsagentschap. Vermoedelijk is het document “islamofobisch” omdat volgens het artikel “de banden tussen moslimgroepen en terroristen gedetailleerd worden bloot gelegd” en de tekst gebruik maakt van uitdrukkingen zoals “islamitische opstandelingen” en “islamitische extremisten”. Misschien ook een “uiting van islamofobie” vanuit het perspectief van het OIC is het feit dat Petraeus het Witte Huis beleid omtrent het verbod op het gebruik van het woord ‘islam’ negeert als het gaat om de beschrijving van de vijanden van Amerika.
[David Howell Petraeus (°1952) is een Amerikaanse generaal, die van januari 2007 tot september 2008 opperbevelhebber was van de Amerikaanse troepen in Irak. Petraeus verving op 4 juli 2010 Stanley McChrystal als bevelhebber van de ISAF (International Security Assistance Force) in Afghanistan.]
Het OIC, is een internationale organisatie van 57-islamitische lidstaten, die maandelijkse rapporten uitgeeft die zogenaamd gevallen van anti-islamitisch fanatisme compileert. In werkelijkheid echter, bevatten de bulletins weinig werkelijke gevallen van vooroordelen. Het verslag van juli bijvoorbeeld, is bezaaid met gevallen, die, verre van dat het “uitingen van islamofobie” zouden zijn, gewoon voorbeelden zijn van niet-neutrale commentaar over de islam. Aandacht schenken aan moord uit eerwraak of schrijven dat veel van de vijanden van Amerika worden geïnspireerd door de islam kan niet neutraal zijn en kan wat wringen, maar deze verklaringen zijn nauwelijks islamofoob te noemen. En vaak wordt over het hoofd gezien dat dit ongelukkig neveneffect wordt gebruikt om echte gevallen van haat te banaliseren door zogenaamde islamofobe rapporten door elkaar te modderen met kwesties als de handleiding van Petraeus, die helemaal niets te maken heeft met islamofobie.
Het OIC gebruikt ook de protesten tegen het fundamentalisme als vulling voor haar julinummer over islamofobie. De organisatie ondersteunt kritiekloos alle veroordelingen van alle bezwaren tegen de bouw van de het Cordoba Huis op Ground Zero (nu eigenaardig genoeg omgedoopt tot Park51), en onderschrijven eveneens het aan de kaak stellen van [de bouw] van andere moskeeën. Schandalen die de buitenlandse financiering aanklagen van moskeeën en zelfs van terrorisme, krijgen geen enkele aanmerking of verwijzing van het OIC – behalve dan dat bepaalde vormen van islamisme worden bekritiseerd, maar dat het protest derhalve als een uiting van islamofobie moet worden gemeld.
Jong geleerd is oud gedaan. Islam, religie van de Vrede?
Ook opgenomen in het OIC-rapport van juli 2010 zijn minstens twee voorbeelden van ‘islamofobie’, waarvan het waarheidsgehalte op zijn minst mogen betwijfeld worden. Een daarvan is het opgeblazen verhaal van enkele arrestaties van leden van de Engels Defensie Liga (EDL), wegens samenzwering om een moskee op te blazen, ondanks het feit dat allen even later zonder aanklacht worden vrijgelaten. Het bulletin publiceert ook het BBC-verhaal over twee gesluierde vrouwen, die een Londense buschauffeur beschuldigen van onverdraagzaamheid. De BBC publiceerde een vervolg op het verhaal toen uit de videobeelden bleek dat de vrouwen niet helemaal de waarheid hadden verteld. Niemand die er van opkijkt dat het OIC weinig haast aan de dag legt als het gaat om verduidelijkingen in een bepaalde kwestie in tegenstelling tot het uitgeven van beschuldigingen over [vermeende] gevallen van islamofobie.
Het is duidelijk dat er hier tegenstrijdigheden zijn in de wijze waarop de religieuze motieven van Amerika’s vijanden moeten worden aangepakt. Het beleid van Petraeus lijkt erop gericht te zijn om te erkennen dat niet alle moslims jihadisten zijn, maar dat sommige van de vijanden van Amerika zowel jihadisten als moslims zijn. Daarentegen is blijkbaar eenzelfde houding van zowel het OIC als het Witte Huis, de ontkenning dat godsdienst of jihadisme een rol [van betekenis] spelen in de Afghaanse opstand en gericht op het verbieden of het veroordelen als islamofoob, gelijk welke woorden of beweringen die deze vooropgezette en valse premisse tegenspreken.
Reizen in 2de klasse is voor vrouwen in Afghanistan heel gewoon. Volgens OIC-voorzitter Ekmeleddin Ihsanoglu behoort de burka in bepaalde regio's tot de traditionele klederdracht en daar heeft niemand zich over uit te spreken
Het OIC over het burkaverbod in België
Op 6 mei 2010 noemde Ekmeleddin Ihsanoglu, het hoofd van de Organisatie van de Islamitische Conferentie (OIC), het Belgische verbod op het dragen van een boerka “erg on-Europeaans”. De chef van het OIC riep in Wenen de Europeanen op tot meer respect voor de waarden “vrijheid” en “tolerantie”. De Belgische Kamer van Volksvertegenwoordigers heeft op 29 april 2010 een wetsontwerp goedgekeurd dat het dragen van een bepaalde kledij, die de identificatie van personen in het openbaar onmogelijk maakt, moet verboden worden. Hieronder valt dus onder meer het dragen van de burka en de niqab. Het ontwerp moet nog wel naar de Senaat voor een definitieve goedkeuring.
“We hebben altijd gehoord en geleerd en gelezen dat Europa een continent is van vrijheid, niet van verboden”, sprak de secretaris-generaal van de groep van 57 islamitische landen. “Dat is erg on-Europeaans.” Ihsanoglu was in Wenen voor een vergadering met de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa (OVSE). De Turk benadrukte dat een boerka niet islamitisch is, maar eerder in bepaalde regio’s een traditionele klederdracht is. “Ik persoonlijk hou er niet zo van”, luidde het nog. Tegenover de OVSE klaagde Ihsanoglu aan dat vele Europeanen de islam beschouwen als iets dat vreemd is aan de Europese cultuur en samenleving. “Feitelijk is de islam al inheems in Europa sinds de achtste eeuw”, verklaarde hij, verwijzend naar de moslimaanwezigheid op het Iberische schiereiland.
[Opmerking: De Organisatie van de Islamitische Conferentie (OIC) is een intergouvernementele organisatie met een permanente vertegenwoordiger bij de Verenigde Naties. De organisatie bestaat uit 57 (voornamelijk) islamitische landen uit het Midden-Oosten, Afrika, Azië en Zuid-Amerika. Het doel van de OIC is om de belangen van de moslims wereldwijd te behartigen. De organisatie is opgericht in 1969 als reactie op de brandaanslag op de Al-Aqsamoskee in Jeruzalem door een Australische christenfundamentalist. Bron]
Q: “Wat is het verschil tussen enerzijds een doelbewust dodelijk bombardement in Afghanistan waarbij ‘onbedoeld’ ook burgerslachtoffers vallen en anderzijds de doelbewuste executie van een beruchte moordenaar van Hamas in Dubai?”
A: “Ik zou het echt niet weten, tenzij natuurlijk Israël erin betrokken is.”
Maandag 15 februari deelde de NATO mee dat twee verdwaalde raketten – afgevuurd door de Amerikaanse strijdkrachten de dag voordien – 12 Afghaanse burgers had gedood, waaronder zes kinderen, in een huis in een bolwerk van de Taliban in Marjeh. De Amerikaanse generaal Stanley McChrystal, de hoogste commandant van de Nato in Afghanistan, heeft zich voor deze ‘collateral damage‘ onder burgers, onmiddellijk verontschuldigd bij de Afghaanse president Hamid Karzai. De Afghaanse president Karzaï heeft zijn droefheid om het gebeuren uitgedrukt en om een onderzoek bevolen. De NATO maakt zich ernstig zorgen omtrent het impact van deze misser op het winnen van de sympathie bij de locale bevolking voor hun acties.
Burgers die per ongeluk werden gedood [collateral damage] tijdens een antiterrorisme operatie, krijgen alleen maar internationale aandacht wanneer ze gedood werden door Israël. Amerikanen en Britten hoeven zich helemaal geen zorgen te maken dat de Verenigde Naties ooit een Resolutie zouden stemmen of een commissie zouden samen stellen (o.l.v. Richard Goldstone of Desmond Tutu) om op zoek te gaan naar vermeende oorlogsmisdaden, in dit geval in Afghanistan (maar kan ook in een ander Arabisch land zijn, Irak of Pakistan bijvoorbeeld). De reden waarom is eenvoudig: zolang Israël nergens in het verhaal wordt genoemd, is het niet interessant voor de wereldopinie en mogen Arabische burgers, vrouwen en kinderen sneuvelen bij bosjes, honderden of duizenden, zèlfs als dat Palestijnen zijn [sic]. Geen haan die daar om kraait. Zo zit dat in elkaar.
Wie ligt nog wakker van burgerslachtoffers als het geen Palestijnen zijn en/of als Israël geen betrokken partij is? Niemand
Dus moet er ook niemand verbaasd zijn dat er geen ‘spontane’ uitbarstingen van protesten of veroordelingen komen, zeker niet van democratische regeringen of zelfs niet eens van de Verenigde Naties. Het ontbreken van internationale kritiek lijkt te bevestigen dat de internationale opinie nagenoeg unaniem van mening is dat de moorden op deze Afghaanse burgers toevallig gebeurden en dat zoiets nu eenmaal eigen is aan de aard van oorlog dat dergelijke incidenten zich voordoen. Pech voor die burgers, maar dat hoort nu eenmaal bij oorlogvoeren, niewaar.
Maar dat was wel even anders op 8 november 2006, toen drie verdwaalde Israëlische artilleriegranaten een woonwijk in de stad Beit Hanoun in Gaza troffen waarbij 19 burgers omkwamen. De granaten werden afgevuurd in een poging om een onmiddellijke raket aanval op de Israëlische stad Ashkelon te voorkomen zoals er voordien al meerdere hadden plaats gevonden. Israëlische troepen waren betrokken bij schermutselingen in de Gazastrook in een directe poging om Israëlische gemeenschappen te beschermen tegen de raketten [Operation Autumn Clouds] en het gebeurde allemaal een jaar en enkele maanden nadat Israël de Gazastrook volledig had ontruimd en een einde maakte aan wat de internationale opinie de ‘bezetting’ van Gaza noemde.
Echter, omgekomen Palestijnse vrouwen en kinderen worden internationaal anders gewogen dan dode Afghaanse vrouwen en kinderen, vooral wanneer Israël betrokken partij is. De internationale reactie liet dan ook niet lang op zich wachten. Benita Ferrero-Waldner, het toenmalige hoofd voor Buitenlandse Betrekkingen van de Europese Unie, zei: “Het doden van vanmorgen van zovele burgers in de Gazastrook, waaronder vele kinderen, is een gebeurtenis die ons diep heeft geschokt. Israël heeft het recht zichzelf te verdedigen, maar niet tegen de prijs van het leven van onschuldigen.”
De toenmalige Italiaanse minister van Buitenlandse Zaken, Massimo D’Alema, drukte zich nog scherper uit: “Deze morgen werden 18 mensen, vrouwen en kinderen, afgeslacht … [tijdens] een escalatie van het geweld Ik vind dit onaanvaardbaar.” Het Turkse ministerie van Buitenlandse Zaken deed er nog een schep bovenop met het volgende communiqué: “De Israëlische aanval is een klap voor de regionale inspanningen voor de vrede en zal leiden tot een cyclus van geweld.”
De toenmalige VN-secretaris-generaal Kofi Annan noemde het incident “schokkend” en president Mahmoud Abbas van de Palestijnse Autoriteit – tot op vandaag de gedoodverfde partner in de vrede met Israël – noemde het een “afschuwelijk bloedbad op onze kinderen, onze vrouwen en onze ouderlingen, gepleegd door de bezetter.” Op 15 november 2006 kwam de Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties bijeen in Genève en besloot met VN-Resolutie S-3/1 om een speciale onderzoekscommissie [fact finding commission] voor Beit Hanoun aan te stellen bestaande uit de aartsbisschop Desmond Tutu en de Britse academicus Christine Chinkin te sturen.
Christine Chinkin (Goldstone commissie): Israël is per definitie altijd schuldig
Die VN-Resolutie werd aangenomen met 32 tegen 8 stemmen en 6 onthoudingen. Onder meer Nederland, Duitsland en Polen stemden tegen. Professor Christine Chinkin zal later één van de vier leden zijn van de Goldstone commissie [!] en mede het fel omstreden Goldstone Rapport opstellen. [De Britse professor Christine Chinkin liet in haar bevooroordeelde kaarten jegens Israël kijken, toen zij in een interview met de Sunday Times vooraf verklaarde dat Israël oorlogsmisdaden heeft gepleegd, nog vooraleer de Goldstone commissie haar onderzoek moest aanvatten.]
Enkele jaren geleden formuleerde Natan Sharansky, de voormalige Sovjet-dissident en Israëlisch politicus en schrijver, de zogeheten “3-D test” om het onderscheid te kunnen maken tussen enerzijds legitieme kritiek op Israël en anderzijds antisemitisme: demonisering, delegitimizering en het meten met dubbele standaarden. Ongeacht hun subjectieve motivaties, passen al de reacties op de toevallige dodingen in Beit Hanoun objectief genomen bij alle drie criteria. Zij demoniseren en delegitimizeren Israël als een land dat buitensporig geweld bedrijft als het al niet opzettelijk slachtingen uitvoert. En zij passen [op Israël] een norm toe die zij niet toepassen op andere democratieën in de strijd tegen terreur in het Midden-Oosten – vanaf de Slag van Fallujah in 2004 in Irak, waar Amerikaanse en Britse troepen moesten vechten in de bebouwde gebieden en vele burgerslachtoffers maakten tot aan het meeste recente incident in Marjeh, Afghanistan.
Twee jaar na het incident in Beit Hanoun, nadat duidelijk was geworden dat kleinschalige operaties, staakt-het-vurens en alle andere pogingen hadden gefaald om een einde te maken aan de aanhoudende regen van raketten uit de Gazastrook, lanceerde Israël haar grootscheepse aanval gekend als Operation Cast Lead. Gezien het reeds heersende anti-Israëlische klimaat, was het voor Israël helemaal geen verrassing dat de Mensenrechtenraad van de Verenigde Naties een antwoord formuleerde met het 574-bladzijden tellende Goldstone Rapport, waarin Israël beschuldigd wordt van oorlogsmisdaden, een document dat neergehaald werd als “een minderwaardig werkstuk, en helemaal niet waard om ernstig te worden genomen door mensen van goede wil,” en als een “afschuwelijke karikatuur van rechtvaardigheid”.
De terroristische vijanden van Israël zijn zich terdege bewust van de kwetsbaarheid van Israël in de wereldopinie en blijven dit uitbuiten als een fundamenteel strategisch wapen. Sinds de oorlog in Gaza heeft Hamas haar posities in de steden van Gaza verder kunnen versterken, gericht op hetzij als afschrikking voor toekomstige Israëlische invallen of om haar eigen burgers in de vuurlinie van Israël voor zich uit te duwen en aldus Israël onder druk van de internationale opinie te houden. En aan de noordelijke grens van Israël met Libanon, heeft Hezbollah zich met dezelfde doelstellingen flink ingenesteld in ongeveer 160 sjiitische dorpen.
Hieruit kan voorzichtig worden geconcludeerd dat, rekening houdend met het incident in Beit Hanoun, overhaaste anti-Israëlische reacties onder de democratieën uiteindelijk een grotere sympathie voor de Joodse staat hebben gegenereerd. Conservatieve leiders hebben hun stemmen ingetrokken toen ze terug keerden naar hun kantoren in Frankrijk, Duitsland, Italië en in de Mensenrechtenraad en de Algemene Vergadering toen er moest gestemd worden over het Goldstone Rapport, en een aantal democratieën – geleid door de Verenigde Staten – steunden Israël en anderen onthielden zich van de stemming (laf, maar een verbetering ten opzichte van het verleden).
NATO-landen zoals de Verenigde Staten en Groot-Brittannië, beseffen inmiddels zeer goed wat het betekent om terreur te bestrijden in het Midden-Oosten. Of de democratieën blijven “3-D games” spelen of, in plaats van te spelen, geven ze Israël de noodzakelijke steun om haar te helpen bepalen of de vijanden van de beschaving zoals Hamas en Hezbollah, al dan niet zullen zegevieren op Israël als de voorpost van de beschaving, dat geen andere keuze heeft dan om die te bestrijden.
De terroristische vijanden van Israël zijn zich terdege bewust van de kwetsbaarheid van Israël in de wereldopinie en blijven dit uitbuiten als een fundamenteel strategisch wapen. Sinds de oorlog in Gaza heeft Hamas haar posities in de steden van Gaza verder kunnen versterken, gericht op hetzij als afschrikking voor toekomstige Israëlische invallen of om haar eigen burgers in de vuurlinie van Israël voor zich uit te duwen en aldus Israël onder druk van de internationale opinie te houden. En aan de noordelijke grens van Israël met Libanon, heeft Hezbollah zich met dezelfde doelstellingen flink ingenesteld in ongeveer 160 sjiitische dorpen.