Auteur: brabosh

Aanvallen op Joden in Europa louter ingegeven door religieuze haat [Gerhard Falk]

braboshPlaats een reactie

“Tot in laatste decennia van de 19e eeuw en zelfs tot in de twintigste eeuw waren Joden in vele delen van de Maghreb – zoals in de meeste andere moslimlanden – nog steeds verplicht om in geïsoleerde groepen te leven tussen de bevolking. Ze vestigden zich in speciale wijken en werden gedwongen om typerende kleding te dragen. Ze mochten geen wapens dragen en hun beëdigde verklaring werd in geen enkel moslimgerechtshof aanvaard. Hun discriminerende status bleef die van ahl al-dhimma: een ‘beschermd’ volk. Een volk dat de bescherming van de Islam en de Koran genoot, terwijl het tegelijkertijd onderworpen was aan de belemmeringen en vernederingen die vastgelegd waren in de specifieke voorschriften, bekend als het Pact van Omar (634-644 C.E.), dat zowel het individu als de gemeenschap degradeerde.” [David G. Littman – bron]

De Arabische propaganda beweert dat voorafgaande aan de onafhankelijkheid van Israël in 1948 de Joden in de Arabische landen blije burgers waren onder een welwillende moslimbevolking. Toch zijn de feiten heel anders.

Zelfs tijdens de levensduur van Mohammed (570-632), werden de joden aan de kaak gesteld door de profeet, omdat ze niet zouden bekeren tot zijn nieuwe religie. Na de dood van Mohammed gaf zijn opvolger, Omar, een charter bestaande uit 12 wetten op grond waarvan een niet-moslim of ‘dhimmi’ werd toegestaan te leven onder de gelovigen. Volgens dit handvest zou elke jood die deze code overtrad worden vermoord. De code beloofde dood aan een Jood die de Koran, de islamitische geschriften, zou aanraaken. De code dwong Joden ook onderscheidende kleding te dragen, meestal donkerblauw of zwart.

Lees verder →

Advertenties

ISIS vuurt vanuit de Egyptische Sinaï enkele raketten af naar Israël

braboshPlaats een reactie

Terroristen van Wilayat Sinai (ISIS filiaal) en route in de Egyptische Sinaï

Op zondagavond 15 oktober 2017 werden twee raketten afgevuurd vanuit het Egyptische Sinaï Schiereiland naar het gebied van de Regionale Raad van Eshkol in het zuiden van Israël. De raketten zijn blijkbaar geëxplodeerd in open terrein. Er werden geen rapporten vermeld omtrent lichamelijke gewonden noch materiële schade.

Eshkol’s Regionale Raad constateerde dat er geen raketten in de buurt van de gemeenschappen in de regio waren ontploft en dat er geen speciale instructies werden gegeven aan de bewoners na de aanval. Het ‘Rode Alarm’, de sirene die de Israëlische burgerbevolking waarschuwt voor  binnenkomende raket(ten) werd in het hele gebied gehoord vooraleer de raketten ontploften.

Volgens een voorlopige beoordeling door het IDF bestaat er mogelijk een verband tussen de raketaanval en het verzoeningsakkoord tussen Fatah en Hamas dat vorige week werd bereikt. Net vorig week ontplofte een raket die vanuit Gaza werd afgevuurd richting het Israëlische grondgebied, maar kwam voortijdig neer aan de Gazaanse kant van de grens en niet op het Israëlische grondgebied. Een IDF-tank heeft later een observatiepost aangevallen van de terreurgroep Hamas.

Eerder dit jaar, op 9 februari 2017, werden eveneens vanuit de Egyptische Sinaï vier raketten afgevuurd naar de Israëlische badstad Eilat, gelegen in het meest zuidelijke punt van Israël. Drie raketten werden onderschept door het Israëlische Iron Dome anti-raketsysteem en een vierde raket stortte neer in open gebied, maar veroorzaakte geen gewonden noch materiële schade.

Nog geen twee weken later, op zondag 19 februari 2017, werden andermaal twee raketten afgevuurd vanuit de Egyptische Sinaï richting de Regionale Raad van Eshkol in het zuiden van Israël. De raketten veroorzaakten geen materiële schade noch gewonden. Beide aanslagen werden kort nadien opgeëist door de islamistische terreurgroep Wilayat Sinai, een afdeling van ISIS (Daesh), die actief is in het Egyptische deel van het Sinaïgebied nabij de Israëlische grens.

ISIS in Gaza en Sinaï
De terreurgroep Wilayat Sinai, de zogenaamde ‘Provincie in de Sinai van Islamitische Staat‘ (ISIL-SP), voorheen bekend als Ansar Bayt al-Maqdis, zwoor in november 2014 trouw aan ISIS leider Abu Bakr al-Baghdadi. Sinds augustus 2016 wordt de Sinaigroep van ISIS geleid door de 44-jarige Egyptenaar Muhammad al-Isawi, beter bekend onder zijn nom de guerre Abu Osama al-Masri.

Sinds de oprichting van de Sinai terreurgroep in 2011, tijdens de euforie van wat toen nog de ‘Arabische Lente’  werd genoemd, hebben deze Salafistische jihadisten talloze Egyptische soldaten vermoord, alsook politici en burgers in een reeks afschuwelijke zelfmoordbomaanslagen, autobommen en schietpartijen.

Zo haalden de militanten in januari 2014 in de Sinaï met een missile een helicopter neer van de Egyptische luchtmacht, waarbij de 5 bemanningsleden werden gedood. Ook worden zij beschuldigd van het neerhalen op 31 oktober 2015 van een Russisch vliegtuig, een Airbus A321 Metrojet Flight 9268,  dat op weg was van de Egyptische badplaats Sharm el-Sheikh naar Sint Petersburg in Rusland en waarbij alle 217 inzittenden en 7 bemanningsleden het leven lieten.

Hoewel de Sinaigroep zich aanvankelijk concentreerde op de gewapende strijd tegen Israël, veranderde de groep van tactiek toen de door de Moslim Broederschap gesteunde Egyptische president Mohamed Morsi voortijdig werd afgezet. Omdat Morsi de Palestijnse terreurgroep Hamas steunde, die eveneens een Gazaanse variant is van de (Egyptische) Moslim Broederschap, kwam de Gazaanse terreurgroep prompt onder vuur te liggen van de Sinaigroep.

Zo wordt Wilayat Sinai er ondermeer van beschuldigd van het aanvallen van  konvooien van Hamas in de Gazastrook en tegelijk van het recruteren van jihadisten in Gaza om te vechten aan de zijde van ISIS in Syrië en in Irak. De voorbije jaren zijn tientallen terroristen van Hamas en Islamitische Jihad (PIJ)  overgelopen naar de Sinaigroep Wilayat Sinai.

Voortbouwend in het toenemende wetteloze gebied op het Schierieiland Sinaï, halen de militanten van Wilayat Sinai hun middelen, wapens en divers militair materieel aan beide zijden van de Nijl, van Gaza in het oosten en Libië in het westen waar zij tevens hun toevlucht vinden. Vermoedt wordt dat ze met behulp van de smokkeltunnels van Hamas, die vanuit de Sinaï onder de grens door naar de Gazastrook leiden en die tevens gebruikt worden om de Israëlische blokkade te omzeilen,  dit naar verluidt geleid heeft tot een toenemend Egyptische hardhandige optreden in Rafah, aan de Egyptische grens sinds de zomer van 2013 tot op heden.

ISIS aan Israël’s grenzen in het zuiden in de Egyptische Sinaï

Palestijnen: moslims die voetballen op de Tempelberg is een ‘mensenrecht’

braboshPlaats een reactie

The Soccer Desecration Video [beeldbron: EoZ]

Dr. Essam Youssef, die een schimmige “mensenrechten” NGO in Gaza leidt, heeft verklaard dat moslimkinderen die voetbal spelen op de voor de Joden meest heilige site in Jeruzalem, een “mensenrecht” is. Joden hebben geen [mensen-]rechten op de Tempelberg volgens de Palestijnen.

Onlangs heeft Israël’s Hooggerechtshof bepaald dat voetbal en andere spelen op de Tempelberg verboden zijn omdat ze de heiligheid van de site onteren. De politie van Jeruzalem moet er voortaan op toezien dat het verbod gehandhaafd wordt. Joden die regelmatig de Tempelberg bezoeken, hadden hun klachten omtrent Arabische kinderen die voetbal spelen op de site gedocumenteerd en voorgelegd, dat uiteindelijk resulteerde in een verbod van Israël’s Hoog Gerechtshof waarin de politie wordt gesommeerd om dit voortaan te verhinderen. Op overtreding van het verbod staat een maximale straf van 7 jaar opsluiting.

Essam Youssef

Een en ander heeft blijkbaar nogal wat kwaad bloed gezet bij Palestijnse Arabieren en bij de Islamitische Waqf van Jeruzalem. Dr. Essam Youssef (plaatje rechts), die zichzelf beschrijft als een “mensenrechtenactivist”, noemde het besluit van het Hoog Gerechtshof “belachelijk”, eraan toevoegend hoe ironisch het wel is dat Israël toestaat dat Joden “inbreken in de heiligheden van anderen en de Al Aqsa moskee voortdurend onteren”  terwijl ze pretenderen over de heiligheid van de site te waken door het verbieden van voetbalspelen op de site.

Youssef leidt een voorheen onbekende NGO, met name de Integrity Foundation for Humanitarian and Human Rights [Hayat Haq]. Voordien leidde hij een soortgelijke schimmige organisatie genaamd de International Public Foundation to Aid Gaza [IPFAG], die in feite helemaal niks heeft gedaan om iemand in Gaza te helpen.

Overigens is Essam Youssef niet de eerste Palestijn die de krantenkoppen haalt door ziczelf voor te stellen als een leider en activist in een mensenrechtenorganisatie, terwijl hij in feite misbruik maakt van een gefingeerde interesse in mensenrechten als een manier om zichzelf te verrijken. NGO ’s zijn nu eenmaal big business in de Palestijnse gebieden (én in Israël. Maar zijn verklaring werd wel dik in de verf gezet in de Palestijnse media, met inbegrip van het persagentschap Maan News, Felesteen en andere.

Arabieren ontheiligen voortdurend de heilige site door er illegale voetbalwedstrijden te houden en zelfs clowns treden er op. Ze hebben ook geprobeerd om de Joodse aard van de site te wissen, waar de Eerste en de Tweede Tempel stonden, door oude Joodse artefacten te vernietigen en illegaal te bouwen.

Yair Kehati, een Tempelberg activist, zei hierover:

“Terwijl Joden op de Tempelberg worden gediscrimineerd en verhinderd worden om er te bidden, doen de Arabieren wat ze willen en spotten met de heiligheid van de plek met voetballen en picknicks. [Zij doen dit], terwijl de Israëlische politie hun handelingen negeert, zelfs in het kader van het uitspraak van het Hooggerechtshof over dit onderwerp. We zullen niet stilzwijgend blijven toekijken, ​​totdat de politie de waardigheid herstelt van de heiligste plaats ter wereld.”

Voetbal en de Waqf
Het kantoor van de Islamitische Waqf Jeruzalem dat afhangt van de Jordaanse Waqf, veroordeelde de beslissing van de Jeruzalem politie om te voorkomen dat Arabieren voetbal spelen op de Tempelberg, ondanks het feit dat de Arabieren beweren dat de Tempelberg de 3de heiligste site is in islam, nà Mekka en Medina in Saoedi-Arabië.

In een verklaring zegt de Waqf dat het de autoriteit van die “Zionistische rechtbanken” niet erkent om tussnbeide te komen in kwesties die de Al Aqsa moskee aanbelangen  en weigert daarom te reageren op de aanmaningen die de rechtbank hen toezendt om de klachten te aanhoren omtrent deze kwestie:

“Wij benadrukken keer op keer dat de 144 dunams [= 14,4 hectare] grote moskee, een islamitische moskee is die exclusief de moslims toebehoort en geen enkele Israëlische entiteit  heeft daar het recht, gouvermenteel of legaal, om tussenbeide te komen in kwesties van deze moskee. Wij erkennen geen enkel wettig besluit van Israëlische rechtbanken, als niet bindend voor moslims en het Islamitisch Waqf Department, en wij erkennen niet de soevereiniteit van de Israëlische wet over de Al Aqsa moskee.”

De Waqf van Jeruzalem is een islamitische religieuze trust die het best gekend is voor de controle en bestuur van de huidige islamitische gebouwen op en rond de Tempelberg met inbegrip van de Al Aqsa moskee en de Rotskoepel. De Jeruzalem Waqf wordt gefinancierd door Jordanië sinds Israël’s Onafhankelijkheidsoorlog van 1948 toen de Arabieren Judea & Samaria en Jeruzalem veroverden. Ook nadat Israël de Joodse gebieden heroverde op de Arabieren in 1967 stond Israël in een gebaar van goede wil toe dat Jordanië het bestuur behield over de Waqf in Jeruzalem.

EoZ video: Indien de Al-Aqsa Moskee en de Rotskoepel werkelijk zo belangrijke heiligdommen zijn voor de moslims, waarom waren ze dan compleet vervallen en met onkruid overgroeid in de 19de en de 20ste eeuw? Ons wordt regelmatig verteld dat Jeruzalem de 3de heiligste plaats is in Islam, een oord van pelgrimage en G’dsvrucht. Tenminste, dat werd pas gezegd nadat Israël Jeruzalem heroverde op de Arabieren in juni 1967.

Bron: met dank aan EoZ voor zijn tip.

Waarom Israël elk gewapend conflict wint maar de propagandaoorlog verliest

brabosh1 reactie

Een minderjarige Palestijnse stenengooier toont aan de internationale pers hoe je het best keien mikt naar de Israëlische Joden. De perslui, gehelmd en beschermd (de jongen zou eens kunnen missen), roepen enthousiast de jeugdige crimineel toe: “Komaan Mohammed! Nog één keertje dan staat het er perfect op en kunnen we het plaatsen in onze locale Europese kranten.”

Toen Amerika in de oorlog in Vietnam werd betrokken, zei Ho Chi Min dat het een lange strijd ging worden en dat de communisten [die oorlog] zullen winnen door propaganda te gebruiken in de media en aan de universiteiten. Hij had het juist voor.

Het wordt tijd om de balans op te maken over de oorlog tussen Israël en de Palestijnen en sommige verboden onderwerpen aan te pakken. Israël verliest de propaganda-oorlog [de hasbarah], en dat om een zeer goede reden.

Israël doet niet mee in het spel van de hasbarah, tenzij je een aantal verlate reacties meetelt op de Palestijnse propaganda aanvallen. Pierre Rehov, een Marokkaanse Franse Jood, maakt documentaire films. Hij stelt dat de Palestijnen meer dan 50 propagandafilms hebben gemaakt, terwijl Israël er slechts 8 heeft gemaakt. Van die acht, onthoudt Rehov er slechts zes van.

Waarom willen de Joden en Israël niet omgaan met propaganda? Dat ligt vrij simpel. Dat zou betekenen dat je moet praten over de islam. Joden en Israël moeten de feiten accepteren dat de koran en de soenna (de daden en de woorden van Mohammed) gevuld zijn met scheldwoorden tegen de Joden. In het begin waren het nog vleiende woorden, maar toen de Joden van Medina Mohammed afwezen als de profeet, werden ze allemaal tot slavernij gebracht, verbannen, vermoord en beroofd – allen daden van de jihad. Dit zijn geen historische feiten, maar perfecte voorbeelden van islamitische daden gericht tegen de Joden.– voorbeelden zoals ze werden voorgeschreven voor de moslims en die tot in onze huidige tijd worden opgevolgd. Om de ernst van deze hachelijke situatie te illustreren, wordt statistisch gezien 10,6% van de tekst in de koran gewijd aan Jodenhaat terwijl in Mein Kampf (de ‘bijbel’ van Adolf Hitler) slechts 6,8% aan Jodenhaat wordt besteed.

De taal en de daden van de Palestijnen – en van alle moslims in het algemeen – wordt direct goedgekeurd door de islamitische politieke theologische doctrine. Niet alleen de taal, maar ook het beleid wordt bepaald door de islamitische politieke doctrine. Ik herhaal: politieke doctrine – een politiek theologische doctrine van de jihad tegen alle kafirs.

Toch lijkt het er tot nog toe op dat zowel de Joden als Israël verkiezen om niet vernietigend te praten over de islam. Het is gewoon geen aanvaardbaar onderwerp. Politieke correctheid prevaleert boven het overleven. Helaas, zijn dit suïcidale keuzes. Het is duidelijk dat de ADL (Anti Defamation League) en de Joodse Federaties bijvoorbeeld, slechts twee Joodse organisaties zijn die eenzelfde gemeenschappelijk beleid voeren in het niet bespreken van de islamitische politieke ideologie.

De ADL wil wel toegeven dat er een ‘paar’ radicale moslims bestaan, en houd in het openbaar graag vol dat, behoudens een aantal islamitische extremisten, de islam niet het probleem is. De ADL is de eerste die zal argumenteren dat zowel Joden als christenen elk hun deel van fanatici en gekken tellen en dat ze daarin niet anders zijn dan de moslims. Dat is de ultieme multiculturele visie, die wellicht kan leiden tot een ramp voor Israël en de ondergang van de westerse beschaving behulpzaam is.

Sinds een propaganda-oorlog gaat over hoe intelligentie het best wordt gebruikt, zou men kunnen denken dat de Israëli’s de besten van de wereld zouden zijn en de moslims de slechtsten. Kijk maar naar de Nobelprijzen en dat in het bijzonder in de wetenschappen. Israëliërs winnen ze vergeleken met slechts een handvol voor de Arabische wereld. Maar in de hasbarah, in public relations, zijn de Israëli’s luie gekken en blijken de Palestijnen overijverige genieën te zijn.

Israëlische regeringsambtenaren zullen off the record zeggen dat als overheid, Israël geen propaganda-oorlog kan lanceren tegen de islam. En als Israël een ideologische oorlog zou willen lanceren, wie moet dan de doelgroep worden? Het uiteindelijke slachtoffer zouden de seculiere en liberale Joden zijn van Amerika en Israël, dicht in de buurt van de vijand. Wanneer je een hasbarah campagne zou kunnen lanceren die de ogen van de mensen zou openen, kan je de hele wereld op je hand krijgen. In het andere geval, indien de Israëli’s blijven denken dat ze militaire overwinningen kunnen blijven behalen en door die te winnen tegelijk ook de ideologische oorlog kunnen winnen, moeten ze wel gek zijn of erger nog. Amerika won het Tet-offensief op het slagveld, maar verloor de propaganda-oorlog in de media en de universiteiten, precies zoals Ho Chi Min had voorspeld.

Een schitterend voorbeeld van ideologische oorlogsvoering was andermaal de toespraak van premier Netanyahoe in de Verenigde Naties van 24 september 2009. Hij legde de beschavingsverschillen uit tussen de ontkenners van de Holocaust en Israël. Dezelfde argumenten over beschaving moeten gelden voor de oorlog tussen de Palestijnen en Joden in Israël. Dit komt omdat het Israëlisch-Palestijnse conflict niet anders is dan zoals de jihad in Kashmir, India, de Filippijnen en  op tientallen fronten in Afrika.

Na de terreuraanslag Moembai (Bombay), hield de Joodse gemeenschap in Nashville (Tennessee/VS) een rally in een synagoge. Ze baden voor vrede in Israël. Op dezelfde dag hielden christelijke aanhangers van Israël een rally, en ze baden voor de overwinning van Israël.

Nu, welke van die twee onderhoudt een sterkere positie – de vrede of de overwinning? Vandaag verlangt Israël naar vrede en de Palestijnen dringen aan op de overwinning. Raadt wie het zal winnen? Vrede is voor verliezers. Helaas kiezen de Israëli’s en de Amerikaanse Joden voor de verliezers. De gevolgen zullen echter verpletterend zijn. Uiteindelijk zal Israël haar vrede krijgen, maar die vrede zal pas komen na de overwinning van Jihad.

Ironisch genoeg, zijn de Israëli’s en de Joden in het buitenland niet de enigen die in een staat van ontkenning verkeren over de islamitische politiek; ze wonen nochtans ook toevallig in de frontlinie. Bush heeft na 9 / 11 aangetoond dat ook hij geen idee had hoe hij deze islamitische ideologische oorlog moest bekampen. In plaats van militair geweld te gebruiken tegen onze vijanden, zouden hij en zijn opvolger -president Obama – beter de ideologische oorlog hebben verklaard tegen onze ware vijand – de politieke islam.

Ze lijken hun oorlog te verliezen en zo zal het Israël vergaan, tenzij het met een aantal netelige vragen zal worden geconfronteerd en actie moet worden ondernomen.

door Bill Warner

Bron: naar het artikel “Losing Israel” van Bill Warner verschenen op 26 oktober 2009 op de site van American Thinker, vrij vertaald door Brabosh.com op 28 oktober 2009. Bill Warner is directeur van het Centrum voor de Studie van de Politieke Islam.