President Donald Trump, de Baas Gansendonck van de internationale en Amerikaanse politiek, stevent af op een zoveelste flater en niemand die hem kan tegenhouden. De Antwerpse auteur Hendrik Conscience zag het met zijn vooruitziende blik (in 1850 !) allemaal gebeuren: “Baas Gansendonck is een rijke, ongeletterde man van lage komaf die zich is gaan inbeelden dat hij een belangrijk man is. De bewoners van het dorp hebben een grote afkeer van hem en schelden hem uit voor Blaaskaak.” [bron]

Donald Trump houdt van akkoorden maken. Hij houdt van het idee dat hij een akkoord kan bemiddelen tussen Israël en de Palestijnen en denkt dat het hem gaat lukken. Hij kan dat niet en hieronder volgt waarom ook hij gedoemd is om te falen net als al zijn voorgangers van de voorbije decennia:

Het onoverkomelijk obstakel voor een akkoord is dat de essentie van de Palestijnse beweging is de ontkenning van een staat die behoort tot het Joodse volk (ze zijn het er zelfs niet over eens dat we een volk zijn) in een deel van het land tussen de rivier en de zee. Vragen over de grenzen, Jeruzalem, Palestijnse eenheid en nederzettingen – hoe moeilijk ze ook zijn – zijn allemaal ondergeschikt aan dit grote probleem.

Dit is de reden waarom het Palestijnse begrip van “tweestatenoplossing” een recht op terugkeer naar Israël omvat voor de afstammelingen van Arabische vluchtelingen en waarom het geen erkenning bevat van Israël als een Joodse staat, of afstand willen doen van hun eis op het hele grondgebied. Dit is de Palestijnse einduitkomst.

Geen van beide partijen kan nog lager gaan.

Mahmoud Abbas begrijpt dit heel goed. Dit is de reden waarom hij terecht heeft verklaard dat directe onderhandelingen met Israël tijdverspilling is. Dit is de reden waarom hij benadrukt dat premier Netanyahu de tweestatenoplossing niet aanvaardt, omdat hij begrijpt dat hij en Netanyahu verschillende dingen bedoelen met die uitdrukking. Dit is de reden waarom hij voorstander is om de Europeanen en de VN zover te krijgen dat ze Israël dwingen om hem te geven wat hij wil. Hij weet dat diep van binnen (of niet zo diep) veel van deze elementen inhouden dat er geen Joodse staat zou mogen zijn en hij blij zal zijn om die te zien verdwijnen.

Er is geen hoop om de einduitkomst van Abbas en de PLO te veranderen. Maar kunnen we geen beroep doen op de gewone Palestijn, de man of (zeer occasioneel) vrouw in de straat? Hwillen ze dan niet slagen net zoals wij allemaal, om hun kinderen groot te brengen in vrede, om economisch en fysiek veilig te zijn?

Neen. Of misschien willen zal deze dingen wel, maar andere zaken zijn belangrijker.

Khaled Abu Toameh, een Arabische onderdaan van Israël, schrijft dikwijls over de repressie van de Palestijnse journalisten door de PLO en Hamas. Hij heeft geschreven over de corruptie en brutaliteit van de Palestijnse Autoriteit en de gewoonten van de Palestijnse “straat.” In tegenstelling door “pro-Palestijnse” Joodse schrijvers zoals Gideon Levy, begrijpt hij de taal en cultuur van de Palestijnse Arabieren en heeft contacten die hem voorzien van informatie eerder dan propaganda.

Dus wanneer hij ons vertelt dat de PA Arabieren de gewapende strijd tegen Israël verkiezen, Mahmoud Abbas verachten als een collaborateur met Israël en de Verenigde Staten, en het idee verwerpen van een vredesakkoord, moeten we daar de nodige aandacht aan besteden.  Afgelopen week berichtte hij over een demonstratie tegen Abbas in Ramallah:

Aan de vooravond van het bezoek van de Amerikaanse gezant Jason Greenblatt’s aan Ramallah vorige week, demonstreerden honderden Palestijnen in de stad, en riepen president van de Palestijnse Autoriteit (PA) Mahmoud Abbas op om af te treden. De demonstranten veroordeelden ook de lopende samenwerking op veiligheidsgebied tussen de Palestijnse Autoriteit en Israël.

“Luister, luister naar ons Abbas; roep je honden samen en laat ons met rust,” scandeerden de Palestijnse betogers tijdens wat werd beschreven als de grootste anti-Abbas demonstratie in Ramallah van de voorbije jaren. Zij riepen ook tot de opheffing van de Oslo-akkoorden met Israël en stelden Abbas aan de kaak als een “lafaard” en een agent van de Verenigde Staten…

Toch was dit verre van een simpel protest tegen Abbas en zijn veiligheidsmacht. Het was ook een woeste kreet om de gewapende strijd tegen Israël met verhoogde macht verder te zetten.

“Nee tegen vrede en nee tegen alle onzin, we willen kogels en raketten,” scandeerden  een aantal betogers. Deze oproepen ten gunste van een gewapende strijd tegen Israël komen in het bijzonder uit de straten van Ramallah en niet vanuit de door Hamas geregeerde Gazastrook.

De protesten weerspiegelen ook de afwijzing van Palestijnen van het zogenaamde vredesproces met Israël. Naast de oproepen naar Abbas om af te treden, eisten de betogers ook dat de PA-leiders alle afspraken met Israël, in de eerste plaats de Oslo-akkoorden, annuleren.

Met andere woorden, Palestijnen proberen extreem hard om hun boodschap te verspreiden: Israël is onze vijand, niet onze vredespartner.

Dit is duidelijk sinds de intifada van Arafat in de vroege jaren 2000. Peilingen tonen consequent aan dat een meerderheid van de Palestijnse Arabieren gelooft dat “een gewapende intifada … zou helpen om de nationale rechten te verwerven op een wijze waar onderhandelingen dat niet zouden kunnen.”

Het is interessant om op te merken dat speilingen aantonen dat een meerderheid van de Palestijnen ook zegt dat zij voorstnder zijn van een ”tweestatenoplossing”. Dit komt omdat zij het definiëren zoals Abbas met een recht van terugkeer, geen erkenning, geen einde van de claims. Vandaar dat zij ook de onderhandelingen vruchteloos achten. Wanneer hen gevraagd wordt, zegt  een meerderheid ook dat het eventueel accepteren van twee staten, slechts een tijdelijke stap is – een tussenfase als het ware – is op weg naar de ‘unificatie van’ Palestina ‘. ”

Ondanks het feit dat zowel de leiding als de bevolking geen akkoord willen hebben, denkt de Trump-regering nog steeds dat het mogelijk is en deze week hebben we erover gehoord in het kader van een ‘regionale oplossing’ waarbij de Arabische Liga in betrokken is. De theorie lijkt te zijn dat de PLO concessies zal doen zoals een Joodse staat erkennen of hun eis opgeven van het recht op terugkeer indien de Arabische staten hen dat sommeren. Abu Toameh is van oordeel dat deze aanpak waarschijnlijk nog minder succes zal hebben dan directe Israëlisch-Palestijnse gesprekken.

Eerst en vooral hebben de Palestijnen geen vertrouwen in de Arabische regimes, die altijd de voorkeur hebben gehad om te praten over hoe slecht Israël de Palestijnen behadenlt om alles voor zichzelf te doen. Libanon, Jordanië en Syrië hebben allen de Palestijnen onderdrukt en zelfs vermoord. Palestijnen in deze plaatsen zijn vandaag nog steeds tweederangsburgers (in Syrië zijn de meeste dood of zijn vluchtelingen geworden). Zij bieden ook weinig of geen financiële hulp aan de PA. Wat de PLO wil, zegt Abu Toameh, is dat de Europeërs en de VS Israël moeten dwingen tot toegevingen en hun eisen in te willigen. Maar dit gaat niet gebeuren, ongeacht of de Arabische Liga betrokken wordt bij de onderhandelingen of niet.

Ten tweede zien de meeste Arabische landen niks goeds in een mogelijke overeenkomst. Jordanië is bang dat het kan eindigen dat het Hashemitische regime door een Palestijnse partij wordt vervangen; Libanon maakt zich zorgen over de mogelijkheid om burgerschap te verlenen aan de Palestijnse vluchtelingen die het momenteel als afval behandelt; en Egypte vreest dat het wordt gevraagd om een ​​deel van de Sinai aan de Gazanse Palestijnen toe te wijzen. Het Syrische regime is momenteel in chaos, haat Palestijnen en Joden bijna even erg en zal waarschijnlijk geen constructieve partner zijn.

Tot slot merkt Abu Toameh op dat:

Israël als een Joodse staat is een anathema voor de Palestijnse ambities. Geen Arabische leider in de wereld kan de Palestijnen overtuigen om het ‘recht op terugkeer’ voor Palestijnse vluchtelingen op te geven of een oplossing te aanvaarden die Israël in staat stelt controle over bepaalde delen van de Westelijke Jordaanoever en Oost-Jeruzalem te behouden. Elke Arabische of Palestijnse leider die zo’n compromis promoot, zet zijn leven op het spel. En de Palestijnse geschiedenis zal hem opnemen als een ‘verrader’ die zich verkocht aan de Joden en zwichtte voor Amerikaanse en Israëlische druk.

Abbas heeft steeds resoluut onderhandelingen afgewezen. Maar Israëlische leiders hebben gehandeld alsof ze geloofden dat er iets positiefs uit zou kunnen komen. Zij hebben dit ook niet uit naïeviteit gedaan, of omdat ze de Amerikanen wilden dwarsen die daar bleven op aandringen en dreigden om hun diplomatieke of financiële steun [aan Israël] op te geven. Israël betaalde hiervoor een hoge prijs: moordenaars werden vrijgelaten die opnieuw begonnen te moorden, en Israël’s eer ten opzichte van haar vijanden werd verzwakt; Israël bevroren de bouw in Judea en Samaria en verzwakte haar aanspraken op een soevereine natie. Maar zelfs ondanks dit veranderden de Palestijnen hun bottom line niet.

Trump zou uit zijn vastgoedervaring moeten weten dat een deal alleen mogelijk is wanneer beide partijen denken dat ze iets krijgen dat ze willen hebben. Maar wat de Palestijnen willen is iets dat Israël niet verkoopt.

Het maakt niet uit hoe overtuigend je bent. Het maakt niet uit wat voor lekkers de ene of de andere partij in de ring gooit. Het maakt niet uit hoe hard je aandringt of waarmee je dreigt. Soms is er gewoon geen overeenkomst [mogelijk].

Dit is wat Netanyahu zou moeten uitleggen aan Trump. Er zit hier geen akkoord in.

door Vic Rosenthal

---

Bron: in een vertaling door Brabosh.com van een artikel van 23 maart 2017 van Vic Rosenthal op de website van Abu Yehuda.