Toen de Britten hun mandaat [het Britse mandaat] begonnen te ontmantelen en West-Palestina verlieten, begon de Israëlische Onafhankelijkheidsoorlog (30 november 1947 – 14 mei 1948). 

Tijdens de oorlog werden Palestijnse Arabieren strijdende partijen in het conflict, en tegen het einde, in plaats van een Joodse staat te accepteren na vijf en een halve maand oorlogvoering, riepen Palestijnse Arabieren hun broeders uit zeven omringende landen op om de ontluikende Joodse staat te vernietigen. 

• 6.373 Joden (militairen en burgers) kwamen om tijdens de Onafhankelijkheidsoorlog of zowat 1 procent van Israëls toenmalige Joodse bevolking –

Het besluit van de Arabische Liga op 10 april 1948 om Israël binnen te vallen en “Palestina te redden”, markeerde een keerpunt, want het veranderde de regels van het conflict. Dienovereenkomstig draagt ​​Israël geen morele verantwoordelijkheid voor het opzettelijk verbannen van Palestijnse Arabieren om “defensieregelingen te consolideren” in strategische gebieden. Met de op handen zijnde invasie na de onafhankelijkheidsverklaring van Israël, is het niet overdreven om te zeggen dat het voortbestaan ​​van de nieuwe Joodse staat op het spel stond.

De nieuwe Joodse staat vond het noodzakelijk om alle potentiële groepen van Arabisch verzet in belangrijke gebieden te elimineren om te overleven. Het verdrijven van alle Arabische inwoners uit gevoelige gebieden in de nabijheid van Joodse nederzettingen, het tot stand brengen van territoriale continuïteit tussen blokken onder Joodse controle en het verzekeren van de controle van belangrijke transportaders waren militaire behoeften. Toen 14 mei naderde, kon Israël het zich niet veroorloven om een ​​Vijfde Colonne aan de achterkant te riskeren als toevoeging aan alle andere aspecten van zijn militair inferieure situatie.

De prijs van de nederlaag werd zwaar gedrukt door een stroom van ernstige waarschuwingen uit Arabische hoofdsteden, met misschien wel de meest huiveringwekkende voor Israël afkomstig van Jamal Al-Husseini als vice-voorzitter van het Arabisch Hoger Comité [AHC], die publiekelijk verklaarde:

“De Arabieren hebben de Endlösung van het Joodse probleem in eigen handen genomen. Het probleem zal alleen met bloed en vuur worden opgelost. De Joden zullen worden verdreven.”

Drie jaar nadat het wereldjodendom een ​​derde van zijn mensen in de Holocaust had verloren, waren de Israëli’s niet van plan om te testen of de woorden van Al-Husseini louter retoriek of een reële bedreiging waren, en dus bereidden ze zich voor op het ergste. 

De prijs die Israël moest betalen om de Arabische aanval een halt toe te roepen en de overhand te krijgen, was verschrikkelijk. Tijdens de eerste vier weken na de Arabische invasie werden 1.600 Israëli’s gedood – een kwart van alle oorlogsslachtoffers. Het was alsof het Amerikaanse leger per hoofd van de bevolking in één maand 80.000 soldaten verloor in Irak.

Objectief gezien negeert de bewering dat Palestijnse Arabieren onschuldige omstanders waren de feiten: de partijen in het conflict waren niet twee rivaliserende rijken, buitenstaanders of rivaliserende kaliefen. Het was een conflict tussen twee nationale of etnische groepen. Palestijnse Arabieren vertegenwoordigden één partij in het conflict – de partij die verantwoordelijk was voor het starten van de oorlog.

Door hun eigen gedrag namen de Palestijnen de rol van strijdende partijen in het conflict op zich, waardoor elke claim om ongelukkige slachtoffers te zijn ongeldig werd. Legt geleerde Benny Morris uit:

“Een van de kenmerken van de Palestijnse nationale beweging is dat de Palestijnen zichzelf zien als eeuwige slachtoffers van anderen: Ottomaanse Turken, Britse functionarissen, zionisten, Amerikanen.” 

Arabieren erkennen nooit dat ze het slachtoffer zijn van hun eigen toedoen.

_Bronnen:

• _{naar een artikel van Eli E. Hertz “Nakba, The Arab Self-Inflicted Catastrophe” van 27 maart 2018 op de site van Myths and Facts}