Een recente recensie in The Concordian door Aysha White behandelde vier korte films op het filmfestival “Queer for Palestine” dat half november in Montreal werd gehouden.

Het onder de aandacht brengen van de levens van homoseksuele Palestijnen is een prijzenswaardig doel, en het vertellen van hun verhalen kan aanmoediging en hoop geven aan LGBTQ+ Palestijnen.

Helaas zal het belasteren van Israël, zoals deze filmmakers hebben gedaan, niets doen om de Palestijnse zaak vooruit te helpen, of homoseksuele Palestijnen te helpen.

Het filmfestival “gebruikte kunst om het geweld van de Israëlische apartheid en pinkwashing te bestrijden”, schreef White, en beschreef “pinkwashing” als “een vorm van propaganda die (in deze context) de Israëlische regering afschildert als inclusief voor de homogemeenschap (in tegenstelling aan de Palestijnse regering), hoewel dat niet noodzakelijkerwijs klopt met de realiteit.”

Maar Aysha White heeft het heel erg mis. Inderdaad, voor homoseksuele Palestijnen is de situatie behoorlijk nijpend.

Er zijn LGBTQ+ Israëli’s en Palestijnen, maar alleen in Israël kunnen seksuele minderheden genieten van de vrijheid om openlijk samen te komen, hun identiteit te uiten zonder door de staat gesteunde vervolging, en in vrede en veiligheid te leven met partners van hetzelfde geslacht.

Seksuele minderheden in Israël, zowel joden als Arabieren, genieten rechten die hun Palestijnse buren dagelijks worden ontzegd door hun Palestijnse leiders en de samenleving. White heeft recht op haar eigen mening, maar haar eigen valse en onnauwkeurige feiten stroken niet met de waarheid.

Het lijdt geen twijfel: de grootste onderdrukker van homoseksuele Palestijnen is het leiderschap zelf, of het nu Hamas of de Palestijnse Autoriteit (PA) is. Hamas, dat Gaza regeert, verbiedt homoseksualiteit als een illegale praktijk. In werkelijkheid kan de straf soms zwaar zijn, waarbij sommige families homoseksuele familieleden executeren.

Zelfs onder de “gematigde” PA zijn er geen Pride-parades. Queer-organisaties zijn verboden en leden worden regelmatig gearresteerd. Volgens een woordvoerder van de PA zijn dergelijke activiteiten verboden omdat ze “niet gerelateerd zijn aan religies en Palestijnse tradities en gebruiken, vooral in Nablus”.

Als de organisatoren van dit filmfestival geloofden in de mensenrechten van deze belaagde Palestijnen, zouden ze zich uitspreken tegen de echte boosdoener: Hamas en de PA. In plaats daarvan hebben ze onthuld dat ze alleen om ‘mensenrechten’ geven als Israël de schuld kan krijgen.

Net zoals de toenmalige Iraanse president Mahmoud Ahmadinejad in 2007 een publiek aan de Columbia University vertelde dat “we geen homoseksuelen hebben zoals in uw land”, proberen Hamas en de Palestijnse Autoriteit hun weg naar een nieuwe realiteit te onderdrukken, waar autoritaire regimes kunnen hun eigen feiten verzinnen.

Het zal de filmmakers van ‘Queers for Palestine’ misschien verbazen, maar in de Arabische wereld wordt Israël gezien als een veilig toevluchtsoord voor LGBTQ+-reizen, juist vanwege zijn openheid en wettelijk vastgelegde tolerantie. Door dezelfde ongegronde anti-Israëlische beschuldigingen te herhalen die Palestijnse leiders al tientallen jaren gebruiken, brengen de filmmakers van “Queers for Palestine” onherstelbare schade toe aan de groep die ze beweren te helpen.

_Bronnen:

• _{naar een artikel van Jordana Marciano “Accusing Israel of ‘Pinkwashing’ Negates the LGBTQ+ Palestinian Experience” van 3 januari 2022 op de site van The Algemeiner}
• _{naar een artikel van Rachel O’Donoghue “The Real ‘Pinkwashing’ Is Done by Palestinians” van 4 november 2021 op de ste van The Algemeiner}
• _{met dank aan Tiki S. voor de hint}