Sinds de gedwongen uitdrijving van de Joodse gemeenschappen van Gush Katif zitten we in deze slechte film en we weten al hoe het zal eindigen. Nog een ronde vechten, tientallen meer IDF-soldaten dood, tijdelijke rust (bekend als een ‘Hudna’) en dan weer terug naar dezelfde cyclus.

Met andere woorden, we betalen met het bloed van onze zonen om niet in Gaza te zijn. Dat is de echte vergelijking. We betalen geen prijs om daar te zijn – we betalen om er niet te zijn. De situatie toen wij er waren was het paradijs vergeleken met nu. Dàt is de waarheid.

Over het hele politieke spectrum is er geen enkele minister of parlemenslid die heeft gezegd: We hebben een fout gemaakt toen we Gaza verlieten. Het is beter om terug te gaan dan door Hamas gegijzeld te blijven, om het zuiden van Israël in vlammen te zien opgaan en om de paar jaar enkele tientallen van onze zonen op te offeren.

Niet één meer!

Zehut’s vredesplan: de één-staat-oplossing

Bronnen:

♦ naar een artikel (plus video) van Moshe Feiglin “Gaza: Who Dares to Tell the Truth?” van 15 juli 2018 op de site van Zehut International

♦ naar een artikel “Israel’s Disengagement Plan: Renewing the Peace Process” van 20 april 2005 een artikel “Paying the Price for Peace” van 28 juli 2005 en een artikel “Israel’s Disengagement from Gaza and North Samaria” uit 2005 op de site van IMFA (Israeli Ministry of Foreign Affairs)

Gerelateerd op deze blog:

♦ “Saoedi-Arabië: 800.000 ‘gastarbeiders’ verlaten het land; waar zijn ze naartoe?” van 17 juli 2018 [lezen]