Niet alleen vele Duitse politici zijn antisemitisch. De meeste politici en media in Europa die de islam ondersteunen, zijn het ook. Kunt U zich nog de moslimdemonstratie in Noordrijn-Westfalen herinneren, waarbij een uit meerdere honderden personen bestaande islamitische maffia “Joden-aan-het-gas” riep? Weet U nog dat de erbarmelijke minister van Binnenlandse Zaken, Jäger, de onderzoeken tegen alle schreeuwers stopzette? Dan weet U dat moslims hier alles mogen. Dan weet U ook dat Duitsers steeds minder mogen. Dan bent U zich ervan bewust dat wij allang in een juridisch twee klassen-systeem leven: Wetten gelden oor Duitsers. Moslims staan boven de wetten. Supra-wettelijk, zogezegd.
Dan weet u ook, dat wij niet langer een democratie hebben. Want daarin geldt, dat voor de wet iedereen gelijk is.
En dan weet U dat onze politici weer samenwerken met de in historisch opzicht ergste vijand der Joden: Mohammed beging zijn eerste islamitische genocide (talloze verdere zouden in de loop van de islamitische expansie volgen) niet voor niets tegen de Joodse stam van de Banu Kureiza, wier 1000 mannen hij, toen de stam weigerde zich tot de islam te bekeren, de volgende dag in het openbaar liet onthoofden – en hun vrouwen en kinderen verkocht als slaven. Niet zonder eerst de mooiste onder hen voor zijn eigen seksuele behoeften te hebben gereserveerd.
Dan weet U dat nauwelijks 70 jaar na de collaboratie van de nazi’s met moslims (ik herinner aan de meerdere persoonlijke ontvangsten van de Palestijnse Jodenhater grootmoefti Husseini door Hitler, bij wie het ging om de ondersteuning der nazi’s bij de bouw van gaskamers ter vergassing van Joden in het toenmalige “Palestina” Links wederom moslims ondersteunt die ertoe oproepen Joden te vergassen. En de media, meestal links, doen er alles aan om deze schandalige collaboratie te verheimelijken.
Het zijn – niet allemaal, maar de meeste wel – linkse politici die met moslims collaboreren. Hen zal niets gebeuren, hoewel ze allang in de gevangenis hadden moeten zitten wegens steunverlening aan een terroristische organisatie (Wetboek van Strafrecht paragraaf 129 a art. 5 wetb. v. strafrecht), waar het bij de islam zonder meer om gaat. In de eerste plaats deze Jäger, die, net als zijn voorbeeld Merkel, de wet naar believen verkracht – zoals niet alleen zijn illegale en daarmee strafbare stopzetten van de onderzoeken tegen de islamitische “Joden-aan-het-gas”- schreeuwers aantoont (het gaat daarbij om een zgn. officiaal-delict).
Welnu, dat komt allemaal niet alleen in Duitsland voor. Eén blik over onze grenzen helpt om het totaalgebeuren, dat in Europa in de lucht hangt, beter te kunnen beoordelen. Want wat er in Duitsland gebeurde, gebeurde bijvoorbeeld ook in Nederland. Men kan er met z’n pet niet bij, maar het is zo. (zie het onderstaande artikel van Ulfkotte).
Het nieuwe (oude) antisemitisme is islamitisch en links
Dat media het over heel Europa verbreide nieuwe antisemitisme, de geno-typische islamitische Jodenhaat, verzwijgen, is meer dan een dagelijkse zonde. Het getuigt in werkelijkheid van de heimelijke collaboratie der media met deze Jodenhaters en het documenteert een ander, door onze media zo goed als nooit tot thema gemaakt, antisemitisme: dat van Links.
Dit linkse antisemitisme wordt slechts moeizaam en qua argumentatie erbarmelijk gepresenteerd als politiek gemotiveerd anti-zionisme. Dit anti-zionisme is echter even Joden-vijandig als de Joden-vijandigheid van de nazi’s, die, zoals bekend, eveneens links waren. Daar heeft zelfs Joschka Fischer in één van zijn heldere momenten op gewezen:
“Voor mij was het duidelijk dat anti-zionisme uiteindelijk niets anders was dan antisemitisme en zoals elk antisemitisme uitmondde in moord op Joodse mensen.” (Joschka Fischer in:: “Ik, Joschka Fischer – De rood-groene jaren.”)
De verschillende combinaties van antisemitisme en anti-zionisme zijn in Duitsland aan de extreem-rechtse zelfkant en – ik beklemtoon dit hier nadrukkelijk – bij de linkse mainstream een in het eerste geval bekende, in het tweede geval zorgvuldig verzwegen verschijnsel.
Het is de politieke gemiddelde massa, waarin “links” en “rechts” elkaar ontmoeten en hun gemeenschappelijke politieke en ideologische wortels verraden. Het begrip “Rechts” is zowel historisch als deterministisch een zuiver ideologisch strijdbegrip van Links, dat met de reële definitie Rechts-Links weinig tot niets te maken heeft (deze gaat terug tot de plaatsordening der Franse Nationale vergadering van 1792: Links zaten de Jakobijnen, rechts de burgerij en de religieuzen). Het gaat er Links met dit begrip uitsluitend om haar politieke tegenstanders tot zwijgen te brengen.
Want in werkelijkheid willen Duitse en Internationale Socialisten met het etiket “rechts” a) het linkse karakter van het nationaalsocialisme zien te verdoezelen en b) de aanzienlijke verstrengeling van hun beweging met de NSDAP zien te verdoezelen.
Lange tijd hadden ze daarmee een enorm succes. Maar dat begint nu af te brokkelen. Bij zijn “omzwerving” van het Duitse linkse terrorisme van de jaren ’70 naar de NPD hoefde bijvoorbeeld Horst Mahler, één van de centrale figuren van de RAF en van het linkse terrorisme in de toenmalige BRD, zijn antizionistische en antisemitische opvattingen hoegenaamd niet te wijzigen. Waarom niet? Omdat ze in feite identiek zijn.
Het waren linksen, die pas ná Hitler in Duitsland weer Joden vermoordden.
En wat maar weinig mensen weten: Het ware linksen, die in de Bondsrepubliek, de eerste maal ná de NSDAP, weer Joden doodden. De voorganger van de RAF, de Tupamaros in München, waren, begin jaren ’70 van de 20ste eeuw, verantwoordelijk voor maar liefst twee brandstichtingen tegen Joden.
In Berlijn kon slechts met veel geluk een catastrofe worden verhinderd, die anders aan talloze Joden het leven zou hebben gekost. in München hadden ze meer “geluk”. Hun brandaanslag op een Joods seniorencomplex, waarin overlevenden van de Holocaust woonden, kostte zeven Joodse medemensen, die in levende lijve in hun kamers verbrandden, het leven.
En nooit vergeten is de samenwerking tussen de RAF en de verschillende terreurorganisaties van Arafat (tegenwoordig door linkse media opgehemeld als “Palestijnse bevrijdingsbewegingen”), die, zoals men nu weet, de eigenlijke opdrachtgevers van het bloedbad van 1972 in München waren.
Zowel bij de aanslag in München op het Olympische team van Israël (uitgevoerd door de Palestijnse terreurorganisatie Zwarte September) als bij de diverse vliegtuigkapingen, waarbij Joden werden geselecteerd en geëxecuteerd, was de RAF in de voorste gelederen betrokken. In München voorzag ze, zoals men thans weet, de islamitische aanslagplegers van de benodigde wapens, en bij vele vliegtuigkapingen en daarmee successievelijke Joden-selecties (Joden werden geselecteerd en voor de ogen van de passagiers geliquideerd) waren RAF-leden zelf aanwezig.
Tegenwoordig verspreiden aanhangers en leden van de de partij van Die Linke, de SPD en de Groenen ongegeneerd in Duitse steden en gemeenten flyers met het opschrift: “Koop geen Israëlische producten.” Nog maar 75 jaar geleden verspreidden dezelfde figuren flyers met “Koop niet bij Joden!”
Nee, de tegenwoordige linkse media en linkse politici (ik beschuldig hier uitdrukkelijk de verschrikkelijke minister van Binnenlandse Zaken Jäger van Nordrhein-Westfalen – een topkandidaat voor Neurenberg 2.0) zijn net zo antisemitisch als de NSDAP het was. Ze wensen Israël evenzeer zijn uitwissing toe als moslims van Fatah, de PLO, Hamas, ISIS, de Taliban, Boko Haram of Iran het haar toewensen. Het enige verschil is dat ze het (nog) niet zo openlijk zeggen.
En ze zetten tegenwoordig de schandalige collaboratie van de nazi’s met de moslims weer voort. Zeker, ze geven zichzelf een ander lak-laagje. Maar wie aan dat lak-laagje krast, vindt daaronder dezelfde Joden-hatende geest als bij de nationaalsocialisten.
door Michael Mannheimer
Bron: in een vertaling uit het Duits voor E.J. Bron door Theresa Geissler van een artikel van Michael Mannheimer op zijn blog van 6 april 2017
