Wegens familiale omstandigheden hele week offline
Donderdag, 2 maart 2017 ben ik er weer
Onze zoon en stiefzoon:
David Tvauri-Tskhomaria
(Tbilisi, Georgië, 7.08.1978-20.02.2017)
Maand: februari 2017
Na de euforie volgt de ontnuchtering: ‘Geen Amerikaanse instemming voor uitbreiding of annexatie nederzettingen’
Israël’s minister van Defensie Avigdor Lieberman heeft op vrijdag 17 februari ’17 in een interview op Channel 2 News de Israëliërs gewaarschuwd om hun hooggespannen verwachtingen en hoop in president Donald Trump en de VS te temperen. Een echte koerswijzing inzake de nederzettingen komt er (voorlopig?) niet. Integendeel. De nederzettingenbeweging blijft voorlopig op haar honger zitten, zoveel is wel duidelijk.
Van een triomfantelijke terugkeer van premier Netanyahu uit Washington, zijn zakken vol met een karrevracht aan concrete toezeggingen, is al helemaal geen sprake. Het blijft dan ook opvallend stil in de Israëlische pers. Er valt namelijk helemaal niks te melden. Trump houdt voorlopig de boot af en wil dat Israël hem volgt en wacht tot “Hij” zijn “grootse plannen” zal ontvouwen omtrent een vredesplan voor Israël’s conflict met de Arabieren en de Palestijnen in het bijzonder.
Een gefrustreerde maar realistische minister Lieberman wees er dan ook op dat zolang de Trumpregering niet het licht op groen zet voor uitbreiding van de nederzettingen of een eventuele annexatie van Judea & Samaria of zelfs enkel maar het door Israël beheerde deel ervan, aka Area C, waarbij hij uiteraard impliciet verwees naar de plannen van minister Naftali Bennett en zijn aanhang, tot nader order uit te stellen.
Kortom: Zolang wij [Israël dus] de expliciete instemming van Trump niet hebben (en die hebben we op dit ogenblik niét!), kunnen we maar beter niks doen, verklaarde een sip kijkende Lieberman tegenover de Israëlische pers:
“We kunnen niet verder vooruitgaan zonder afspraken met de Verenigde Staten, zowel ten aanzien van de bouw alsook de toepassing van de soevereiniteit, dus ik stel voor dat iedereen wat zou kalmeren.
Wat de annexatie en de bouw in Judea en Samaria betreft, moeten we begrijpen dat dit niet de functie is van verklaringen of pogingen die slechts electorale winst op korte termijn beogen. Dit is in de eerste plaats, een resultaat van een functie van onze afspraken met de Verenigde Staten.
Indien iemand denkt dat u de Israëlische soevereiniteit kunt toepassen over heel Judea en Samaria of in de nederzettingenblokken of onbeperkt kan bouwen, zonder een akkoord met het Witte Huis, dan vergist hij zich.“
Terloops: Ook de door Trump aangekondigde verhuis van de Amerikaanse ambassade in Tel Aviv naar Jeruzalem is voor onbepaalde tijd uitgesteld. Dat was blijkbaar enkel ondoordachte verkiezingspraat. Niet ernstig dus. Jammer wel.
Israëlische partijen dringen aan op annexatie van Area C in Judea en Samaria
Minister van Justitie en parlementslid voro de Joods Huispartij Ayelet Shaked bekritiseerde op donderdag suggesties dat Israël heel Judea en Samaria zou moeten annexeren. Een dergelijke annexatie zou het einde betekenen van Israël als een Joodse staat, omdat de staat wellicht niet in staat zal zijn om het Israëlisch burgerschap uit te reiken aan ca. 2 miljoen Arabieren.
Zij riep tevens op tot grootschalige constructie in Jeruzalem en in Area C, bovenop de uitbreiding van de Israëlische soevereiniteit over Maaleh Adumim. Haar chef, minister Naftali Bennett, heeft bij herhaling opgeroepen voor de annexatie van Area C (zie kaartje onderaan), dat in oppervlakte zowt 60 procent van Judea en Samaria beslaat en waar naar schatting nog zo’n 90.000 Arabieren wonen.
In een interview met Radio 101.5 zei minister Shaked:
“Ik ben het eens met [de Zionistische Uniepartij en oppositieleider Yitzhak] Herzog dat de annexatie van Judea en Samaria zou leiden tot een einde van de Joodse staat. Ik geloof dat dit idee van annexatie van heel Judea en Samaria niet correct is, maar ik geloof dat we Area C moeten annexeren, waar zo’n 450.000 Joden en 90.000 Arabieren wonen. De staat kan zeker het staatsburgerschap toekennen aan nog eens 90.000 Arabieren en Areas A en B zouden deel uitmaken van een regionale Arabische confederatie.”
Eerder had parlementslid Ayelet Nahmias-Verbin van de centrumlinkse partij Zionistische Unie (een alliantie van de Arbeidspartij, Hatnua en de Groenen) verklaard om volgende week een wetsvoorstel in te dienen om Area C in Judea & Samaria te annexeren bij Israël. Een bericht in de Israëlische krant Yediot Aharonot luidde:
“Het wetsvoorstel beoogt het gehele grondgebied te annexeren zoals dat in de Oslo-akkoorden werd gedefinieerd als Area C. Area C omvat alle nederzettingen in Judea en Samaria, alsook de toegangswegen er naartoe en het grootste deel van de niet-bevolkte gebieden in Judea en Samaria. Het doel van het wetsvoorstel is om de regeringscoalitie een spiegel voor te houden omtrent de manier waarop zij opereert en de methode van sluipende annexatie aan te vechten die zij hanteert bij gebrek aan reële politieke activiteit.”
De verklarende opmerkingen bij het wetsvoorstel in kwestie lezen:
“De regering heeft sinds haar oprichting geen politieke visie en geen weg gepresenteerd, die tot deze verlamming hebben geleid, zoals de meest recente VN-resolutie bewees, die eens te meer Israël met de rug tegen de muur plaatste. We moeten het gezicht van de overheid die politiek verlamd is, blootleggen en haar vragen: wil de Israëlische regering twee miljoen Palestijnen onder haar controle brengen of wil zij een Joodse en democratische staat behouden? Als de regering en haar ministers de toepassing steunen om het [Israëlische] recht toe te passen in Area C, of bij uitbreiding over heel Judea en Samaria, moet het er tevens de problemen die daarmee samengaan erbij nemen. Dit is niet de formule van [David] Ben Goerion en het is ook niet de formule van [Menachem] Begin.”
Een kaartje van Judea & Samaria, aka de Betwiste Gebieden, van februari 2011
Waarom een onafhankelijke Palestijnse staat slecht zou zijn voor Amerika
Palestijnen trekken jubelend door de straten van het Ein el-Hilweh vluchtelingenkamp nabij de zuidelijk gelegen stad Sidon, Libanon. Zij vierden uitgelaten de islamistische aanslagen van 11 september 2001 en vuurden geweren af in de lucht. Bij de aanslagen op het WTC in New York en elders kwamen ca. 3000 mensen om het leven [beeldbron: AP Photo/Mohamed Zatari]
We weten allemaal waarom de oprichting van een Palestijnse staat zo gevaarlijk is voor Israël. Denk bijvoorbeeld maar aan de onverdedigbare grenzen, de kwetsbare luchthavens, het gebrek aan waterbronnen enz. Maar laten we eens kijken waarom een Palestijnse staat ook gevaarlijk zou zijn voor Amerika:
♦ Onrust en instabiliteit: De Palestijnen hebben een lange staat van dienst in het aansteken van regionale instabiliteit. Ze veroorzaakten een gewapend conflict met koning Hussein van Jordanië. Ze instigneerden een burgeroorlog in Libanon. Het is slechts een kwestie van tijd voordat een Palestijnse staat de onrust en chaos in de hele regio zou aanwakkeren. Dat soort van chaos, in zo’n gevoelige regio van de wereld, is het laatste wat de V.S. nodig heeft.
♦ Een proxy voor schurkenstaten: De Palestijnen hebben zich altijd verbonden met de meest extreme en agressieve regimes in de wereld: vroeger was dat de Sovjet-Unie; vandaag de dag is het Noord-Korea en Iran. ‘Palestina’ zou snel Iraanse ‘vrijwilligers’ uitnodigen en Noord-Koreaanse raketten willen verwerven. Het zou een proxy-status worden voor ’s werelds ergste schurkenregimes. Hoe kan een Iraanse haven in Gaza goed zijn voor Amerika?
♦ Gekant tegen Amerikaanse waarden: We kunnen nu al aan de praktijken van de Palestijnse Autoriteit in de afgelopen 23 jaar zien wat voor soort staat we zouden hebben. De islam zal de staatsgodsdienst zijn. Verkiezingen zullen slechts worden gehouden, indien die al ooit zouden plaatsvinden. Critici van het regime zullen ondedrukt worden. Vakbonden zullen worden lastiggevallen. Gevangenen worden gemarteld. Christenen worden geïntimideerd. Vrouwen zullen tweederangs burgers zijn. De islamitische en autoritaire waarden die worden belichaamd door de Palestijnse staat staabn lijnrecht tegenover de democratische en pluralistische waarden die wij, Amerikanen koesteren.
♦ Vijandschap jegens Amerika: Een Palestijnse staat zou een actieve anti-Amerikaanse staat in woord en daad zijn. Hoe we dat weten? Kijk maar naar wat de Palestijnse Autoriteit aan haar mensen heeft onderwezen en aan de kinderen in het bijzonder, over de afgelopen twee decennia. De PA media en scholen portretteren de Verenigde Staten als racistisch, koloniaal, en oorlogszuchtig. Ze beschuldigen de V.S. voor het eigenhandig uitvoeren van de aanslagen van 9/11, van de verspreiding van ziektes en immoraliteit en samenzwering tegen de islam.
Een Palestijnse staat zal haat tegen Amerika promoten, op de internationale fora tegen de V.S. stemmen en zich scharen aan de zijde van radicale derdewereld regimes. De wereld heeft al genoeg van Amerika-hatende landen. Waarom hebben we nog een ander nodig?
Een van de meest opmerkelijke zaken omtrent het gedrag van de PA is de gewoonte om jaarlijks $ 500 miljoen hulp aan te nemen van de V.S. en zich dan om te keren en vervolgens straten, parken, scholen, en sportwedstrijden vernoemen naar terroristen die Amerikanen hebben vermoord. Sommigen van hen zijn zelfs vernoemd naar de beruchte Dalal Mughrabi, een terroriste die de nicht van een Amerikaanse senator heeft vermoord. Als dit is hoe de PA thans fungeert, nu het zo hard de Amerikaanse steun nodig heeft voor haar onafhankelijkscampagne, stel je dan eens voor hoe ze zullen handelen wanneer het een soevereine staat heeft en niet langer afhankelijk is van Amerikaanse hulp.
♦ Ondermijning van Amerika’s bondgenoot: Israël is altijd Amerika’s beste vriend en meest betrouwbare bondgenoot geweest. Als een kwestie van principes en als een kwestie van strategische wijsheid, moeten de Verenigde Staten altijd klaarstaan voor hun vrienden. Voor het instellen van een Palestijnse staat langsheen de grenzen van Israël zou een ernstig gevaar voor onze bondgenoot opleveren. Het zou ook het vertrouwen ondermijnen van alle van Amerika’s bondgenote en de waarde van de Amerikaanse beloften in twijfel trekken.
♦ Het meeslepen van de VS in buitenlandse conflicten: Israël heeft nooit de Verenigde Staten gevraagd om het militair te verdedigen. De Israëli’s vechten hun eigen strijd. Maar als een verzwakt, gekrompen Israël dreigt te worden overspoeld door een Palestijns-Iraans-Noord-Koreaanse aanval, zal er een enorme druk op de Verenigde Staten wegen om militaire actie te ondernemen wanneer het ziet hoe zijn naaste bondgenoot met vernietiging wordt bedreigd. Dus zouden de V.S. worden meegesleurd worden in een buitenlands conflict dat volledig te voorkomen was.
In elk denkbaar opzicht zou een Palestijnse staat slecht zijn voor Amerika, slecht voor de Amerikaanse waarden zijn, slecht voor de Amerikaanse belangen en slecht voor Amerika’s bondgenoten.
door Stephen M. Flatow
Bron: in een vertaling van Brabosh.com naar een artikel van Stephen M. Flatow van 16 februari 2017 op de site van Arutz Sheva
De auteur, een advocaat in New Jersey, VS, is vice-president van The Religious Zionists of America.
De advocaat is ook de vader van de Amerikaans Joodse Alisa Flatow, die vermoord werd door Palestijnse terroristen toen zij met een bus in 1995 op studiereis was doorheen Israël en de bus explodeerde toen zij op weg was naar het strand van Gush Katif, Gaza. Nadat Alisa een dag later bezweek aan fatale hoofdwonden heeft de familie haar organen gedoneerd om het leven van anderen te redden.
Tijdens die aanslag van 9 april 1995, gekend als de Kfar Darom bus attack, werden naast Alisa Flatow ook nog eens zeven Israëlische soldaten gedood en raakten 52 anderen gewond.
Memoriaal voor de Amerikaanse Alisa Flatow in Gedera, Israël
VS in de VN-Veiligheidsraad: Wij ondersteunen nog steeds de 2-statenoplossing
“En ze piesten in een plas en het bleef lijk het was…”
[Een cartoon van de Israëlische tekenaar Ronny Gordon in Arutz Sheva]
De recente uitspraken van president Donald Trump omtrent de tweestatenoplossing hebben in de wereld (en in de rest van het heelal?!!) voor flink wat opschudding gezorgd en diverse buitenlandse waarnemers denken dat de VS thans willen afstappen van het 2-statenmodel als oplossing voor Israël’s conflict met de Arabische- en de Moslimwereld in het algemeen en de Palestijnen in het bijzonder. Echter, niets is minder waar. Ook voor de Amerikanen (onder Trump) is de tweestatenoplossing nog steeds springlevend en blijft dienen als basismodel voor vrede in het M-O.
Vandaar dat Nikki Haley, de Amerikaanse ambassadeur aan de Verenigde Naties, op donderdag 16 februari ’17 bij haar eerste optreden namens de VS in de Veiligheidsraad, zich haastte om de plooien weer glad te strijken en de twijfels weg te nemen die Trump had gezaaid in het Westen, het M-O en onder de Palestijnen. Haley stelde onomwonden in de VN: “We absolutely support a two-state solution” voor het Israëlisch-Palestijns conflict en “iedereen die denkt van niet is verkeerd”.
Nikki Haley achtte het bijgevolg noodzakelijk om wat toelichting te verstrekken bij de uitspraken van Trump die tijdens de persconferentie met Netanyahu had gezegd: “I’m looking at two-state and one-state, and I like the one that both parties like. I can live with either one.”
Volgens Haley bedoelde Trump simpelweg: laat Israëli’s en Palestijnen zélf kiezen in welk voorstel ze elkaar kunnen vinden; dat hoeft niet per se de 2-statenoplossing zijn maar kan ook iets anders zijn, dan is dat voor mij geen enkel probleem.
De commentaren van Nikki Haley waren alleszins veel duidelijker dan de mistige uitspraken van haar chef Donald Trump die enkel maar voor verwarring zorgden:
“We denken evengoed out of the box, dat wil zeggen: Wat is er nodig om deze twee kanten aan de tafel te brengen? Wat hebben we nodig waarover ze het eens kunnen worden? Begrijp dat de Verenigde Staten de twee-staten-oplossing ondersteunen. Dat heeft nog nooit gewankeld.
Wat wij zeggen is, OK, laten we niet enkel praten over de oude manier van doen. Kom naar de tafel in deze verse atmosfeer en met de perspectieven die we nu hebben, laten we nadenken, OK, wat kunnen we doen voelen met al die factoren die we kennen, te weten waar we vandaag zitten en hoe kunnen we vooruit. Dat is wat we in feite zeggen aan beide kanten.
Ik denk in de eerste plaats dat een twee-staten-oplossing is wat we steunen. Iedereen die wil beweren dat de Verenigde Staten een twee-staten-oplossing niet meer ondersteunen, die heeft het verkeerd voor. Laten we een pauze nemen. We zijn gewoon onbevooroordeeld. Breng ze naar de tafel en zegt: OK, we gaan dit of dat doen.”
Trump had er bij de Israëlische premier Benjamin Netanyahu, tijdens hun gezamenlijke persconferentie in het Witte Huis op woensdag, tevens op aangedrongen om “zich wat in te houden” omtrent de bouw van Joodse ‘nederzettingen’ op het grondgebied dat de Palestijnen claimen voor hun toekomstige staat, om alzo te trachten de onderhandelingen te vergemakkelijken. Ambassadeur Nikki Haley zei hierover gisteren:
“Wat de president heeft gezegd en waarover wij het eens zijn, is dat de uitbreiding van de nederzettingen op dit punt niet behulpzaam is. Dat is eigenlijk wat wij tegen beide kanten zeggen. Laten we even een pauze nemen. We gaan proberen om een aantal constructieve maatregelen te vergemakkelijken.”
Aldus steunen de VS nog altijd voluit het “twee staten voor twee volkeren” -voorstel dat al sinds Resolutie 181 van november 1947 op tafel ligt. Ondanks het feit dat de 2-statenoplossing al van in den beginne werd verworpen door de Arabieren en nadien bij herhaling door de Palestijnse Arabieren, van Yasser Arafat tot Mahmoud Abbas. En toch blijft de wereld met inbegrip van de VS, zich tegen beter weten in vastklampen aan dat Verdeelplan uit 1947 dat niemand in de moslimwereld wil accepteren behalve Israël dat het in 1947 wèl accepteerde.
In Resolutie 181 (aka het VN Verdeelplan in twee aparte staten van 1947) wordt het begrip Joodse Staat, in het Engels “Jewish State“, maar liefst 21 maal letterlijk geciteerd. Omwille van het feit dat deze oplossing (en alle andere voorstellen die later zullen volgen) de feitelijke erkenning inhoudt van een Joodse Staat (later ‘Israël’ genoemd) is dat voor de Palestijnen nog steeds een brug te ver. Dat is ook voor de Arabieren de enige en werkelijke reden waarom Resolutie 181 werd afgewezen.
Met de geboorte van de Joodse staat werd het Arabische rejectionisme geboren dat nadien klakkeloos werd overgenomen door de Palestijnen: “Israël erkennen? Misschien. Een Joodse Staat erkennen? Dàt nooit!” luidt het credo al bijna zeventig jaren. Het Arabische èn Palestijnse rejectionisme is het echte obstakel dat vrede met Israël in de weg staat. Israël’s nederzettingenbeleid dient enkel als een smoes.
Brabosh.com
