Jeruzalem, 11 juni 1967. Israëlische soldaten hebben de Tempelberg in Jeruzalem heroverd op het Jordaanse leger nadat 19 jaar lang hen verboden was om de Joodse heiligdommen in oud-Jeruzalem te betreden. Oud-Jeruzalem werd wat later geannexeerd en herenigd. Echter het beheer van de islamitische heiligdommen op de Tempelberg werd in handen van Jordanië gelaten bij wijze van compromis.

Als gevolg van de Zesdaagse Oorlog werden vele Palestijnen in de veroverde gebieden ontheemd, t.t.z. ze moesten hun huizen verlaten en verhuizen naar een andere plaats in hetzelfde land. Deze “ontheemden” vormden het onderwerp van Resolutie 237 van 14 juni 1967, die…:

“de regering van Israël oproept om de veiligheid, welvaart  en zekerheid van de bewoners van de gebieden waar militaire operaties hhebben plaatsgevonden te garanderen en de terugkeer te vergemakkelijken van die inwoners die sinds het uitbreken van de vijandelijkheden gevlucht zijn uit die gebieden.”

[Origineel: “Calls upon the Goverment of Israel to ensure the safety, welfare and security of the inhabitants of the areas where military operations have taken place and to facilitate the return of those inhabitants who have fled the areas since the outbreak of the hostilities“].

Deze resolutie spreekt niet van een ‘recht’ op terugkeer, maar Israël heeft met hun terugkeer ingestemd tijdens verschillende overeenkomsten die werden gebundeld in de Israëlische houding tijdens vredesonderhandelingen. In een bepaald Israëlisch document dat de titel draagt ‘Principles Guiding Israel’s Policy in the Aftermath of the June 1967 War’ heeft de toenmalige minister-president Levi Eshkol (1859-1969) slechts een maand na het conflict verklaard dat “Israël volledig zal meewerken aan de oplossing van het vluchtelingen probleem… binnen het kader van een internationaal en regionaal plan.” In 1949 en 1967 heeft Israël aan 100.000 gezinnen, die tijdens de oorlog werden gescheiden, aangeboden om terug te keren en/of te repatriëren (in 1949). Eveneens na de Zesdaagse Oorlog werden meer dan 9.000 Palestijnse families in 1967 herenigd en werd uiteindelijk aan 60.000 Palestijnen toegestaan om terug te keren. [bron]

Lees verder “Waarom Israël niet wil dat al de Palestijnse ‘vluchtelingen’ terugkeren”

In het najaar gaf voormalig opperrabbijn van Groot-Brittannië, rabbi Lord Jonathan Sacks volgende speech in het Europees parlement over de toekomst van de Joodse gemeenschappen in Europa.

“De haat die begint met Joden, eindigt nooit met Joden. Dat is wat we vandaag de dag goed moeten begrijpen. Het waren niet alleen de Joden die leden onder Hitler, het waren niet alleen de Joden die leden onder Stalin. Het zijn niet alleen de Joden die lijden onder IS of Al-Qaida of de islamitische Jihad. We maken een ernstige fout als we denken dat antisemitisme alleen Joden bedreigt. Het is vooral een bedreiging voor Europa en voor de vrijheden die er in de loop der eeuwen zijn bevochten. Antisemitisme gaat niet over Joden. Het gaat over antisemieten. Het gaat over mensen die geen verantwoordelijkheid kunnen nemen voor hun eigen fouten en in plaats daarvan een ander de schuld geven. Historisch gezien: als je een christen was ten tijde van de kruistochten, of een Duitser na de Eerste Wereldoorlog, en je zag dat de wereld niet was geworden wat jij ervan verwachtte, gaf je de schuld aan de Joden. Dat is wat nu opnieuw gebeurt. Ik kan niet genoeg benadrukken hoe gevaarlijk dat is. Niet alleen voor Joden, maar voor eenieder die waarde hecht aan vrijheid, compassie en menselijkheid.

Symptoon
In een cultuur is de opkomst van antisemitisme het eerste symptoom van een ziekte, de eerste waarschuwing voor een algehele ineenstorting. Als Europa antisemitisme laat opbloeien, zal dat het begin van het einde van het werelddeel zijn. Wat ik in deze paar woorden wil analyseren, is een vaag, ambigu fenomeen. Want wij moeten precies weten en begrijpen wat antisemitisme is, waarom het gebeurt, en in het bijzonder waarom antisemieten ervan overtuigd zijn dat ze geen antisemiet zijn.

Lees verder “Het muterende virus: anti-Zionisme is het antisemitisme van onze tijd [Jonathan Sacks]”