Het botert best tussen premier Netanjahoe en president Poetin, daar in Moskou. Zoals steeds komen de ‘vrienden’ van Israël met veel kabaal binnen langs de voordeur en druipen met de staart tussen hun benen en vervuld van rancune weer af via de achterdeur. En Bibi, glimlachend zoals steeds, mijmert hardop: “Adieu la France, sans rancune. Bonjour la Chine! Bienvenu la Russie!”

“De mislukking van Frankrijk’s “vredesconferentie” aan de ene kant en het succes van Netanjahoe’s vierde reis naar Moskou aan de andere kant, waren de poëtische afsluiters van de week, omdat zij een levendig toonbeeld waren van Israël’ s diplomatieke en strategische positie van vandaag. Israël is noch zwak noch geïsoleerd. Het wordt omhelsd door de opkomende machten. En deze die hun macht zien afnemen en de Joodse staat tot zondebok willen maken, zijn dezelfden die hun eigen landen naar economische en culturele achteruitgang voeren en een chaos maken van hun beveiliging.” [bron: Caroline Glick in J-Post, op 9 juni 2016]

Er was iets poëtisch aan omtrent de gebeurtenissen die de afgelopen week van diplomatie afsloten. Deze week was begonnen met de “vredesconferentie” van de Franse president François Hollande en eindigde met het staatsbezoek van premier Benjamin Netanyahu aan Moskou. Vanuit het perspectief van zowel de inhoud als stijl, kon het contrast tussen de twee gebeurtenissen niet treffender zijn geweest.

Frankrijk vergastte ons weer op een zoveelste anti-Israëlische diplomatieke stapel. Hollande had gehoopt om te laten zien dat Frankrijk in het vacuüm was gestapt dat werd achtergelaten door de Verenigde Staten, nadat deze hun positie als wereldleider hadden opgegeven. Maar het enige waartoe de conferentie toediende was om te laten zien hoe irrationeel en zelfdestructief Frankrijk – en West-Europa – is geworden.

Noch de Israëlische noch de Palestijnse vertegenwoordigers waren aanwezig op de conferentie die erop gericht om Israël ’s definitieve grenzen te dicteren. Hun afwezigheid liet de gebeurtenis lijken op een terugkeer naar het tijdperk van het Europese kolonialisme. Het was alsof Hollande Frankrijks glorieuze dagen in Syrië en Algerije wilde naspelen.

In zijn openingstoespraak, recyleerde Hollande de afgezaagde bewering dat de weg om de jihad te verslaan is door Israël te dwingen om Judea, Samaria en Jeruzalem weg te geven aan islamitische terroristen. Het document dat het Franse ministerie van Buitenlandse Zaken had verspreid onder de deelnemers voorafgaand aan de conferentie, werd een tijdschema aanbevolen tot het dwingen van Israël om aan de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie (PLO) Judea, Samaria en grote delen van Jeruzalem weg te te schenken en dat alles voor het heil van de veiligheid in de hele wereld.

De Fransen hadden hun conferentie gepland vooraleer de bendes in Ramallah, Hebron, Jeruzalem en Gaza publiekelijk de koelbloedige moord vierden op Israëlische dinerenden in het Sarona shoppingcenter in Tel Aviv afgelopen woensdagavond. Maar het meest recente bloedbad was niet nodig geweest om de absurditeit van het plan van Frankrijk om de jihad te verslaan door de jihadisten nog meer macht te geven ten koste van Israël.

Immers, had Israel niet 11 jaar geleden Gaza overgedragen aan de Palestijnen? In plaats van het probleem van de jihad te verbeteren – in Europa en in de rest van de wereld – is de gesel van de islamitische oorlog de afgelopen tien jaar geometrisch toegenomen. Frankrijks eigen recente ervaringen leren os dat Hollande’s ‘vredesplan’ een hersenschim was.

[..]

Lees hier het hele artikel van Caroline Glick verder in The Jerusalem Post

Bron: naar een artikel in The Jerusalem Post van 9 juni 2016

Met dank aan Tiki S. voor de hint: “Realiteits politiek!”