Dag: 7 mei 2016

Hamas: ‘Wij zijn (nog) niet uit op een nieuw conflict met Israël maar willen ook geen vrede’

brabosh

haniyeh-abbas2Ismail Haniyeh en Mahmoud Abbas, samen op ramkoers tegen Israël…

Hamasleider Ismail Haniyeh zei op vrijdag 6 mei dat zijn islamistische terreurbeweging (nog) niet op zoek naar oorlog is met Israël, maar dat het de aanwezigheid van haar troepen in Gaza niet zal tolereren. “Wij pleiten niet voor een nieuwe oorlog, maar we zullen onder geen enkel beding deze invallen aanvaarden,” zei hij tijdens zijn vrijdagse preek in de Grote Moskee van Gaza.

Hamas heeft de afgelopen week herhaaldelijk mortiergranaten afgevuurd op Israëlische soldaten aan de grens met Gaza terwijl zij druk bezig waren om de aanvalstunnels en tunnelnetwerken van Hamas op te sporen en te vernietigen.

Haniyeh zei dat Israëlische soldaten Gaza waren binnengedrongen tot een diepte van “150 tot 199 meters onder het voorwendsel van de zoektocht naar tunnels”, en hij vervolgde met “we hebben verschilllende boodschappen uitgezonden dat het verzet het Israëlische bezettingsleger niet zal toestaan om nieuwe regels op te leggen binnen de grenzen van de Gazastrook.”  

Hainyeh zei dat Hamas geen “zogenoemde bufferzone” zal accepteren, verwijzend naar een 100 meter brede strook langsheen de grens maar op Gazaans grondgebied, waar het IDF het recht beghoud om op te treden zoals bijvoorbeeld het voorkomen dat terroristen Israël illegaal zouden willen binnendringen om aanslagen te plegen.

Series of attacks on checkpoints in Sinai and one soldier was killedIronisch genoeg zweeg Haniyeh in alle talen over de massieve Egyptische bufferzone in het zuiden van Gaza (plaatje hierboven) die met de aanleg begon eind 2014 en die evenals de Israëlische bedoeld is als een contra-terrorisme maatregel (plaatje hierboven, zicht vanuit Gaza op Egypte: brede bufferzone voorzien van bewakingstorens, beveiligingscamera ‘s, alarmsystemen enz.) Lees ook hier op deze blog: “De Egyptische blokkade van Gaza waar in het Westen iedereen over zwijgt.”

Arabische bronnen in Gaza vertelden aan het agentschap Walla op vrijdagmiddag dat het IDF haar soldaten had teruggetrokken uit de Gazaanse kant van de veiligheidsbarrière en verder ging met haar zoektocht naar tunnels aan de Israëlische kant. De frequente beschietingen met raketten door Hamas vanuit de gordel rond Gaza, sproot voort uit de Palestijnse ‘frustratie’ over het blootleggen door het IDF van aanvalstunnels, vertelde een topfunctionaris in de Knesset op vrijdag.

“Er is een reden waarom iedereen op scherp staat,” vertelde in een interview parlementslid Tzachi HaNegbi, die tevens voorzitter is van het Comité voor Buitenlandse Zaken en Defensie van de Knesset en sinds juni 2014 vice-minister van Defensie in het kabinet van Netanjahoe. Hij vervolgde: “Het is bijna twee jaar geleden sinds Operation Protective Edge in Gaza, die [voor ons] succesvol verlopen is en wij er toen in geslaagd zijn om Hamas bijna helemaal te decimeren. De voorbije twee jaren genieten wij van een bestand zoals we dat niet meer gezien hebben sinds Hamas in 2007 aan de macht kwam.”

“In de afgelopen dagen en zelfs nog meer in de laatste 48 uur, constateren we een prikkelbaarheid bij Hamas,” vervolgde hij. “Dit is waarschijnlijk een signaal van frustratie bij Hamas omwille van het feit dat het terreurtunnelsysteem dat het ontwikkelde zijn immuniteit heeft verloren. We vieren 68 jaar van het stevig weerstaan aan de terreur, hebben tragedies doorstaan en hopen niettegenstaande dat, er vroeg of laat wat een beetje verstand zal beginnen stromen in de problematische hersenen van onze vijanden, zodat we niet telkens opnieuw oorlog met hen moeten voeren,” voegde hij eraan toe.

Premier Benjamin Netanjahoe en Tzachi HaNegbi
Netanyahu-and-Tzachi-HaNegbi

Advertenties

Londen kiest voor moslimburgemeester; Britse Joden maken zich zorgen om hun toekomst

brabosh

londen-Joden

Op 6 mei 2016 vonden er gemeenteraadsverkiezingen plaats in de Britse hoofdstad Londen die zich polariseerde rond wel twee merkwaardige kandidaten: Sadiq Khan, een moslim en zoon van een Pakistaanse buschauffeur en de kandidaat van de Britse socialistische partij Labour; tegenover Zac Goldsmith, een welvarende Joodse ondernemer en de kandidaat van de Britse Conservatieve Partij. Links tegen rechts, moslim tegenover Joods. Het was niet echt een verrassing dat Sadiq Khan met 56,8 procent van de stemmen de verkiezingen won en aldus de geschiedenis ingaat als de eerste moslimburgemeester van Londen.

Nauwelijks een maand eerder, begin april, vond Sadiq Khan het nodig om uit te halen naar zijn eigen partij nadat Labour in een schandaal verwikkeld raakte na een reeks antisemitische uitspraken van verscheidene vooraanstaande leden. Khan noemde het falen van de Labour partij om het antisemitisme te bestrijden “onaanvaardbaar”. “Ik zei het al van bij het begin, ik ben beschaamd, ik ben bedroefd over het antisemitisme binnen mijn partij,” voegde hij eraan toe. “Ik denk dat het Labour-leiderschap een hardere houding had kunnen aannemen en een hardere houding zou moéten aannemen [tegen het antisemitisme]. Er is geen hiërarchie als het gaat om het racisme; racisme is racisme”, aldus Khan.

Wat de verkiezingen echter ontsierde was het feit dat heel wat Londense Joden niet eens hun stem hebben kunnen uitbrengen omwille van een vergissing met de kieslijsten. Zo bleek dat in de Noord-Londense wijk Barnet, waar een grote Joodse gemeenschap woont, de meeste Joodse kiezers niet eens op de kieslijsten voorkwamen. Dat overkwam ook Opperrabbijn Ephraim Mirvis en zijn echtgenote Valerie, die zich aanboden om te stemmen maar werden teruggestuurd met de boodschap om het misschien later op de dag nog eens terug te proberen. Een vervelende zaak voor Mark Shooter, burgemeester van Barnet en zelf Joods, die moest toegeven “dat sommigen die deze ochtend hebben willen stemmen dat democratisch recht hadden verloren.”

Dat Londen thans een moslimburgemeester heeft doet bij vele (Joden en ook niet-Joden) de wenkbrauwen fronsen. Maar die bezorgdheid kan onterecht zijn. Denk maar bijvoorbeeld aan de moslimburgemeester van die andere grootstad Rotterdam, de in Marokko geboren burgemeester Ahmed Aboutaleb. Na de aanslagen in Parijs zei Aboutaleb op 18 februari 2015 dat moslims die de westerse waarden niet omhelzen, Europa maar beter kunnen verlaten. “U bent niet gedwongen om met ons samen te leven, het is een keuze,” zei Aboutaleb. “Werk met ons samen om een betere ‘wij-samenleving’ op te bouwen. Maar als u duidelijk buiten de ‘wij-samenleving’ wilt staan, u ons gaat bedreigen, u naar Jemen gaat om te leren hoe een Kalashnikov te gebruiken en dan terugkomt en de samenleving gaat bedreigen, wel ja dan maakt u geen deel uit van mijn ‘wij-samenleving’, dan kunt u beter vertrekken.”

En zo gaat het ook in Israël waar naast de ca. zes miljoen Joden ook nog een omvangrijke minderheid leeft van zo’n 1,5 miljoen moslims, ruim 20 procent van de bevolking van Israël. In feite nakomelingen van de ca. 170.000 Arabieren die tijdens Israël ’s Onafhankelijkheidsoorlog (1947-1949) niet gevlucht zijn naar de buurlanden maar verkozen te blijven en al hun kansen op geluk en welvaart in te zetten op de Joodse staat. En vele moslims deden dat met succes. Feit is dat voor die moslims en Arabieren die loyaal staan tegenover de Joodse soevereiniteit en het democratische project, de hoogste jobs en posities in Israël binnen bereik komen. Van directeur van een hospitaal, tot generaal in het Israëlische leger, met een minister in het kabinet van Netanjahoe en bijna een dozijn andere Arabisch-Israëlische parlementsleden in de Knesset. Die moslims die de Joodse staat niet genegen zijn en als Israëlische onderdaan toch blijven pleiten voor de vernietiging van Israël, en die zijn er helaas ook nog veel teveel, zetten in hun grenzeloze haat jegens Joden en Israël hun toekomst en die van hun gezinnen blijvend op het spel.

door Brabosh.com

Waarom zijn er zoveel decennia later nog altijd Palestijnse vluchtelingen? +video

brabosh

jewishrefugees11948 Alle Joden worden uit de gebieden op de West Bank verjaagd door de Jordaanse Arabieren. De West Bank en Jeruzalem worden geannexeerd bij het Hasjemiisch Koninkrijk van Jordanië. De Joden zullen pas 19 jaar later naar hun heimat kunnen terugkeren.

We zijn vandaag zeven decennia later na de Israëlische Onafhankelijksheidsoorlog van 1947-1949 die twee grote vluchtelingenstromen veroorzaakte in het Midden Oosten. Ongeveer een half miljoen Arabieren vluchten om controversiële redenen weg uit het gebied van het Brits Mandaat voor Palestina naar de Arabische buurlanden en, in omgekeerde richting, ontvluchten  ca. 650.000 Joden, die eeuwenlang in de Arabische landen leefden, vervolging en geweld, voor het merendeel naar Israël of naar andere westerse landen.

Vandaag zijn nog steeds meer dan de helft van de Joodse inwoners van Israël Arabische Joden en of van hun nakomelingen.

Al in de jaren vijftig van de vorige eeuw werd het Joodse vluchtelingenprobleem opgelost in Israël. Dat gebeurde volledig op eigen krachten zonder de minste financiële hulp van de Verenigde Naties. Ook hebben de Arabische landen nooit compensatie betaald aan de Arabische Joden die in de meeste gevallen al hun hebben en houden, hun landerijen, boerderijen en bedrijven moesten achterlaten en zelfs hun bankrekingen geplunderd zagen. Velen verlieten hun huizen met slechts een kleine koffer en de kleren die ze op dat ogenblik droegen. Net zoals ze voor en tijdens WOII door de nazi-Duitsers als kippen compleet werden kaalgeplukt.

Echter, voor de Arabische vluchtelingen van het Mandaat Palestina leek het allemaal veel belovend. Ze zouden van bij het begin betere kansen krijgen en hen werd internationaal alle hulp toegezegd. Voor hen riepen reeds in 1950 de Verenigde Naties een aparte hulporganisatie in het leven, met name de UNRWA.

Die groep van toen ongeveer een half miljoen gevluchte Arabieren, is thans zeventig jaar later aangegroeid tot meer dan vijf miljoen monden die met z’n allen tot opvandaag haast volledig afhankelijk zijn van hulp, onderwijs, gezondsheidszorg enz. van de Verenigde Naties, de Verenigde Staten, de Europese Unie en honderden NGO’s.

Ook werd in het begin van de jaren 1950 de Arabische vluchtelingenstatus erfbaar gemaakt en werd het vluchtelingenschap eeuwigdurend gemaakt en wordt sindsdien doorgegeven van vader op zoon. Waarom hebben de Arabische gastlanden deze ‘Palestijnen’ nooit willen integreren in hun maatschappijen? Waarom krgene ze geen gelijk rechten en werden ze nooit genaturaliseerd, zoals wij in het Westen bijvoorbeeld wel met onze Marokaanse, Turkse en Italiaanse vluchtelingen hebben gedaan?

De reden is eenvoudig:

“… de Arabische landen willen het Arabische vluchtelingenprobleem niet oplossen. Ze willen het bestendigen als een open zweer, als een belediging voor de Verenigde Naties en als een wapen tegen Israël. De Arabische leiders kan het geen barst schelen of deze Arabische vluchtelingen leven of sterven.” [Ralph Galloway in augustus 1958, toenmalig UNRWA chef, zoals hij door Terence Prittie werd geciteerd in ‘The Palestinians: People, History, Politics’; pag. 71 bron]

Dumisani Washington, Diversity Outreach Coordinator voor Christians United for Israel, legt hieronder in de videoclip uit hoe het komt dat er nog steeds zoveel Palestijnse vluchtelingen bestaan en er geen Joodse vluchtelingen meer zijn. Met zovele Arabische naties die zich geallieerd hebben met de Palestijnen, hoe is dit dan kunnen gebeuren? Wat zegt dit over Israël? Wat zegt dit over haar Arabische buren?