Het vredesplan van John Kerry dat door iedereen wordt gehaat behalve door hemzelf
Mahmoud Abbas zei eerder al dat er geen Israëliërs [lees: Joden] in de toekomstigse staat Palestina mogen wonen en zijn toponderhandelaar voor de vrede Saeb Erekat herhaalde dat een week geleden. Deze Palestijnse Apartheidspolitiek staat lijnrecht tegenover de situatie van de 1,6 miljoen Arabieren die in de Joodse staat wonen en gelijke rechten en plichten genieten. Overigens mogen er ook geen Joden wonen in Gaza, de West Bank en in Jordanië, het officieuze ‘Palestina’, waar voordien de ont-Joodsing al werd uitgevoerd.
Thomas Friedman onthult “Kerry Plan”: Israël dient Palestijnen te compenseren voor het behouden van nederzettingen, deal kan veroorzaken dat de coalitieregering van Netanyahu uit elkaar valt. Het “Kerry Plan” zal waarschijnlijk binnenkort worden onthuld, schreef Thomas Friedman van The New York Times dinsdag in een column met de titel “Why Kerry is Scary.”
John Kerry, de Tante Sidonie van de Amerikaanse bemoeizucht
Het “Kerry Plan”, schrijft Friedman, zal naar verwachting “oproepen tot een einde aan het conflict en aan alle claims, na een gefaseerde Israëlische terugtrekking uit de Westelijke Jordaanoever (op basis van de grenzen van 1967)”. Friedman zei ook dat er sprake zal zijn van “ongekende veiligheidsmaatregelen in de strategische Jordaanvallei.”
Volgens Friedman zullen sommige nederzettingen onder Israëlische controle blijven en Israël zal Palestijnen “compenseren” voor het land. Het plan zal van Oost-Jeruzalem de hoofdstad van een toekomstige Palestijnse staat maken. Het zal ook eisen dat de Palestijnen Israël moeten erkennen als een Joodse staat. Het plan, gaat Friedman verder, zal geen enkel recht op terugkeer van Palestijnse vluchtelingen naar Israël omvatten. Friedman beweert ook dat als de Israëlische premier Benjamin Netanyahu instemt met de voorwaarden van het “Kerry Plan” zijn coalitie zal instorten en Netanyahu vele uitdagingen tegemoet zal zien.
Lees verder “Het vredesplan van John Kerry dat door iedereen wordt gehaat behalve door hemzelf”
Berlijn, 30 januari 2014. Een onwaarschijnlijk beeld in naoorlogs Duitsland dat tijdens WOII zes miljoen Joden over de kling joeg: Een glimlachende Israëlisch-Joodse minister Moshe Ya’alon schouwt hier 
Mei 1370. Een zestal Joden sterft op de brandstapel te Brussel. Zij zouden gestolen hosties met messen doorboord hebben. De hosties zouden gebloed hebben, een mirakel is geschied! Zo wordt een hardnekkige cultuslegende geboren. Vijfhonderd jaar lang wordt met het 
Toen op 14 mei 1948 door David Ben Goerion de staat Israël werd uitgeroepen, was dat voor Egypte, Transjordanië, Irak, Syrië en Libanon het startsein om de pasgeboren staat aan te vallen en te vernietigen. Al eerder was de goedkeuring op 27 november 1947 van het VN-Verdelingsplan aanleiding geweest voor de Arabieren om tot geweld, brandstichting en plunderingen over te gaan in de Joodse wijken van Jeruzalem. Na de Onafhankelijkheidsoorlog volgden nog meer oorlogen, waarin Israël moest vechten voor zijn voortbestaan, zoals de Zesdaagse Oorlog (1967) en de Jom Kippoeroorlog (1973). Maar telkens kwam Israël, voor velen op onverklaarbare wijze, als overwinnaar uit de bus.
Waarschijnlijk zal deze resolute van de-ene-hand-op-de-andere houding een volledige meerderheid achter zich hebben. Zo lang Israël zich staande houdt zonder enig teken van verzet te vertonen, in een situatie waarbij een groot deel van haar inwoners gedwongen worden te leven in schuilkelders om te vermijden dat ze slachtoffer worden van een Hamasraket, tolereren we dit gedrag.
Nog maar ongeveer twee maanden geleden hadden we de 75e herdenkingsdag van de “Reichskristallnacht”, zoals de nationaalsocialistische machthebbers die nacht van 9 naar 10 november 1938 noemden, waarin zij duizenden synagogen en andere bijeenkomstruimtes, begraafplaatsen, winkels en woningen van Duitse Joden plunderden en verwoestten. Honderden van hen lieten vermoorden of tot zelfmoord dreven. Deze “Reichspogromnacht”, zoals hij beter genoemd kan worden, markeerde de overgang van de discriminatie van Duitse burgers van joodse herkomst naar gewelddadige vervolging, die eindigde met de systematische moord op meerdere miljoenen Joden in Auschwitz en andere vernietigingskampen.
Prof Wiesel, die de tijdloze uitdrukking heeft bedacht ‘Niet alle slachtoffers waren Joden, maar alle Joden waren slachtoffers,” onderzoekt elke belangrijke gebeurtenis met een algemeen overzicht van de wereldvrede.
“Uit de asse van de Holocaust en uit de diepten van de wanhoop, keerde het Joodse volk terug naar hun oude thuisland, herwonnen onafhankelijkheid, bouwden scholen en ziekenhuizen; brachten de woestijn tot bloei en bouwden een sterke en levenskrachtige samenleving op.
