Israëlische en Zionistische leiders stemden in met de tweestatenoplossing die vrede moest brengen tussen het Joodse Volk en de Arabieren in 1937, 1947, 2000 en 2008… (2013?) Deze compromissen zouden de oprichting inhouden van de eerste soevereine Palestijnse staat in de geschiedenis van de mensheid, maar de Palestijnse leiders verwierpen telkens alle voorstellen tot zelfbestuur.

De Palestijnen hadden dus reeds in 1947 een soevereine staat kunnen hebben, conform Resolutie 181 van de Volkerenbond (de huidige Verenigde Naties), maar een tweestatenoplossing is nooit hun doel geweest en is dat nog steeds niet. Dat was voor het Palestijnse leiderschap altijd precies één staat teveel, met name de Joodse staat Israël. [bron].

De volgende axioma’s van het Palestijns-Arabische gedrag garanderen dat Israël zich in de nabije toekomst maar weinig zorgen om hen zal moeten maken:

1. Eer is belangrijker dan het leven en een verloren eer kan niet worden hersteld behalve door geweld. Arabische propaganda herhaalt voortdurend de stellingen dat de Joden Arabisch land hebben gestolen, begaan moordpartijen jegens andere Arabieren, enz. Het ervaren verlies van de eer genereert een enorme hoeveelheid woede en vandaar de irrationaliteit – vooral bij jonge mannen die weinig andere uitlaatkleppen hebben voor hun overschot aan energie. Vandaar ook de aantrekkingskracht van het martelaarschap, de neiging om Joodse kinderen als doelwit te nemen, de verheerlijking van terroristen.. enz. Geweld wordt gezien als volledig gerechtvaardigd totdat de eer wordt hersteld.

Reem Saleh Al-Riyashi, 21 jaar oud, was de eerste vrouwelijke Palestijnse zelfmoordterroriste van Hamas. Op 14 januari 2004 blies zij zichzelf op met 2kg TNT aan de Erez grensovergang van Gaza naar Israël. Ze nam 4 Israëliërs mee in haar graf: twee IDF soldaten, een politie agent en een veiligheidsagent. Zeven andere Israëliers en tevens vier Palestijnen uit Gaza (randschade?) raakten gewond. Op de voorgrond haar 3-jarig zoontje Obedia met groene Hamas hoofdband en een mortiergranaat in de handen. De opvolging is verzekerd. [bron]. 

De focus op geweld is zelfvernietigend, want het belemmert het diplomatieke spel van overleg en concensus dat anders daadwerkelijk zou kunnen werken. De meest effectieve strategie van de Palestijnse Arabieren is om te doen alsof zij vrede willen, een aanpak die ze opdeden tijdens het verloop van de Oslo Akkoorden, die in feite een enorme nederlaag betekenden voor Israël. Arafat verspilde veel van de opgestreken winst door het opvoeren van het geweld tijdens de tweede Intifada.

Lees verder “Waarom de Palestijnen altijd aan het kortste eind trekken en dat niet zal veranderen”