Waarom het gros van de massamedia niet eerlijk kunnen berichten over Israël [Barry Rubin]
Onderliggende enige andere factor betreffende de attitudes tegenover Israël in het Media-University-Government / MUG (media-universiteit-regering) complex, is het programmatische en ideologische probleem met betrekking tot het eerlijk begrijpen en verklaren van het gedrag van Israël.
Om waarheidsgetrouw te berichten zou het vereist zijn om de volgende twee paragrafen te begrijpen en te communiceren:
♦ De meeste Israëliërs geloven dat, op basis van hun ervaringen tijdens het Oslo tijdperk en met het ‘vredesproces’ in het algemeen in de jaren 1990, dat de Palestijnse leiders geen vrede kunnen en ook niet zullen maken, en dat de meeste Arabieren en moslims nog steeds Israël willen vernietigen. Als gevolg daarvan, leggen ze uit, hebben Israëlische concessies in het verleden de situatie van Israël nog erger gemaakt; risico’s genomen om te laten zien dat Israël vrede wil, hebben nog geen bijstaanders kunnen overtuigen; terugtrekkingen uit grondgebied hebben er enkel toe geleid dat het grondgebied gebruikt wordt om aanvallen op Israël te lanceren.
♦ In het rechtvaardigen van hun houding, noemen de Israëliërs het extremisme van Iran; de opgang van Hamas en Hezbollah; het groeiende radicalisme en de islamistische invloed in de Egyptische revolutie en andere dergelijke factoren. Bovendien, maken ze zich zorgen dat het beleid van de regering Obama het beleid van Israël ondermijnt en het groeiend extremisme in de regio mogelijk maakt. Dit is een heersende visie over het politieke spectrum.
Ik had ervoor kunnen kiezen om extra punten te verdienen, maar dit toont de belangrijkste factoren. Sinds het Israëlische argument zo overtuigend is en ondersteund wordt door de feiten en de waarneembare realiteit, zou het gevaarlijk overtuigend kunnen zijn voor diegenen die deze daadwerkelijk te horen krijgen.
In plaats daarvan moeten de ‘muggers’ van de MUG het volgende benadrukken:
De laatste keer dat de Palestijnen zich verwaardigden om met de Israëliërs in dezelfde kamer plaats te nemen, dateerde reeds van september 2010. Israël had daaraan voorafgaande als gebaar van goede (vredes)wil, eenzijdig een bouwstop in de “nederzettingen” gehandhaafd, maar in de verste verte was geen Abbas te zien. Toen de Amerikanen uiteindelijk dreigden om de geldkraan naar de Palestijnse Autoriteit (tijdelijk) dicht te draaien werd Mahmoud Abbas meteen klaarwakker en daagde tegen het einde van die bouwstop eindelijk weer op in Washington. Enfin, het hielp, héél even toch. 
