De landen van de Europese Unie hebben veel ervaring in het etiketteren van ongewenste producten en… mensen. In Europa werden ca. 70 jaar geleden Joden eerst als ongewenste mensen geëtiketteerd [met een Gele Davidster] en later in doodskampen zoals KZ Auschwitz-Birkenau als wegwerpproducten genummerd om nadien uitgehongerd, mishandeld, vergast en verbrand te worden. Israël en de Joden hebben geen lessen [meer] te betrekken uit Europa. Ze hebben daar genoeg geleerd en weten wat ze van de Europeanen mogen verwachten.

“Europese regeringen spreken als vijanden van Israël, gedragen zich als vijanden van Israël en nemen beslissingen die enkel vijanden van Israël zouden nemen. Zij verkeren in staat van oorlog met Israël. Er bestaat geen twijfel dat zij hopen op gelijkaardige resultaten zoals in Auschwitz, enkel met andere middelen. Als het morele waarden zijn waar Israëliërs en Joden in Europa naar op zoek zijn, dan zoeken zij op de verkeerde plaats.”
[Guy Millière, 31 juli 2013]

Voor bijna tweeduizend jaren is het Europese continent het land van vervolging en haat jegens het Joodse volk geweest. De bloedsprookjes en de gemeenste beschuldigingen tegen de Joden waren steeds vergezeld van geweld, pogroms en opsluiting in getto’s en natuurlijk in doodskampen.

Acht decennia geleden, in de jaren 1930, werd antisemitisme als eerbaar beschouwd en botste op weinig weerstand. Later zette de nazimachine zich op gang richting “Endlösung” en enthousiaste collaborateurs bestonden virtueel in heel continentaal Europa. Deze “gewillige beulen” waren niet alleen Duitsers, integendeel.

Na 1945 werd het antisemitisme opeens taboe en moesten Europese antisemieten zwijgen. Maar het verdween niet. In de jaren 1960, na de Zesdaagse Oorlog, verscheen een nieuwe manier om antisemitisch te zijn die hen toeliet om het oude te recycleren: zij konden weliswaar geen “antisemieten” zijn, maar zij konden wel “anti-Israëliërs” zijn.

Ze verheugden zich toen generaal de Gaulle in Frankrijk sprak over de Joden als een “trots en dominant volk” en interpreteerden deze woorden als een soort van officiële sanctie, een groen licht. Sindsdien werd het “anti-Israëlisme” snel gemeengoed. Europese politici, diplomaten en journalisten hebben hun best gedaan om nooit een kans te missen om Israël uit te schelden en te bekritiseren.

Antisemitische termen die in de jaren 1930 werden gebruikt, konden weer gebruikt worden, deze keer om de Joodse staat te beschrijven.

Lees verder “Europa is op oorlogspad tegen de Joodse staat Israël [Guy Millière]”