Drie jaar geleden werd ik benaderd door een redacteur van Rowohlt, een van de grootste uitgevers van boeken in Duitsland. Ze zei dat ze dol was op mijn artikelen in de ‘Zeit’, de prestigieuze Duitse krant waar ik voor geschreven heb en zij zou graag willen dat ik een paar maanden naar Duitsland zou komen, om mensen te interviewen en over hen te schrijven “in dezelfde stijl als je voor de ‘Zeit’ schrijft”.

Het duurde niet lang om mij te overtuigen en ik kwam zo snel mogelijk in Duitsland opdagen. Ongelooflijke landschappen, heerlijk eten, schitterende musea, beroemde intellectuelen, onvermoeibare boeren, slapeloze kunstenaars, godslasterlijke zeloten, gelovige atheïsten en een uiterst moderne samenleving verwelkomden me. Ik hoefde alleen maar met iedereen bevriend te raken.

Ik interviewde mensen uit alle lagen van de bevolking. Van de beroemde ketting rokende beeldbepalende kanselier Helmut Schmidt tot aan de verlopen heroïneverslaafden in de straten van Frankfurt, van de uitgever van het grootste Europese dagblad ‘Bild’ tot aan weinig bekende bloggers; van de minister-president van de deelstaat Saksen tot aan verveelde museumbewakers; broze WOII veteranen en sportieve middelbare scholieren; radicale linksen die de regering, welke regering dan ook, willen omver werpen, tot aan neonazi’s, die geen genoegen nemen met iemand minder dan Adolf Hitler; topambtenaren van Mercedes en Volkswagen tot aan straatverkopers van goedkope kettingen; geleerden en analfabeten, arm en rijk, in het oosten en het westen, in het noorden en in het zuiden.

We aten samen, dronken samen, en zij uitten zich.

Er ging nauwelijks een dag voorbij zonder dat minstens één geïnterviewde met me sprak over de ‘rijke Joden’, de ‘sluwe Joden’, de Israëli’s die dagelijks Palestijnen bij het ontbijt eten, de ‘manipulerende Jood’, of over iets anders, als het maar over de ‘Jood’ ging. Duitsland, ontdekte ik helaas, was geobsedeerd door Joden. Zelfs degenen die beweerden dat ze Joden wel aardig vonden, hadden zeer vreemde gedachten over hen. Sommigen vertelden me dat alle Joden elkaar kenden, anderen zeiden dat alle Joden elkaar hielpen en weer anderen beweerden dat alle Joden ‘heel goed’ met geld waren.

Lees verder “De hedendaagse obsessie van Duitsers voor hun Joodse medeburgers [Tuvia Tenenbom]”