Palestijns vluchtelingenkamp Nahr Al-Bared in het noorden van Libanon. Er wonen naar schatting ca. 400.000 Palestijnse vluchtelingen in Libanon, waarvan de meesten leven in en om 12 kampen in het land. De kampen zijn grotendeels overbevolkt en hebben slechte voorzieningen uitgedrukt in termen van sanitair, water en elektriciteit.

De Palestijnen, die door de Arabische wereld slecht behandeld worden, moeten zich tot Israël richten om een duurzame toekomst op te bouwen. Als een volk hebben zij eenvoudigweg geen vrienden in de Arabische wereld. Voor sommigen staten zijn zij pionnnen [in een schaakspel], voor andere parasieten en zelfs de “onaanraakbaren” in sommige delen van de Arabische wereld.

Over heel het Midden-Oosten worden de zogenaamde “vluchtelingen” paspoorten geweigerd en het burgerschap ontzegd in de landen waar zij, hun vaders en hun grootvaders zijn geboren. Het doel daarvan, afgezien van racisme en een gebrek aan elementaire menselijkheid, is sinds 1948 steeds hetzelfde gebleven – de politisering van de Palestijnen:

“… de Arabische landen willen het Arabische vluchtelingenprobleem niet oplossen. Ze willen het bestendigen als een open zweer, als een belediging voor de Verenigde Naties en als een wapen tegen Israël. De Arabische leiders kan het geen barst schelen of deze Arabische vluchtelingen leven of sterven.” [Ralph Galloway in augustus 1958, toenmalig UNRWA chef, zoals hij geciteerd werd door Terence Prittie in The Palestinians: People, History, Politics, blz. 71 bron]

Arafat zelf zei er ooit dit over: “Wij weigeren te praten over de hervestiging van de vluchtelingen [waar zijn tegenwoordig wonen] omdat het een misdaad is…. Het is het recht van de Palestijnen om terug te keren naar hun thuisland.”

Lees verder “Waarom een Palestijnse staat Israël zo broodnodig heeft [Adam Mallerman]”