De Joodse en Arabische vluchtelingencrisis ontstond voor, tijdens en na de Israëlische Onafhankelijkheidsoorlog 1947-1949. Ruim 2/3den van de Joodse vluchtelingen die werden verdreven uit de Arabische landen werden in Israël opgevangen en de inheemse Arabische bevolking van ca. 150.000 Arabieren (inmiddels aangegroeid tot 1,6 miljoen) integreerde compleet in de Joodse Staat. Israël zal begin jaren 1950 zijn laatste vluchtelingenkampen sluiten.

Hoe heel anders verging het de ca. 500.000 Arabieren die verkasten naar de Arabische landen. En zelfs in Gaza en op de West Bank leeft 65 jaar later bijna 2 miljoen, of 43 procent, van de eigen bevolking in zogenaamde ‘vluchtelingenkampen’ van de Verenigde Naties. De VN creëerde zelfs een aparte organisatie voor hen, de UNRWA, die blijkbaar enkel tot doel heeft te zorgen voor opvang, huisvesting, onderhoud en onderwijs van de Palestijnse vluchtelingen “in afwachting van hun terugkeer naar Israël.”

In tegenstelling tot alle andere vluchtelingen van de wereld, genieten de Palestijnse Arabieren een ‘eeuwigdurende’ vluchtelingenstatus die erfbaar is en overgaat via de mannelijke lijn van vader op zoon, waardoor het aantal vluchtelingen zich op 65 jaar kon vertienvoudigen en dat aantal zal zich onbeperkt in de tijd blijven vermenigvuldigen. Een merkwaardige zaak. Het Jerusalem Institute for Justice heeft een document gepubliceerd “Forever Refugees?” waarvan ik voor u de laatste vier pagina’s (van de 43) heb vertaald.

Lees verder “Voor altijd vluchteling? Een humanitaire benadering om de Palestijnse vluchtelingencrisis op te lossen”