Volgens de Oslo Akkoorden van 1993, toen onder impuls van de VS de Palestijnse (Nationale) Autoriteit werd opgericht en waarvan de 78-jarige Mahmoud Abbas de president is, bestaat ‘Palestina’ uit twee landsdelen: de West Bank, waar Al Fatah (Abbas) de lakens uitdeelt en in het Westen de Gazastrook waar het islamistische Hamas een sharia-achtige dictatuur heeft ingesteld. Een vorm van Palestijns zelfbestuur die blijkbaar flink aangemoedigd en overvloedig financieel en materieel gesteund wordt door de Verenigde Naties, de VS en de Europese Unie.

Maar er viel onlangs toch ook ‘goed’ nieuws te rapen met betrekking tot die tweestatenoplossing. Hamasleider Khaled Meshaal verklaarde in januari 2013 jl. dat zijn terreurorganisatie bereid is om de tweestatenoplossing te steunen, maar benadrukte in één adem “dat Hamas nooit [het bestaansrecht van] Israël zal erkennen.” Sommige politieke nitwits zagen in die verklaring een feitelijke doorbraak in het vredesproces en vinden dat Israël voortaan Hamas moet accepteren als een volwaardige gesprekspartner. Ding dong dingeling!?!

Volgens cartoonist Clement hierboven in The National Post hanteert Hamas blijkbaar een aparte en ietwat afwijkende definitie van de tweestatenoplossing, met name: één vijandig gezinde staat (op de West Bank) en één gewelddadige staat (Gaza) en dat zonder Israël. Nou ja, dat ik daar niet zélf ben opgekomen; zo kan het dus ook 😦

Terwijl de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken John Kerry zich momenteel uitslooft om het vastgelopen vredesproces nieuw leven in te blazen, gewapend met een brief van het Israel Policy Forum waarin van Israël gevraagd wordt om meer “vertrouwen opbouwende stappen” te zetten [“by taking concrete confidence building steps”] om de PA weer aan de onderhandelingstafel te krijgen (brief die Israël inmiddels reeds in de papierrmand heeft gegooid), zou het de moeite waard kunnen zijn om twee zaken te overdenken die wij omtrent de “tweestatenoplossing” uit de herhaalde mislukkingen van de twee voorbije decennia hebben opgestoken.

Eerstens hebben de Palestijnen bewezen dat zij niet in staat zijn om een vreedzame democratische staat te vormen. Noch in Gaza noch op de West Bank. Zij hebben een “president” die volgende week de 100ste maand ingaat van zijn 48 maanden durende wettige ambtstermijn; hij is thans langer “uit kantoor” geweest dan dat hij erin was. De persoon die het bureau vóór hem hield (Yasser Arafat) hield het zelfs 107 maanden uit van zijn eigen feitelijke 48 maanden wettige ambtstermijn, tot hij zijn kantoor uiteindelijk ‘horizontaal’ diende te verlaten (wegens te zijn overleden.)

Lees verder “Twee lessen die wij zouden moeten trekken uit de ‘tweestatenoplossing’ [Rick Richman]”