De deportaties: de veroveringen in het Westen plaatsten de uitroeiing van de Europese Joden voor nieuwe “problemen. Een tijdlang speelde men met het duistere idee om alle Joden naar het eiland Madagaskar te verbannen en ze daar aan hun lot over te Laten. Maar spoedig liet men dit plan weer varen. Een maand na de overval op de Sovjet-Unie gaf Göring opdracht aan de chef van de veiligheidspolitie van de SD (Sicherheitsdienst), Reinhard Heydrich, tot organisatorische voorbereidingen voor de “definitieve oplossing van het Jodenprobleem” in de door nazi-Duitsland bezette gebieden. Zes maanden later zijn de plannen klaar.

De massa-executies in Rusland zijn al in volle gang, de deportaties uit het “Groot-Duitse Rijk” zijn begonnen en in Polen worden de eerste mensen met het joodse geloof de gaskamers in gestuurd, toen Heydrich op 20 januari van het jaar 1942 op een bespreking “met een daaropvolgend ontbijt” (!!) in Berlijn, Am Großen Wannsee nr. 56-58, de vertegenwoordigers van de verantwoordelijke ministeries over de komende acties informeert om voor hun medewerking te zorgen.

In het voorjaar van datzelfde jaar begint de grote mensenjacht. In alle bezette landen herhaalt zich hetzelfde drama. Met de registratie, de invoering van de Davidsster en de uitvaardiging van antisemitische wetten was het begonnen. Nu beginnen de transporten naar de vernietigings- en werkkampen. Alles is volgens de voorschriften met Duitse grondigheid geregeld en verloopt exact volgens plan. Men krijgt een formulier hoeveel men mag meenemen: proviand voor twee dagen, een etensbakje, geen mes, een lepel, twee dekens, warme kleding, een paar stevige schoenen, samen hoogstens 25 kilo zwaar; een koffer, waarop men zijn naam moet schrijven en die men nooit meer zal openen.

Lees verder “Terug in de tijd: deportaties en getuigenverklaringen over het vermoorden van Joden”