Nabloes op de West Bank, donderdag 13 december 2012. Aanhangers van Hamas demonstreren voor het eerst sinds 2007 weer op de Westelijke Jordaanoever waar Al Fatah van Mahmoud Abbas de baas is. In hun handen houden zij kartonnen replica’s van de M-75 lange-afstandsraket waarmee in november Jeruzalem en Tel Aviv werden beschoten [foto: AP/Nasser Ishtayeh]

Een van de meest trieste opmerkingen die ik ooit heb gelezen was van een inwoner van Gaza, Ziad Ashour, in de New York Times van vorige week. De 43-jarige slager zei dat sinds de eerste intifada uitbrak in 1987: “de situatie in Gaza gestaag verslechterd is.”

Denk daar eens iets langer over na: Na 25 jaar van strijd tegen Israël op alle mogelijke manieren – ‘volksverzet’, zelfmoordaanslagen, raketten, diplomatieke oorlog, boycotacties – is het enige resultaat 25 jaar van gestage neergang.

Dat is onbetwistbaar waar, de feiten bevestigen de mening van Ashour: Ondanks de massale internationale financiële hulp is het inkomen per inwoner vrijwel gelijk gebleven; 817 dollar in 1987 en 876 dollar in 2010. De werkloosheid die in de jaren 80 gewoonlijk onder de 5 procent was, is gestegen naar 45 procent. En die Palestijnse terreur en de diplomatieke oorlog hebben niet kunnen voorkomen dat Israël juist een grote bloei kende in die 25 jaar.

Lees verder “Hoe de wereld mee hielp aan 25 jaar van Palestijnse neergang [Evelyn Gordon]”