Op deze blog verdedig ik al bijna vier jaar de zaak van de Joden van het recht van te wonen en te leven in hun eigen staat, de enige Joodse staat in de wereld: Israël. Dat heb ik nooit getracht op basis van religieuze geschriften. Als ‘heidene’ en/of niet-gelovige heb ik daar totaal geen boodschap aan. Zero, nulkommanul. Ik kan er dus ook helemaal niks mee ‘bewijzen’. Bijkomend probleem is dat ik met dergelijke geschriften ook niet kan uitpakken tegenover andersdenkenden of andersgelovigen, want dan loop je het risico dat ze op hun beurt uitpakken met hun eigen afwijkende interpretaties en tegenargumenten gebaseerd op andere religieuze geschriften en soms – o ironie – ook als ‘bewijs’ geput uit diezelfde geschriften. Een straatje zonder eind en niet mijn ding.

Van bij het begin heb ik de Zaak van Israël verdedigd op rationele gronden, op basis van mijn persoonlijke kennis van de bewogen geschiedenis van het Joodse volk en geënt op de universele waarden en de rechten van de mens. Dat is een taal die iedereen in de wereld die oren aan zijn kop heeft, wèl kan begrijpen. Want de Zaak van Israël is uiteindelijk niet enkel een zaak van de Joden alleen. Het is een zaak – dè zaak – van ons allen. De strijd om het bestaansrecht van Israël wordt daardoor onvermijdelijk een persoonlijke queeste. Dat is het toch althans wat mij betreft zo geëvolueerd. Ik heb niet voor de Zaak van Israël gekozen, maar Israël zèlf heeft mij gekozen, omdat het over mezelf gaat.

Want wat we voor onszelf opeisen begint bij het geven van diezelfde elementaire rechten aan een volk dat doorheen de geschiedenis het meest te lijden had onder het gebrek van mensenrechten en het gemis aan het elementaire recht dat geldt voor iedereen (of dat toch zou moeten), met name het recht om te zijn en wie ze zijn, waar ze vandaan komen en wellicht het belangrijkste van al: het recht om hun eigen lot – zowel als als individu en als volk – zelf in handen te nemen en te houden: het Joodse volk van Israël en van de wereld. Opkomen voor de Joden in het algemeen en voor Israël in het bijzonder is aldus de facto opkomen voor jezelf. Rafael Castro zet hier klaar en duidelijk de spreekwoordelijke puntjes op de ‘i’. Andermaal een tekst om bij te houden en in te kaderen.

De zaak voor de Joden om in Judea en Samaria te wonen is zo sterk als een rots. Het is betreurenswaardig dat de wereld zich dat nog moet realiseren. De schuld daarvoor moet niet gelegd wordt bij het globale antisemitisme of onwetendheid omtrent de oorsprong van het Israëlisch-Arabisch conflict, maar in hoofdzaak de wijze waarop de Joodse rechten tot op heden werden gerechtvaardigd.

De Joodse inwoners van Judea en Samaria eisen te luid en te vaak dat hun rechten gebaseerd zijn op geschriften. Dit argument, hoe wettelijk het ook mag lijken voor het religieus Zionistische of Evangelische publiek, is een verliezend argument wanneer het wordt aangehaald bij iemand anders: het is een verliezend argument wanneer het wordt voorgelegd aan moslims die uit de Islamitische jurisprudentie kunnen citeren om hun eisen op het hele land van Eretz Israel te bekrachtigen. Het is een verliezend argument wanneer het wordt aangehaald bij seculiere Joden en Christenen, die geloven dat de interpretatie van internationale wet niet door de Bijbel zou moeten worden geconditioneerd. Het is zelfs een verliezend argument onder die ultra-orthodoxe Joden die geloven dat de Talmoed de eigentijdse Joodse eisen op het Heilig Land ontkent.

Deze precedenten in aanmerking genomen, hoeft het dan nog iemand te verbazen dat het Witte Huis, de Europese Unie en de Verenigde Naties de Joden het recht weigeren om op de West Bank te wonen? De zaak van de Joden om in Judea en Samaria te wonen samenballen in religieus taalgebruik, heeft onnoemelijk veel schade toegebracht aan een zaak die in hoofdzaak er een is van historische en mensenrechten.

Lees verder “Het historische en mensenrecht van de Joden om te wonen op de West Bank [Rafael Castro]”