De Palestijnse Autoriteit heeft de Vredesakkoorden van Oslo verbroken [Likoed Nederland]
Washington 26 oktober 1994: De Israëlische premier Yitzhak Rabin (links), Egyptisch president Hosniu Moebarak, de Jordaanse koning Hoessein, president Bill Clinton en Yasser Arafat (uiterst rechts) ondertekenen de vrede. Arafat krijgt een beperkte vorm van zelfbestuur via de Palestijnse Autoriteit, de voorlopige werknaam van ‘Palestina’. Jordanië is tot op heden het op één na (vredesakkoord met Egypte van 26 maart 1979 Sadat/Begin) enige land in de Arabische wereld dat een vredesverdrag met Israël sloot.
Het is bijna een open deur intrappen. Van bij het afsluiten van de Oslo Akkoorden in 1993 tussen Palestina en Israël onder bemiddeling van de Verenigde Staten, hebben de Palestijnen die Akkoorden constant met de voeten getreden. Ik hoef enkel maar te verwijzen naar het gebied van de Gazastrook, dat de andere (opstandige) helft vormt van de Palestijnse Autoriteit en waarvan Mahmoud Abbas in principe eveneens de president van is (en dus niet enkel over de West Bank). Ondanks het feit dat Abbas’ partij Al Fatah sinds 2007 zwaar in conflict ligt met Hamas.
Ook krijgt het Hamasbestuur in de Gazastrook via een ingewikkelde politieke constructie de helft van het ca. 1 miljard donorgelden die jaarlijks wordt uitgekeerd aan de Palestijnse Autoriteit. En niet te vergeten dat in januari 2006 niet enkel de verkiezingen in Gaza had gewonnen maar ook op de West Bank de grootste formatie was, maar door de ‘gematigde’ Mahmoud Abbas zèlf werd uitgerangeerd van de macht!
In het volgende artikel gaat Likoed Nederland nog wat dieper in op de permanente schendingen van de Oslo Akkoorden, opinie artikel dat tevens gepubliceerd werd op de website van De Dagelijkse Standaard.
In de periode 1993-1995 sloten Israël en de Palestijnen een aantal vredesakkoorden, die bekend staan als de Oslo akkoorden – omdat daar de onderhandelingen startten. Deze akkoorden waren gebaseerd op de belangrijke VN resolutie 242 die aan Israël vraagt land op te geven, in ruil voor vrede met de Palestijnen en haar andere Arabische buren.
Baanbrekend leek het toen dat de Palestijnse leider Arafat schreef Israël te willen erkennen en het geweld af te willen zweren. Helaas waren er al snel signalen dat Arafat nog steeds terreurgroepen leidde, aanmoedigde, bewapende en financierde. En inderdaad deden de Al Aksa Martelaren Brigades van Fatah – de partij van Arafat – actief mee aan de terreurgolf van de jaren negentig.
Zelfs enkele van de meer steunende verklaringen die werden afgelegd over “het recht van Israël om zichzelf te verdedigen” of 
