![De triomfantelijke terugkeer van het Zionisme in Israël: postzionisme is ‘out’ [Caroline Glick]](https://brabosh.files.wordpress.com/2012/05/zionism2.jpg?w=720&h=426&crop=1)
De triomfantelijke terugkeer van het Zionisme in Israël: postzionisme is ‘out’ [Caroline Glick]
Column One: Post-Zionism is so 1990s
door Caroline Glick [http://www.jpost.com/]
vertaling Renate/E.J. Bron [http://ejbron.wordpress.com/]
De nationale feestdagen van een natie zeggen veel over de toestand van diezelfde natie. In de jaren-90 hadden de Israëlische elites en grote delen van de Israëlische bevolking in ruime mate afscheid genomen van de realiteit. Radicalen zoals Yossi Beilin, Shulamit Aloni en Avrum Burg dicteerden de regeringspolitiek. Overal was het postzionisme volop in de mode, gestimuleerd door de media, de amusementsindustrie en het Ministerie van Onderwijs. Tegelijkertijd golden zionisme en Judaïsme als uitgesproken achterhaald.
In 1998 was Nenjamin Netanyahu, net als nu, minister-president. En destijds zowel als nu waren er prominente stemmen, die hem er voor verantwoordelijk maakten dat er geen vrede was, evenals voor iedere andere noodsituatie op deze planeet.
In 1998 werd voor de viering van Israel´s 50e Onafhankelijkheidsdag een vermogen uitgegeven. Het geplande programma liet zien, hoe ver Israel´s politieke en culturele elites bereid waren te gaan om de fundamentele maatschappelijke waarden aan te vallen. Uiteindelijk eisten leden van de regering van Netanyahu als reactie op de geplande voorstelling van een dansgroep, dat de feestelijke voorstellingen niets zouden moeten bevatten dat bepaalde groepen in de Israëlische samenleving – bedoeld werden de religieuzen – beledigt. Daarop uitten Israel´s cultuur- en mediavertegenwoordigers hun ontzetting en schrik over het feit, dat de Israëlische regering probeerde om de, zoals zij het zagen, artistieke vrijheid te beperken. Culturele beroemdheden verklaarden de cultuuroorlog aan de religieuze Joden.