Nederland, 20 september 2011. Uriël (Uri) Rosenthal, Minister van Buitenlandse Zaken in het kabinet-Rutte, is duidelijk niet opgezet met het slinkse manoeuvre van de Palestijnse Autoriteit om eenzijdige erkenning af te dwingen voor een Palestijnse staat in de Verenigde Naties, zonder vooraf een vredesakkoord met Israël te sluiten. Over de blauwe stoel van Abbas in de Verenigde Naties: “Zij hopen vandaag op een stoel zodat wij d’r morgen uitliggen”.

Nederland en de band met Israël

Sympathie voor een jonge staat

door Jan Dirk Snel
bron: http://www.historischnieuwsblad.nl/

Jarenlang had Nederland de naam een speciale band te hebben met Israël, dat dit jaar vierenzestig jaar bestaat. Waar kwam die Nederlandse liefde voor de Joodse staat vandaan?

Drie portretjes stonden er thuis in Amsterdam-Buitenveldert op het bureau van Joop den Uyl: van zijn vrouw, van zijn jongste dochter en van Golda Meir, de vrouw die tussen 1969 en 1974 de minister-president van Israël was. Op een bijeenkomst van de Socialistische Internationale in december 1973 vloog Meir Den Uyl om de hals om hem te bedanken voor de Nederlandse steun tijden de Jom Kippoeroorlog.

Tijdens de oorlogen van 1967 en 1973 stond Nederland massaal achter Israël. Samen met de Verenigde Staten werd ons land in 1973 getroffen door een Arabische olieboycot. Tienduizenden jongeren trokken na de voltooiing van hun middelbare school naar Israël om daar een jaartje in een kibboets te werken.

De Nederlandse liefde voor Israël was er niet direct. De officiële buitenlandse politiek was aanvankelijk zeker niet pro-Israëlisch. Hoewel Nederland op 29 november 1947 voor het plan van de Verenigde Naties had gestemd om Palestina in een Joods en een Arabisch deel te verdelen, duurde het lang voor het Israël erkende: pas driekwart jaar na de stichting van de Joodse staat, op 29 januari 1949, was er een de facto-erkenning. De erkenning de jure volgde pas op 16 januari 1950, vier maanden voor Israëls tweede verjaardag. De koloniale oorlog die Nederland in Indonesië voerde was daarbij bepalend. De Nederlandse regering maakte zich vooral druk om eventuele reacties van moslims in Zuidoost-Azië.

Ditzelfde koloniale denken zorgde juist wel voor Nederlandse steun in 1956, toen Israël in overleg met twee andere Europese koloniale machten, Engeland en Frankrijk, de Sinaï-woestijn veroverde en zij het door de Egyptische leider Nasser genationaliseerde Suezkanaal bezetten. Amerika stelde zich kritisch op en maakte een einde aan het avontuur, maar de relatie tussen Nederland en Israël was in deze periode al goed.

Lees verder “De korte maar intense romance tussen Nederland en Israël 1952-1974 [Jan Dirk Snel]”