Netanyahu’s Father Passes Away at Age 102 door Tzvi Ben Gedalyahu [Arutz-7] Prof. Benzion Netanjahoe, de vader van de Israëlische premier Benjamin Netanjahoe, is heden maandagochtend 30 april ’12, overleden in zijn huis in Jeruzalem. Hij werd 102 jaar oud. Zijn begrafenis zal deze namiddag om 17u00 locale Israëlische tijd plaats hebben op de begraafplaats van Har HaMenuchot in de wijk Givat Shaul van Jeruzalem. Benzion Netanjahoe was destijds de assistent aan Ze’ev Jabotinsky, de “vader van het Revisionistische Zionisme” en was een professor in de Joodse geschiedenis en algemeen gekend als een stevige nationalist. Benzion Netanyahu, werd in Warshau geboren … Lees verder Vader van premier Netanjahoe overleden op 102-jarige leeftijd [Tzvi Ben Gedalyahu]
"Tot in laatste decennia van de 19e eeuw en zelfs tot in de twintigste eeuw waren Joden in vele delen van de Maghreb - zoals in de meeste andere moslimlanden - nog steeds verplicht om in geïsoleerde groepen te leven tussen de bevolking. Ze vestigden zich in speciale wijken en werden gedwongen om typerende kleding te dragen. Ze mochten geen wapens dragen en hun beëdigde verklaring werd in geen enkel moslimgerechtshof aanvaard. Hun discriminerende status bleef die van ahl al-dhimma: een 'beschermd' volk. Een volk dat de bescherming van de Islam en de Koran genoot, terwijl het tegelijkertijd onderworpen was aan de belemmeringen en vernederingen die vastgelegd waren in de specifieke voorschriften, bekend als het Pact van Omar (634-644 C.E.), dat zowel het individu als de gemeenschap degradeerde.[David G. Littman - bron]
Dhimmitude en dhimmies; Joden, christenen en andere niet-moslims die ergens in de arabische wereld hun stek hebben (of ooit hebben gehad) zijn erg goed bekend met dit woord, dat voor hen alleen maar narigheid, vernedering, rechteloosheid, slavernij, tot moord en doodslag betekent. Het bestaat in die landen namelijk al eeuwenlang. De betekenis en het gebruik toelichten van dhimmie en haar afgeleid naamwoord dhimmitude (in feite een samentrekking van ‘dhimmie’ en ‘attitude’), kan ons helpen de soms voor ons onbegrijpelijk vijandige houding van moslims ten aanzien van niet-moslims en dan in het bijzonder tav de Joden m.b.t. het onoplosbare conflict in het M-O beter te begrijpen.
Wordt onthoofd zij die de islam te beledigen
Tevens wordt het mogelijk om de diep verankerde haat en minachting van moslims jegens niet-moslims meer bepaald in die landen en gebieden die onder de sharia leven (islamitische wetgeving gebaseerd op de koran en bijboeken) of een variant op de sharia, in haar juiste historische context te plaatsen. Wie de geschiedenis niet kent begrijpt niks van het heden, of anders gezegd in de context en het doel van deze blog: wie het conflict in het Midden-Oosten wil begrijpen, moet beseffen dat het grenzenconflict slechts een fractie uitmaakt van de echte oorzaken van dit conflict, maar dat de feitelijke bron van deze problemen, de facto van zuiver religieus-culturele aard zijn.
Een paar jaar geleden legde Mr. Sheikh van Al Jazeera in een gesprek met reporter Heumann uit, hoe wanhopig de huidige situatie in het Midden-Oosten is en dat alles veel beter zou marcheren als Israël – de dhimmiestaat staat bij uitstek in een Arabische moslimwereld – niet [meer] zou bestaan. Dhimmies mogen nu eenmaal geen eigen autonoom bestuurde staat hebben binnen de moslimwereld.
Heumann: “Kunt u mij misschien uitleggen wat het Palestijns-Israëlische vraagstuk met deze problemen te maken heeft?”
Sheikh: “De zaak van de Palestijnen staat nu eenmaal centraal in het Arabische denken.”
Heumann: “Gaat het uiteindelijk over een gevoel van eigenwaarde?”
Sheikh: “Precies. Het gaat erom dat we het altijd tegen Israël afleggen. Het knaagt aan de inwoners van het Midden-Oosten dat zo’n klein landje als Israël, met maar 7 miljoen mensen, de Arabische natie, waar 350 miljoen mensen wonen, kan verslaan. Dat kwetst ons collectieve ego. Het Palestijnse probleem zit in de genen van elke Arabier. Het probleem van het Westen is dat ze dat niet begrijpt.”
Israël vierde vorige week haar 64ste Dag van de Onafhankelijkheid. Monique van Hoogstraten, correspondente voor de Nederlandse Omroep (NOS) met standplaats in Jeruzalem, geldt zowat als het Nederlandse equivalent voor VRT-journalist voor het M-O Rudi Vranckx, de van overheidswege best betaalde Israëlbasher van België. Monique v.H. schreef over die Israëlische nationale feestdag een wrang stukje:
“Dit zijn de dagen waarop bloggers en commentatoren en analisten zich nog meer dan gewoonlijk afvragen: wat maakt een Israëliër tot een Israëliër? Wat bindt ons, behalve die vlag? Is het de Holocaust? Of geldt dat vooral voor de oudere generatie die uit Europa komt, en de massamoord met eigen ogen heeft gezien, of ervaren uit nabije overlevering. Hoeveel jongeren hier voelen nog de opluchting eindelijk een eigen land te hebben? Ze zijn opgegroeid in een welvarend en machtig land. Een land dat volgens sommigen zelfs van een ‘land van van slachtoffers’ tot een ‘land van daders’ is geworden.”
Israël vierde vorige week haar 64st Onafhankelijkheidsdag (Yom Ha’atsmaoet). Zoals gebruikelijk, werden overal in het land vlaggen uitgehangen en waren de meeste Israeli’s in parken te vinden, waar de traditionele barbecue werd gehouden. In de nationale media en in toespraken van politici werd vooral gewezen op het vele wat er is opgebouwd in het land, dat sinds het uitroepen van de onafhankelijkheid in 1948 in een permanente staat van oorlog heeft verkeerd. Maar ook werd er openhartig gesproken over de problemen in de samenleving.
Jungle
De ‘grand old man’ van de Israëlische televisie, de altijd kritische journalist Ya’acov Achi Ben Meir, vergeleek Israël in een toespraak op de radio met een ‘villa in een jungle’. De’ jungle’ is de wereld om Israel heen, waar de illusie van een ‘ Arabische lente’ heeft plaatsgemaakt voor een ‘Islamitische winter’. De ‘villa’ heeft zo zijn mankementen (m.a.w. onvolkomenheden die men in iedere democratie aantreft) maar desalniettemin vormt hij een oase in een woestijn, aldus Meir.
Een poll die voor de Onafhankelijkheidsdag werd gepubliceerd liet zien dat 93% van de Israëli’s trots is op hun land en dat 80% van de bevolking nergens anders zou willen leven. De grootste zorg van de ondervraagden was niet de Iraanse nucleair dreiging, maar de persoonlijke veiligheid. Dat Israëli’s reden hebben om zich zorgen te maken over de persoonlijke veiligheid, werd ook op Onafhankelijkheidsdag weer duidelijk toen een Joodse familie in een park in Jeruzalem werd mishandeld door een groep Arabieren.
Volgens de ideologische vijanden van de Joodse staat verdreven Joodse/Israëlische strijdkrachten tijdens de oorlog van 1948 op rücksichtsloze wijze en volgens een vooropgezet plan vele honderdduizenden Palestijnse Arabieren uit hun woonplaatsen in de landstrook tussen de Middellandse Zee en de Jordaanrivier. Maar er klinken steeds vaker Palestijns-Arabische stemmen die het tegendeel beweren.
In de redenering van Israëls ideologische vijanden, ook die in Nederland, werd het Palestijns-Arabische vluchtelingenvraagstuk willens en wetens door Israël veroorzaakt en zou het (dus) ook door Israël moeten worden ‘opgelost’. De schattingen van het aantal Palestijns-Arabische vluchtelingen van 1948 lopen uiteen van 600 duizend tot 720 duizend. Al hun nakomelingen kregen en krijgen door de Verenigde Naties automatisch het vluchtelingenschap ‘toebedeeld’.
Op basis van dit bizarre ‘erfrecht’, dat voor geen enkele andere vluchtelingenpopulatie op deze wereld geldt, werd het Palestijns-Arabische vluchtelingenvraagstuk door de decennia heen kunstmatig in stand gehouden. Zodoende kon het dienen als obstructiemiddel tegen een vreedzame oplossing van het Arabisch-Israëlisch conflict en als (recruterings) basis voor politieke agitatie en terroristisch geweld tegen Israël.
De instandhouding van het vraagstuk vernietigde bovendien het toekomstperspectief van honderdduizenden Palestijnse Arabieren, die zonder ontsnappingskans tot een eindeloos vluchtelingschap werden veroordeeld en die in ellendige omstandigheden als kansloze uitkeringstrekkers werden gehospitaliseerd. Dat lot treft niet alleen de Palestijnse Arabieren die in vluchtelingenkampen (in de praktijk uitgegroeid tot – meestal armoedige – woonwijken) in Libanon, Syrië en Jordanië verblijven, maar ook hen die in ‘kampen’ onder het regime van Hamas en de Palestijnse Autoriteit verblijven.
Een poll die voor de Onafhankelijkheidsdag 
