Netanyahu’s Father Passes Away at Age 102 door Tzvi Ben Gedalyahu [Arutz-7] Prof. Benzion Netanjahoe, de vader van de Israëlische premier Benjamin Netanjahoe, is heden maandagochtend 30 april ’12, overleden in zijn huis in Jeruzalem. Hij werd 102 jaar oud. Zijn begrafenis zal deze namiddag om 17u00 locale Israëlische tijd plaats hebben op de begraafplaats van Har HaMenuchot in de wijk Givat Shaul van Jeruzalem. Benzion Netanjahoe was destijds de assistent aan Ze’ev Jabotinsky, de “vader van het Revisionistische Zionisme” en was een professor in de Joodse geschiedenis en algemeen gekend als een stevige nationalist. Benzion Netanyahu, werd in Warshau geboren … Lees verder Vader van premier Netanjahoe overleden op 102-jarige leeftijd [Tzvi Ben Gedalyahu]
Israël vierde vorige week haar 64ste Dag van de Onafhankelijkheid. Monique van Hoogstraten, correspondente voor de Nederlandse Omroep (NOS) met standplaats in Jeruzalem, geldt zowat als het Nederlandse equivalent voor VRT-journalist voor het M-O Rudi Vranckx, de van overheidswege best betaalde Israëlbasher van België. Monique v.H. schreef over die Israëlische nationale feestdag een wrang stukje:
“Dit zijn de dagen waarop bloggers en commentatoren en analisten zich nog meer dan gewoonlijk afvragen: wat maakt een Israëliër tot een Israëliër? Wat bindt ons, behalve die vlag? Is het de Holocaust? Of geldt dat vooral voor de oudere generatie die uit Europa komt, en de massamoord met eigen ogen heeft gezien, of ervaren uit nabije overlevering. Hoeveel jongeren hier voelen nog de opluchting eindelijk een eigen land te hebben? Ze zijn opgegroeid in een welvarend en machtig land. Een land dat volgens sommigen zelfs van een ‘land van van slachtoffers’ tot een ‘land van daders’ is geworden.”
Israël vierde vorige week haar 64st Onafhankelijkheidsdag (Yom Ha’atsmaoet). Zoals gebruikelijk, werden overal in het land vlaggen uitgehangen en waren de meeste Israeli’s in parken te vinden, waar de traditionele barbecue werd gehouden. In de nationale media en in toespraken van politici werd vooral gewezen op het vele wat er is opgebouwd in het land, dat sinds het uitroepen van de onafhankelijkheid in 1948 in een permanente staat van oorlog heeft verkeerd. Maar ook werd er openhartig gesproken over de problemen in de samenleving.
Jungle
De ‘grand old man’ van de Israëlische televisie, de altijd kritische journalist Ya’acov Achi Ben Meir, vergeleek Israël in een toespraak op de radio met een ‘villa in een jungle’. De’ jungle’ is de wereld om Israel heen, waar de illusie van een ‘ Arabische lente’ heeft plaatsgemaakt voor een ‘Islamitische winter’. De ‘villa’ heeft zo zijn mankementen (m.a.w. onvolkomenheden die men in iedere democratie aantreft) maar desalniettemin vormt hij een oase in een woestijn, aldus Meir.
Een poll die voor de Onafhankelijkheidsdag werd gepubliceerd liet zien dat 93% van de Israëli’s trots is op hun land en dat 80% van de bevolking nergens anders zou willen leven. De grootste zorg van de ondervraagden was niet de Iraanse nucleair dreiging, maar de persoonlijke veiligheid. Dat Israëli’s reden hebben om zich zorgen te maken over de persoonlijke veiligheid, werd ook op Onafhankelijkheidsdag weer duidelijk toen een Joodse familie in een park in Jeruzalem werd mishandeld door een groep Arabieren.
Volgens de ideologische vijanden van de Joodse staat verdreven Joodse/Israëlische strijdkrachten tijdens de oorlog van 1948 op rücksichtsloze wijze en volgens een vooropgezet plan vele honderdduizenden Palestijnse Arabieren uit hun woonplaatsen in de landstrook tussen de Middellandse Zee en de Jordaanrivier. Maar er klinken steeds vaker Palestijns-Arabische stemmen die het tegendeel beweren.
In de redenering van Israëls ideologische vijanden, ook die in Nederland, werd het Palestijns-Arabische vluchtelingenvraagstuk willens en wetens door Israël veroorzaakt en zou het (dus) ook door Israël moeten worden ‘opgelost’. De schattingen van het aantal Palestijns-Arabische vluchtelingen van 1948 lopen uiteen van 600 duizend tot 720 duizend. Al hun nakomelingen kregen en krijgen door de Verenigde Naties automatisch het vluchtelingenschap ‘toebedeeld’.
Op basis van dit bizarre ‘erfrecht’, dat voor geen enkele andere vluchtelingenpopulatie op deze wereld geldt, werd het Palestijns-Arabische vluchtelingenvraagstuk door de decennia heen kunstmatig in stand gehouden. Zodoende kon het dienen als obstructiemiddel tegen een vreedzame oplossing van het Arabisch-Israëlisch conflict en als (recruterings) basis voor politieke agitatie en terroristisch geweld tegen Israël.
De instandhouding van het vraagstuk vernietigde bovendien het toekomstperspectief van honderdduizenden Palestijnse Arabieren, die zonder ontsnappingskans tot een eindeloos vluchtelingschap werden veroordeeld en die in ellendige omstandigheden als kansloze uitkeringstrekkers werden gehospitaliseerd. Dat lot treft niet alleen de Palestijnse Arabieren die in vluchtelingenkampen (in de praktijk uitgegroeid tot – meestal armoedige – woonwijken) in Libanon, Syrië en Jordanië verblijven, maar ook hen die in ‘kampen’ onder het regime van Hamas en de Palestijnse Autoriteit verblijven.
A Gazillion Times More Syrians than Palestinians Have Been Killed Een Gaza-lioen keer meer Syriërs dan Palestijnen werden vermoord door MEMRI [http://www.memri.org/] Terwijl in Syrië reeds meer dan 10.000 burgers werden vermoord door regeringsgetrouwe troepen van president Bashar Al Assad, alias de Slager van Damascus, draait de anti-Israëlische propagandamachine onvermoeid verder. De Syrische regering wist niet beter dan onlangs een herdenking te organiseren naar aanleiding van de 64ste verjaardag van het Bloedbad van Deir Yassin, waarbij volgens officiële cijfers 107 Arabische doden vielen, het merendeel Arabische combattanten. De gekende satellietzender van Al Jazeera TV, die uitzendt vanuit Qatar, vroeg hierom … Lees verder Syrië herdenkt Bloedbad van Deir Yassin als bliksemafleider voor genocide op eigen volk [video]
Met duizenden Amerikanen die hun leven hebben opgeofferd in de oorlogen tegen de terreur en de vele triljoenen dollars die daaraan werden besteed, zouden de Amerikanen zich mogen afvragen: waarom hebben wij bijna een miljard dollars gegeven aan de terreurpromotoren van de Palestijnse Autoriteit?
De controverse omtrent de beschuldiging van de Amerikaanse presidentskandidaat Newt Gingrich dat de Palestijnse nationale entiteit een recente uitvinding is, heeft jammer genoeg een belangrijker punt overschaduwd, met name dat de Palestijnse Autoriteit haat en terrorisme bevordert met de hulpgelden die de Verenigde Staten doneert. Als dat waar is, stelt dit ernstige vragen bij het Amerikaanse beleid in het Midden-Oosten.
Volgens de Onderzoeksdienst van het Congres, bedraagt de Amerikaanse hulp aan de West Bank en de Gazastrook sinds 2008 gemiddeld meer dan van 600 miljoen dollars per jaar. Meer dan 200 miljoen dollars van die jaarlijkse som gingen rechtstreeks naar de begroting van de Palestijnse Autoriteit (“PA”), dat wil zeggen: meer dan 800 miljoen dollar op vier jaar tijd. Waar is al dat geld naar toe gegaan?
Uit het onderzoek dat door de non-profitorganisatie Palestinian Media Watch werd verricht, blijkt dat de PA sinds lang een gevestigde praktijk voert van het uitbetalen van salarissen van veroordeelde Palestijnse terroristen en aan de nabestaanden van zelfmoordbomaanslagers. In april 2011 formaliseerde de PA deze praktijk, door een wet goed te keuren die op de loonlijst van de PA plaatsten… “alle Palestijnse en Israëlische Arabieren die wegens terreurmisdaden worden veroordeeld en gevangen gezet in Israël“. Het Palestijnse nieuwsmedia rapport stipuleerde dat aldus meer dan 5.500 veroordeelde Palestijnse terroristen in aanmerking komen voor deze betalingen.
Iran vs. Israel – No Fear “Iran tegen Israël – Heb geen schrik, we lossen het zélf wel op, net zoals altijd” Wanneer iedereen weet dat Iran een imminente werkelijke bedreiging vormt voor de wereld, waarom probeert dan niemand hen te stoppen? Wat zou een met atoomwapens uitgerust Iran betekenen voor de Verenigde Staten, Israël en de wereld? Moet Israël wachten op de mogelijkheid dat de internationale gemeenschap uit zijn sloffen zal schieten en ons ter hulp snellen of moeten we onze eigen lot in handen nemen en onmiddellijk tot de actie overgaan? NOOIT OPNIEUW zal Israël zijn overleven laten … Lees verder Iran tegen Israël: Heb geen schrik, we lossen het zélf wel op, net zoals altijd [video]
Michael Coren: Jordan is the Palestinian state “Het enige wat in Jordanië niét Palestijns is, dat is koning Abdullah II“, zegt Michael Coren in een discussie met de Palestijnse Mudar Zahran. In de meeste landen die een belangrijke staat van dienst hebben in het schenden van de mensenrechten, zijn de kwetsbare minderheden de meest voorkomende typische slachtoffers. Dat is niet het geval in Jordanië waar de Palestijnse meerderheid gediscrimineerd wordt door de regerende Hasjemitische dynastie, bestuurd door een minderheid van Bedoeïenen. Dat is alzo het geval sinds Jordanië Judea & Samaria en het antieke Jeruzalem (Oost-Jeruzalem) bezette tijdens de Israëlische … Lees verder Michael Coren: ‘Waarom verder blijven zoeken? Jordanië IS de Palestijnse staat’ [video]
In Iran, de grootste openluchtgevangenis van het Midden-Oosten werden op dinsdag 19 juli 2005 twee Iraanse homo jongens, Mahmoud Asgari (16 jaar) en Ayaz Marhoni (18 jaar) opgehangen omdat ze seks met elkaar hadden. De executie volgde na voorarrest van meer dan een jaar, waarbij de twee vrienden volgens hun advocaat uitgebreid zijn gefolterd en mishandeld.
Op de Algemene Vergadering van de Verenigde Naties van 25 september 2007 in New York, verklaarde Iraans president Ahmadinejad: “Wij hebben geen homoseksuelen in Iran”. Dat klopt, de man had gelijk. Hij heeft ze nagenoeg allemaal laten vermoorden en ophangen, tenminste toch diegenen die hij heeft kunnen laten opsporen. Volgens mensenrechtenorganisaties zijn er in Iran sinds de ayatollahs in 1979 aan de macht kwamen, meer dan 4.000 homo’s en lesbiennes om het leven gebracht.
In Hamastan, de islamistische enclave Gaza in het zuiden van Israël en in de Palestijnse Autoriteit op de Westbank is het niet veel beter gesteld met de mensenrechten van vrouwen en holebi ‘s. Wat een verschil toch weer met Israël, de enige democratie in het Midden-Oosten! In Israël hebben holebi’s al sinds 1988 gelijke rechten. Sinds 1994 kunnen holebi’s legaal samenwonen en een samenlevingscontract afsluiten, sinds 1998 worden holebi-optochten [Gay Pride Parades] gehouden zowel in Tel Aviv als in Jeruzalem en sinds 2005 mogen holebikoppels kinderen adopteren. Homo’s vervullen ook hun legerdienst en kunnen zelfs zetelen als rechter. Echter, in de landen van het Midden-Oosten worden holebi ’s zwaar vervolgd en zelfs vermoord.
Homoseksualiteit blijft in de Arabische wereld een zonde
“Ik ben als homoseksueel geboren. Ik ben het altijd geweest. Maar in Algerije ben ik een zondaar”. Bouzoureenee Zahreddine herhaalt het meermaals tijdens ons gesprek. Hij werd geboren in Algerije, maar verblijft vandaag als politiek vluchteling in België. Homoseksualiteit is in de Arabische wereld nog altijd uit den boze. Een getuigenis over een problematiek die te vaak en te gemakkelijk onder tafel wordt geschoven.
Afbeelding rechts: In 2007 schreef The Guardian journalist Brian Whitaker het boek ‘Unspeakable Love, Gay and lesbian life in the Middle East’.
Zahreddine vertelt met een klein hartje over enkele Algerijnse vrienden die vermoord werden omwille van hun geaardheid. Homo zijn in Algerije, en bij uitbreiding in heel de Arabische wereld is gevaarlijk. De maatschappij maakt het er onmogelijk om een andere geaardheid dan heteroseksualiteit te beleven.
Religie speelt daarbij een belangrijke rol. Homoseksualiteit heet ‘onnatuurlijk’ te zijn. Hypocriet vindt Zahreddine. “In Jemen kan een man trouwen met een meisje van twaalf jaar. Is pedofilie dan niet onnatuurlijk?”
“Geef de vrede een kans“ San Remo, 25 april 1920 In deze 15 minuten documentaire wordt een nieuw perspectief op vrede aangeboden tussen Israëliërs en Palestijnen gebaseerd op de ontdekking van de notulen van de vredesconferentie van San Remo van april 1920. Aan het woord komen internationale experten zoals Howard Grief, Jacques Gauthier en Dore Gold. Dit lang verborgen document verklaart de wettige rechten van de Joden alsmede van de Palestijnen. Door terug aan de onderhandelingstafel te keren, met respect voor de historische feiten en internationale wetten, wil deze film ons laten geloven dat er werkelijk vrede kan bestaan tussen … Lees verder Geef de vrede een kans – De ‘vergeten’ Conferentie van San Remo, 25 april 1920 [video]
Jericho staat in de wereld bekend als de stad waar de Bijbel verhaalt hoe de muren naar beneden kwamen: “Toen de ramshoornen schalden, juichte het volk en daarop stortte de de stadsmuur in. De Israëlieten stroomden van alle kanten de stad binnen en namen haar in” [Jozua 6:20]. In de jaren 1950 deed Kathleen M. Kenyon onderzoek in Jericho. Zij kwam tot de conclusie dat het verhaal in het boek van Jozua en zijn Muren van Jericho een mythe waren. De in de 13e eeuw v. C. onder aanvoering van Jozua hier binnendringende Israëlieten vonden een bijna verlaten stadje met … Lees verder Opgang en ondergang van Jericho, de oudste stad van de wereld [Erhard Gorys]
Antisemitische stereotypen / Holocaust-ontkenning (islam) – In een redactioneel artikel van The Palestine Times met als titel ‘Joods antisemitisme tegen de islam is een groot probleem’ (ja, u leest het goed: Joods antisemitisme), wordt beweerd dat zionisten van over de hele wereld moslims demoniseren met als doel “de door de zionisten gecontroleerde Amerikaanse regering te bewegen om islamitische landen binnen te vallen en miljoenen onschuldige mensen te vermoorden”.
Slachtofferschap en complottheorieën
Volgens het stuk doen de zionistische Joden precies hetzelfde als hun nazimentoren in de jaren ’30 van de vorige eeuw hebben gedaan, alleen zijn nu de Arabieren en de moslims het doelwit.
Antisemitische cartoon. In werkelijkheid spreken de Joden tegen de hele wereld, die doofstom blijft, enkel een deel van de VS luistert...
In het Midden-Oosten en onder sommige moslims in het Westen circuleren veel complottheorieën, waarin vooral de Joden en de Amerikanen (of het Westen) een negatieve rol in spelen. Het is dagelijkse kost in de Arabische wereld. Dikwijls wordt Amerika als marionet van Israël voorgesteld.
Ook worden zaken vaak omgedraaid, vooral als het de Palestijnen betreft: de Palestijnen zijn de Joden van tijdens de Tweede-Wereldoorlog (weerloze, onschuldige slachtoffers) en de Joden zijn de nazi’s van nu (brute beulen die uit zijn op de vernietiging van de Palestijnen). Maar de paranoïde logica van het redactioneel commentaar had ik nog niet gehoord: alle moslims zijn het doelwit van de zionisten.
Het past in een slachtoffercultuur waarbij niet de hand in eigen boezem wordt gestoken, maar alle tegenslagen, fouten en mislukkingen worden geëxternaliseerd en worden toegeschreven aan een externe partij. Het eigen aandeel wordt niet (h)erkend en er volgt geen kritische evaluatie van het eigen handelen.
Het slachtofferschap wordt onderbouwd met de zionistische samenzwering die Amerika aanzet tot volkerenmoord. Het verschilt niet veel van de retoriek van de nazi propaganda film Der Ewige Jude.
Citaat:
“Elke propaganda moet populair zijn en haar intellectueel peil afstemmen op het begripsvermogen van de minst begaafden onder diegenen tot wie ze zich richt. Daarom moet het peil ervan, zuiver intellectueel gezien, des te lager gehouden worden naarmate de te bereiken massa groter is.” (Adolf Hitler)
Internationale Vrouwendag in Tel Aviv-Jaffa op 8 maart 2009. De Israëlische Arabische Asma Agbarieh-Zahalka (midden in rode bloes) voert een demonstratie van Israëlische-Arabische vrouwen aan voor meer vrouwen aan de arbeid (merk de borden met Hebreeuwse opschriften!)
Asma Agbarieh is het boegbeeld van de linkse Israëlisch-Arabische Da’ampartij (Beweging voor Democratische Actie). In November 2008 was ze kandidaat voor de burgemeesterssjerp van Tel Aviv-Jaffa en voor een zetel in de gemeenteraad. De partij deed telkens mee aan de algemene verkiezingen van zowel 2003, 2006 als in 2009, maar met slechts een gemiddelde van 0,45% van de stemmen haalt ze gewoonlijk niet eens de kiesdrempel.
Zoals bekend wonen er ruim 1,6 miljoen Arabieren in Israël waarvan meer dan de helft vrouwen. Tussen het dagelijks leven van deze [Israëlisch] Arabische vrouwen in Tel Aviv en de Pal-Arabische vrouwen in Nazareth (op de West Bank) ligt een hemelsbreed verschil. In Tel Aviv lopen ze werkelijk rond als ‘dressed to kill’. Zij studeren en werken in heel uiteenlopende sectoren. Zij gaan met hun vrienden en vriendinnen uit stappen in de stad tot in de kleinste uurtjes. Kortom: ze zijn vrij om te doen en laten wat ze willen en daar maken ze ook gretig en loyaal gebruik van. Daar hebben ze voor 100% gelijk in. Israël ’s democratie is er tenslotte voor iedereen.
Heel anders vergaat het hun Pal-Arabische soortgenoten in Nazareth, vooral dan onder de gehuwde vrouwen. Die bedekken hun hoofden en dragen de traditionele islamistische kledij. Slechts weinigen werken buitenshuis. Nog minder gaan naar de universiteit. Hun sociaal leven beperkt zich tot de familie, kinderen baren en grootbrengen, hun echtgenoten bedienen op zijn wenken en socialiseren met de buren.
Israeli Arab to form new pro-Israel party
De stichter van de partij, die voorlopig geëtiketteerd wordt als een Israëlisch-Arabische Nationalistische Partij, zegt dat andere Arabische politieke partijen in Israël enkel de Palestijnen dienen.
Vergeet Balad, Hadash en Verenigde Arabische Lijst – Ta’al. Bij de volgende algemene verkiezingen zal er een nieuwe Arabische partij zijn. Maar wat voorlopig wordt geëtiketteerd als de Israëlisch-Arabische Nationalistische Partij zal erg verschillen van de huidige Arabische facties in Knesset. Terwijl de parlementsleden van die facties worden bekritiseerd voor hun extremisme en vocaal actief zijn in het uiten van kritiek op de Joodse staat, zal de nieuwe partij zich onthouden van Israëlbashen en pro-Israël zijn en voor een zeer verschillende benadering opteren.
Surfen in Ashkelon terwijl de qassamraketten vanuit de nabijgelegen Gazastrook boven je hoofd vliegen en ergens met een harde klap inslaan… Israëliërs, beslist een volk apart. Surfing in Israel — Or, How I Learned to Stop Worrying and Love Qassams Het flegmatisme van de Israëliërs is beslist één van de merkwaardigste karaktertrekken onder de Joden van Tel Aviv en in de meer zuidelijk gelegen kuststadjes Ashkelon en Ashdod nabij Gaza. Soms heb ik de indruk dat zij zich wanen onder een koepel te leven en alle bedreigingen, raketten, aanslagen van zich afschudden en gewoon doorgaan met hun dagelijks leven alsof … Lees verder Surfen in Israël: ‘Hoe ik leerde me geen zorgen te maken en van Qassamraketten te houden’
Horrific video of man being buried alive by Syrian Army door Elior Levy [Ynet] In deze gruwelijke videoclip die donderdag 26 april werd geplaatst op YouTube, is te zien hoe naar verluidt een Syrische activist, levend wordt begraven terwijl hij onder schot wordt gehouden door militairen die loyaal zijn aan het regime van Bashar Al Assad. De clip wordt algemeen beschouwd als de meest weerzinwekkende video die opgedoken is sinds de Syrische opstand meer dan een jaar geleden is begonnen. De beelden, die op YouTube werd geupload, tonen een geblinddoekte man die bijna volledig ingegraven met slechts zijn hoofd boven … Lees verder Gruwelijke beelden van een man die levend wordt begraven door het Syrische leger [video]
Op het plaatje: Jericho op de Westbank, juni 2006. ISM-activisten op bezoek in de gevangenis van de Palestijnse Autoriteit te Jericho. Camille Sonderegger (rechts met hoofddoek), een ISM ‘vredesactiviste’ uit Denemarken, poseert hier met een kalasjnikov AK 47 in de handen, in het gezelschap van enkele ISM’rs en naast haar (zittend) een ‘politieagent’ lees: terrorist van de Al Aqsa Martelaren Brigades. Deze terreurgroep staat op de lijst van buiten de wet gestelde internationale terreurorganisaties van de VS en van de Europese Unie. [bron].
De International Solidarity Movement (ISM) zendt jonge mensen van over de hele wereld uit naar de Palestijnse oefenterreinen op de West Bank en in Gaza om er te leren van de terroristen en de smaak van het terrorisme vast te krijgen. Hiermee toont de ISM zijn ware gelaat. Het is duidelijk dat de leiders van de ISM het terrorisme steunen en een vijand is in de voortdurende oorlog tegen de terreur. President Bush zei ooit: “Als je hen steunt wilt dat zeggen dat je bij hen hoort”.
De International Solidarity Movement werd door Palestijnen opgericht in augustus 2001 nadat Yasser Arafat was weggelopen van de vredesbesprekingen in Oslo en de Tweede Intifada (Stenenoorlog) opzette. De ISM beweert dat zij geen steun of fondsen verkrijgen van eender welke staat, regering of vereniging. Echter zowel in 2006 en 2007 werd door het A.J. Muste Institute, de fiscale sponsor van de ISM bijna 56.000 dollar overgemaakt op de bankrekening van de ISM. Ook de organisatie Middle East Children’s Alliance (MECA) dient in de Verenigde Staten als dekmantel om fondsen te werven voor de ISM.
Een lichte-spoortrein (een mix tussen tram en trein) brengt in Jeruzalem de reizigers, voornamelijk toeristen, van het westelijke deel van de hoofdstad naar het oostelijke deel. Dat is blijkbaar een doorn in het oog van Israëlbashers die van oordeel zijn dat er zoiets zou bestaan als een West- en een Oost-Jeruzalem en die mogen niet verbonden worden, dus ook niet met een trein. Die twee aparte Jeruzalems hebben inderdaad héél even bestaan in de meer dan 3000 oude geschiedenis van de hoofdstad van het Joodse volk; namelijk toen de Arabieren in 1948 het oude stadscentrum van Jeruzalem veroverden, de Joden verdreef en Judenrein maakte en de antieke hoofdstad illegaal annexeerden bij het Jordaanse koninkrijk. Negentien jaar later, juni 1967, werd de hoofdstad heroverd op de Arabieren en weer ééngemaakt. Wat krom was werd weer recht gezet [bron].
Confront the bashers of Israel
Israël is niet de oorzaak van anti-westerse gevoelens; het is in het beste geval een handig excuus
Vele leidende professionele Israëlbashers zijn zo compleet van de pot gerukt en zo aanstootgevend met hun belachelijke beweringen, dat het af en toe moeilijk wordt om uit te maken waar eerst te beginnen. Zo had ik bijvoorbeeld in Washington het afgelopen jaar de kans om in debat te gaan met Hussein Ibish, die een doctoraat in aanstootgevendheid heeft. Zijn strategie bestaat erin om zijn academische retoriek te gebruiken om volslagen onzin toch nog als iets belangrijks te laten klinken.
Tijdens een recent bezoek aan het Verenigd Koninkrijk had ik de kans, samen met Gershon Mesika – de gouverneur van Shomron (Judea & Samaria) – om met één van de prominentste Israëlbashers van Engeland samen te komen, met name het parlementslid Julian Brazier.
Parlementslid Brazier is zich onlangs luidkeels beginnen uit te spreken tegen de Lichte Spoortrein in Jeruzalem, bewerende dat deze dient als een instrument van de Israëlische Apartheidspolitiek en dat het ‘illegale nederzettingen’ verbindt met de erkende gebieden van Israël. Aan de ene kant beweert hij dat hij nooit heeft opgeroepen tot een boycot van Israël, terwijl hij anderzijds tezelfdertijd een onderzoek eist naar locale Britse gemeentebesturen die samenwerken met het Franse afvalbedrijf Veolia Water, wegens hun betrokkenheid in het Lichte Spoortrein project van Jeruzalem.
De Email kwam van een man, die zich Jihad Alshamie noemde; de boodschap was kort: “Er zijn mensen zoals u, die het verdienen te sterven”. De Email was een van de vele, die de mailbox van John Howell binnenstroomden; ze kwamen als antwoord op een eenvoudige vraag, die de Britse parlementariër gesteld had. Howell had aan een linkse activist gevraagd, hoe hij dacht over de honderden raketten, die op Israël waren afgevuurd. Vanaf dat moment werd hij met moord bedreigd.
Howell hoort daarmee nu bij de serie andere parlementariërs, onder wie zulke vooraanstaande pro-Israël parlementariërs als Luoise Ellman en Robert Halfon, die enorme massa´s gif en haat kregen, omdat zij weigerden zich aan te sluiten bij de pro-terroristische posities, die het politieke en intellectuele klimaat in het Verenigd Koninkrijk beheersen. De bedreigingen, die zij ontvingen, zijn een voorproefje van de explosieve sfeer, die het debat bepaalt.
In een zich verduisterende atmosfeer van de haat is het steeds gevaarlijker geworden om in Groot-Brittannië Joods of pro-Israël te zijn. Deze atmosfeer strekt zich uit tot in de hoogste organen.
“Zoals Lord Ashcroft een deel van de Conservatieve Partij bezit, zo hebben rechts gerichte joodse miljonairs het andere deel in de zak”, vertelde een parlementariër van Labour aan de “Friends of Al-Aqsa, zich badend in het gejubel van zijn dankbare publiek. Een andere parlementariër van Labour stelde voor dat ambassadeurs van Israël niet joods zouden moeten zijn, opdat “zij niet beschuldigd zouden kunnen worden van joodse loyaliteit”.
Januari 2008, graffiti op de Joodse begraafplaats Westlawn in het Norridge Park Township in Chicago. Opmerkelijk feit is dat hier met opzet de kleuren blauw op witte achtergrond werd gebruikt. Dat was geen toeval. Wit en blauw zijn namelijk de kleuren van de Israëlische nationale vlag. Waarmee hier op significante wijze werd aangetoond dat Israëlhaat slechts een hedendaagse variant is op aloude Jodenhaat. In ‘het beste geval’ geldt Israëlhaat als excuus voor antisemitisme [bron].
Een poll die voor de Onafhankelijkheidsdag 
Terug naar Zion 